เมียน้อยกำมะลอขอล้างแค้น

ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากอาหารเลย กินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกหมด ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไปตรวจที่โรงพยาบาล ช่วงเวลาที่คุณหมอแจ้งว่าฉันตั้งครรภ์อยู่นั้น หยาดเหงื่อแห่งความตื่นเต้นของฉันก็ไหลลงมา ฉันกับสามีเป็นคู่รักที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยก็แต่งงานและเตรียมพร้อมตั้งท้อง แต่ก็ไม่สำเร็จเสียที สามีจึงปลอบใจฉันว่า “เรื่องท้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ไม่แน่ว่าลูกของเราอาจจะกำลังรอโอกาสที่เหมาะสมอยู่ก็ได้” จนตอนนี้ ในที่สุดโอกาสที่เหมาะสมที่สุดก็มาถึง “คุณผู้หญิงคะ คุณตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้วนะคะ ภาพอัลตราซาวด์ทารกในครรภ์ค่อนข้างมั่นคง แต่ก็ยังคงต้องหมั่นระมัดระวังไม่ให้ได้รับแรงกระแทกจากภายนอกนะคะ” ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ลูบท้องน้อยที่นูนขึ้นมานิดหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะสี่เดือนแล้ว รอบเดือนฉันมาไม่เคยตรงเวลา รอบเอวกลมขึ้น ฉันก็แค่คิดง่าย ๆ ว่าช่วงนี้คงกินเยอะจนอ้วนแล้ว เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันข่มกลั้นความสุขของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ จึงลงมือทำอาหาร เตรียมอาหารเที่ยงแห่งความรักไปให้สามี และถือโอกาสบอกข่าวดีของเธอนี้ด้วยปากของตัวเอง ถือกล่องข้าว เดินเข้าประต

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง'เพี๊ยะ'!สิ่งที่ทักทายฉันไม่ใช่การรอดชีวิต แต่เป็นการตบอีกครั้งจากจ้าวลี่ลี่“เธอเป็นภรรยาของท่านประธานกู้ แล้วฉันล่ะเป็นใคร?”“ยิ่งไปกว่านั้นคือฉันอยู่กินกับท่านประธานกู้มาแล้วห้าปี รู้จักกับเขามาแล้วเป็นสิบปี แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยได้ยินเขาพูดว่าแต่งงานแล้ว”“ยัยสารเลว กล้าดียังไงมาโกหกฉัน”ฉันอาเจียนออกมาเป็นเลือดเต็มปาก พยายามอ้าปากอธิบายว่า "เราเป็นคู่รักกันตั้งแต่เด็ก ฉันเป็นภรรยาของเขาจริงๆ"เมื่อได้ยินชื่อของกู้ซือเหนียน เลขาคนอื่น ๆ ก็กังวลเล็กน้อย จนคิดจะหยุดจ้าวลี่ลี่แต่จ้าวลี่ลี่กลับหวดมือของเธออย่างไม่สนอกสนใจ“วางใจเถอะ อย่างไรฉันก็เป็นคนที่รู้ใจท่านประธานกู้มากที่สุด”เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรังเกียจชุดที่ขาดรุ่งริ่งของฉันถูกโยนทิ้งเอาไว้ข้าง ๆ ราวกับผ้าขี้ริ้วทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเครื่องประดับใดๆ ติดตัวเลย แม้แต่กระเป๋าแบรนด์เนมสักใบก็ตามถือกล่องข้าวที่เป็นเพียงถุงผ้าโทรม ๆ จ้าวลี่ลี่หัวเราะเย้ยหยัน "แล้วดูผู้หญิงยากจนที่อยู่ตรงหน้านี้สิ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีแบรนด์เนมเลยสักชิ้น จะมาเป็นคุณนายกู้ได้อย่างไร?"ไม่ง่ายเ

