บทที่7

ฉันให้คนพาอุ่นจือหยีไปที่สถานีตำรวจ ไม่นานต้วนซวี่ซวี่และเย่ซ่านเหวินก็มาถึง

แม่ของฉันตะโกนด้วยความโกรธ "ถึงขั้นนี้แล้ว! เธอยังจะมีอะไรจะแก้ตัวอีก?!"

ต้วนซวี่ซวี่เข้ามาขวางหน้าแม่ของเธอ พูดตะกุกตะกัก "คุณ...ทำอะไร มีอะไร...รอให้ทนายความของแม่ฉันมาก่อน...แล้วค่อยพูด!"

ฉันคว้าคอเสื้อต้วนซวี่ซวี่ "ต้วนซวี่ซวี่! เธอให้ลูกสาวเธอวางเพลิง! แล้วยังให้แม่เธอหลอกกองดับเพลิงว่าไม่มีคนบนชั้นสอง!"

"เธอจงใจจะเอาชีวิตลูกสาวฉันจริงๆ นี่!"

เย่ซ่านเหวินมองดูทุกสิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่ออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ได้สติ

"คุณพูดอะไรนะ?"

ฉันหัวเราะเยาะแล้วเปิดการบันทึกเสียงในโทรศัพท์

คำพูดอันใสซื่อแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจของต้วนถงถง "หนูแค่จุดไฟเล่น อยากดูว่าลุงซ่านเหวินจะช่วยใคร..." ดังก้องชัดเจนในหูของทุกคน

ต้วนซวี่ซวี่ตื่นตระหนก เธอกอดต้วนถงถงแน่น แล้วร้องเสียงแหลมว่า "ถงถงยังเด็ก คำพูดของเด็กจะเชื่อได้ยังไง?"

"พวกเธอ...พวกเธออย่ามาใส่ร้ายเรา!"

เธอหันไปกระโจนเข้าหาเย่ซ่านเหวิน ร้องไห้พูดอย่างน่าสงสาร "ซ่านเหวิน พวกเขาต้องทำอะไรบางอย่างให้ถงถงกลัวแน่ๆ..."

"ถงถงไม่ใช่เด็กแบบนั้น คุณก็รู้..."

เย่าน