LOGINShare
บทที่ 9
Related chapters
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 10
ก่อนที่จะหยุดรับสมัคร ฉันได้ส่งข้อมูลการสมัครของตัวเองไปแล้วหลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันตกหล่นวิชาเรียนไปไม่น้อย ยากที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีในระยะเวลาอันสั้นแต่ถ้าผ่านการแข่งขัน ฉันมีโอกาสสูงที่จะได้เข้าชิงเป่ยมุ่งหน้าสู่สาขาคณิตศาสตร์ที่ฉันอยากไปมากที่สุดในวัยเด็กนี่คือวิธีเดียวที่ฉันจะหลุดพ้นจากคุณแม่ของฉันได้พอคุณแม่รู้ว่าฉันยื่นสมัครไปแล้วก็บุกเข้ามาในชั้นเรียนของฉัน แล้วลากฉันออกไปแล้วตบหน้าฉันหนึ่งทีตรงใต้โถงทางเดินซึ่งดึงดูดสายตาของผู้คนอยู่ไม่น้อย“หยางชิงเธอคิดจะมีเรื่องกับฉันจริงๆ ใช่ไหม!”“แค่เพราะว่าฉันเข้าใจเธอผิด เธอจึงจงใจยั่วโมโหฉัน!”“มีสาขาตั้งเยอะแยะ ทำไมเธอต้องเลือกสาขาคณิตศาสตร์ด้วย!”“เธอชอบคณิตศาสตร์ขนาดนั้นก็ไปหาพ่อของเธอสิ! ฉันเลี้ยงลูกเนรคุณอย่างเธอมาหลายปี ฉันจะบอกเธอให้นะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ให้เงินเธอสักแดง!”ลูกเนรคุณ นี่คือคำพูดที่คุณแม่ชอบพูดมากที่สุดตอนเด็กๆ ฉันเรียกคุณพ่อกลับมาไม่ได้ ฉันก็เป็นลูกเนรคุณฉันชอบคณิตศาสตร์ ก็เลยเป็นลูกเนรคุณฉันทำไม่ถูกใจเธอ ก็เลยเป็นลูกเนรคุณ...ถูกด่ามานานหลายปีดีดัก ลองเป็นลูกเนรคุณจริงๆ สักครั้งจะเป
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 11
ดูเหมือนสวรรค์ไม่เคยใจดีกับฉันเลยการแข่งขันระดับจังหวัดจัดขึ้นในตัวเมืองจังหวัดจากตำบลเล็กๆ ของพวกเรามาถึงตัวจังหวัดต้องใช้เวลานานมากและเงินห้าร้อยที่คุณพ่อให้ฉันในตอนแรก ถึงแม้จะไม่เคยใช้เลย ก็ยังไม่พออยู่ดีปลายนิ้วของฉันแตะไปโดนจี้สร้อยคอที่ใส่อยู่ นี่คือของดูต่างหน้าที่คุณยายทิ้งไว้ให้ฉันก่อนที่คุณยายจะเสีย ได้ยัดจี้สร้อยคอใส่ในมือของฉัน“เงินที่ยายเก็บสะสมมาหลายปีอยู่ในนี้หมดแล้ว ชิงชิงหลานรักของยาย ต่อไปถ้าหนูต้องการใช้เงินก็เอาไปจำนำนะ เสี่ยวชิงชิง หนูอย่าได้รู้สึกเสียดายเด็ดขาด เพียงแต่ยายคงไม่ได้เห็นเสี่ยวชิงชิงของยายกลายเป็นนักคณิตศาสตร์แล้ว ยายจะอยู่บนสวรรค์ คอยคุ้มครองเสี่ยวชิงชิงของยายนะ...”คุณยาย...คุณยาย...