ลูกชายฉันช่วยสามีกับเพื่อนฉันคั่วกัน

หรงจิ้งมองเธอ ก่อนมองเจ้าตัวน้อยอีกครั้ง พลางหัวเราะเหยเก“แม่ของตัวเล็กกลับมาแล้ว น้าต้องไปแล้วล่ะ” ฉินตัวตัวนั่งบนพื้นตะโกนร้องไห้ดังลั่น “ให้แม่ออกไป ผมจะให้น้าเสี่ยวจิ้งอยู่ต่อ ผมจะให้น้าเสี่ยวจิ้งเป็นแม่ของผม!”แม้ฉินตัวตัวจะเพิ่งอายุย่างสี่ขวบ ถือเป็นอายุที่คำพูดพล่อยๆไม่ควรถือสา ทว่าเมื่อได้ยินกับหูว่าเขาพูดแบบนี้ออกมาเอง หัวใจของเธอก็เจ็บปวดแทบกระอักเลือดหรงจิ้งตบบ่าฉันเบาๆ “เด็กเล็กก็แบบนี้แหละ เธออย่าคิดมาก”ฉินเฟิงที่อยู่ด้านข้างลากเจ้าตัวเล็กขึ้น น้ำเสียงแฝงเร้นด้วยความเยือกเย็น“ถ้าพูดจาแบบนี้อีก ลูกจะโดนทำโทษยืนข้างนอกหนึ่งชั่วโมง”น้ำเสียงฉินเฟิงน่าเกรงขาม ฉินตัวตัวไม่กล้าดีดดิ้นไปทั่วบนพื้นอีกเสียงเดียวที่หลงเหลืออยู่ในห้องรับแขกคือเสียงสะอื้นไห้ของฉินตัวตัวเธอมองภาพจอมปลอมที่แสร้งสงบกลบเกลื่อนตรงหน้า พาลเอาให้นึกเรื่องชุดใหม่ของพระชาขึ้นมาทันใดหากเธอไม่พูด พวกเราคงยังแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อกันได้ แล้วแสดงในบทของตัวเองต่อไปกิจการของฉินเฟิงก้าวหน้าขึ้นทุกวัน ถังชิงจึงกลายเป็นเป็นแม่บ้านภรรยาอย่างเต็มตัวต่อหรงจิ้งยังเป็นพี่น้องที่ดีที่ช่วยแบ่ง

ฉันงถอนหายใจ ไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้อีกก่อนหน้านี้เธอรักพวกเขามาก ยอมทำเรื่องเหล่านั้นเพื่อพวกเขาโดยสมัครใจ แต่ตอนนี้เธอหมดใจแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้วาดหวังให้พวกเขายอมทำเพื่อเธออีกตอนเห็นฉินเฟิง เขากำลังคุยโทรศัพท์ นิ้วยาวนวดคลึงระหว่างคิ้ว ท่าทางดูเหนื่อยล้าเต็มทนหากเป็นแต่ก่อน เธอคงรอจนกว่าเขาจะเสร็จธุระ แล้วค่อยเอ่ยสิ่งที่ต้องการทว่าตอนนี้ เธอกำลังนึกหนิวหนิวที่ท้องหิวรออยู่บ้านคนเดียวความห่วงผุดขึ้นในใจ เรื่องอื่นกลายเป็นเพียงก้อนเมฆไม่สลักสำคัญอีกต่อไป“ประธานฉิน”ฉันยืนอยู่เบื้องหน้าฉินเฟิง พร้อมรอยยิ้มบางประดับหน้าเขาตะลึงค้างในบัดดล สั่งการอีกฝ่ายอีกมี่กี่ประโยคเสร็จก็วางสายทันที“ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ?”“อือหึ?” ฉันยักไหล่ “ฉันหย่าเสร็จก็กลับบ้านเกิด เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง? แต่คุณต่างหากนายท่านฉิน โรงเรียนในเมืองหลวงมีไม่เข้า ทำไมถึงต้องมาเมืองหังด้วย?”ฉินเฟิงหยุดพูด มองเธอด้วยสายตาล้ำลึก ถังชิงเองจ้องตากลับเช่นกันหลังจากแน่นิ่งมาครู่หนึ่ง ฉินเฟิงเป็นฝ่ายหนักหน้าหนี“เขาคิดถึงคุณ ร้องเอาแต่อยากเจอคุณ”ฉันหัวเราะ “ไหนว่าเขามีหรงจิ้งแล้วไม่ใช่เหรอ จะอยากเจอฉันอี

