ดวงดาวกลางหิมะ

เพียงแต่ขณะที่ทำลายศพอยู่นั้น จู่ ๆ ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเล็กน้อยเฉินจืออี้พบว่าศพของผู้หญิงกำลังตั้งท้องเขายังเห็นรอยแผลจากการถูกไฟลวกบนหน้าท้องของศพผู้หญิงด้วยฉันคิดว่าแม้หลายปีมานี้เขามักจะปิดไฟนอนกับฉัน เพราะไม่อยากเห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจของฉันแต่เขาน่าจะคุ้นเคยกับร่างกายของฉันมากเพียงพอรอยแผลบนหน้าท้องของฉันถูกพ่อใช้ก้นบุหรี่จี้เวลาเฉินจืออี้อยู่บนเตียงเขาชอบจูบตรงนั้นมาก เขาบอกว่ามันเหมือนกับดอกเหมย ซึ่งเป็นเครื่องหมายพิเศษที่พระเจ้ามอบให้ฉันแต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นรอยดอกเหมยที่คุ้นเคยนั้น เขากลับตะลึงเพียงชั่วขณะ จากนั้นก็โยนฉันลงไปในสระกรดซัลฟิวริกที่อยู่ข้าง ๆ อย่างไม่ลังเลใจน่าแปลกจัง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้วแต่เมื่อร่างกายของฉันถูกกัดกร่อนด้วยกรดซัลฟิวริก ฉันก็ยังสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดในหัวใจโดยเฉพาะตอนที่เห็นเฉินจืออี้มองฉันด้วยสายตาเย็นชา มันทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเฉินจืออี้ คุณรู้ไหมว่านี่คือฉัน?หรือว่านี่คือสิ่งที่คุณต้องการทำอยู่แล้ว“ไม่รู้ว่าเป็นลูกสาวครอบครัวไหน ตั้งท้องแล้วยังถูกฆ่าหั่นศพอีก” ฉินตงเฟิงยืนถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ อยู่

ฉันกับเฉินจืออี้เราเป็นเพื่อนบ้านที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กฉันเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเล็กและเติบโตมากับพ่อที่ติดเหล้าอย่างหนักพ่อแม่ของเฉินจืออี้หย่างร้างกัน เขาอาศัยอยู่ข้างบ้านฉันและถูกเลี้ยงดูโดยแม่ที่อ่อนโยนแม่ของเฉินจืออี้ชอบฉันมาก เขามักจะอุ้มฉันและถามฉันอยู่บ่อย ๆ ว่าอยากเป็นภรรยาของเฉินจืออี้ไหมเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาทำแบบนี้ เฉินจืออี้จะมีท่าทีต่อต้านอย่างมาก“ใครจะอยากให้คนใบ้เป็นภรรยากัน”แต่ถึงอย่างนั้น เวลาอยู่ข้างนอกเฉินจืออี้ก็ปกป้องฉันมากเวลาที่ฉันถูกปาหิน ถูกสุนัขรุมกัด หรือถูกแย่งของ เขาจะรีบเข้ามาต่อยกับคนที่รังแกฉันทันทีแม้ว่าเขาจะฟกช้ำไปทั้งตัว เขาก็มักพยายามที่จะปกป้องฉันไว้ข้างหลังเขาเขาบอกว่าเขาไม่ชอบคนใบ้ แต่เขาคอยดูแลดวงดาวน้อยของอยู่เสมอจนกระทั่งปีนั้น เมื่อพ่อของฉันเป็นหนี้การพนันก้อนโต และเตรียมจะพาคนใบ้ที่ไร้ประโยชน์อย่างฉันไปขาย กลับถูกแม่ของเฉินจืออี้รู้เข้าเธอเขามาช่วยฉันไว้ แต่กลับถูกพ่อขี้เมาของฉันใช้มีดแทงเข้าไปสิบสามครั้งและไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยฉันจำสายตาที่เฉินจืออี้มองฉันตอนที่ฉันฟื้นขึ้นมาในห้องพักผู้ป่วยได้ดี มันเป็นแววตาที่สิ้

