เรื่องวิวาห์เงินตรา

ตอนที่ 1

เริ่ม...

         “ตะวันเรื่องแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็ก แม่อยากให้ลูกลองคิดทบทวนอีกสักครั้งได้ไหม”

         ชม้อยไม่ชอบว่าที่ลูกสะใภ้เสียเท่าไหร่ถึงแม้จะไม่เคยเจอกันแต่ก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาขัดลูกชาย

         “ผมตัดสินใจมาดีแล้วครับคุณแม่ เราสองคนอาจจะคบกันได้ไม่นานแต่เรามั่นใจว่าเราทั้งคู่รักกันมากพอที่จะร่วมสร้างครอบครัว คุณแม่เชื่อใจผมนะครับ”

         ตะวันโอบกอดมารดาอย่างเอาใจ ตั้งแต่บิดาจากไปครอบครัวชัฏพนาลีก็มีกันอยู่เพียงแค่สามคนแม่ลูก ชม้อยดูแลธุรกิจต่อจากสามีและทำมันได้ดีจนฐานะร่ำรวยส่งลูก ๆ ทั้งสองคนให้ได้เรียนต่อต่างประเทศอย่างที่ลูก ๆ ต้องการ ทุกการตัดสินใจในทุกเรื่องชม้อยจึงเป็นใหญ่ที่สุด

         “ในเมื่อแม่ห้ามลูกแล้วลูกไม่ฟังก็คงต้องยอมแต่...คงไม่ใช่แต่งภายในปีนี้นะแม่ขอเป็นคนไปดูฤกษ์เอง”

         “ได้เลยครับแค่เราสองคนได้แต่งงานกัน ผมก็มีความสุขที่สุดแล้ว”

         คนเป็นแม่ยืดเวลาเพื่อหวังว่างานแต่งงานครั้งนี้จะถูกล้มเลิกก่อนที่วันแต่งงานจะมาถึงเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของลูก ๆ เธอที่อยากแต่งงานแต่ทุกครั้งสุดท้ายก็มีอันต้องยกเลิกก่อนพอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาชม้อยก็อดคิดถึงลูกสาวไม่ได้เพราะเมื่อสองปีที่แล้วรุจิรามาปรึกษาเธอเรื่องจะแต่งงานแต่ยังไม่ทันได้แต่งว่าที่เจ้าบ่าวก็มาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตก่อน

         “ฟ้ากลับมาบ้านบ้างสิลูก แม่กับตะวันอยากกินข้าวเย็นพร้อมหน้ากัน”

         คนเป็นแม่ทนคิดถึงลูกสาวไม่ไหวจึงตัดสินใจโทรศัพท์หา ตั้งแต่แฟนหนุ่มจากไป ฟ้าก็ย้ายตัวเองไปเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ที่เชียงใหม่ปิดตัวเองจากสังคมชั้นสูงเก็บตัวเงียบนาน ๆ ทีถึงจะกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ของครอบครัว

         “คุณแม่ฟ้าขอเวลาสักพักนะคะตอนนี้เพิ่งเปิดสาขาใหม่ไว้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางจะรีบบินไปเลยนะคะ”

         คำตอบที่ได้ไม่ได้ทำให้คนคิดถึงแปลกใจอะไรเพราะมันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง

         ชม้อยไม่ค่อยได้รู้เรื่องส่วนตัวของลูกสาวเพราะรุจิราเป็นผู้หญิงที่โลกส่วนตัวสูง วันที่ลูกสาวพาชายหนุ่มมาแนะนำให้ชม้อยรู้จักและบอกว่าเขาคือคนที่เธอจะแต่งงานด้วยวันนั้นชม้อยตกใจมากและพยายามยืดเวลาเหมือนครั้งนี้ที่ตะวันอยากแต่งงานแต่ยังไม่ทันจะได้รู้จักอนาคตลูกเขยก็ได้ข่าวอีกทีว่าเขาเสียชีวิตแล้ว

