Share

ลูกชายฉันช่วยสามีกับเพื่อนฉันคั่วกัน
ลูกชายฉันช่วยสามีกับเพื่อนฉันคั่วกัน
ผู้แต่ง: รอยยิ้มนักสู้

บทที่ 1

วันที่หย่ากับฉินเฟิงนั้น ตอนออกจากประตูสำนักงานฝนก็เกือบตกแล้ว

“ถังชิง” ฉินเฟิงเลื่อนเปิดประตูรถ “ผมจะส่งคุณกลับเอง”

ฉันยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ลูกชายฉินตัวตัวก็ส่งนาฬิกาโทรได้ของตนผ่านหน้าต่างเบาะหลังออกมา

“พ่อครับ น้าเสี่ยวจิ้งบอกว่าคืนนี้จะทำซี่โครงหมูราดซอสเปรี้ยวหวานไว้ให้ ตอนนี้น้าซื้อของมาหน้าประตูบ้านเราแล้ว”

ฉินเฟิงมองฉินตัวตัว เป็นอันต้องขมวดคิ้วมุ่น “เข้าไปซะ”

ฉินตัวตัวกลอกตาขาวใส่ฉันไปที ก่อนหดตัวเข้ารถไปอย่างน้อยใจ

“ไม่ต้องหรอก” ฉันตอบกลับตรงๆ “เดี๋ยวจะเสียเวลาทานข้าวของพวกคุณ”

ฉินเฟิงก้มหน้า พึมพำกับตัวเอง “คืนนี้ไปร้านหม้อไฟที่คุณชอบที่สุดได้นะ”

“ฉินเฟิง” ฉันเตือนเสียงเบา “เราหย่ากันแล้ว”

เขาเงยหน้า กระบอกตาแดงก่ำไปชั่วพริบตา ก่อนจะปรับอารมณ์กลับมาเป็นปกติ แสร้งทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อืม แต่เจอกันด้วยดีก็ขอให้จากกันด้วยดีเถอะ ยังไงซะนานแล้วที่เราสามคนครอบครัวไม่ได้......”

ฉันตัดบทเขา “ร้านนั้นปิดไปตั้งแต่สองเดือนก่อนแล้ว ฉันเคยบอกคุณไปแล้ว”

ร้านนี้เป็นร้านสมัยที่ฉันกับฉินเฟิงเรียนมหาลัยชอบไปกินด้วยกันมาก นับดูแล้วก็ถือเป็นร้านเก่าแก่ทีเดียว

เดือนก่อนๆ เจ้าของโพสไว้ในอินสตาแกรมว่า จะผลัดมือร้านนี้แล้ว

ฉันเคยบอกฉินเฟิงแล้วสองรอบ แต่เขาก็ไม่มีเวลา

พอเขามีเวลา ร้านก็ปิดไปนานแล้ว ความรักความผูกพันเก้าปีของพวกเรา ดำเนินมาถึงจุดจบตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

ฉันพูด “ฉินเฟิง คุณกับฉินตัวตัวก็ใช้ชีวิตให้ดี ฉันจะไม่รบกวนพวกคุณอีกต่อไปแล้ว”

พูดจบ ฉันก็โบกรถได้คันหนึ่ง เอาสัมภาระนิดหน่อยพร้อมบาดแผลเต็มร่าง เร้นออกจากเมืองหลวงไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

ฉันเจอว่าฉิงเฟิงนอกใจฉันหลังจากงานรวมตัวศิษย์เก่า

ที่น่าตลกคือ คนที่เขานอกใจไปหาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นรูมเมทหอหญิงตอนมหาลัยของฉัน หรงจิ้ง

คอยกระทั่งฉันกลับถึงบ้าน ทั้งสองก็เสร็จสมกันไปแล้ว

ฉินเฟิงกำลังอาบน้ำในห้องน้ำ หรงจิ้งกำลังเล่นต่อเลโก้กับลูกฉายของฉัน

ตอนประกอบตัวต่อชิ้นสุดท้ายของเรือโจรสลัดเสร็จสิ้น ฉินตัวตัวก็หยิกแก้มหรงจิ้งพลางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“น้าเสี่ยวจิ้งสุดยอดไปเลย ผมชอบน้าเสี่ยวจิ้งที่สุด!”

หรงจิ้งยกยิ้ม มาดหมายจะอุ้มฉินตัวตัว หากแต่สายตาดันเห็นฉันกลับมา มือที่ยื่นออกจึงค้างเติ่งอยู่กับที่

“ชิงชิง?” รอยยิ้มเธอดูฝาดฝืน “ไหนเธอบอกว่าคืนนี้ไม่กลับนี่?”

ฉันหันหลังวางกระเป๋า สูดหายใจเข้าปอดลึกครู่หนึ่ง

“ทีแรกคิดจะเที่ยวเล่นอีกสักวัน แต่ฉันเป็นห่วงฉินตัวตัว ก็เลยกลับมา”

ใช่แล้วล่ะ ห่วงว่าผู้ชายตัวคนเดียวอย่างฉินเฟิงจะดูแลลูกได้ไม่ดี ดังนั้นถึงได้เรียกหรงจิ้งมาช่วยดูอีกแรง

แต่ท้ายสุดในกล้องกลับเห็นเธอและสามีตัวเองหลับนอนด้วยกัน ลูกชายก็ยืนเฝ้าข้างๆคอยส่งข่าว

ชั่วเวลานั้นฉินเฟิงอาบน้ำเสร็จแล้ว ปอยผมเปียกชื้นปรกลงหน้าผากลวกๆไม่เป็นทรง หยดน้ำที่ยังเช็ดไม่แห้งหยดใส่แผ่นหลัง หยาดไหลลงบนผ้าเช็ดตัว

เมื่อเห็นหญิงสาว เขาพลันชะงักงันไปชั่วขณะ ก่อนหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้น

“กลับมาแล้วเหรอ เที่ยวสนุกไหม?”

เธอไม่ได้ชี้โพรงเปิดโปงหนุ่มเหงาสาวโสดทั้งสองว่าเขาสวมใส่ชุดไม่เหมาะสมสักเท่าไรแต่อย่างใด แค่เอ่ยเสียงราบเรียบเท่านั้น “ก็ดี”

หรงจิ้งยืนขึ้น ขณะกำลังร้อนรนเท้าเจ้ากรรมดันเถะใส่ถังขยะคว่ำ ถุงยางใช้แล้วหลายอันหล่นออกมา

เธอหน้าซีดเผือด รีบร้อนย่อตัวนั่งลง เก็บขยะเสร็จสรรพแล้วถือไว้ในมือ

“ชิงชิง ในเมื่อเธอมาแล้วฉันขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน ส่วนขยะฉันจะเอาลงไปทิ้งให้นะ”

ไม่รอให้ฉันได้ทันเอ่ยปาก ฉินตัวตัวพลันกอดหรงจิ้งเอาไว้

“น้าเสี่ยวจิ้งอย่าไป ผมยังอยากเล่นกับน้า”

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status