Short
รักเราไม่เท่ากัน

รักเราไม่เท่ากัน

Cerita Pendek · โรแมนติก
Oleh:  จิ่วจิ้งTamat
Bahasa: Thai
goodnovel4goodnovel
Belum ada penilaian
23Bab
67Dibaca
Baca
Tambahkan

Share:  

Lapor
Ringkasan
Katalog
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi

พี่สาวของฉันเสียชีวิตในปีที่เราสองคนหนีเรียนเพื่อออกไปเล่นกันตอนอายุสิบขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็โอนย้ายความแค้นที่มีต่อการจากไปของพี่สาวมาลงที่ฉัน เธอเชื่อว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวตาย แม่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นคนรับใช้ จากนั้นไม่นานก็รับเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายมาเลี้ยงแทนที่พี่สาวของฉัน แม่ไม่ลังเลที่จะพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แม้กระทั่งจะให้ฉันบริจาคไตเพื่อช่วยลูกบุญธรรมที่เธอรักที่สุด! ก็ได้ ในเมื่อแม่ต้องการ ชีวิตนี้ของฉันก็ขอคืนให้แม่ไป! จนกระทั่งฉันสิ้นลมหายใจ แม่ถึงจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง

Lihat lebih banyak

Bab terbaru

Pratinjau Gratis

บทที่ 1

ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้คุณแม่ของฉันพาฉันไปหาคุณพ่อทุกวันอยากจะใช้ฉันมัดคุณพ่อให้อยู่หมัด“เรื่องในวันนั้นเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องปิดบังผม คลอดเด็กคนนี้ออกมา!”“ต่อให้คลอดออกมาแล้ว ผมก็ไม่มีทางยอมรับเธอ!”คุณแม่ของฉันหยิกแขนของฉันอย่างแรง ฉันทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงร้องไห้ออกมาทันที“เธอเป็นลูกสาวของคุณ ทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้!”“คนใจร้ายก็คือคุณ! ระหว่างผมกับคุณไม่ได้รักกันอยู่แล้ว ต่อให้คุณจะใช้เด็กมามัดตัวผม พวกเราก็จะไม่มีความสุข เพราะว่าผมไม่ได้ชอบคุณเลยด้วยซ้ำ!”คนที่อยู่โดยรอบเข้ามามุงดูเยอะขึ้นเรื่อยๆเสียงตำหนิเริ่มดังขึ้นทุกทีคุณแม่กลับทำเหมือนไม่ได้ยิน คุกเข่าอยู่บนพื้นและหยิกฉันอย่างแรง “ไม่ได้เรื่องเลย ฉันมีแกไว้จะมีประโยชน์อะไร!”เสียงร้องไห้ของฉันดังขึ้นเรื่อยๆคุณพ่อหมุนตัวรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว จนแทบจะวิ่งเลยก็ว่าได้คุณแม่เห็นดังนั้นจึงไม่หยิกฉันต่อ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามฉันไม่สนใจความเจ็บปวด แล้วรีบวิ่งตามคุณแม่ไปฉันไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร ความรักที่คุณแม่มีต่อคุณพ่อกลับแปรเปลี่ยนเป็นความแค...