         รุจิราไม่ยอมให้คนในครอบครัวไปงานศพของคนรักและนับตั้งแต่เหตุการณ์นั้นหญิงสาวก็ย้ายไปอยู่เชียงใหม่และแทบจะไม่กลับมาบ้านอีกเลย

         ตะวันลูกชายเพียงคนเดียวดูแลและอยู่เคียงข้างมารดามาตลอดสองปีที่ครอบครัวของเขาเหมือนเหลือกันแค่สองคน ชม้อยจึงรักและหวงลูกชายคนนี้มากจึงเป็นสาเหตุให้การแต่งงานของตะวันต้องพังก่อนทุกครั้งเพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนทนกับแม่คนรักที่แสนจะร้ายอย่างชม้อยได้เลยสักคน

         “คุณคะฉันไม่อยากเสียลูกไปอีกคน วันนี้ตะวันมาขอจะแต่งงานอีกแล้วค่ะ มันผิดใช่ไหมที่ฉันทำลายความรักของลูกแต่ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวงานแต่งงานจะต้องไม่เกิดขึ้น”

         ชม้อยคุยกับรูปของสามีที่ติดอยู่ที่ผนังห้องนอนเพราะตอนนี้เธอกำลังคิดวิธีที่จะทำให้อนาคตลูกสะใภ้ทนไม่ได้และทิ้งลูกชายของเธอไปเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ผ่านมา

         ตะวันรู้สึกโล่งใจที่ได้บอกกับมารดาเรื่องที่เขาจะแต่งงานจึงรีบขับรถมาหาแฟนสาวที่เขาเพิ่งคบหาได้ไม่ถึงปี

         “วันนี้พี่ตะวันมีอะไรหรือเปล่าคะตั้งแต่มาถึงเอาแต่มองหน้าทรายยิ้มไปยิ้มมาอยู่คนเดียวแบบนี้”

         นิรดาหรือทรายเป็นคนรักของตะวัน หญิงสาวเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่นานพอกลับมาถึงก็พบรักกับชายหนุ่มทันที

         “ถ้าพี่บอกรับรองว่าทรายต้องดีใจและอาจจะยิ้มมากกว่าพี่ก็ได้นะ”

         ชายหนุ่มลุกมานั่งบนโซฟาข้าง ๆ หญิงสาว มือใหญ่คว้ามือเล็กมาวางไว้บนตักเขา สายตาส่งผ่านความสุขไปหาอีกฝ่ายก่อนที่จะบอกข่าวดี

         “พี่บอกคุณแม่แล้วนะเรื่องที่เราจะแต่งงานกัน”

         “คุณแม่พี่ตกลงไหมคะ”

         นิรดาลืมตัวรีบปล่อยมือที่ถูกอีกฝ่ายจับไว้มาเขย่าตัวคนเล่าอย่างแรง

         “ใจเย็นครับทราย” คนพูดยิ้มดีใจที่อีกฝ่ายดูตื่นเต้น

         “พี่ตะวันจะให้ทรายใจเย็นได้อย่างไรคะ เราพูดเรื่องนี้กันเกือบทุกวันพี่ตะวันก็เอาแต่บอกว่าไว้หาโอกาสแล้วจะบอกท่านเองจนทรายอดคิดไม่ได้ว่าความจริงแล้วพี่ตะวันนั่นแหละที่เป็นฝ่ายไม่อยากแต่งงานเองเสียมากกว่า”

         ชายหนุ่มเมื่อเจอดรามาแบบนี้เข้าไปยิ่งกอดคนรักไว้แน่นหอมแก้มขาวหนึ่งทีด้วยความดีใจที่วันนี้เขากล้าพอแล้ว

         “คุณแม่ให้เราแต่งงานกันได้แต่ท่านขอเป็นคนไปดูฤกษ์เอง”

