ตอนจบ

วายุที่ยืนแอบอยู่หน้าประตูเดินออกมาเพื่อกล่าวแสดงความยินดีให้กับเพื่อนของเขาเพราะความจริงแล้วตุลาได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้วายุฟังแล้วเขาก็ขอร้องไม่ให้อีกฝ่ายพรากความรักจากเขาไปแต่ตัววายุเองก็ได้ทำให้ตุลาได้คิดว่าคนที่สามารถจะพราก น้ำขิงไปได้ไม่ใช่ตัววายุหรือผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้นคือตัวตุลาเองที่ไม่กล้าแม้แต่จะให้หญิงสาวมีตัวตนในหัวใจและในชีวิตของเขามันคือสิ่งที่จะพรากน้ำขิงไปตลอดกาล

“วายุมาได้ยังไง”

น้ำขิงถามด้วยความแปลกใจเพราะวันนี้ทั้งคู่นัดกันที่จะไปขนของที่คอนโดในช่วงเย็นแต่ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย

“เรารู้เรื่องราวทั้งหมดได้สักพักแล้ว ดีใจด้วยนะน้ำขิงที่เธอจะได้อยู่กับคนที่เธอรัก”

วายุเดินมาหาเพื่อนสองมือหนากุมมือน้ำขิงไว้ด้วยความเข้าใจถึงแม้ว่าลึก ๆ ตัวเขาเองจะแอบเสียใจอยู่ก็ตาม

“เราขอโทษ” น้ำขิงรู้สึกผิดที่เหมือนตัวเองทำให้วายุต้องเสียใจอีกครั้ง

“น้ำขิงไม่ได้ทำอะไรผิด เราทั้งคู่ต่างก็โตกันแล้วไม่มีใครหลอกใครทั้งนั้นนอกจากเราจะเต็มใจโดนหลอก อย่าทำหน้าแบบนั้นวันนี้เธอควรจะมีความสุขนะ”

วายุคิดอย่างที่พูดทุกอย่างที่เขารู้สึกในตอนนี้เขาเลือกเองที่จะกลับมาหาน้ำขิงและตลอดเว