น้ำตาไหลทะลักออกมาบดบังการมองเห็นจนพร่ามัวเสียงพึมพำดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่ามือที่กำจี้สร้อยคอยิ่งบีบแน่นขึ้นวินาทีนั้น ฉันได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดคุณยาย หนูจะไม่ทำให้คุณยายผิดหวังในตัวหนู และกลายเป็นนักคณิตศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมให้ได้ตอนที่ฉันเดินเข้าไปในร้านทอง ไม่ว่าอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่า สวรรค์จะเมตตาฉันแล้วอันเข่อซินมองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยควา
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 12
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ฉันยังจำวันที่ผลการแข่งขันออกมาในวันนั้นได้ดีคุณครูหูกุมมือของฉันอย่างตื่นเต้นขณะที่ตรวจผลการแข่งขันไปด้วยและโชคดีมาก ฉันกับอันเข่อซินได้เป็นผู้ชนะทั้งคู่อันเข่อซินกอดฉันด้วยความตื่นเต้นดีใจแต่ฉันในตอนนั้น ในหัวกลับมีแต่ความว่างเปล่าทำเพียงแค่ลองถามแบบไม่แน่ใจ “หนูเป็นผู้ชนะจริงๆ ใช่ไหมคะ?”คุณครูหูพยักหน้า “ยินดีด้วยหยางชิง เธอมีสิทธิ์ได้เข้าสู่การแข่งขันลีก!”ข่าวนี้แพร่สะพัดไปที่โรงเรียนไวมากวันแรกที่ฉันกลับไปเรียนที่ชั้นเรียน คุณแม่บุกเข้ามาโดยตรง ไม่สนใจคุณครูที่กำลังสอนอยู่ และพูดต่อหน้าคนทั้งชั้นเรียน“ทุกครั้งที่เธอสอบวิชาคณิตศาสตร์ได้แค่สอบผ่านเท่านั้น เธอบอกฉันได้ไหม ว่าเธอโกงเข้าไปรอบการแข่งขันลีกได้ยังไง!”“ถ้าหากมีข้อสงสัย สามารถรายงานฉันต่อเจ้าหน้าที่ได้”ครูที่กำลังสอนอยู่รีบโน้มน้าวคุณแม่ทันที “โกงอะไรกัน ถ้าหากหยางชิงโชคดีล่ะ”ใช่แล้ว พวกเขาจะเชื่อนักเรียนที่แค่สอบผ่านวิชาคณิตศาสตร์มานานหลายปีได้อย่างไร“หยางชิงเธอก็เหมือนกัน มีข่าวดีขนาดนี้ก็ไม่เล่าให้แม่ของเธอฟัง พวกเราก็รู้เรื่องจากทางโรงเรียนเหมือนกัน แม่ของเธอจึงต้องโกรธแน่นอ
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 13
เงินที่อยู่ในมือเหลือเพียงยี่สิบสามสิบเท่านั้น ต่อให้เอาจี้สร้อยคอไปจำนำ เงินที่แลกมาได้ ก็ยากเกินไปที่ฉันจะใช้สำหรับเข้าร่วมการแข่งขันหลังจากนี้ บวกกับในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ที่ฉันไม่ได้แตะข้อสอบการแข่งขันนานแล้วการแข่งขันระดับจังหวัด โชคดีที่สามารถอาศัยพรสวรรค์เอาชนะได้แต่การแข่งขันต่อจากนี้ ชื่อเสียงจากพรสวรรค์เหล่านี้ ไม่ได้มีประโยชน์อะไรขนาดนั้นคนที่มีพรสวรรค์และขยันก็มีเยอะแยะมากมายบนโลกนี้ไม่ขาดแคลนเลยก็คืออัจฉริยะหลายปีที่ผ่านมา คุณครูหูลาออกจากการเป็นครูชั้นประถมศึกษา แล้วไปฝึกอบรมให้นักเรียนที่แข่งขันอย่างจริงจังฉันไม่อาจปฏิเสธได้ ทันทีที่ฉันปฏิเสธ ก็ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีทางได้เดินออกจากตำบลเล็กๆ แห่งนี้ และไม่มีทางหนีไปจากสถานที่อันเป็นฝันร้ายแห่งนี้ได้เลยฉันย้ายเข้าไปในสถาบันการศึกษาของคุณครูหูและด้วยประสบการณ์หลายปีที่ผ่านมาของคุณครูหู จึงมีชุดบริหารเวลาที่เข้มงวดเป็นอย่างมากตอนที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้าและลงไปวิ่งข้างล่างตึกได้ชนเข้ากับคุณแม่ที่รีบเข้ามาโดยบังเอิญฉันเกิดลางสังกรณ์ที่ไม่ดีอยู่ในใจ“หยางชิง! ใครอนุญาตให้เธอมาที่นี่! ฉันจะบอกเธอนะ เธอยังไม่
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 14
คุณแม่นึกออกอย่างรวดเร็วว่า บัตรประชาชนสามารถทำใหม่ได้เอาบัตรประชาชนไป ไม่สามารถหยุดยั้งการแข่งขันของฉันต่อไปได้เธอรู้ดีกว่าใครๆ ถ้าหากฉันได้เหรียญทองก็จะมีคนรู้จักฉันมากขึ้น และรู้ว่าพรสวรรค์ของฉันมาจากคุณพ่อที่เป็นครูสอนคณิตศาสตร์และสิ่งที่ปกปิดความอัปยศอดสูในตอนนั้น ก็จะถูกคนนำมาตีแผ่ต่อหน้าทุกคนจนสิ้นคุณแม่ไม่สามารถและไม่มีทางยอมรับผลลัพธ์เช่นนี้ได้คืนก่อนการแข่งขัน คุณแม่ขี่มอเตอร์ไซต์พุ่งชนที่มือขวาของฉันโดยตรงทั้งตัวของฉันล้มไปบนพื้นเพราะแรงกระแทกของรถเลือดสดไหลออกมาจากกลางฝ่ามือของฉัน ฉันเจ็บจนอยากจะยื่นมือบังแต่กลับมองเห็นกระดูกขาวโผล่ออกมาจากข้อมือข้างขวา ฝ่ามือข้างขวาพลิกหักในท่าที่แปลกประหลาดความเจ็บปวดรวดร้าวแทบขาดใจ เจ็บจนฉันกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นคุณแม่เดินลงมาจากรถ ถือก้อนอิฐก้อนหนึ่งอยู่ในมือของเธอฉันเดาออกว่าคุณแม่จะทำอะไร จึงรีบใช้มือบังทันทีแต่แรงกระแทกเมื่อครู่นี้ ทำให้ฉันหมดแรงไปทั้งตัวจึงได้แต่มองเธอใช้ก้อนอิฐทุบมือที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่แล้ว เธอต้องมั่นใจว่าฉันยกมือไม่ขึ้น เข้าร่วมการแข่งขันไม่ได้แล้ว“อย่าโทษฉัน ใครสั่งให้เธอมีพรสวรรค์ด้
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 15
หลังจากคุณครูหูรู้ว่าคุณแม่เป็นคนที่ขี่รถชนฉันเธอจึงโทรแจ้งความโดยไม่คิดอะไรแล้วแต่ถูกฉันห้ามไว้ เพราะฉันยังนึกถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวอยู่แต่อยากใช้สิ่งนี้ปลดปล่อยให้ฉันเป็นอิสระคุณครูหูติดต่อคุณแม่โดยใช้วิดีโอจากกล้องวงจรปิดข่มขู่เธอคุณแม่ปรากฏตัวในห้องคนไข้ในไม่ช้าเธอมองมือขวาของฉันที่ใส่เฝือกอย่างพึงพอใจ“จะให้ฉันส่งเธอไปแข่งขันไหม?”