บททั้งหมดของ วันฉลองชัยของสามี วันแห่งความโศกเศร้าของครอบครัว: บทที่ 1 - บทที่ 9

ตอนที่ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าโรงเรียนอนุบาลเกิดไฟไหม้ หัวใจฉันเต้นแรง ฉันรีบวิ่งออกไปโดยไม่ทันได้เก็บอะไรเลยเพราะว่าลูกสาววัยสี่ขวบของฉัน เหนียนเหนียน ตอนนี้อยู่ในนั้นมือของฉันสั่นระริก ฉันโทรหาสามีอย่างบ้าคลั่ง ครั้งแล้วครั้งเล่า...แต่ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้ง ก็ไม่สามารถติดต่อได้เมื่อฉันมาถึงหน้าประตูโรงเรียนอนุบาล ฉันก็ตกตะลึงจนอึ้งไปเลยทั้งโรงเรียนอนุบาลถูกเพลิงเผาไหม้จนเปลวไฟพุ่งสูงเสียดฟ้า ควันหนาทึบลอยฟุ้ง อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้"ลูกของฉัน! ลูกของฉันยังอยู่ข้างใน!" เสียงร้องไห้และกรีดร้องของผู้ปกครองที่ล้อมรอบโรงเรียนอนุบาลดังไม่หยุด"เหนียนเหนียน! เหนียนเหนียน...!" ฉันเดินผ่านฝูงชนอย่างงุนงง มองหาร่างของเหนียนเหนียนในเด็กทุกคนที่ถูกอุ้มออกมา เสียงของฉันสั่นเครือด้วยความกลัว ราวกับว่าทุกก้าวที่เดินต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีในตอนนั้นเอง ฉันเห็นเย่ซ่านเหวินที่กำลังดับเพลิงอยู่ เขาเป็นหัวหน้าสถานีดับเพลิงของเมือง และยังเป็นสามีของฉันฉันตะโกนเรียกชื่อเขาจนเสียงแหบแห้ง พยายามแหวกฝูงชนเข้าไปข้างในสุดกำลัง เบียดเข้าไปใกล้เขา แล้วคว้าแขนเขาไว้แน่น "สามี! สามี!"คำว่า "เหนียนเหนีย

"เหนียนเหนียนมาไม่ได้"เย่ซ่านเหวินโกรธจัดทันที "เธอจะเอายังไงอีก?!""บอกไว้ก่อนเลยนะ! ถ้าไม่ใช่เพราะทุกคนอยากเจอพี่สะใภ้ ฉันจะไม่เรียกเธอมา!""อย่าทำให้เสียหน้านัก!"ฉันสูดหายใจลึก "โอเค ฉันจะพาเหนียนเหนียนไป"เสียง "เชอะ" ลอดมาจากอีกฝั่งของสาย แล้วพูดต่อว่า "ฉันก็บอกแล้วว่าเธอชอบทำตัวน่ะ! เหนียนเหนียนไม่เป็นอะไรเลย คืนนี้อย่ามาสาย อย่าทำให้ฉันขายหน้า!"ตอนเย็น ฉันมาถึงโรงแรมที่เย่ซ่านเหวินจัดงานเลี้ยงตามที่นัดไว้ มองเห็นต้วนซวี่ซวี่ใส่ชุดรัดรูปสีแดงนั่งอยู่ข้างๆ เย่ซ่านเหวินจากระยะไกลฉันนั่งลงด้วยใบหน้าซีดเซียว พวกนักดับเพลิงที่มีกล้ามใหญ่โตต่างก็ชะงักเมื่อเห็นฉัน สายตาของพวกเขาดูอึดอัดใช่ เมื่อเทียบกับต้วนซวี่ซวี่ที่แต่งหน้าเต็ม ฉันที่สวมเสื้อยืดเก่าๆ และฉันยุ่งเหยิงในฐานะภรรยาของหัวหน้ากองดับเพลิงไม่ค่อยเข้ากันเลยเย่ซ่านเหวินเห็นฉันก็ขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูก "ทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้ออกมากัน?""ไม่รู้หรือว่าเป็นงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของฉัน? จะแต่งตัวดีๆหน่อยไม่ได้รึเปล่า? น่าอายจริงๆ!"ฉันไม่สนใจเขา เดินตรงไปที่โต๊ะ หยิบจานชามขึ้นมาล้าง ฉันหยิบกระดาษเ

