บทที่ 7

”อย่าว่าพี่โยวโยวอย่างนั้นสิคะ”

“เธออาจจะกำลังโมโห”

“ผิดที่หนูเอง ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของหนู พี่สาวก็คงไม่โกรธพี่ชายขนาดนี้”

เฮ้อ กลิ่นอันคุ้นเคยของหลินเสี่ยวหย่า

กลิ่นหอมฟุ้งกระจาย

ทำอย่างไรฉันก็ไม่สามารถเชื่อมโยงเด็กผู้หญิงตรงหน้ากับแม่ผู้แสนอ่อนโยนในภาพถ่ายได้เลย

เหมือนจริง ๆ หรือ?

“เสี่ยวหย่าใจดีจัง หลินโยวโยวร้ายกับเราขนาดนี้ แต่เรายังพูดแก้ต่างให้เธออีก” พี่ชายลูบหัวของหลินเสี่ยวหย่าอย่างเบามือ

“พ่อเขียนไว้ในพินัยกรรมว่าให้พี่กับหลินโยวโยวแบ่งทรัพย์สินกันคนละครึ่ง”

“แต่พี่เห็นท่าทางบ้าบอของเธอแล้ว จะคู่ควรกับการเป็นน้องสาวพี่ได้ยังไง”

“เพราะอย่างนั้น พี่ถึงตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนชื่อคนในพินัยกรรมเป็นน้องเสี่ยวหย่าแทน”

ความรู้สึกพะอืดพะอมบางอย่างแล่นริ้วขึ้นมาจากกระเพาะอาหาร

ฉันอยากไปจากที่นี

แต่เหมือนวิญญาณถูกล่ามเอาไว้

ขยับตัวไม่ได้

ในหัวเสียงดังอื้ออึง

เสียงของพี่ชายดังขึ้นข้างหูฉัน

“อันที่จริงตอนที่ช่วยชีวิตพ่อกลับมาได้ เขาอยากเจอหลินโยวโยว”

“พ่อยังบอกให้พี่ดูแลน้องสาวให้ดี บอกว่าขอโทษเธอ”

“ไม่ทันไรพ่อก็ยกโทษให้เธอแล้ว”

“แต่พี่ไม่”

...

หลินเสี่ยวหย่ากอดแขนพี่