ความอยากรู้

สามีได้ยินมาว่าช่วงนี้การเป็นแม่นมตามบ้านกำลังเป็นที่นิยม เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายในบ้าน เขาก็พยายามพูดโน้มน้าวฉันมาตลอด ฉันที่มีน้ำนมเหลือเฟือ แถมสามียังชอบแย่งกินด้วยอีก ลังเลอยู่พักใหญ่สุดท้ายฉันก็ตกลง แต่พอเริ่มงานแล้วถึงได้รู้ว่าลูกค้าที่ต้องให้บริการไม่ใช่ทารก แต่เป็นผู้ชายร่างใหญ่ ฉันถือสัญญาที่สามีช่วยเซ็นให้ตัวสั่นด้วยความกลัว แต่เขากลับยังคิดอยากจะข้ามขั้นกับฉันอีก!

ตั้งแต่ตั้งครรภ์ สามีก็ไม่แตะต้องฉันอีกเลย แต่ที่น่าอับอายคือ ร่างกายของฉันกลับไวต่อความรู้สึกมากขึ้นเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่ถึงกลางคืน ฉันมักจะอดไม่ได้ที่จะหนีบขาแน่นและจินตนาการไปต่างๆ นานา จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายสวมหน้ากากแอบเข้ามาในบ้าน...

พ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งของฉันคือนักการกุศลที่มีชื่อเสียงไปทั่วประเทศ ทว่าฉันมีค่าใช้จ่ายเกินยี่สิบห้าบาทจำเป็นต้องขอเงินจากพวกเขา หลังจากวันนั้นที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันขอเงินห้าร้อยบาทจากพวกเขา กลับถูกด่าว่านานถึงสามชั่วโมง “อายุแค่นี้จะป่วยอะไรกัน? อยากได้เงินก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยสิ” “แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน น้องสาวแกยังรู้ความมากกว่าแกอีก” ฉันลากร่างกายที่ป่วยหนักของตัวเองเดินกลับไปยังห้องใต้ดินเล็กๆ ที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร ทว่ากลับเห็นภาพที่พ่อแม่ตัวเอง ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลปิดดิสนีย์แลนด์เพื่อน้องสาวบุญธรรมปรากฏบนจอภาพขนาดยักษ์ในห้างสรรพสินค้า น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา ห้าร้อยบาทมันไม่พอสำหรับค่าทำเคมีบำบัดด้วยซ้ำ ฉันก็แค่อยากซื้อชุดใหม่สักชุดเพื่อที่จะได้จากไปอย่างมีเกียรติเท่านั้นเอง

หมู่บ้านเราไม่มีผู้ชายที่บรรลุนิติภาวะ พอหญิงสาวอายุครบ 18 ปี จะมีการจัดพิธีบรรลุนิติภาวะร่วมกันที่ศาลบรรพชน หญิงสาวในชุดงดงามเรียงแถวเข้าไปในศาลบรรพชน หลังจากออกมาต่างก็มีสีหน้าที่เจ็บปวดและมีความสุข พี่สาวคนโตอายุ 18 ปีแล้ว แต่ย่ากลับไม่ให้เธอไปเข้าร่วม ตอนกลางคืนเธอจึงแอบปีนเข้าไปที่ศาลบรรพชน ตอนออกมากลับเดินโซซัดโซเซ และมีเลือดไหลออกมาจากหว่างขา

เนื่องจากลูกสาวของคนที่แอบชอบทว่าเกินเอื้อมเป็นลมแดดเพราะถูกขังไว้ในรถ ภายใต้ความโกรธเกรี้ยว พ่อจึงจับฉันมัดแล้วเอาไปขังไว้ในที่เก็บของท้ายรถ เขามองฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ฉันไม่มีลูกสาวอำมหิตอย่างแก แกสำนึกผิดอยู่ที่นี่ไปดี ๆ ซะ” ฉันตะโกนอ้อนวอน ยอมรับผิด ขอเพียงให้เขาปล่อยฉันออกไป ทว่าสิ่งที่ได้กลับมามีเพียงคำสั่งตายไร้ปรานีของเขา “นอกจากเธอตายแล้วเท่านั้น ไม่งั้นใครก็อย่าคิดปล่อยเธอออกมาเชียว” รถจอดอยู่ในโรงจอดรถ ไม่ว่าฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่มีใครได้ยิน ผ่านไปเจ็ดวัน เขาจึงนึกถึงลูกสาวอย่างฉัน และตัดสินใจปล่อยฉันออกมา ทว่าไหนเลยเขาจะรู้ ฉันตายอยู่ในที่เก็บของท้ายรถนั่นไปตั้งนานแล้ว และไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก

