Share

บทที่ 9

นับครั้งที่ไม่ถ้วนที่กลับบ้านมาพร้อมกับเส้นผมและเสื้อผ้ายุ่งเหยิง

พอพี่ชายเห็นก็แค่มองฉันอย่างเย็นชา แล้วลากฉันมาถาม “หลินโยวโยว นี่เธอออกไปเกเรข้างนอกมาใช่ไหม?”

“เธอยังอายุไม่ถึงสิบแปดด้วยซ้ำ เธอจะสู้หน้าแม่ยังไง?”

ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้

ฉันห้ามตัวเองไม่ให้พูดออกไป

แต่ความเจ็บปวดทางร่างกายและใจนั้นกลับห้ามไม่อยู่

ฉันอยากบอกพี่ชาย

แต่หลินเสี่ยวหย่ารวมหัวกับผู้ชายในห้อง ถอดเสื้อผ้าฉัน ถ่ายรูปฉันในสภาพที่ดูไม่ได้

ใบหน้าสวยของเธอยกยิ้มไร้พิษภัย

“หลินโยวโยว เธอว่าถ้าฉันปล่อยรูปพวกนี้ออกไป”

“พอถึงตอนนั้นแล้ว เธอว่าพี่จะคิดกับเธอยังไง”

คิดยังไงสำคัญด้วยเหรอ?

ฉันคิดไม่ถึงเลย

เมื่อฉันเริ่มกินยา

ผมก็ร่วงเป็นกำ ๆ

แต่ก็ไม่มีประโยชน์

ฉันไปหาคลินิกจิตแพทย์

คุณป้าลูบหัวฉัน ความอบอุ่นและใส่ใจที่หาได้ยากนักฉายในแววตา

จมูกของฉันพลันแสบร้อนขึ้นมา น้ำตาไหลพราก

ความหวังดีและใส่ใจนี้ ฉันไม่เคยพบเห็นมาก่อน

“โยวโยว เธอยังเด็ก อนาคตยังอีกไกล”

“ไม่มีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้”

“ถ้าเล่าให้คนในครอบครัวฟังไม่ได้ ก็เล่าให้ฉันฟังได้นะ”

สุดท้ายสติสัมปชัญญะของฉันห้ามฉันไม่ให้ทำลายตัวเอง

ฉันหยิบมีดขึ้น
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status