         ตะวันเล่าความจริงแค่เพียงครึ่งเดียวเพราะเขาไม่อยากให้คนรักมีความรู้สึกไม่ดีกับมารดาเขา ความรักที่พังมาถึงสองครั้งทำให้ชายหนุ่มพยายามปกป้องความรู้สึกของคนรักให้มากที่สุดเพราะไม่อยากให้ทุกอย่างต้องพังเหมือนเดิม

         “ขอบคุณนะคะ ทรายรอได้ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่เพราะงานแต่งงานของเรามันมีค่ามากแม้จะต้องรอคอยนานก็ตาม”

         หญิงสาวมองสบตาคนรัก เธอคิดอย่างที่พูดจริง ๆ แต่คำว่ามีค่าของเธอมันไม่ใช่อย่างที่ตะวันกำลังคิดสำหรับหญิงสาวที่ยอมทิ้งทุกอย่างมาเพื่อจะทำให้ชายหนุ่มแต่งงานด้วยมันมีค่ามากกว่าที่ตะวันคิดมากและเหตุผลที่แท้จริงมันจะเป็นความลับที่นอกจาก           นิรดาจะไม่มีใครได้รู้ความจริงจนกว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เธอต้องการ

         “พรุ่งนี้ทรายไปกินข้าวที่บ้านพี่นะ คุณแม่จะได้รู้จักกับทราย พี่เชื่อว่าถ้าท่านได้เจอสุดที่รักของพี่ได้คุยได้รู้จัก คุณแม่จะต้องรีบหาฤกษ์แน่ ๆ ”

         “ไม่” หญิงสาวตะคอกกลับ

         “ทำไม” ชายหนุ่มขึ้นเสียงกลับทันที

         นิรดารีบตั้งสติเมื่อรู้ว่าอาการที่เธอแสดงออกไปมันจะทำให้เรื่องแย่ทั้งที่มันกำลังจะไปได้ดี

         “ทรายขอโทษนะคะที่เผลอพูดเสียงดัง คือ...ทรายกลัวค่ะ  พี่ตะวันเคยเล่าให้ฟังเองนี่คะว่าผู้หญิงทั้งสองคนต้องเลิกกับพี่หลังจากที่ได้พบกับคุณแม่แค่เพียงไม่กี่ครั้ง ขอเวลาให้ทรายหน่อยนะคะ”

         สาวสวยรูปร่างดีทั้งกอดทั้งคลอเคลียแฟนหนุ่มอย่างเอาใจและมันก็ได้ผลทุกครั้งที่เธอต้องการจะง้ออีกฝ่าย

         ตะวันเคยเป็นเสือมาก่อนแต่ความรักที่ผิดหวังถึงสองครั้งติดทำให้ตอนนี้เขากลายเป็นแมวทันทีเพราะส่วนหนึ่งที่ทำให้งานแต่งงานที่เคยจะเกิดขึ้นต้องพังลงก็เกิดจากตัวเขาเองด้วยที่รักผู้หญิงทั้งสองคนไม่มากพอ

         “พี่เข้าใจถ้าอย่างนั้นพาพี่ไปหาคุณแม่ของทรายบ้างได้ไหม เราจะแต่งงานกันแล้วพี่ยังไม่รู้จักครอบครัวของแฟนพี่สักคน”

         “ไม่ต้องหรอกค่ะ ชีวิตของทรายตัวคนเดียวเอาจริง ๆ ตอนนี้ทรายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่อยู่ที่ไหน เราไม่ได้เจอกันเกือบสิบปีแล้ว งานแต่งงานจะไม่มีญาติฝ่ายเจ้าสาวค่ะ”

         ตะวันไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นอะไรเพราะหญิงสาวได้บอกไว้ตั้งแต่แรกว่าชีวิตเธอไม่มีพ่อแม่ไม่มีญาติ                   เธอเติบโตมาได้เพราะช่วยเหลือตัวเองมาตลอดตั้งแต่อายุได้สิบห้าปี ความเจ็บปวดที่นิรดาเล่าให้คนรักฟังมันสมจริงจนตะวันไม่กล้าแม้แต่จะถามอะไรต่อ ได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่คนรักต้องการเท่านั้น