Buku bagus disaat bersamaan

Komen

Tidak ada komentar
23 Bab
บทที่ 1
ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้คุณแม่ของฉันพาฉันไปหาคุณพ่อทุกวันอยากจะใช้ฉันมัดคุณพ่อให้อยู่หมัด“เรื่องในวันนั้นเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องปิดบังผม คลอดเด็กคนนี้ออกมา!”“ต่อให้คลอดออกมาแล้ว ผมก็ไม่มีทางยอมรับเธอ!”คุณแม่ของฉันหยิกแขนของฉันอย่างแรง ฉันทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงร้องไห้ออกมาทันที“เธอเป็นลูกสาวของคุณ ทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้!”“คนใจร้ายก็คือคุณ! ระหว่างผมกับคุณไม่ได้รักกันอยู่แล้ว ต่อให้คุณจะใช้เด็กมามัดตัวผม พวกเราก็จะไม่มีความสุข เพราะว่าผมไม่ได้ชอบคุณเลยด้วยซ้ำ!”คนที่อยู่โดยรอบเข้ามามุงดูเยอะขึ้นเรื่อยๆเสียงตำหนิเริ่มดังขึ้นทุกทีคุณแม่กลับทำเหมือนไม่ได้ยิน คุกเข่าอยู่บนพื้นและหยิกฉันอย่างแรง “ไม่ได้เรื่องเลย ฉันมีแกไว้จะมีประโยชน์อะไร!”เสียงร้องไห้ของฉันดังขึ้นเรื่อยๆคุณพ่อหมุนตัวรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว จนแทบจะวิ่งเลยก็ว่าได้คุณแม่เห็นดังนั้นจึงไม่หยิกฉันต่อ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามฉันไม่สนใจความเจ็บปวด แล้วรีบวิ่งตามคุณแม่ไปฉันไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร ความรักที่คุณแม่มีต่อคุณพ่อกลับแปรเปลี่ยนเป็นความแค
Baca selengkapnya
บทที่ 2
หลายปีมานี้ คุณแม่ของฉันไม่ได้ใกล้ชิดแต่ก็ไม่ได้เหินห่างกับฉัน แต่ฉันก็ยังรักเธอเหมือนเดิมวันที่ฉลองวันเกิดของเธอในวันนั้น ฉันนำเงินที่ได้จากการเก็บขยะขายไปซื้อต่างหูให้เธอคู่หนึ่งฉันผลักประตูบ้านด้วยความตื่นเต้นภายในห้องรับแขกกลับมีนักเรียนของคุณแม่นั่งอยู่เต็มห้องเธอเหลือบตามองฉันหนึ่งที แล้วพูดด้วยความเย็นชา “กลับเข้าห้องของเธอไป อย่ารบกวนการเรียนของพวกเขา”จากนั้นเธอจึงหมุนตัวแล้วพูดเสียงเบาๆ นุ่มๆ กับนักเรียนว่า “พวกเรามาดูข้อต่อไปกันนะคะ”ฉันเบ้าตาแดงเอ่ยพูดอย่างใจกล้าว่า “คุณแม่! คุณแม่!”ฉันเรียกติดต่อกันสองสามครั้งแต่ไม่มีการขานตอบนักเรียนของเธอกลับจ้องมองฉันตาไม่กะพริบคุณแม่จึงหันหน้ามา “เธอจะตะโกนทำไม! ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว อย่ามารบกวนเวลาฉันสอนอยู่! และฉันไม่ใช่แม่ของเธอ!เรียกฉันว่าคุณครูหยาง!”ฉันน้ำตาคลอเบ้า กล่องของขวัญที่กำอยู่ในมือ ถูกฉันวางลงเบาๆ แล้วจึงวิ่งกลับเข้าไปในห้องตอนที่ออกมาอีกครั้งพบว่า กล่องของขวัญถูกโยนทิ้งในถังขยะแล้วฝุ่นชอล์กเกลื่อนเต็มอยู่ข้างบนกล่องฉันเอื้อมมือลงไปหยิบกล่องของขวัญออกมาโดยไม่คิดอะไรเลยแล้วจึงเช็ดฝุ่นที่อยู่ข้างบ
Baca selengkapnya
บทที่ 3
