บทที่ 1

ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากอาหารเลย กินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกหมด ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไปตรวจที่โรงพยาบาล

ช่วงเวลาที่คุณหมอแจ้งว่าฉันตั้งครรภ์อยู่นั้น หยาดเหงื่อแห่งความตื่นเต้นของฉันก็ไหลลงมา

ฉันกับสามีเป็นคู่รักที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยก็แต่งงานและเตรียมพร้อมตั้งท้อง แต่ก็ไม่สำเร็จเสียที

สามีจึงปลอบใจฉันว่า “เรื่องท้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ไม่แน่ว่าลูกของเราอาจจะกำลังรอโอกาสที่เหมาะสมอยู่ก็ได้”

จนตอนนี้ ในที่สุดโอกาสที่เหมาะสมที่สุดก็มาถึง

“คุณผู้หญิงคะ คุณตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้วนะคะ ภาพอัลตราซาวด์ทารกในครรภ์ค่อนข้างมั่นคง แต่ก็ยังคงต้องหมั่นระมัดระวังไม่ให้ได้รับแรงกระแทกจากภายนอกนะคะ”

ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ลูบท้องน้อยที่นูนขึ้นมานิดหน่อย

คิดไม่ถึงเลยว่าจะสี่เดือนแล้ว

รอบเดือนฉันมาไม่เคยตรงเวลา รอบเอวกลมขึ้น ฉันก็แค่คิดง่าย ๆ ว่าช่วงนี้คงกินเยอะจนอ้วนแล้ว

เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันข่มกลั้นความสุขของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ จึงลงมือทำอาหาร เตรียมอาหารเที่ยงแห่งความรักไปให้สามี และถือโอกาสบอกข่าวดีของเธอนี้ด้วยปากของตัวเอง

ถือกล่องข้าว เดินเข้าประตูกู้ซื่อกรุ๊ปอย่างราบรื่น

แต่พอกำลังเตรียมตัวเปิดประตูห้องทำงานของสามี ก็มีสาวสวยคนหนึ่งเข้ามาขวางฉันไว้

“นี่คุณจะทำอะไร?”

น้ำเสียงของเธอช่างเย็นชา มองฉันอย่างไม่เป็นมิตรมาก

ฉันจึงยกกล่องข้าวขึ้นมาให้เธอดู แล้วกล่าวว่า “ฉันมาส่งข้าวให้กู้ซือเหนียน”

ต่อหน้าคนนอกแล้วนั้น ฉันไม่ค่อยจะชอบเรียกกู้ซือเหนียนว่าสามีโดยตรง

เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาหนึ่งครั้ง น้ำเสียงดูเยาะเย้ยเล็กน้อย “ที่แท้ก็เป็นแม่บ้านนี่เอง ฉันคือหัวหน้าเลขาของท่านประธานกู้ จ้าวลี่ลี่”

“เอาข้าวมาให้ฉัน แล้วคุณก็กลับไปได้แล้ว”

ฉันส่ายหัว “ฉันไม่ใช่แม่บ้าน นอกจากนี้ฉันอยากจะส่งข้าวให้ประธานกู้ด้วยตัวเอง รบกวนให้ฉันเข้าไปด้วยค่ะ”

เสียงที่เพิ่งจะเปล่งออกไป ทำให้หญิงสาวโกรธจัด ก่อนจะคว้ากล่องข้าวจากมือของฉันไป

“เธอมีสถานะอะไรกัน? แค่แม่บ้านคนหนึ่งก็อยากจะอ่อยท่านประธานกู้แล้ว”

“แถมยังแต่งตัวซะหวือหวาเชียวนะ วันนี้ฉันจะสั่งสอนกฎระเบียบให้เธอเอง”

ขณะที่พูดอยู่นั้นเธอก็ดึงฉันเข้าไปยังห้องประชุมอย่างรวดเร็ว ปิดประตู แล้วยกมือตบฉันไปหนึ่งฉาด

หน้าของฉันบวมเป่งขึ้นทันที ก่อนจะล้มลงไปกองอยู่บนพื้น

ฉันยังไม่ทันได้ตอบโต้กลับ ก็มีเท้าข้างหนึ่งเหยียบศีรษะไว้

ลูก!

อย่าไปสนใจเธอเลย ฉันขดตัว ปกป้องท้องไว้อย่างแน่นหนา

“ฉันชักจะอยากดูแล้วสิว่าเธอเอาอะไรมาให้ท่านประธานกู้กิน”

จ้าวลี่ลี่เปิดกล่องข้าว แล้วเทลงมาราดหัวฉัน

ซุปซี่โครงหมูร้อนผ่าวที่ฉันตุ๋นกว่าสามชั่วโมงไหลไปตามเส้นผมของฉัน ก่อนจะหยดลงบนพื้นเล็กน้อย

หนังศีรษะปวดแสบปวดร้อน

แต่ฉันก็ไม่กล้าเปลี่ยนอิริยาบถ กลัวว่าจะบาดเจ็บไปถึงลูกในท้อง

“อุ๊ย ยังมีไก่ราดน้ำแดงอีก”

“แต่ฉันเห็นว่าเธอเป็นแค่นังร่านเหมือนไก่ตัวนี้เท่านั้น!”

ปลายคางถูกผู้หญิงคนนั้นจับเชิดอย่างแรง นิ้วมือของเธอออกแรงเพียงเล็กน้อย บีบให้ปากของฉันเปิดออกมา

“ถ้าอยากเป็นไก่ร่าน ๆ ขนาดนี้ งั้นก็กินไก่ตัวนี้เข้าไปเยอะ ๆ สิ!”

จากนั้นก็นำไก่น้ำแดงที่มีซอสพริกเข้มข้นของมาตบบนหน้าฉันแรง ๆ

รู้สึกเจ็บแปลบแสบซ่านเข้าไปทั้งในตาและจมูก ฉันกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน

จ้าวลี่ลี่ปรบมือเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างรังเกียจว่า “น่าขยะแขยงจริง ๆ มันเยิ้มขนาดนี้ เกือบจะเปื้อนเล็บสวย ๆ ที่ฉันเพิ่งทำมาใหม่แล้ว”

เธอพูดพลางมองลงมาที่ฉัน “เธอคงไม่เชื่อจริง ๆ สินะว่าถ้าอยากจะคว้าหัวใจผู้ชาย ก็ต้องคว้ากระเพาะของเขาก่อน?”

“คนชั้นต่ำอย่างเธอ มีสิทธิอะไรมาชอบท่านประธานกู้ได้?”

ฉันอยากจะอธิบาย แต่พออ้าปากก็เผ็ดจนไอออกมาทันที

พริกเข้าไปอุดที่หลอดลมของฉัน จนพูดไม่ได้เลย

และในเวลานี้เอง ประตูห้องประชุมก็ถูกเคาะจนส่งเสียงดังขึ้นมา

“พี่ลี่ มีเสียงอะไรอยู่ด้านใน?”