บทที่6

เย่ซ่านเหวินมือสั่นขณะเปิดกระดาษนั้น สีหน้าของเขาซีดเผือดทันที นั่นคือ...

หนังสือยินยอมการฌาปนกิจของเหนียนเหนียน ที่มีเขียนไว้อย่างชัดเจน: เย่เหนียน อายุ 4 ขวบ

เขาทรุดลงนั่งกับพื้น สายตามองแวบไปอย่างว่างเปล่า

"เย่ซ่านเหวิน เหนียนเหนียนจากไปแล้ว และมันเป็นเพราะนาย!" ฉันมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดทีละคำ

"ไม่ ไม่ใช่ฉัน... เพียงแค่ฉัน..." ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ ลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด "วันนั้น ครูใหญ่บอกฉันเองว่ามีคนอยู่แค่ชั้นหนึ่ง!"

"ฉันถึงได้..."

พ่อของฉันไม่อยากมองเขาอีก จึงสั่งให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไล่เย่ซ่านเหวินออกไป "ชายแต่งเข้าคนนี้! กล้ารังแกเสี่ยวอวี่กับเหนียนเหนียนได้ยังไง!"

"อ้อ ลุงหลี่ ไปสืบดูผู้อำนวยการคนนั้นหน่อย"

ครอบครัวของเราทำธุรกิจด้านความปลอดภัย มีความสัมพันธ์ทั้งคนในกฎหมายและนอกกฎหมาย การค้นหาข้อมูลกับนักสืบเอกชนเป็นเรื่องง่ายมาก

ลุงหลี่มีประสิทธิภาพสูงมาก ไม่นานก็หาข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับผู้อำนวยการมาได้

เมื่อฉันเห็นข้อมูลนั้น ฉันแทบทรุดลงแต่ก็ยืนประคองตัวกับขอบโต๊ะ "ผู้อำนวยการ, อุ่นจือหยี, คือแม่ของต้วนซวี่ซวี่"

แม่ของฉันสีหน้าเปลี่ยนไปด้วยควา