เธอพูดแทงใจดำทุกคำพูด ถ้าหากฉันถนัดมือขวาอย่างเดียวจริงๆฉันในตอนนี้ที่ได้ฟังคำพูดเหล่านี้คงจะบ้าตายแน่นอนคุณครูหูเร่งให้ที่ปรึกษากฎหมายของสถาบัน นำหนังสือตัดขาดความผูกพันทางสายเลือดยื่นให้คุณแม่ทันทีบนนั้นระบุชัดเจนว่า สำหรับเธอแล้ว ฉันมีหน้าที่แค่เลี้ยงดูตามกฎหมายเท่านั้น“ครูหยางถ้าหากคุณไม่เซ็น ฉันก็ไม่ถือสาที่จะนำคลิปวิดีโอนี้โพสต์บนอินเทอร์เน็ต ให้พวกเขาได้เห็นว่าครูดีเด่นคนนี้ ปฏิบัติกับลูกสาวของตัวเองอย่างไรบ้าง”คุณแม่หัวเราะ “หยางชิง เธอประเมินตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า ฉันจะบอกเธอให้นะ ถึงแม้จะไม่มีคลิปวิดีโอนั้น ฉันก็เซ็นเหมือนเดิม ฉันไม่สนใจเงินค่าเลี้ยงดูแค่นั้นของเธอหรอก นักเรียนที่ฉันสอนมาจะเลี้ยงดูฉันตอนแก่”“ยิน
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 16
หลังจากการแข่งขันลีก คุณครูหูจึงจัดสถานที่ที่ไม่มีใครรู้ ยกเว้นฉันกับเธอการเรียนคณิตศาสตร์ของฉันถูกย้ายไปเรียนออนไลน์จะเกิดความผิดพลาดขึ้นกับฉันไม่ได้อีกหลังจากผลการแข่งขันลีกออกมา คุณแม่ก็จะรู้เรื่องที่ฉันถนัดมือซ้ายในไม่ช้าดังคาด ในวันนั้นที่ผลการแข่งขันออกมาครูที่อยู่ในห้องทำงานมาแสดงความยินดีกับคุณแม่คุณแม่ไม่เชื่ออย่างแน่นอน“พูดมั่วอะไร มือขวาของหยางชิงหักแล้ว จะเขียนหนังสือยังไง คุณจะต้องดูผิดแน่นอน”คุณครูรีบพาคุณแม่เดินไปทันที เทียบทุกอย่างตั้งแต่โรงเรียนไปจนถึงรายละเอียดอย่างอื่น“คุณดูสิ ฉันมองผิดตรงไหน มองไม่ออกเลยว่าชิงชิงของพวกคุณจะเป็นอัจฉริยะจริงๆ”คุณแม่ยืนไม่มั่นคง ปากพูดพึมพำ “ไม่มีทางๆ”เธอไปหาสำนักการศึกษาและเจ้าหน้าที่อีกครั้ง การรายงานในครั้งนี้คือสงสัยว่าสถาบันครูหูจะซื้อรายชื่อหลังจากผ่านการตรวจสอบแล้ว จึงคืนความบริสุทธิ์ให้แก่สถาบันคุณแม่ได้พูดอีกว่าเครื่องต้องมีปัญหาแน่เจ้าหน้าที่รู้สึกรำคาญคุณแม่สุดขีด“มีแม่อย่างคุณที่ไหน ไม่อยากให้ลูกสาวของตัวเองประสบความสำเร็จ!”หลังจากความพยายามสองสามครั้ง ผลที่ได้คือผลการแข่งขันของฉันนั้นขาวสะอา
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 17
โชคชะตาเมตตาฉันอีกครั้งฉันได้รับเหรียญทอง และได้โควต้าส่งตัวเข้าชิงเป่ยน้ำตาไหลลงมาโดยไม่รู้ตัวคนส่วนใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ล้วนเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เคยร่วมเข้าแข่งขันหลายครั้งแล้วถ้าหากไม่ใช่อันเข่อซินที่บอกฉัน ฉันคงไม่มีวันรู้ว่า