ฉันกับคุณแม่ไม่สนิทกันอีกต่อไปเธอลืมวันเกิดของฉันจึงสมเหตุสมผลแล้วแต่ตอนที่ฉันถือเค้กกลับบ้าน กลับมองเห็นอาหารจัดวางอยู่เต็มโต๊ะฉันอดไม่ได้ที่จะเบ้าตาแดง ที่แท้คุณแม่จำได้ตลอดว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉันคุณแม่ของฉันยังรักฉันเหมือนเดิมวินาทีต่อมา สวี่เจียอี้ลูกศิษย์คนโปรดของเธอเดินออกมาจากห้องรับแขกคุณแม่ของฉันก็ถือกุ้งตัวใหญ่ออกมาจากห้องครัว พลางมองเค้กที่ฉันถืออยู่ในมือ“เธอรู้ได้ยังไงว่าวันนี้จะฉลองที่เสี่ยวอี้ได้ที่หนึ่งจากการแข่งขันฟิสิกส์?”ที่แท้ไม่ได้ทำเพื่อฉลองวันเกิดของฉัน แต่เลี้ยงฉลองให้สวี่เจียอี้ที่ได้ที่หนึ่งจากการแข่งขันฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ที่แท้ได้ที่หนึ่งก็สามารถเฉลิมฉลองได้เพียงแต่คนนั้นไม่ใช่ฉันเท่านั้นเองฉันจำได้ว่าตอนอยู่ชั้นประถม มีการจัดการแข่งขันคณิตศาสตร์ และฉันได้รางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งของโรงเรียนตอนที่ได้ใบประกาศเกียรติคุณ ฉันรีบวิ่งกลับบ้านทันที แต่เพราะตื่นเต้นเกินไปจึงหกล้มลงบนพื้น แต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย รีบคลานลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วฉันยื่นใบประกาศเกียรติคุณให้คุณแม่อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อแบ่งปันความสุ
Baca selengkapnya
บทที่ 4
ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณแม่หักสะบั้นลงคือตอนที่สวี่เจียอี้มาสารภาพรักกับฉันตอนที่เขายืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และพูดสามคำด้วยความประหม่าว่า ‘ผมชอบคุณ’ฉันอยากหลอกใช้เขา เพื่อดึงดูดความสนใจจากคุณแม่ของฉันอย่างยิ่ง แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ทำอย่างนั้นฉันปฏิเสธสวี่เจียอี้ไปแต่สวี่เจียอี้กลับไม่ยอมแพ้มาที่บ้านของฉันบ่อยขึ้นถึงขนาดเอาจดหมายรักมายัดไว้ในห้องของฉันวันนั้นฉันเพิ่งถึงบ้าน คุณแม่ของฉันก็ถือจดหมายรักรอฉันอยู่ฉันยังไม่ทันพูดอะไร ก็โดนตบหน้าเข้าอย่างจังฉันเอามือป้องใบหน้าด้วยสีหน้างุนงงจากนั้นจดหมายรักจึงฟาดมาบนใบหน้าของฉัน“สวี่เจียอี้ไม่เหมือนเธอ เขาจะต้องสอบเข้าที่ชิงเป่ย! (มหาวิทยาลัยปักกิ่งและมหาวิทยาลัยชิงหวา)”“แม้แต่พ่อของเธอก็ยังไม่สนใจเธอ ฉันเองก็เอาไม่อยู่แล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่ครูประจำชั้นของเธอ ต่อให้เธอออกไปขายตั*วก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!”“แต่เธอไม่ควรอ่อยนักเรียนของฉันเลย!”อ่อยเหรอ?ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคำนี้ถึงพูดออกมาจากปากของคุณแม่ของฉันแต่ว่าฉันไม่อยากเป็นแพะรับบาป“เขาเป็นคนมาสารภาพรักกับหนูเอง!”คุณแม่กระชากเส้นผมของฉัน “ดี
