บทที่ 2

ฉันโล่งใจ คิดว่าคงรอดแล้ว

จ้าวลี่ลี่หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น แล้วไปเปิดประตูอย่างนิ่งเงียบ

“ผู้หญิงคนนี้อยากจะอ่อยท่านประธานกู้ ฉันกำลังสั่งสอนเธออยู่”

สีหน้าของเลขาที่อยู่หน้าประตูแปรเปลี่ยนเป็นดูถูกเหยียดหยาม

“ท่านประธานกู้ยอดเยี่ยมเกินไป ผู้หญิงสารเลวพวกนี้เลยคิดอยากจะกระโจนเข้าอ่อยเขา”

“แต่พี่วางใจเถอะ พี่ลี่ พี่คอยอยู่เคียงข้างประธานกู้มาถึงห้าปีแล้ว ในใจเขามีเพียงแค่พี่ค่ะ”

จ้าวลี่ลี่ตะคอกเสียงเย็น “นี่เป็นเรื่อธรรมดา”

ขณะที่พูดอยู่ก็มองด้วยความไม่เป็นมิตร ฉันที่นอนฟุ้บอยู่บนพื้นอย่างทุลักทุเล พูดเยาะเย้ยว่า “บางคนไม่ต้องหาเรื่องใส่ตัวเองก็ได้นะ”

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความสั่นเทา อยากจะโทรหาสามี

ทันใดนั้นจ้าวลี่ลี่ก็เปลี่ยนสายตาเป็นเย็นชา จ้องมาที่โทรศัพท์ของฉันตาเขม็ง

วินาทีต่อมา โทรศัพท์ก็ถูกแย่งไป

ดวงตาของจ้าวลี่ลี่เขียวปั้ด จ้องมองมาที่ด้านหลังโทรศัพท์ของฉัน

“ความคิดของเธอนี่มันชั่วอย่างเปิดเผยเลยนะ ยังจะกล้าใช้เคสโทรศัพท์คู่กับท่านประธานกู้เลยเหรอ”

โทรศัพท์ถูกปาทิ้งลงไปบนพื้น แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

“ยัยสารเลว!”

จ้าวลี่ลี่ราวกับสิงโตโกรธ มือข้างหนึ่งหยุมผมของฉันไว้ อีกมือก็ละเลงฟาดเข้าที่ใบหน้าฉันอย่างไม่หยุดยั้ง

“เดิมทีก็อยากจะปล่อยเธอไปแล้วแหละ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้วสิ”

“คนสารเลวอย่างเธอ ถ้าไม่สั่งสอนให้หน่อย เธอก็จะไม่จำขึ้นใจ”

ฉันถูกโยนทิ้งลงพื้นเหมือนเศษผ้า

“พี่น้องทั้งหลาย ผู้หญิงคนนี้มาอ่อยท่านประธานกู้ พวกเราจับเธอถอดเสื้อผ้าให้หมดเลยดีไหม?”

เลขาอีกหลายคนตอบรับอย่างกระตือรือร้น ที่จะอยากลอง

ฉันใช้ทั้งมือและเท้า พยายามที่จะคลานไปที่ประตู

ฝ่ามือเจ็บไปหมด ซึ่งเกิดจากการที่ถูกจ้าวลี่ลี่เหยียบมือซ้ายไว้อยู่

สิบนิ้วเจ็บแปลบไปถึงหัวใจ ฉันจึงกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

ผู้หญิงคนอื่นอีกสองสามคนเข้ามาจับฉันไว้อย่างรวดเร็ว

จ้าวลี่ลี่นั่งยอง ๆ ลงมา แล้วมองหน้าฉันอย่างดุร้ายและสนใจ "หน้าเธอก็ออกจะสะสวย แต่เธอไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ตอนนี้ฉันจะไม่ขีดข่วนหน้าเธอหรอก"

“เพราะอีกไม่นานที่เธอถูกถูกเปลื้องผ้าแล้ว ฉันจะถ่ายรูปของเธอ แล้วเอาไปโพสต์ตามอินเตอร์เน็ต”

“ถ้าหน้าของคุณมีรอยขีดข่วนล่ะก็ พอถึงตอนนั้นผู้คนก็จะไม่รู้ว่าเธอเป็นอีตัว อย่างนั้นก็จะไม่ค่อยดีนะ”

ฉันสั่นเทาไปทั้งตัว คิดเพียงแค่ว่าจะปกป้องท้องเอาไว้ จึงขยับตัวไม่ได้

จ้าวลี่ลี่หยิบกรรไกรออกมาจากที่ไหนสักแห่ง แล้วตัดตามชายกระโปรงของฉัน

ฉันไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าส่งเสียง กลัวเพียงว่าเธอจะทำพลาด แล้วแทงเข้าไปที่ท้องของฉัน

เวลาอันยาวนานผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนทำให้ผู้คนผิดหวัง

ไม่นาน กระโปรงของฉันก็ถูกตัดเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นผิวอันบอบบาง

"นังสารเลว ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะกล้ามาอ่อยท่านประธานกู้ เธอยังมีต้นทุนอยู่นิดหน่อยจริง ๆ"

ที่หน้าประตูไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ผู้คนก็เข้ามารวมตัวกันเยอะขึ้น

แม้ว่าสายตาของพวกเขาส่วนใหญ่จะดูไม่แยแส แต่ยังมีคนสองคนที่มีความรู้สึกยุติธรรมก้าวออกมาข้างหน้าเพื่อห้ามปรามจ้าวลี่ลี่

“พี่ลี่ พอสมควรแล้วนะ ถ้าทำจนถึงแก่ชีวิต แม้แต่กับท่านประธานกู้เองก็จะหาคำอธิบายให้ไม่ได้นะ”

จ้าวลี่ลี่ไม่สนใจ ใช้เล็บเจลยาวยาวข่วนไปที่หน้าผากของฉัน "เธอก็เป็นแค่แม่บ้าน คิดอยากจะอ่อยท่านประธานกู้ ส่วนฉันในฐานนะเลขาของท่านประธานกู้ จะต้องแก้ไขปัญหาต่าง ๆ รอบตัวให้ท่านประธานกู้อยู่เสมอ ไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉันหรอกเหรอ?”

คนคนนั้นยังอยากพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่จ้าวลี่ลี่ทำสีหน้าเคร่งขรึม

“คุณแน่ใจหรือว่าจะยืนอยู่ข้างเมียน้อย ทำกับฉันที่เป็นคนโปรดในสายตาของท่านประธานกู้แบบนี้ถูกต้องแล้วเหรอ? ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกเปล่งออกมา คนคนนั้นก็ลังเลขึ้นมา จนไม่กล้าพูดอะไรอีก

“พี่ลี่ ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะท้องอยู่นะ!”

ทันใดนั้น เลขาตาแหลมคนหนึ่งก็ชี้มาที่ท้องของฉันแล้วตะโกนขึ้นมา

สายตาของจ้าวลี่ลี่เฉียบคม เธอเดินเพียงแค่สามหรือสองก้าวท่านั้นก็มาถึงตรงหน้าฉันแล้ว ก่อนจะจ้องมองที่ท้องของฉัน ดูเหมือนว่าจะให้ฉันดูหลุมบางอย่าง

"ฮิฮิ"

จ้าวลี่ลี่หัวเราะออกมาในทันใด แต่สิ่งที่ไม่เข้ากันคือการจ้องมองด้วยสายตาอันดุร้ายของเธอ ราวกับว่าเธอจะฉีกฉันออกเป็นชิ้น ๆ ในวินาทีต่อมา

“คิดไม่ถึงเลยว่าฉันที่ตั้งการ์ดป้องกันอย่างแน่นหนาแล้ว ป้องกันยัยสารเลวจากในบริษัท แต่กลับไม่ได้ป้องกันยัยแม่บ้านที่ย่องปีนขึ้นเตียงอย่างเธอ”

“ถ้าเธอกล้าตั้งท้องลูกของท่านประธานกู้ ฉันก็จะคอยดูว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไปไหม”

เธอคว้าผมของฉันเอาไว้ในมือ แทนที่จะตบฉันธรรมดา แต่เธอกลับกระแทกหัวของฉันเข้ากับฝาผนัง

"ไปตายซะ!"

“ยัยผู้หญิงสารเลวที่แย่งท่านประธานกู้ไปจากฉัน มันต้องตายให้หมด”

จ้าวลี่ลี่ทุบตีฉันจนเหนื่อย จึงโยนฉันลงบนพื้น

ฉันยังไม่ทันจะหายใจได้ ก็เริ่มรู้สึกปวดขึ้นมาอย่างรุนแรงตรงบริเวณช่องคลอด

แม้จะขดงอตัวตามสัญชาติญาณ แต่ก็ไม่มีผลใด ๆ

ฉันเริ่มมีอาการหูอื้อ ตาพร่ามัว เลือดอุ่น ๆ ไหลลงมาตามแก้มและคาง หยดลงบนพื้น

ในวินาทีสุดท้ายที่ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

“ฉันเป็นภรรยาของกู้ซือเหนียน!”