บนรถ ฉินตงเฟิงพูดลอย ๆ ขึ้นมาว่า“กำลังคิดถึงน้องใบ้ของนายอยู่เหรอ”“ไม่ใช่สักหน่อย ใครจะไปคิดถึงเธอกัน”เฉินจืออี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับโยนโทรศัพท์ลง“ฉันว่าในเมื่อนายไม่ได้ชอบเธอ ทำไมถึงไม่บอกเธอให้ชัดเจนไปเลย เธอเป็นคนใบ้ออกจะดูน่าสงสารมาก”“เธอน่าสงสารอย่างนั้นเหรอ?” เฉินจืออี้ขยับเนกไทด้วยความหงุดหงิด “เธอน่าสงสารตรงไหน ฉันเลี้ยงดูเธอมาอย่างดี แล้วผลเป็นยังไง กลับกลายเป็นเลี้ยงคนเห็นแก่ตัวลืมบุญคุณ ตำหนิเธอไม่กี่คำ กลับทำสงครามเย็นกับฉัน ช่างปีกกล้าขาแข็งจริง ๆ”“ถึงอย่างไรก็เติบโตมากด้วยกัน ถ้าไม่รักก็ต้องผูกพันกันอยู่บ้าง ลองโทรศัพท์ไปปรับความเข้าใจกับเธอหน่อยไหม?”“ไม่ต้องหรอก” เฉินจืออี้เหลือบมองโทรศัพท์พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ตามใจเธอจนเสียนิสัย!”แต่ถึงอย่างนั้น สักพักเฉินจืออี้ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาฉันด้วยข้อความที่เรียบง่ายว่า‘พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะกลับไปกินข้าว’ดูสิ แม้กระทั่งขอคืนดีเขาก็ยังพูดอย่างมั่นใจ โดยไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยเพียงแต่เขายังไม่รู้ว่าจากนี้เขาจะไม่ต้องห่วงความรู้สึกของฉันอีกต่อไปแล้วฉันไม่สามารถรับรู้ได้แล้

ฉินไฉ่เวยเข้ามาในชีวิตเราสองคน ในตอนที่เฉินจืออี้เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเขาเริ่มเอ่ยชื่อผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาบ่อย ๆฉินไฉ่เวยฉันแอบไปดูเธอ เธอสวยมาก ฐานะทางครอบครัวก็ดี เหมือนกับพญาหงส์ที่สูงส่งเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่พูดไม่ได้และยังได้ยินไม่ชัดอย่างฉัน มันช่างต่างกันราวฟ้ากับเหวต่อมาเฉินจืออี้ไปเดินป่ากับเธอ ฉันเลยแอบตามสองคนนั้นไปฉันเห็นรอยยิ้มของเฉินจืออี้มันเป็นรอยยิ้มผ่อนคลายซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อนวินาทีนั้น ฉันกลัวจะเสียเขาไปจริง ๆฉันเหมือนตัวประหลาดน่ารังเกียจที่อยู่ในมุมมืด กำลังติดตามคู่หนุ่มสาวแสนสวยจนกระทั่งเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันและแยกทางกันไป ฉันถึงรู้สึกโล่งใจแต่ครั้งนั้นที่ทั้งสองคนทะเลาะกันเกือบคร่าชีวิตของเฉินจืออี้ไปเขาลื่นล้มลงมาจากหน้าผาฉันไม่รู้ว่าตัวเองตามหาเขาเจอได้อย่างไรและฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองที่หนักแค่ห้าสิบกิโลกรัม สามารถแบกเขาที่หนักเจ็ดสิบกว่ากิโลกรัมเดินออกมาทีละก้าวทีละก้าวจนถึงถนนใหญ่ได้อย่างไรฉันรู้แค่ว่าแสงจันทร์ในค่ำคืนนั้นช่างอบอุ่นเหลือเกินและเฉินจืออี้ก็ยังกระซิบข้างหูฉันตลอดว่า“ไม่ได้ ฉันจะตายไม่ได้ เสี่ยวซิงซิงรอฉันอยู่

คืนนั้นเฉินจืออี้ราวกับคนสิ้นหวัง เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ตลอดเวลาเขาไม่แม้แต่จะกลับไปนอนบนเตียง และนั่งรอบนโซฟาอยู่อย่างนั้นเช่นเดียวกับที่ฉันทำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาจนกระทั่งรุ่งสาง เขาถึงได้เบิกดวงตาที่แดงก่ำของเขาขึ้นมา“ได้ เจียงหว่านซิง นังใบ้ เธอเก่งมาก! คอยดูนะถ้าฉันหาเธอเจอ ฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เลย!”เฉินจืออี้ฉันถูกคุณฉีกเป็นชิ้น ๆไปแล้วฉันถอนหายใจอย่างเงียบ ๆถึงอย่างไรก็ไม่มีใครรู้มีเพียงลมพัดเบา ๆ ผ่านม่านหน้าต่างเท่านั้นเฉินจืออี้ไม่ได้นอนทั้งคืน โทรศัพท์หาฉันก็ไม่รับสาย สุดท้ายนึกขึ้นได้จึงไปที่ห้องทำงานของฉัน แต่เขายังไปไม่ถึงห้องทำงานของฉัน ก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลว่าฉินไฉ่เวยโวยวายและรู้สึกว่าร่างกายไม่สบายเห็นเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับและขับรถออกไปหัวใจของฉันมันตายด้าน จนไม่รู้สึกอะไรแล้วใช่แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฉินจืออี้ทิ้งฉันเพราะฉินไฉ่เวยและแน่นอนว่านี่ก็ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเช่นกันตอนที่เฉินจืออี้เรียนมหาวิทยาลัย สถานการณ์การเงินของพวกเราไม่ค่อยดีนักตอนที่พ่อของเขายังตามหาเขาไม่พบ เขาไม่เพียงแต่รับผิดจ่ายค่าเล่าเรีย