ฉันขอร้องฟู่เยว่ชวน 99 ครั้ง ในที่สุดเขาก็ตกลงที่จะพาลูกสาวไปตั้งแคมป์บนภูเขาในวันเกิดเธอเมื่อฉันพบลูกสาวของฉันที่เชิงเขาในตอนกลางคืนของวันรุ่งขึ้น เธอตายแล้วในมือ เธอยังคงถือภาพครอบครัวไว้อย่างแน่น ฉันคุกเข่าต่อหน้าศพของลูกสาวอย่างใจสลาย แต่ฟู่เยว่ชวนกลับอัปเดตไอจีของเขา พร้อมแคปชั่นว่า คุณกับลูก ล้วนเป็นสมบัติของผม ในรูปถ่าย เขาและเพื่อนวัยเด็กของเขาจูงเด็กหญิงคนหนึ่ง กําลังมองพระอาทิตย์ตกที่ไกล ๆ ที่มุมล่างซ้ายของรูปถ่ายเผยให้เห็นมือเล็ก ๆ นั่นคือมือของลูกสาวของฉัน รูปภาพที่โหดร้ายนี้ถ่ายโดยลูกสาวของฉัน ……

เพราะฉันมองเห็นเวลาตายที่นับถอยหลังเหนือศีรษะของญาติพี่น้อง ครอบครัวจึงมองว่าฉันเป็นตัวโชคร้าย ฉันบอกเวลาตายของคุณปู่ พ่อ และแม่ พวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุต่างๆ ภายในวันเดียวกัน พี่ชายทั้งสามคนเชื่อว่าเพราะคำสาปแช่งจากปากของฉัน เป็นสาเหตุทำให้พวกเขาตาย จึงเกลียดชังฉันอย่างที่สุด ส่วนน้องสาวที่แม่ตายระหว่างคลอด กลับเติบโตมาท่ามกลางความรักและการเอาใจใส่ พี่ชายบอกว่าน้องสาวเป็นดาวดวงน้อยที่นำโชค ตั้งแต่เธอเกิดมาทุกอย่างในบ้านก็ราบรื่น แต่แม่ก็ตายเพราะคลอดน้องนี่นา ในวันเกิดอายุสิบแปดของฉัน ฉันมองเห็นการเวลาตายของตัวเองผ่านกระจก ฉันซื้อโกศใส่อัฐิที่ชอบให้ตัวเอง แล้วทำอาหารเตรียมไว้เต็มโต๊ะ หวังจะกินมื้อสุดท้ายร่วมกับพี่น้อง แต่จนกระทั่งเวลานับถอยหลังสิ้นสุด ก็ไม่มีใครโผล่มาสักคน...

วันชาติจีน ดาวประจำโรงเรียนแต่งงาน เธอส่งข้อความเชิญเพื่อนร่วมห้องทุกคนไปร่วมงานผ่านแชทกลุ่ม ตอนแรกฉันแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แต่เธอกลับแท็กชื่อฉันโดยตรง “เสิ่นเหยียน ถึงเธอจะชอบอ้างตัวเป็นลูกสาวเศรษฐีตอนที่เรียนอยู่มัธยม ฉันก็ไม่ถือสาอะไรหรอกนะ ฉันยอมให้เธอมาเข้าร่วมงานแต่งสุดหรูหราของฉันในวันพรุ่งนี้” จากนั้นก็มีเพื่อนร่วมชั้นเข้ามาส่งเสริมว่า “ดาวโรงเรียนของเราใจกว้างจริงๆ มิน่าล่ะถึงแต่งงานเข้าตระกูลลู่ได้ แม้แต่เสิ่นเหยียนที่ชอบอวดรวยจอมปลอมยังยอมให้อภัย!” “คนอย่างเสิ่นเหยียนคู่ควรจะเข้าร่วมงานแต่งในคฤหาสน์ของดาวโรงเรียนเหรอ? ไว้หน้าเธอเกินไปแล้ว” พอคนเริ่มด่าทอหนักขึ้น ดาวโรงเรียนก็ออกมาช่วยเกลี้ยกล่อม “ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานจนฉันไม่เก็บมาใส่ใจแล้ว เสิ่นเหยียนทั้งจนทั้งขี้เหร่อยู่แล้ว พวกเราอย่าไปว่าเธอนักเลย” พอเธอพิมพ์แบบนั้น คนในแชทกลุ่มก็พากันเลียแข้งเลียขาเธอยกใหญ่ ชมว่าเธอแสนดีและใจบุญขนาดไหน ฉันแสยะยิ้ม ตอนนั้นเธอแสร้งทำตัวเป็นลูกสาวเศรษฐีหลอกคนในโรงเรียน แล้วยังใส่ร้ายฉันที่เป็นลูกสาวเศรษฐีตัวจริงว่าพูดโกหก ทำให้ฉันถูกคนทั้งโรงเรียนด่า ฉันเปิดดูการ์ดเชิญในกลุ่มแชท ก่อนจะเห็นว่าคฤหาสน์ที่จัดงานแต่งคือบ้านของฉันเอง เจ้าบ่าวที่อยู่ในรูปก็คุ้นตามาก นี่ไม่ใช่คนขับรถของสามีฉันหรอกหรือ? พอคิดได้แบบนี้ฉันก็ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า “ได้สิ ฉันจะไปร่วมงานแต่งของเธอแน่นอน!”