วันฉลองชัยของสามี วันแห่งความโศกเศร้าของครอบครัว

บทที่ 1

ตอนที่ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าโรงเรียนอนุบาลเกิดไฟไหม้ หัวใจฉันเต้นแรง ฉันรีบวิ่งออกไปโดยไม่ทันได้เก็บอะไรเลยเพราะว่าลูกสาววัยสี่ขวบของฉัน เหนียนเหนียน ตอนนี้อยู่ในนั้นมือของฉันสั่นระริก ฉันโทรหาสามีอย่างบ้าคลั่ง ครั้งแล้วครั้งเล่า...แต่ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้ง ก็ไม่สามารถติดต่อได้เมื่อฉันมาถึงหน้าประตูโรงเรียนอนุบาล ฉันก็ตกตะลึงจนอึ้งไปเลยทั้งโรงเรียนอนุบาลถูกเพลิงเผาไหม้จนเปลวไฟพุ่งสูงเสียดฟ้า ควันหนาทึบลอยฟุ้ง อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้"ลูกของฉัน! ลูกของฉันยังอยู่ข้างใน!" เสียงร้องไห้และกรีดร้องของผู้ปกครองที่ล้อมรอบโรงเรียนอนุบาลดังไม่หยุด"เหนียนเหนียน! เหนียนเหนียน...!" ฉันเดินผ่านฝูงชนอย่างงุนงง มองหาร่างของเหนียนเหนียนในเด็กทุกคนที่ถูกอุ้มออกมา เสียงของฉันสั่นเครือด้วยความกลัว ราวกับว่าทุกก้าวที่เดินต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีในตอนนั้นเอง ฉันเห็นเย่ซ่านเหวินที่กำลังดับเพลิงอยู่ เขาเป็นหัวหน้าสถานีดับเพลิงของเมือง และยังเป็นสามีของฉันฉันตะโกนเรียกชื่อเขาจนเสียงแหบแห้ง พยายามแหวกฝูงชนเข้าไปข้างในสุดกำลัง เบียดเข้าไปใกล้เขา แล้วคว้าแขนเขาไว้แน่น "สามี! สามี!"คำว่า "เหนียนเหนีย...