บทที่ 9

ก่อนรถออกตัว ฉินตัวตัวเกาะหน้าต่างรถ ไม่ร้องไม่งอแง แค่ถามฉันด้วยดวงตาแดงก่ำ

“แม่ครับ วันหลังคิดถึงแม่ขึ้นมา ขอโทรหาแม่ได้ไหม? ถ้าแม่รู้สึกรำคาญผมโทรเดือนละครั้งก็ได้”

สุดท้ายฉันก็อดห่วงลูกคนนี้ไม่ได้ จึงพยักหน้ารับ

ไม่รู้ว่าพ่อของฉินเฟิงได้รับกรรมบ้างหรือยัง อย่างไรเสียเขาก็มีหลานเพียงคนเดียวคือฉินตัวตัว

การกลับไปครั้งนี้ ต้องถูกเลี้ยงดูให้กลายเป็นผู้สืบทอดตระกูลฉินในอนาคตแน่

เขาอยู่ที่ตระกูลฉิน ยังไงก็ดีกว่าอยู่กับฉัน

รถขับไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ท้ายสุดก็ปะปนไปตามรถคันอื่น มองไม่เห็นอีกต่อไป

หนิวหนิวเงยหน้า “แม่คะ เลโก้ของฉินตัวตัวเป็นเขาเองที่ทำพัง หนูเห็นแล้ว”

ฉันตะลึงงัน ก่อนเผยยิ้มออกมา

“เจ้าลูกคนนี้ ฉลาดกว่าพ่อเขาอีก”

“คงเป็นเพราะมียืนฉันอยู่ด้วย”

หนิวหนิวเบะปากอย่างช่วยไม่ได้ “คืนนี้เราทานอะไรดีคะ?”

“บะหมี่หอยหวาน”

“ช่วยด้วย!”

ตอนพิเศษ—ฉินเฟิง

วันที่แม่ของเขากระโดดตึก ผมอยู่ข้างล่างตึก เห็นเต็มตาจากคนมีชีวิตกลายเป็นกองเนื้อแหลกเหลว

พวกเขาบอกกันว่า เธอโดนคุณนายฉินบีบให้ตาย แต่ผมรู้สึกว่าเธอถูกตัวผมบีบบังคับให้ตาย

คุณนายฉินให้เงินเธอมาหนึ่งก้อน ให้เธอออกนนอกประเทศ โดยม