ฉันถอนหายใจ ถามไถ่หนิวหนิว “ลูกยอมให้แม่ไปกินข้าวกับพวกเขาสักมื้อไหม?”หนิวหนิวปราดตามองฉินตัวตัวที่ใกล้ร้องไห้อยู่รอมร่อ ก่อนพูดอย่างไม่สนใจ “แล้วแต่แม่ค่ะ”ฉินตัวตัวนั่งตรงเบาะข้างคนขับ ท่าทางดีใจเกินบรรยาย หลายครั้งแอบหันมาลอบมองฉันเป็นระยะตอนฉันคุยกับหนิวหนิว แม้เขาจะหน้าบูดบึ้ง ทว่าก็ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ดีดดิ้นนอนร้องไห้บนพื้นเขารู้เรื่องกว่าแต่ก่อนเยอะมาก ทว่าก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้เกลียดเขาเพราะเขาไม่รู้ความ เช่นเดียวกัน ตอนนี้ก็ไม่ได้ชอบเขาแค่เพราะเขาเชื่อฟังด้วยเช่นกันหลายวันมานี้ ฉินเฟิงเดินทางไปมาระหว่างเมืองหังและเมืองหลวง ทางฉินตัวตัวนั้นแม้มีพ่อบ้านคอยดูแล แต่หลังจากปิดเทอมเขามักวิ่งมาร้านฉันคนเดียว นั่งทำการบ้านบนโต๊ะอาหารในร้าน กระทั่งปิดร้านถึงกลับไปสำหรับเรื่องนี้ ฉินเฟิงไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก พ่อบ้านตระกูลฉินเองก็แค่รอรับนายน้อยของพวกเขาตอนปิดร้านอย่างตรงเวลาเท่านั้นแต่สำหรับฉันแล้วหมายถึงอะไรกัน?มารู้ตัวตอนที่สายไปแล้วเหรอ?ฉันไม่ใช่พวกที่ความรักของคนเป็นแม่เปี่ยมล้นมาพอจะปล่อยวางได้ที่วันนี้ยอมตกลงมาอยู่กับฉินตัวตัวในวันเกิด ก็เพราะคิดจะใช้โอกาสนี้ผลัก

ฉันแสร้งทำทีไม่เข้าใจสิ่งที่เขาสื่อ ถามกลับ “ทำไม เขาเคยเห็นใครนั่งเบาะข้างคนขับของรถคันนี้ หรงจิ้งเหรอ?”ฉินเฟิงหลบสายตาด้วยความลำบากใจ “ชิงชิง ผมทำผิดไปแล้ว แต่คุณจะไม่ให้โอกาสผมสักครั้งไม่ได้”“สองปีมานี้ผมครุ่นคิดมากมาย ตัวตัวเองก็ไม่ได้หัวดื้อเหมือนแต่ก่อนแล้ว ดังนั้น—”“ดังนั้นห่างกันไปสองปี หรงจิ้งก็ยังถือเค้ก เดินทางจากเมืองหลวงมาเมืองหังเพื่อจัดวันเกิดให้ตัวตัว ทั้งหมดนี้เธอคิดอยากทำเองคนเดียวเหรอ?”ฉินเฟิงถูกตอกหน้าหงาย กลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกขยับ“หลังจากครั้งนั้น เธอท้องลูกของผม”“แต่ผมบอกให้เธอเอาออก”ฉันเบิกตาโพลงทันใด ความรู้สึกสะอิดสะเอียนตีขึ้นจนรู้สึกเจ็บ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าถังชิงคนนั้นที่เคยชอบฉินเฟิงมาถึงเก้าปีช่างไร้ค่ายิ่งนัก“แล้วยังไงล่ะ บอกเรื่องพวกนี้ให้ฉันฟังทำไม? อยากให้ฉันเจ็บปวดเพราะหวนนึกถึงเรื่องวันนั้นเหรอ?”“หรือคิดจะใช้ความโชคร้ายของผู้หญิงอีกคน มาทำให้ฉันรู้สึกดีเหรอ?”“ไม่ใช่นะ” ฉินเฟิงละล่ำละลักส่ายหน้า “ผมแค่อยากบอกคุณ ว่าที่ของคุณไม่เคยมีใครมาแทนได้”ฉันแสยะยิ้มเย็นอย่างกลั้นไม่อยู่ “ดังนั้นเลยมีแค่ฉันที่โชคดีได้คลอดลูกคุณอย่างงั้