อารมณ์ครอบครัว

วันที่โรคหอบของฉันกำเริบ คือวันที่โจวสืออานพาแสงจันทร์ขาวของเขาไปตรวจครรภ์ และยาช่วยชีวิตของฉันอยู่กับเขา หลังจากนั้น ฉันมองดูโจวสืออานตามหาฉันไปทั่ว ถึงกระทั่งเมื่อรู้ว่าฉันท้อง เขาก็กลายเป็นคนเสียสติ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็มีคนเฝ้าหลุมศพฉันเพิ่มมาหนึ่งคน

โรงเรียนอนุบาลเกิดไฟไหม้ ลูกสาววัยสี่ขวบของฉันก็อยู่ในนั้น ฉันกำชับสามีที่เป็นนักดับเพลิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า: "เหนียนเหนียนอยู่ชั้นสองในห้องสอง!" แต่เขากลับพูดอย่างรำคาญ: "คุณแค่อยากจะขัดขวางไม่ให้ฉันช่วยลูกสาวของซวี่ซวี่ใช่ไหม คุณจะใจร้ายขนาดนั้นไม่ได้นะ" "ซวี่ซวี่เธออ่อนแอมาก ฉันทนดูเธอสูญเสียลูกสาวไม่ได้" "ถ้าเธอเสียลูกสาว เธอจะต้องตายแน่ๆ!" คืนนั้น เขาอุ้มลูกสาวของต้วนซวี่ซวี่ซึ่งเป็นรักแรกของเขาออกมาจากกองเพลิง และกลายเป็นวีรบุรุษ จนถึงดึกดื่น ฉันกอดเถ้ากระดูกของลูกสาวเราร้องไห้จนหมดสติ เขายังคงอยู่เคียงข้างต้วนซวี่ซวี่ "เย่ซ่านเหวิน ฉันจะทำให้คุณต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!"

แม่คะช่วยหนูด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว “แม่คะ ช่วยด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว” เวลาบ่ายสองในวันที่แดดจ้า ก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกสาว ฉันเร่งมือหาหนทางช่วยชีวิตลูกทันที แต่สามีที่รับสายกลับดูไม่ทุกข์ร้อนใจเลยแม้แต่นิด “เสี่ยวหานอารมณ์ไม่ดี ผมพาไปเดินเล่นในสวนสนุกหน่อย คุณจะอะไรนักหนา” เสียงวางสายอย่างเย็นชาจากสามี ทำให้ในใจฉันมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ดีที่สุดพวกคุณควรภาวนาให้ลูกสาวของฉันปลอดภัย

วินาทีที่คนร้ายทรมานและกำลังจะฆ่าฉัน พ่อที่เป็นหัวหน้าสายสืบและแม่ที่เป็นผู้อำนวยการแพทย์นิติเวช ก็อยู่กับหลินเสวี่ย น้องสาวของฉันซึ่งกำลังเข้าร่วมการแข่งขันพอดี เพื่อเป็นการแก้แค้นของคนร้ายซึ่งเคยถูกพ่อจับตัวไป หลังจากตัดลิ้นของฉัน เขาก็ใช้โทรศัพท์ของฉันโทรหาพ่อ แต่พ่อกลับพูดสั้น ๆ แค่คำเดียวแล้วตัดสายไป “ไม่ว่าวันนี้แกจะมีเรื่องอะไร การแข่งขันในวันนี้ของหลินเสวี่ยน้องสาวแกสำคัญที่สุด!” คนร้ายหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่าฉันจะจับตัวมาผิดคนแล้ว ฉันอุตส่าห์คิดว่าพวกมันจะรักลูกในไส้มากกว่าซะอีก!” เมื่อมาถึงสถานที่เกิดเหตุ พ่อและแม่ต่างตกใจกับสภาพศพอันน่าเวทนา จึงก่นด่าต่อความเหี้ยมโหดของคนร้าย แต่พวกเขากลับดูไม่ออกว่าเจ้าของร่างศพในสภาพอันน่าเวทนานี้ คือลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขานั่นเอง

แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ โดนแม่สามีจัดการจนวิ่งหางจุกตูด แม่ฉันหาว่าหาสามีฉันมีชู้ ให้ฉันหย่ากับเขา ฉันแค่ต้องการยืนยันความจริงแล้วค่อยจัดการ ถ้ามันเป็นความจริงฉันต้องรักษาสิทธิประโยชน์ของตัวเองเอาไว้ ท่านกลับทำลายนิทรรศการภาพวาดที่ฉันจัดเตรียมด้วยน้ำพักน้ำแรงมาเป็นเวลาสามปี หาว่าฉันเป็นผู้หญิงหากินกับผู้ชายต่อหน้าคนอื่น "อาศัยเงินผู้ชายมาจัดนิทรรศการ แกต่างอะไรกับพวกกะหรี่ขายตัว?" "ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ เพื่อให้แกไปหากินกับผู้ชายเหรอ ทำไมแกถึงน่ารังเกียจแบบนี้!" ท่านใช้มีดกรีดภาพวาดมูลค่าห้าสิบล้านของฉัน แล้วยังมาบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อฉัน หวังว่าฉันจะกลับตัวกลับใจ ยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ฉันกุมมือที่เลือดไหลอาบของฉันกล่าวอย่างเน้นย้ำทีละคำ "กลับตัวกลับใจที่แม่พูดถึง ก็คือให้หนูหย่ากับสามีประธานที่แต่งงานกันตามกฎหมายโดยไม่เอาทรัพย์สินอะไรเลย" "แล้วไปแต่งกับผู้ชายไม่เอาไหนวัย 45 ที่เคยหย่าแถมมีลูกติด เงินเดือนไม่เกินหนึ่งหมื่นห้าพันบาท แถมยังต้องให้หนูซื้อบ้านออกค่าสินสอดเองน่ะเหรอ!"