บทที่ 3

ตกกลางคืน หนิวหนิวหอบหมอนมาเคาะประตู ถามว่าขอนอนกับเธอได้ไหม

ตอนฉันอุ้มเธอวางบนเตียง ก็รู้สึกเหมือนเธอตัวสั่น

“เป็นอะไรไปเหรอ?”

หนิวหนิวโผล่ดวงตาออกมาจากผ้าห่ม พูดอย่างกลัดกลุ้ม “หนูดูหนังที่คุณบอกแล้ว รู้สึกกลัวนิดหน่อยค่ะ”

ฉันชะงักงันไปครู่หนึ่ง หลังจากได้สติกลับมาก็หัวเราะจนน้ำตาเล็ด

หนิวหนิวดึงผ้าห่มขึ้น

“หยุดหัวเราะได้แล้วค่ะแม่”

นับจากวันนั้น เธอมักเรียกฉันว่าแม่เสมอ

เพียงพริบตา หนิวหนิวก็อายุถึงเกณฑ์เข้าประถมแล้ว

วันนี้ ฉันได้รับโทรศัพท์จากคุณครู บอกว่าหนิวหนิวทะเลาะกับเพื่อน

ขณะเดินทางไปโรงเรียน ฉันนึกถึงความเป็นไปได้สารพัด แต่สุดท้ายก็คิดไม่ออกอยู่ดี

หนิวหนิวเป็นเด็กที่โตเกินวัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถในการควบคุมอารมณ์ที่เหนือเกินกว่าอายุของเธอ

หลังจากฉันใช้ชีวิตกับเธอมา ก็มีแค่เรื่องหนังสยองขวัญตอนนั้นที่ทำให้เธอเสียอาการ เวลาปกติเธอก็เป็นคนอ่อนโยนเรียบร้อยมาโดยตลอด ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมถึงไปตีกับคนอื่นได้?

หลังจากมาถึงห้องเรียน คุณครูก็แยกตัวเด็กทั้งสองไว้แล้ว

เธออธิบายเรื่องราวให้ฉันฟังคร่าวๆว่า เด็กที่เพิ่งย้ายมาใหม่บังเอิญเห็นหน้าจอนาฬิกาโทรได้ของหนิวหนิวแล้ว ก็ยืนยันหัวเด็ดตีนขาดว่าคนภาพพื้นหลังเป็นแม่ของเขา

สุดท้ายเถียงไม่ไหว เลยจะแย่งนาฬิกาของหนิวหนิวไป ถึงได้เริ่มตีกัน

พอหนิวหนิวเห็นฉันมา ก็หยุดเขียนดินสอ เก็บของเข้ากระเป๋าเสร็จสรรพแล้วเดินตรงมา

ครั้นเห็นเด็กหญิงไม่ได้บาดเจ็บแต่อย่างใด อารมณ์ก็มั่นคงปกติ ฉันจึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทันใดนั้นร่างใครคนหนึ่งพลันโผเข้าหาฉัน ปากเจื้อยแจ้วเรียกคำว่า “แม่” ไม่หยุดหย่อน

หนิวหนิวหน้านิ่วคิ้วขมวดหาดูยาก ดึงคอเสื้อเขาให้ถอยไปหลายก้าว

“จิ๊ นายทำน้ำมูกเปื้อนกระโปรงแม่ฉันแล้ว”

ฉันเพิ่งเห็นหน้าชัดๆของเด็กชายที่เรียกฉันว่าแม่เมื่อครู่ แม้ฟันหน้าจะหลุด ส่วนสูงเพิ่มขึ้น กระนั้นก็ยังมองออกว่าเขาคือลูกชายคนโตของฉัน ฉินตัวตัว

ชั่วเวลานั้น เขาชี้มาที่ฉัน ดวงตาบวมเป่งแต่สีหน้ากลับแน่วแน่ยิ่ง

“เขาเป็นแม่ของฉัน เธอเอาแม่ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ใช่สักหน่อย” หนิวหนิวแน่วแน่ไม่แพ้กัน “แม่ฉันชอบกินบะหมี่ซุปหอยหวาน ชอบดูหนังสยองขวัญ คนละคนกับแม่เธอ”

ฉินตัวตัวมองถังชิงด้วยสายตาน่าสงสาร ลากรั้งนิ้วชี้เธอไว้

“แม่ชอบกินผัก อีกทั้งยังไม่เคยชอบหนังสยองขวัญ ใช่ไหมครับแม่?”

ถังชิงปลดมือออกจากมือฉินตัวตัว หยิบกระเป๋าสะพายใส่ไหล่ให้หนิวหนิวก่อนหอมแก้มเด็กหญิง

“ลูกรัก วันนี้ลูกกลับบ้านเองได้ไหม?”

หนิวหนิวพยักหน้า สะพายกระเป๋าเดินออกไป

หลังจากฉินตัวตัวเห็นท่าทีที่เธอส่งหนิวหนิวออกไป ประกายในแววตาค่อยๆหม่นหมองลง

ทว่าเมื่อเขาเห็นสายตาเธอก้มมองตัวเอง จึงพยายามฝืนยิ้มขมขื่นราวกับไม่มีอะไร

“แม่ครับ เราจะกลับบ้านกันเมื่อไร?”

ท่าทางปากแข็งแบบนี้ เรียกได้ว่าแกะพิมพ์มาจากฉินเฟิงทุกประการ

“พ่อเธอล่ะ?”

ฉินตัวตัวก้มหน้า สายตาจดจ้องปลายรองเท้า

“ผมอยากอยู่กับแม่”

ชั่วเวลานั้น คุณครูถือโทรศัพท์เดินเข้ามา

“คุณฉินมาถึงแล้ว ผู้ปกครองทั้งสองคนพบกันสักหน่อยเถอะค่ะ”

หัวใจฉันเต้นเร็วหนักหน่วง

ฉินตัวตัวถูกครูพาตัวออกไป เดินไปพลางหันมามองเป็นระยะ

ฉันนั่งตรงที่นั่งแถวแรก ทันใดนั้นพลันเอ่ยปากถามด้วยท่าทีมาดร้ายเล็กน้อย

“เธอรู้ไหมทำไมตอนอยู่บ้านฉันถึงกินผักเยอะ?”

ฉินตัวตัวหันมา สีหน้างุนงงไม่รู้เรื่อง

“เพราะเธอไม่กินสักคำ ฉันกลัวว่าจะเลี้ยงโภชนาการให้เธอไม่ถึงเกณฑ์ เลยต้องพาเธอกิน ฉันกินสิบคำเธอถึงจะยอมกินหนึ่งคำ เพราะแบบนี้เธอเลยคิดว่าฉันชอบกินผักสินะ”

“อีกอย่างความจริงแล้วฉันชอบดูหนังสยองขวัญมาก แต่เธอกับพ่อเธอไม่ชอบ ดังนั้นฉันเลยต้องเอาใจพวกเธอไปดูอย่างอื่นแทน”

ฉินตัวตัวกระบอกตาแดงก่ำ กระนั้นกลับยังคงกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล

“แม่ครับ จากนี้ผมจะกินผัก จะดูหนังสยองเป็นเพื่อนแม่ด้วยดีไหมครับ?”