“นี่คือกล่องข้าวที่ผู้หญิงคนนั้นเอามา ดูราคาถูกพอ ๆ กับเธอ”"ท่านประธานกู้ คุณไม่รู้ ว่าถ้าคุณซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในซุปเปอร์มาร์เก็ตใด ๆ พวกเขาจะให้กล่องข้าวแบบนี้ให้คุณ ตอนนี้แผนกต้อนรับขาดความรับผิดชอบมาก ไม่ว่าจะหมาจะแมวที่ไหนก็ปล่อยให้เข้าบริษัทได้หมด” จ้าวลี่ลี่ยังคงพูดพล่อยๆ โดยไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของกู้ซือเหนียนยิ่งดูย่ำแย่เรื่อย ๆ “จ้าวลี่ลี่ คุณเป็นแค่เลขา เรื่องของบริษัทยังไม่ถึงคราวที่คุณต้องตัดสินใจ” เนื่องจากคำนี้ หลังจากที่กู้ซือเหนียนจากไปแล้ว จ้าวลี่ลี่ก็อารมณ์เสียขึ้นอย่างมาก เธอกล่าวโทษทุกอย่างกับฉัน“ยัยสารเลวอย่างเธอ ทำให้ท่านประธานกู้ใช้พูดคำรุนแรงกับฉัน”สายตาของเธอมีแสงแปลก ๆ เป็นประกายออกมา จ้องมองมาที่ท้องของฉันอย่างอาฆาต“เธอว่า ถ้าฉันผ่าท้องของเธอออกมา แล้วท่านประธานกู้จะชมฉันไหม”ฉันรั้งตัวเองไว้ แล้วมองเธอที่เหมือนสัตว์ประหลาดย้อนกลับไปตอนที่เธอเตะท้องฉันอย่างแรง ฉันก็สัมผัสได้ว่าท้องไม่ขยับอีกแล้วลูกตายไปแล้ว หัวใจของฉันก็ตายไปพร้อมกัน ตอนนี้เธอยังอยากจะขุดลูกของฉันออกมาอีกฉันกัดริมฝีปากล่างแน่น แล้วบอกตัวเองว่าจะตายไม่ได้ฉันย

“ทำไมหน้าเธอถึงบวมขนาดนี้ล่ะ”จ้าวลี่ลี่เห็นว่ากู้ซือเหนียนเมื่อเห็นหน้าของฉัน ก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นใด เธอจึงสบายใจ และสร้างเรื่องต่าง ๆ ต่อ แต่เธอไม่รู้ว่า กู้ซือเหนียนจำฉันไม่ได้ เพราะดวงตาของฉันบวมเป่งขึ้นมา และใบหน้าก็เต็มไปด้วยเลือด ฉันไม่เคยรู้สึกเขินอายหรือเศร้าหมองเลยแต่น่าเศร้ามากที่แม้แต่กู้ซือเหนียนคู่รักตั้งแต่วัยเด็กของฉันก็จำฉันไม่ได้ในทันทีกู้ซือเหนียนกังวลเล็กน้อย แต่แล้วก็ลุกขึ้นยืนขึ้น“เอาละ ผมหวังว่าสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เปลี่ยนแผนกต้อนรับส่วนหน้าชุดใหม่ให้ผม พนักงานรักษาความปลอดภัยชั้นล่างก็ไล่ออกด้วย”ท่านประธานโกรธจัด จนทุกคนเงียบเสียงลง หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว กู้ซือเนียนก็ยกขาขึ้น เตรียมจากไปอีกครั้งแต่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างดึงเขาอยู่ เมื่อเขาก้มศีรษะลง เขาเห็นว่าเป็นฉันที่กำลังจับกางเกงของเขาไว้แน่น“ทังหยวน……”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ กู้ซือเหนียนก็สั่นไปทั้งตัวเพียงเพราะว่าทังหยวนเป็นชื่อเล่นของเขา ซึ่งเป็นชื่อเล่นที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่รู้จ้าวลี่ลี่รีบวิ่งไปด้วยความหึงหวง ต้องการแยกพวกเราออกจากกัน "ท่านประธานกู้คะ นี่เป็นอาการป่วยทางจิ