อยากจะเข้าชิงเป่ยยังมีเส้นทางนี้ด้วยวินาทีนี้ ฉันสัมผัสได้อย่างลึกซึ้งถึงประโยคที่ว่า พื้นฐานทางการเงินเป็นตัวกำหนดโครงสร้างชั้นบนจุดเริ่มต้นของคนอื่น ฉันต้องใช้เวลาสิบเจ็ดปีกว่าจะเดินมาถึงแต่ก็ยังดี ที่ฉันได้บัตรเข้างานสายตาของฉันแหงนมองขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว อยากจะมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่าง อยากจะบอกคุณยายว่าฉันกำลังพยายามที่จะกลายเป็นนักคณิตศาสตร์อยู่แต่หน้าต่างข้างนอกกลับเต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า ฉันมองอยู่นาน จึงจะมองเห็นท้องฟ้าที่สามารถมองเห็นได้ตามชนบทตอนที่ได้รับการสัมภาษณ์ เมื่อเทียบกับความนิ่งของคนอื่นๆ แล้วฉันตื่นเต้นจนเสียงสั่นเครือแต่วินาทีที่สบตากับคุณครูหูและอันเข่อซิน ฉันจึงใจเย็นลงฉันเดินมาถึงจุดนี้ได้ มีคนที่อยากขอบคุณมากมายเหลือเกินถ้าหากไม่มีพวกเขา ฉันคงไม่ได้ออกมาจากตำบลเล็กๆ นั่นตลอดไปครั้งนี้ไม่มีใครเผากระดาษข้อสอบ และฉี
Latest chapter
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 23
ฉันกลับจากต่างประเทศในปีถัดมาฉันนำความรู้ที่ได้เรียนมา กลับมาตอบแทนประเทศบ้านเกิดและงานที่ฉันทำคือ การออกแบบวงโคจรของอุตสาหกรรมการบินและอวกาศฉันเชื่อว่าคุณยายที่อยู่บนสวรรค์ จะมองเห็นผลงานชิ้นเอกของฉันแน่นอนเรือเบาแล่นผ่านหมื่นภูเขา ประหนึ่งความลำบากและความท้าท้ายที่ผ่านมาในชีวิต จะทำให้เรากล้าเผชิญหน้าและมีความหวังอีกครั้ง
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 22
หลังจากสิ้นสุดการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ฉันจึงศึกษาต่อที่ต่างประเทศเวลาประมาณตีสามตีสี่ ฉันรับสายจากคุณแม่หู“ชิงชิง ครูหยางถูกจับแล้ว”คนที่จับเธอก็คือสวี่เจียอี้ นักเรียนคนโปรดของเธอเรื่องแรกที่สวี่เจียอี้ทำหลังจากย้ายไปที่สำนักการศึกษา ก็คือทำการสืบสวนคุณแม่ตอนนั้น ผลการเรียนในชั้นคุณแม่ทำไมถึงดีขนาดนั้น เป็นเพราะเธอใช้การหลอกล่อทางจิตวิทยา กับพวกเขามานานกว่าสามปีถึงขนาดที่ว่านักเรียนที่ผลการเรียนไม่ดีและชอบเล่นสนุก จะถูกลงโทษทางร่างกายโดยให้พวกเขาตบหน้าซึ่งกันและกันเดิมทีฉันคิดว่าคุณแม่ไม่ใช่แม่ที่ดี แต่กลับเป็นครูที่ดี แต่ดูจากตอนนี้แล้วเธอไม่มีอะไรดีเลยในวันที่เรื่องราวถูกสอบสวนออกมา คุณแม่ก็ถูกถอดรายชื่อออกทันทีจากคุณครูหยางที่มีคนเคารพนับถือ กลายเป็นหนูข้างถนนแต่อาศัยว่าเป็นคุณแม่ของฉัน คนพวกนั้นจึงไม่ได้ซ้ำเติม และยังช่วยดูคุณแม่อยู่บ้างเพราะเห็นแก่หน้าของฉันแต่ฉันจะเป็นคนซ้ำเติมเองแน่นอน โจมตีเธอให้ตายวิดีโอในตอนนั้นฉันยังเก็บไว้ตลอดเดิมที อยากจะรอให้ชีวิตของคุณแม่อยู่บนจุดสูงสุดในชีวิตแล้วปล่อยออกมาแต่ตอนนี้เป็นจังหวะที่ดีหลังจากปล่อยวิดีโอออกมา