Baca selengkapnya
บทที่ 5
ฉันไม่รู้ว่าเดินออกมาจากบ้านได้อย่างไรตอนที่ฉันรู้สึกตัวอีกที ก็เดินมาอยู่ใต้ตึกของคุณพ่อของฉันแล้วฉันไม่อยากไปรบกวนชีวิตครอบครัวของคุณพ่อของฉันอีกแต่ขณะที่ฉันกำลังจะหมุนตัว ก็เห็นครอบครัวของคุณพ่อฉันลูกสาวตัวน้อยนั่งอยู่บนไหล่ของเขาภรรยายิ้มหน้าระรื่นคอยหยอกล้อกับลูกสาวตัวน้อยของเธอแต่พอมองเห็นฉัน รอยยิ้มของเธอกลับหายไปทันทีดูเหมือนว่าไม่ว่าฉันจะเดินไปที่ไหน ล้วนเป็นส่วนเกินไปเสียทุกที่ฉันรู้สึกเก้อเขินอยากวิ่งหนีไปแต่กลับถูกคุณพ่อวิ่งตามมามองดูผู้ชายมีอายุที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แล้ว คงอาจจะเป็นเพราะว่าเขามีลูกสาวตัวน้อย ความเคร่งขรึมบนใบหน้าจึงน้อยลง มีความรักและเมตตาเพิ่มขึ้นฉันอยากจะเรียกเขา แต่กลับไม่รู้ว่าควรเรียกว่าอะไรพวกเขามองการเกิดมาของฉันเป็นความน่าอับอายคำที่พูดออกจากปาก จึงกลายเป็น “คุณครูเจียง”คุณพ่อยิ้มพลางพยักหน้า หยิบเงินห้าร้อยออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ฉัน“ต่อไปอย่ามาหาฉันอีก เธอก็เห็นแล้วว่าฉันมีครอบครัวใหม่แล้ว น้องสาวของเธอจะหึงหวงเอาได้”ฉันส่ายหน้าไม่หยุด อยากจะพูดอธิบายแต่เสียงเด็กที่อ่อนหวานกลับดังขึ้นมาจากข้างหลัง “คุณพ่อ”คุณพ่อมี
Baca selengkapnya
บทที่ 6
ฉันเดินเตร่ไปมาอยู่ข้างนอก เดินเตร็ดเตร่จนฉันรู้สึกว่าคุณแม่น่าจะใจเย็นลงแล้วแต่ฉันกลับมองเห็นข้าวของวางอยู่หน้าประตูบ้านถูกใส่อยู่ในกล่องสองใบ ข้าวของทุกอย่างของฉันถูกใส่อยู่ข้างในนี้ฉันเคาะประตู“คุณครูหยาง”ฉันที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ และไม่มีเพื่อนฝูงสักเท่าไร ซ้ำยังไม่มีที่ไปอีก“เคาะหาอะไร! เธอไม่ใช่ลูกสาวของฉันแค่คนเดียว ไปหาพ่อของเธอไป๊!”หลังจากเสียงตะโกนด้วยความโกรธ ก็ตามมาด้วยเสียงล็อกประตูท่าที่เคาะประตูค้างเติ่งอยู่กลางอากาศอันที่จริงฉันรู้ดี เหตุการณ์ของสวี่เจียอี้ไม่ใช่ชนวนของเรื่องราว แต่เป็นเพราะหาเหตุผลที่เหมาะสมไม่ได้ต่างหากบางทีคุณแม่คงอยากจะตัดความสัมพันธ์กับฉันมานานแล้วเสียดายที่หาเหตุผลไม่เคยเจอตอนนี้จึงอาศัยเหตุการณ์ของสวี่เจียอี้ ในที่สุดเธอก็สามารถหลุดพ้นจากตัวภาระอย่างฉัน ที่คอยย้ำเตือนความอัปยศอดสูในอดีตของเธอตลอดเวลาได้ฉันหยิบกระต่ายตัวน้อยที่อยู่บนกล่องเท่านั้นนี่คือสิ่งที่คุณยายมอบให้ฉัน เป็นของเล่นเพียงชิ้นเดียวของฉันซึ่งในบรรดาข้าวของของฉัน เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ใช่ของมือสองเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เป็นของของฉันทั้งๆ ที่รู้นานแ
Baca selengkapnya
บทที่ 7
