Share

บทที่ 20

หลินอีกกับเยว่เยว่ขอเถ้ากระดูกฉันจากหลินลู่หมิง

พวกเขาสองคนร้องไห้จนตาบวม

ฉันรู้สึกความรู้สึกของคนเรานั้นไม่อาจวัดได้ด้วยเวลา ยกตัวอย่างเช่น ฉันกับพี่ชายที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาสิบแปดปี แต่พี่ไม่เคยกอดฉันสักครั้ง

ไม่เคยรักฉันเลยสักนิด

แต่ความรักที่ฉันสัมผัสได้ยามที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกบนนี้นั้นมาจากเยว่เยว่และหลินอีเกือบทั้งหมด

ฉันตายในคืนที่ตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่

“เอาเถ้ากระดูกของโยวโยวคืนให้พวกเรา”

สีหน้าของเยว่เยว่ไร้อารมณ์ “โยวโยวไม่อยากอยู่กับนาย สิ่งสุดท้ายที่เธอทำ คือหนีไปจากนาย”

“ไม่ใช่หรือไง”

เยว่เยว่ไม่ได้ด่าพี่ชายฉันสาดเสียเทเสียเหมือนตอนอยู่กับฉัน

เธอพยายามรักษามารยาท

เพราะเธอไม่อยากฉันต้องถูกคนดูแคลนเพราะมีเพื่อนพูดจาหยาบคายแบบเธอ

“หลินลู่หมิง ฉันรู้ นายเกลียดโยวโยวไม่ใช่รึไง?”

เยว่เยว่จ้องมองหลินลู่หมิง

เขาหลุบตาลง ในมือกุมเถ้ากระดูกของฉันไว้

ทว่าไม่ตอบโต้

นั่นสินะ เขาจะพูดอะไรได้เล่า?

ทว่าเยว่เยว่ไม่คิดจะปล่อยเขาไป

“ไม่อย่างนั้น ทำไมนายถึงได้รวมหัวกับน้องสาวลูกบุญธรรมหลินเสี่ยวหย่า บีบคั้นจนน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองตาย”

“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเสี่ยวหย่า? อย
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status