"เธอจะวุ่นวายพอหรือยัง!" เย่ซ่านเหวินปกป้องต้วนซวี่ซวี่แน่นหนาและยังเหยียบเถ้ากระดูกของเหนียนเหนียน "ฉันบอกเธอแล้ว เลิกทำตัวบ้าๆ ใส่ฉันเสียที!""แค่แป้งฝุ่นนิดหน่อย คิดว่าจะหลอกฉันได้หรือ?""อ๊า— ออกไป!" ฉันทรุดลงกับพื้น คลานเข้าไปตีขาเขาอย่างแรง พยายามให้เขาออกไป แต่ไม่สำเร็จ จนกระทั่งฉันกัดเข้าไปเย่ซ่านเหวิน "ฮึ" เบา ๆ พร้อมกับยกเท้าขึ้น "บ้าคลั่งจริง ๆ"ฉันอย่างระมัดระวังเก็บเถ้ากระดูกเหนียนเหนียนขึ้นมามีบางคนนักดับเพลิงที่มองไม่สบายใจ เลยเข้ามาช่วยเก็บ แต่ฉันกลับปฏิเสธแล้วก็ไล่พวกเขาไป "ไม่ต้อง""ฉันบอกว่าไม่ต้อง! ออกไป!""......"เย่ซ่านเหวินดึงพี่น้องพวกของเขาขึ้นมา "ฉันอยู่กับเธอมานานแล้ว เธอเป็นแบบนี้แหละ เจ้าเล่ห์และใจร้าย อย่าไปเชื่อเธอ"ฉันค่อยๆ ลุกขึ้น ปาดน้ำตาออก มองเย่ซ่านเหวินด้วยสายตาเย็นชา พูดอย่างทีละคำ: "เย่ซ่านเหวิน อีกสองวันก็ถึงวันฝังศพของเหนียนเหนียนแล้ว พ่อแม่ฉันก็จะกลับมาด้วย สุดท้ายฉันหวังว่าคุณจะไปงานนี้""หลังจากงานศพของเหนียนเหนียน เราก็หย่ากัน"พูดจบ ฉันก็หันหลังออกไปโดยไม่หันกลับมาเลยเย่ซ่านเหวินหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน "พ่อแม่เอ็นดูฉันมาก

ฉันให้คนพาอุ่นจือหยีไปที่สถานีตำรวจ ไม่นานต้วนซวี่ซวี่และเย่ซ่านเหวินก็มาถึงแม่ของฉันตะโกนด้วยความโกรธ "ถึงขั้นนี้แล้ว! เธอยังจะมีอะไรจะแก้ตัวอีก?!"ต้วนซวี่ซวี่เข้ามาขวางหน้าแม่ของเธอ พูดตะกุกตะกัก "คุณ...ทำอะไร มีอะไร...รอให้ทนายความของแม่ฉันมาก่อน...แล้วค่อยพูด!"ฉันคว้าคอเสื้อต้วนซวี่ซวี่ "ต้วนซวี่ซวี่! เธอให้ลูกสาวเธอวางเพลิง! แล้วยังให้แม่เธอหลอกกองดับเพลิงว่าไม่มีคนบนชั้นสอง!""เธอจงใจจะเอาชีวิตลูกสาวฉันจริงๆ นี่!"เย่ซ่านเหวินมองดูทุกสิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่ออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ได้สติ "คุณพูดอะไรนะ?"ฉันหัวเราะเยาะแล้วเปิดการบันทึกเสียงในโทรศัพท์คำพูดอันใสซื่อแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจของต้วนถงถง "หนูแค่จุดไฟเล่น อยากดูว่าลุงซ่านเหวินจะช่วยใคร..." ดังก้องชัดเจนในหูของทุกคนต้วนซวี่ซวี่ตื่นตระหนก เธอกอดต้วนถงถงแน่น แล้วร้องเสียงแหลมว่า "ถงถงยังเด็ก คำพูดของเด็กจะเชื่อได้ยังไง?""พวกเธอ...พวกเธออย่ามาใส่ร้ายเรา!"เธอหันไปกระโจนเข้าหาเย่ซ่านเหวิน ร้องไห้พูดอย่างน่าสงสาร "ซ่านเหวิน พวกเขาต้องทำอะไรบางอย่างให้ถงถงกลัวแน่ๆ...""ถงถงไม่ใช่เด็กแบบนั้น คุณก็รู้..."เย่าน

ต้วนถงถงนั่งอยู่ที่เบาะหลัง เมื่อเห็นฉัน เธอก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นอ้าปากกว้างทำท่าจะตะโกนฉันรีบพูดก่อน ชี้ไปที่คนสองคนที่กอดกันที่ริมแม่น้ำว่า "ถงถง เห็นไหม ลุงซ่านเหวินกำลังจะอยู่กับแม่ของหนูแล้ว"ถงถงเกาะติดหน้าต่างรถ ตาโตมองด้วยความสนใจฉันพูดต่อว่า "ถงถง ลุงซ่านเหวินต่อไปอาจจะรักแต่แม่ของหนูคนเดียวนะ...อาจจะไม่รักหนูแล้วด้วย""พวกเขาอาจจะมีลูกของตัวเองหลายคน แล้วตอนนั้น...""เธอโกหก!" ในที่สุดต้วนถงถงก็ตอบสนอง โต้กลับอย่างเสียงดังฉันลูบหน้าต้วนถงถงแล้วพูดว่า "ถ้าไม่เชื่อ ลองคิดดูสิว่าถ้าหนูกับแม่ของหนูเจออันตรายพร้อมกัน ลุงซ่านเหวินจะช่วยใคร?"พูดจบฉันก็ลงจากรถเพราะฉันรู้...ต้วนถงถงรักเย่ซ่านเหวินมาก เป็นความรักในแบบที่มากเกินจนผิดปกติ เธอต้องการให้เย่ซ่านเหวินเป็นพ่อของเธอเพียงคนเดียวไม่นานนัก ถงถงก็ลงมาจากรถและเดินไปทางเย่ซ่านเหวินกับต้วนซวี่ซวี่ทั้งคู่ยังคงยื้อดึงกันอยู่ ไม่ได้สังเกตว่าต้วนถงถงเดินไปถึงพวกเขาแล้วต้วนถงถงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วจู่ๆ ก็ผลักต้วนซวี่ซวี่ลงไปในแม่น้ำ จากนั้นก็กระโดดตามลงไปด้วยแม่น้ำเหอผิงนั้น น้ำลึกจริงๆต้วนถงถงตีขาน้ำอย่างบ้าค