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 21
ฉันได้เจอคุณแม่อีกครั้งคือตอนที่ฉันกลับมาเยี่ยมคุณแม่หูครั้งนี้ ฉันต้องไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศกลัวว่าคุณแม่หูจะเป็นห่วงจึงกลับมาเยี่ยมเธอหลายปีที่ผ่านมา ฉันกับอาจารย์ที่ปรึกษาทำโปรเจคอยู่บ้าง จึงทำเงินได้ไม่น้อยเรียนรู้วิธีการใส่สร้อยคอลงในกล่องมันฝรั่งทางออนไลน์คุณแม่หูเบ้าตาแดงก่ำส่วนฉันสบตากับคุณแม่ที่ยืนอยู่นอกหน้าต่างพอดีเธอผอมลงมากและแก่มากเหมือนกัน ไม่มีความแข็งกร้าวแบบนั้นอีกแล้วสุดท้ายฉันก็ออกไปพบเธอ“ครูหยาง คุณไม่อยู่ฉลองปีใหม่กับครอบครัวของคุณเหรอ? นักเรียนของคุณไม่มาเยี่ยมคุณเหรอ?”ในฐานะลูกสาวของเธอ ฉันรู้ดีว่าคำพูดไหนแทงใจเธอมากที่สุด“ชิงชิง ฉันเป็นแม่ของเธอนะ”“แม่ของฉันอยู่ข้างในโน่น ครูหยาง คุณอย่ามาตีสนิทกับฉัน”เธออยากจะสร้างความสัมพันธ์อันดีกับฉันแต่ฉันไม่อยากการทำร้ายยังคงอยู่ตลอดและฉันก็ไม่ใช่แม่พระ ให้อภัยในสิ่งที่ผ่านมาไม่ได้
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 20
ก่อนที่จะเข้ารั้วมหาวิทยาลัยดูเหมือนสวรรค์จะเล่นตลกกับฉันจู่ๆ คุณพ่อก็ถูกเปิดเผยว่าเขาปลอมวุฒิการศึกษาผลสอบวิชาคณิตศาสตร์ของเขา แม้แต่สอบผ่านก็ยังทำไม่ได้ไม่แปลกใจเลยที่เขาอยากให้ฉันไปสอนลูกสาวของเขาเวลานี้ ฉันเองก็ตระหนักขึ้นได้ว่า พรสวรรค์ด้านคณิตศาสตร์ของฉัน ถูกถ่ายทอดมาจากคุณแม่แต่รู้สึกว่าตลกสุดๆทุกอย่างในตอนแรกเหมือนเป็นเรื่องตลกขนาดฉันยังตระหนักขึ้นได้ คุณแม่เองก็เช่นกันการโจมตีเช่นนี้ เธอรับไม่ได้แน่นอนเธอจะยอมรับได้อย่างไรว่า สาเหตุที่เกลียดฉันมานานหลายปี แท้จริงแล้วเป็นเรื่องโกหกเธอแก่ลงไปมากฉันเจอเธออีกครั้ง ตอนที่อยู่สนามบินเธอยืนส่งฉันจากที่ไกลพอสมควรฉันได้แต่ทำเป็นมองไม่เห็น และยังคงบอกลากับคุณครูหูไม่ใช่สิ ตอนนี้เป็นคุณแม่หูแล้ว“ที่ปักกิ่งอากาศแห้งมาก หนูอย่าลืมทาโลชั่นเยอะๆ นะ”“ไม่ต้องประหยัดเงินเพื่อแม่ และสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมชั้น...”จนกระทั่งอันเข่อซินมาถึง คุณแม่หูจึงแยกจากฉันอย่างอาลัยอาวรณ์
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 19
