อารมณ์ครอบครัว

หลังจากฉันตายไปห้าปี อันอัน ลูกสาวของฉันก็โทรไปที่เบอร์ของกู้ซีเหนียน เธอลองถามอีกฝ่ายว่า “คุณชอบแม่ของหนูไหมคะ?” เธอถามตามประโยคหนึ่งที่ฉันเขียนไว้ในไดอารี่ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ว่า ‘กู้ซีเหนียน คุณชอบฉันไหม’ คาดไม่ถึงว่าปลายสายกลับตอบเหน็บแนมว่า “แม่เธอสั่งให้ทำแบบนี้เหรอ? แม้แต่ลูกสาวก็ยังเอามาใช้เป็นเครื่องมือได้สินะ? เป็นผู้หญิงที่มักมากจริง ๆ อยู่กับพ่อเธอแล้ว ยังคิดจะมารื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่า ๆ กับฉันอีกเหรอ?”

หลังลูกสาวถูกประกาศว่าสมองตาย สามีก็ชวนให้ฉันเซ็นสัญญาบริจาคอวัยวะ ฉันทุกข์ระทมขมขื่นอยู่ในความเจ็บปวดจากความอาลัยอาวรณ์ จิตใจใกล้แหลกสลาย แต่กลับได้รู้โดยบังเอิญว่าแพทย์หญิงหลิ่วเจินซึ่งเป็นแพทย์เจ้าของไข้กลับเป็นคนที่สามีของฉันเคยแอบรักฝังใจ พวกเขากุเรื่องว่าลูกสาวของฉันสมองตาย เพียงเพื่อล่อลวงให้ฉันเซ็นสัญญา แล้วหลอกเอาหัวใจไปช่วยลูกสาวของคนที่อยู่ในใจไม่เคยลืม เห็นสามีรับลูกสาวหลิ่วเจินออกจากโรงพยาบาล พวกมันทั้งสามหัวเราะพูดคุยอย่างชื่นมื่น ดูเหมือนกับครอบครัวสุขสันต์ ฉันไปประจันหน้าถึงบ้าน กลับถูกสามีกับคนที่เคยแอบรักฝังใจของเขาร่วมมือกันผลักฉันตกบันไดตาย กลับมาอีกครั้ง ฉันกลับมายังวันที่เซ็นสัญญาบริจาค มองดูลูกสาวที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว ฉันก็สาบานในใจ คราวนี้ แม่จะให้ชายโฉดหญิงชั่วชดใช้ให้ลูกด้วยชีวิต

วินาทีที่คนร้ายทรมานและกำลังจะฆ่าฉัน พ่อที่เป็นหัวหน้าสายสืบและแม่ที่เป็นผู้อำนวยการแพทย์นิติเวช ก็อยู่กับหลินเสวี่ย น้องสาวของฉันซึ่งกำลังเข้าร่วมการแข่งขันพอดี เพื่อเป็นการแก้แค้นของคนร้ายซึ่งเคยถูกพ่อจับตัวไป หลังจากตัดลิ้นของฉัน เขาก็ใช้โทรศัพท์ของฉันโทรหาพ่อ แต่พ่อกลับพูดสั้น ๆ แค่คำเดียวแล้วตัดสายไป “ไม่ว่าวันนี้แกจะมีเรื่องอะไร การแข่งขันในวันนี้ของหลินเสวี่ยน้องสาวแกสำคัญที่สุด!” คนร้ายหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่าฉันจะจับตัวมาผิดคนแล้ว ฉันอุตส่าห์คิดว่าพวกมันจะรักลูกในไส้มากกว่าซะอีก!” เมื่อมาถึงสถานที่เกิดเหตุ พ่อและแม่ต่างตกใจกับสภาพศพอันน่าเวทนา จึงก่นด่าต่อความเหี้ยมโหดของคนร้าย แต่พวกเขากลับดูไม่ออกว่าเจ้าของร่างศพในสภาพอันน่าเวทนานี้ คือลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขานั่นเอง