คุณพ่อให้เงินฉันมาห้าร้อย เป็นเงินเก็บก้อนเดียวของฉันฉันเสียดาย ไม่อยากเอาเงินนี้ไปเปิดห้องนอนในโรงแรมจึงหาร้านอินเทอร์เน็ตค่าเฟ่เหมานอนหนึ่งคืนฉันเลือกมุมหนึ่ง อยากจะนอนหลับที่นี่หนึ่งคืน เพราะวันพรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียนอีกแต่กลับคิดไม่ถึงว่า จะได้เจออันเข่อซิน เพื่อนร่วมชั้นที่ห้องเรียนคณิตศาสตร์โอลิมปิกสมัยชั้นประถมศึกษาเธอกำลังทำแบบจำลองคณิตศาสตร์อยู่บนคอมพิวเตอร์ แต่กลับติดขัดอยู่ที่หนึ่งฉันอดไม่ได้ที่จะเสนอความคิด“หยางชิง! เป็นเธอจริงๆ ด้วย! เธอรู้ไหม? ตอนนั้นที่เธอถอนตัวออกจากห้องเรียนคณิตศาสตร์โอลิมปิก คุณครูหูเสียใจอยู่นานมาก”ห้องเรียนคณิตศาสตร์โอลิมปิกในปีนั้น เป็นคุณครูหูเปิดสอนฟรีให้นักเรียนที่อยากเข้าร่วมการแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิกคุณครูหูบอกฉันว่า เธอเป็นนักเรียนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดเท่าที่เคยเห็นในรอบหลายปีที่ผ่านมา แต่คุณแม่ของฉันดันเกลียดที่ฉันมีพรสวรรค์ด้านคณิตศาสตร์“การแข่งขันระดับจังหวัดกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว หยางชิง เธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์ดีที่สุดในเรื่องคณิตศาสตร์เท่าที่ฉันเคยเห็นมา!”ดูเหมือนคณิตศาสตร์จะกลายเป็นสิ่งที่ฝังอยู่ในใจ ไม่กล้าและไม
Baca selengkapnya
บทที่ 8
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันกอดตุ๊กตากระต่ายตัวน้อยยืนอยู่ตรงหน้าคุณครูประจำชั้นเพื่อขอยื่นเรื่องพักอยู่ในโรงเรียนกับเธอครูประจำชั้นมองคุณแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาสอบถามคุณแม่กลอกตาขาว “อย่าถามฉัน ตอนนี้เธอปีกกล้าขาแข็งแล้ว ฉันคุมไม่อยู่แล้ว”แต่คนที่ไล่ฉันออกจากบ้านก็คือเธอแท้ๆครูประจำชั้นจึงพูดด้วยความจริงใจ “เธอดูสิ ตอนนี้ก็เปิดเทอมมาตั้งนานแล้ว โรงเรียนก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอ แม่ลูกทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติมาก เธอก็ยอมๆ แม่ของเธอหน่อย ระหว่างแม่กับลูกไม่มีหรอกที่จะโกรธกันข้ามคืน”ยอมแม่?ดูเหมือนฉันยอมคุณแม่มาตลอดตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาหลังจากที่เธอพาฉันไปหาคุณพ่อและถูกปฏิเสธนับครั้งไม่ถ้วน ฉันร้องไห้บอกคุณแม่ว่าหนูขอโทษ อย่าทอดทิ้งหนูตอนที่เธอเผากระดาษข้อสอบคณิตศาสตร์ของฉัน ฉันคุกเข่ากับพื้นบอกคุณแม่ว่าหนูไม่ชอบคณิตศาสตร์หนูเกลียดคณิตศาสตร์ตอนที่เธอไล่ฉันออกจากบ้าน ฉันเคาะประตูบ้านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอร้องให้เธอยอมให้ฉันเข้าไปแต่ทั้งหมดนี้ล้วนไม่ใช่ความผิดของฉันเลยเสียงแหลมของคุณแม่ดังขึ้นข้างหู “มีหรือที่ฉันจะกล้าให้เธอยอมฉัน!”ครูประจำชั้นก็ไม่สนใจอีก แล้วจึงจัดห้องพักใ
