Share

บทที่ 11

ในช่วงเวลาอันแสนทรมานนั้น ฉันได้พบกับเธอ

กายใจอ่อนล้า จิตวิญญาณที่ถูกย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี

ริมฝีปากแห้งแตกระแหง ดวงตาม่วงช้ำ เส้นผมทั้งยุ่งเหยิงทั้งแห้งกรอบ

หัวสมองของฉันมึนงง ย่างก้าวไร้เรี่ยวแรง

ไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหน

สุดท้ายก็หยุดอยู่บนสะพานลอยเปลี่ยวไร้ผู้คน

ฉันมองลงไปด้านล่าง

ไม่มีคนเลย

ยังโชคดี

ที่ไม่สร้างความตื่นตระหนกให้ผู้คน

ต่อมาเธอถึงได้บอกว่า “ตอนที่ฉันเห็นเธอ ดูไม่ได้คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว ไม่ใช่หน้าตาดูไม่ได้ กลับกันเธอหน้าตาดี เพียงแต่สภาพแย่มาก”

“เหมือนกับสัตว์ที่ใกล้จะคอแห้งตายกลางทะเลทราย”

“เหมือนปลาที่กำลังจะจมน้ำตายในแม่น้ำ”

ฉันยิ้มพลางตีมือเธอ “พูดอะไรเพ้อเจ้อ ปลาจะจมน้ำตายได้ยังไง”

เธอกลอกตามองฉัน

“ก็ประมาณนั้นแหละน่า”

“ให้ความรู้เหมือนหมดอาลัยตายอยาก สามารถตายได้ทุกเมื่อ”

รอยยิ้มของฉันแข็งค้าง

ความจริงแล้วบ่ายวันนั้น ฉันตั้งใจจะกระโดดลงจากสะพานลอย

เพียงแต่เธอห้ามฉันไว้ก่อน

“มีไฟแช็กไหม?”

เธอคาบบุหรี่ในปาก ขณะที่เอ่ยประโยคแรกกับฉัน

ฉันส่ายหน้า

เธอเหมือนไม่เข้าใจว่าฉันหมายความว่าอะไร ก่อนจะนั่งลงข้างกายฉัน พร่ำเพ้อเล่าเรื่องราวของตัวเอง
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status