โรคจิต

"ฮึ่ย เจ็บจัง~" ภายใต้แสงไฟจากด้านบนที่สว่างจ้า ชายคนนั้นให้ฉันนอนคว่ำหน้าบนเตียง จากด้านหลัง เขาค่อยๆ ออกแรงกดเอว ในขณะที่กำลังมองหาจุดที่เหมาะสมที่สุด แต่ฉันรู้สึกผิดปกติมาก อดไม่ได้ที่จะอุทานและขอให้เขาหยุด แต่ที่น่าประหลาดใจคือ เขาไม่ได้หยุด แต่ยังคว้าเข็มขัดของฉันอย่างแรงอีกด้วย

ในวันเกิดของฉัน ลูกพี่ลูกน้องที่เรียนบัลเล่ต์ได้รับบาดเจ็บที่ขา พ่อใช้ไม้ตีขาฉันอย่างแรงด้วยความโกรธ ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขากลับประชดประชันอย่างรําคาญใจ “แกรู้จักเจ็บแล้วเหรอ? ตอนแกผลักพี่สาวแกตกบันได ทำไมไม่รู้ว่าเขาก็เจ็บเหมือนกัน?” เขาตีฉันแรงขึ้นจนฉันร้องไม่ออกอีกแล้ว เพื่อให้ฉันจําได้ เขาโยนฉันที่กําลังจะตายเข้าไปในห้องใต้ดินอีกครั้ง “หลินเหยาเหยา แกตัดความคิดสกปรกของแกทิ้งได้เมื่อไหร่ ฉันก็ปล่อยแกออกมาเมื่อนั้น!” แต่เมื่อเขาเปิดห้องใต้ดินอีกครั้ง สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงศพที่เน่าเปื่อยของฉันเท่านั้น *

มีนัดกับเพื่อนสนิทไปเทศกาลดนตรี แต่กลับถูกรักแรกของพี่ชายขังไว้ในห้องน้ำ "เด็กสาวสมัยนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ กล้าดียังไงมายั่วยวนแฟนประธานบริษัทของฉัน!" "วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนเธอให้หลาบจำ! พ่อแม่เธอไม่สอน ฉันจะสอนเอง!" เธอไม่ฟังคำอธิบายของฉัน ใช้น้ำจากไม้ถูพื้นห้องน้ำราดใส่ตัวฉันจนทั่ว แล้วตบหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ถอดเสื้อผ้าฉัน ใช้เหล็กร้อนๆ พิมพ์คำว่า "มือที่สามน่าละอาย" ลงบนตัวฉัน เมื่อพี่ชายฉันมาถึง ฉันก็ถูกทรมานจนเสียโฉมแล้ว "กู้เฉิง ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันคิดจริงๆ ว่าเธอเป็นน้อง 'แบบนั้น' ของคุณนะ!"

เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของสามีติดอยู่ในช่องลิฟต์นานกว่าครึ่งชั่วโมง เขาจึงระเบิดโทสะอย่างรุนแรง แล้วจับฉันยัดใส่กระเป๋าเดินทาง ก่อนจะรูดซิปล็อกอย่างแน่นหนา “ความทรมานที่เอินเอินต้องเผชิญ เธอจะต้องชดใช้เป็นสองเท่า” ฉันนั่งขดตัว หายใจลำบาก น้ำตาไหลพรากพลางยอมรับผิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงคำตำหนิที่เย็นชาจากสามี “รับโทษเสียให้สาสม พอเรียนรู้บทเรียนนี้แล้ว เธอจะได้รู้จักเชื่อฟัง” เขาเอากระเป๋าเดินทางที่มีฉันอยู่ข้างในไปล็อกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ฉันกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ดิ้นรนอย่างหนัก เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกจากกระเป๋า จนเปียกชุ่มทั่วพื้น ห้าวันต่อมา เขาเกิดใจอ่อนขึ้นมาชั่วครู่ จึงตัดสินใจยุติการลงโทษ “ลงโทษเล็กน้อยเพื่อเตือนใจ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน” แต่เขาไม่รู้เลยว่า ร่างของฉันได้เน่าเปื่อยจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว

พ่อแม่เศรษฐีอันดับหนึ่งของฉันคือนักการกุศลที่มีชื่อเสียงไปทั่วประเทศ ทว่าฉันมีค่าใช้จ่ายเกินยี่สิบห้าบาทจำเป็นต้องขอเงินจากพวกเขา หลังจากวันนั้นที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันขอเงินห้าร้อยบาทจากพวกเขา กลับถูกด่าว่านานถึงสามชั่วโมง “อายุแค่นี้จะป่วยอะไรกัน? อยากได้เงินก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยสิ” “แกรู้ไหมว่าเงินห้าร้อยบาท มันมากพอให้เด็กยากจนบนเขาบนดอยอยู่ได้กี่วัน น้องสาวแกยังรู้ความมากกว่าแกอีก” ฉันลากร่างกายที่ป่วยหนักของตัวเองเดินกลับไปยังห้องใต้ดินเล็กๆ ที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร ทว่ากลับเห็นภาพที่พ่อแม่ตัวเอง ทุ่มเงินจำนวนมหาศาลปิดดิสนีย์แลนด์เพื่อน้องสาวบุญธรรมปรากฏบนจอภาพขนาดยักษ์ในห้างสรรพสินค้า น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา ห้าร้อยบาทมันไม่พอสำหรับค่าทำเคมีบำบัดด้วยซ้ำ ฉันก็แค่อยากซื้อชุดใหม่สักชุดเพื่อที่จะได้จากไปอย่างมีเกียรติเท่านั้นเอง

วันชาติจีน ดาวประจำโรงเรียนแต่งงาน เธอส่งข้อความเชิญเพื่อนร่วมห้องทุกคนไปร่วมงานผ่านแชทกลุ่ม ตอนแรกฉันแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แต่เธอกลับแท็กชื่อฉันโดยตรง “เสิ่นเหยียน ถึงเธอจะชอบอ้างตัวเป็นลูกสาวเศรษฐีตอนที่เรียนอยู่มัธยม ฉันก็ไม่ถือสาอะไรหรอกนะ ฉันยอมให้เธอมาเข้าร่วมงานแต่งสุดหรูหราของฉันในวันพรุ่งนี้” จากนั้นก็มีเพื่อนร่วมชั้นเข้ามาส่งเสริมว่า “ดาวโรงเรียนของเราใจกว้างจริงๆ มิน่าล่ะถึงแต่งงานเข้าตระกูลลู่ได้ แม้แต่เสิ่นเหยียนที่ชอบอวดรวยจอมปลอมยังยอมให้อภัย!” “คนอย่างเสิ่นเหยียนคู่ควรจะเข้าร่วมงานแต่งในคฤหาสน์ของดาวโรงเรียนเหรอ? ไว้หน้าเธอเกินไปแล้ว” พอคนเริ่มด่าทอหนักขึ้น ดาวโรงเรียนก็ออกมาช่วยเกลี้ยกล่อม “ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานจนฉันไม่เก็บมาใส่ใจแล้ว เสิ่นเหยียนทั้งจนทั้งขี้เหร่อยู่แล้ว พวกเราอย่าไปว่าเธอนักเลย” พอเธอพิมพ์แบบนั้น คนในแชทกลุ่มก็พากันเลียแข้งเลียขาเธอยกใหญ่ ชมว่าเธอแสนดีและใจบุญขนาดไหน ฉันแสยะยิ้ม ตอนนั้นเธอแสร้งทำตัวเป็นลูกสาวเศรษฐีหลอกคนในโรงเรียน แล้วยังใส่ร้ายฉันที่เป็นลูกสาวเศรษฐีตัวจริงว่าพูดโกหก ทำให้ฉันถูกคนทั้งโรงเรียนด่า ฉันเปิดดูการ์ดเชิญในกลุ่มแชท ก่อนจะเห็นว่าคฤหาสน์ที่จัดงานแต่งคือบ้านของฉันเอง เจ้าบ่าวที่อยู่ในรูปก็คุ้นตามาก นี่ไม่ใช่คนขับรถของสามีฉันหรอกหรือ? พอคิดได้แบบนี้ฉันก็ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า “ได้สิ ฉันจะไปร่วมงานแต่งของเธอแน่นอน!”