Baca selengkapnya
บทที่ 9
คุณแม่รีบมาด้วยความรีบร้อนพอเข้ามาก็ตบหน้าฉันหนึ่งที“ใครอนุญาตให้เธอลงมือกับนักเรียนของฉัน”พวกผู้หญิงผมเผ้ายุ่งเหยิงเดินไปหลบข้างหลังคุณแม่ด้วยสีหน้าน่าสงสาร“คุณครูหยาง พวกเราแค่หวังดีอยากช่วยเก็บของให้เพื่อนนักเรียนหยางชิงเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเธอจะลงมือตบพวกเรา...”พอพูดไปพูดมาแล้วก็ร้องไห้คุณแม่ถลึงตาจ้องมองฉันด้วยความโกรธฉันกลับไม่อยากอธิบายอีกต่อไปตอนเด็กๆ นักเรียนของคุณแม่มาเรียนพิเศษที่บ้าน ก็ขโมยแหวนทองของเธอไปฉันบอกเธอด้วยความหวังดี แต่สิ่งที่ได้คือการตบตีเท่านั้นเธอบอกว่า “เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอเอาแหวนทองของฉันไป และคิดจะโทษนักเรียนของฉัน หน้าด้านไร้ยางอายจริงๆ”ตอนที่อยู่ในโรงเรียน ฉันถูกใส่ร้ายว่าเอาเงินค่าเรียนไปคุณแม่ก็พูดออกมาโต้งๆ ว่า “ตอนเธอเป็นเด็กก็ขโมยแหวนทองของฉัน ตอนนี้โตแล้วก็ยังกล้าขโมยเงิน!”ฉันอธิบายนับครั้งไม่ถ้วน แต่ในสายตาของคุณแม่ ดูเหมือนฉันควรจะเป็นคนผิดดังนัน ฉันจึงไม่จำเป็นต้องอธิบายอีกคุณแม่กระชากเส้นผมของฉัน สั่งให้ฉันขอโทษพวกเขา“ต่อให้คุณตีฉันให้ตาย ฉันก็จะไม่ขอโทษพวกเขา!”ฉันพูดเหมือนกับตอนที่ฉันเป็นเด็กเปี๊ยบคุ
Baca selengkapnya
บทที่ 10
ก่อนที่จะหยุดรับสมัคร ฉันได้ส่งข้อมูลการสมัครของตัวเองไปแล้วหลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันตกหล่นวิชาเรียนไปไม่น้อย ยากที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีในระยะเวลาอันสั้นแต่ถ้าผ่านการแข่งขัน ฉันมีโอกาสสูงที่จะได้เข้าชิงเป่ยมุ่งหน้าสู่สาขาคณิตศาสตร์ที่ฉันอยากไปมากที่สุดในวัยเด็กนี่คือวิธีเดียวที่ฉันจะหลุดพ้นจากคุณแม่ของฉันได้พอคุณแม่รู้ว่าฉันยื่นสมัครไปแล้วก็บุกเข้ามาในชั้นเรียนของฉัน แล้วลากฉันออกไปแล้วตบหน้าฉันหนึ่งทีตรงใต้โถงทางเดินซึ่งดึงดูดสายตาของผู้คนอยู่ไม่น้อย“หยางชิงเธอคิดจะมีเรื่องกับฉันจริงๆ ใช่ไหม!”“แค่เพราะว่าฉันเข้าใจเธอผิด เธอจึงจงใจยั่วโมโหฉัน!”“มีสาขาตั้งเยอะแยะ ทำไมเธอต้องเลือกสาขาคณิตศาสตร์ด้วย!”“เธอชอบคณิตศาสตร์ขนาดนั้นก็ไปหาพ่อของเธอสิ! ฉันเลี้ยงลูกเนรคุณอย่างเธอมาหลายปี ฉันจะบอกเธอให้นะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ให้เงินเธอสักแดง!”ลูกเนรคุณ นี่คือคำพูดที่คุณแม่ชอบพูดมากที่สุดตอนเด็กๆ ฉันเรียกคุณพ่อกลับมาไม่ได้ ฉันก็เป็นลูกเนรคุณฉันชอบคณิตศาสตร์ ก็เลยเป็นลูกเนรคุณฉันทำไม่ถูกใจเธอ ก็เลยเป็นลูกเนรคุณ...ถูกด่ามานานหลายปีดีดัก ลองเป็นลูกเนรคุณจริงๆ สักครั้งจะเป
Baca selengkapnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status