บทที่3

"เหนียนเหนียนมาไม่ได้"

เย่ซ่านเหวินโกรธจัดทันที "เธอจะเอายังไงอีก?!"

"บอกไว้ก่อนเลยนะ! ถ้าไม่ใช่เพราะทุกคนอยากเจอพี่สะใภ้ ฉันจะไม่เรียกเธอมา!"

"อย่าทำให้เสียหน้านัก!"

ฉันสูดหายใจลึก "โอเค ฉันจะพาเหนียนเหนียนไป"

เสียง "เชอะ" ลอดมาจากอีกฝั่งของสาย แล้วพูดต่อว่า "ฉันก็บอกแล้วว่าเธอชอบทำตัวน่ะ! เหนียนเหนียนไม่เป็นอะไรเลย คืนนี้อย่ามาสาย อย่าทำให้ฉันขายหน้า!"

ตอนเย็น ฉันมาถึงโรงแรมที่เย่ซ่านเหวินจัดงานเลี้ยงตามที่นัดไว้ มองเห็นต้วนซวี่ซวี่ใส่ชุดรัดรูปสีแดงนั่งอยู่ข้างๆ เย่ซ่านเหวินจากระยะไกล

ฉันนั่งลงด้วยใบหน้าซีดเซียว พวกนักดับเพลิงที่มีกล้ามใหญ่โตต่างก็ชะงักเมื่อเห็นฉัน สายตาของพวกเขาดูอึดอัด

ใช่ เมื่อเทียบกับต้วนซวี่ซวี่ที่แต่งหน้าเต็ม ฉันที่สวมเสื้อยืดเก่าๆ และฉันยุ่งเหยิงในฐานะภรรยาของหัวหน้ากองดับเพลิงไม่ค่อยเข้ากันเลย

เย่ซ่านเหวินเห็นฉันก็ขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูก "ทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้ออกมากัน?"

"ไม่รู้หรือว่าเป็นงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของฉัน? จะแต่งตัวดีๆหน่อยไม่ได้รึเปล่า? น่าอายจริงๆ!"

ฉันไม่สนใจเขา เดินตรงไปที่โต๊ะ หยิบจานชามขึ้นมาล้าง ฉันหยิบกระดาษเช็ดชามและตะเกียบอย่างแรง ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นมันช่างสกปรกเสียจริง

"เย่เหนียนอยู่ไหน?" เขายังถามฉัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรำคาญ "วันที่สำคัญขนาดนี้ ทำไมเธอไม่พาเหนียนมา?"

มือของฉันชะงักไป ความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกมีดกรีดในใจ "ฉันบอกคุณแล้วว่า เธอมาไม่ได้"

"มาไม่ได้? หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่ได้?" เย่ซ่านเหวินคว้าตะเกียบจากมือฉันแล้วทุบลงไปบนโต๊ะ "เธอเลี้ยงลูกยังไงกัน? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เย่เหนียนกลายเป็นเด็กไม่น่ารักแบบนี้?"

ต้วนซวี่ซวี่เห็นดังนั้นก็รีบคว้ามือของเย่ซ่านเหวิน "ซ่านเหวิน อย่าโกรธไปเลยค่ะ พี่เสี่ยวอวี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น เธอ..."

"ฉันหมายความอย่างนั้นแหละ!" ฉันลุกขึ้นยืนมองพวกเขาด้วยสายตาเยือกเย็น "วันนี้เย่เหนียนมาไม่ได้ แล้วก็จะไม่ได้มาอีกตลอดไป!"

"หมายความว่ายังไง?" เย่ซ่านเหวินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะระเบิดอารมณ์ "พูดให้ชัดเจน!"

ฉันสูดหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์ที่เอ่อล้นในใจ แล้วพูดชัดๆ ทีละคำว่า "เย่ซ่านเหวิน ฉันเคยขอร้องคุณแล้ว ฉันขอให้คุณช่วยเหนียนเหนียน"

"แต่คุณไม่ทำ! คุณช่วยเธอ!" ฉันชี้ไปที่ต้วนถงถงบนขาของเขาด้วยความโกรธ แล้วต้วนถงถงจะเริ่มร้องไห้เสียงดัง

ต้วนซวี่ซวี่รับลูกสาวจากอ้อมแขนของเขาด้วยความห่วงใยและกระซิบบอก "ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว"

"เพียะ!" เย่ซ่านเหวินตบฉันอย่างไร้ความปรานี แก้มของฉันปวดแสบปวดร้อนทันที

“เฉินเสี่ยวอวี่ ฉันเตือนเธอแล้วนะ เลิกบ้าได้แล้ว!” เย่ซ่านเหวินชี้มาที่ฉันและตะโกน

“ตอนนี้รีบกลับไปแล้วพาเย่เหนียนมาให้ฉัน! ไม่อย่างนั้น ก็ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ!”

ฉันมองเขาด้วยความเย็นชา รู้สึกว่ามันน่าขันอย่างมาก

นี่เหรอคือคนที่ฉันรักมาเป็นสิบปี นี่เหรอคือครอบครัวที่ฉันพยายามรักษาไว้

ในขณะที่เหนียนเหนียนจากไป ทุกอย่างก็หมดสิ้นไปแล้ว

“เย่ซ่านเหวิน นายทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้จริงๆ!” ฉันขว้างจานชามบนพื้นจนแตกกระจาย

บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง ทุกคนอ้าปากค้างมองฉัน ก่อนที่ไม่กี่วินาทีต่อมาพวกเขาจะลุกขึ้นยืน พยายามเกลี้ยกล่อมว่า "พี่สะใภ้! คุยกันดีๆ เถอะ!"

"นี่...อย่าทำให้เด็กตกใจ..."

"งานกู้ภัยก็ทกให้พี่เหวินเขาเหนื่อยแล้ว มานั่งกินข้าวกันก่อนดีไหม?"

ฉันหยิบกระเป๋าที่พกมาด้วยแล้ววางมันไว้ตรงหน้าเย่ซ่านเหวินอย่างแรง

ต้วนซวี่ซวี่รีบเข้ามายืนขวางหน้าเย่ซ่านเหวินและพูดว่า “เสี่ยวอวี่ อย่าทำแบบนี้เลย ซ่านเหวินก็สองวันไม่ได้เจอเหนียนเหนียน คิดถึงเหนียนเหนียนมากนะ เธอพาเหนียนมาหน่อยได้ไหม?”

“ยังไงเหนียนเหนียนก็เป็นลูกสาวของซ่านเหวินนะ”