ได้เจอคุณแม่อีกครั้ง ก็หลังจากที่สิ้นสุดการสอบเอนทรานซ์วันที่สองที่ผลสอบออกมา ได้มีการจัดงานเลี้ยงฉลองเรียนจบของรุ่นสวี่เจียอี้สอบได้ที่หนึ่งของเมือง ถึงแม้จะสอบเข้าชิงเป่ยไม่ได้ แต่ก็เลือกมหาวิทยาลัยดีๆ ได้เต็มที่คุณแม่ดีใจมาก พูดชมต่างๆ นานา“บอกแล้วใช่ไหมว่าเจียอี้ของเราเก่งมาก!”“มาพวกเรา ยกแก้วพร้อมกัน แสดงความยินดีที่เจียอี้เรียนจบอย่างราบรื่น!”ทั้งๆ ที่คนที่เรียนจบในปีนี้ไม่ได้มีแค่สวี่เจียอี้คนเดียวเท่านั้น แต่ในสายตาของคุณแม่มีเขาคนเดียว“ครูหยางเก่งจริงๆ ลูกสาวถูกส่งตัวเข้าชิงเป่ย นักเรียนก็สอบได้ที่หนึ่งในเขตเมือง!”เมื่อคำพูดนี้ดังออกไป ทุกคนจึงมองมาที่ฉันใบหน้าของคุณแม่แดงขาวสลับกันเธอดึงแขนเสื้อของฉันพูดเบาๆ ว่า “เธอมาทำอะไรที่นี่? ที่นี่เขาฉลองนักเรียนที่สอบเอนทรานซ์ได้ ไม่ได้ต้อนรับเธอ”ฉันหัวเราะขึ้นมา “ครูหยาง คุณจะไม่แสดงความยินดีที่ฉันได้เหรียญทองหน่อยเหรอ? แถมยังเป็นเหรียญทองของคณิตศาสตร์อีกด้วย!”ใบหน้าของคุณแม่เขียวปัด เสียงหัวเราะเย็นชาออกมาตามซอกฟัน “ก็ไม่รู้ว่าเธอใช้วิธีอะไร ข้อสอบการแข่งขันแบบนี้ก็ยังทำได้”การสร้างข่าวลือเสื่อมเสียให้ใครคน
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 18
เมื่อกลับมาที่ตัวจังหวัดมีป้ายแขวนไปเกือบทุกที่ ล้วนเป็นการเฉลิมฉลองที่ฉันได้เหรียญทอง ถูกส่งตัวไปชิงเป่ยได้สำเร็จเพราะฉัน อัตราการรับสมัครนักเรียนใหม่ของโรงเรียนจึงเพิ่มขึ้นไม่น้อยแม้แต่คุณพ่อที่หลบหน้าฉันแทบตาย ก็ยังมาหาฉันฉันยังคงนั่งอยู่ในสถาบันของคุณครูหูเหมือนเดิม คอยช่วยงานเล็กๆ น้อยๆคุณพ่อนั่งอยู่ในห้องรับแขกอย่างตื่นเต้น ใช้มือถูกางเกง เช็ดเหงื่อที่อยู่ในมือเป็นครั้งคราวนั่นคือครั้งแรกที่ฉันเห็นรอยยิ้มเอาใจบนใบหน้าของคุณพ่อพอฉันเข้าไป เขาก็ยื่นนมลังหนึ่งที่ซื้อมาให้ฉัน“เสี่ยวชิง พ่ออยากปรึกษาหนูเรื่องหนึ่ง น้องสาวของหนูเรียนคณิตศาสตร์แย่มาก อยากให้ลูกไปช่วยสอนเธอหน่อย ไม่รู้ว่าหนูจะมีเวลาไหม”ฉันเหลือบตาขึ้นมองด้วยความงุนงงคุณพ่อเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องให้ฉันไปช่วยสอนน้องสาวด้วยคุณพ่อเกาเส้นผมที่บางตาอย่างเขินอาย“หนูก็รู้ว่าระหว่างคนในครอบครัวเป็นยังไง พ่อสอนน้องสาวของหนูได้ไม่ดี พ่ออดไม่ได้ที่จะใช้คำพูดรุนแรงกับเธอ”ฉันสะอึกเล็กน้อยตอนเด็กคุณพ่อใช้ไม้กวาดไล่ฉันออกมาจากในบ้านใช้ก้อนหินทุบฉัน พูดจากับฉันด้วยคำพูดสกปรกต่างๆ นานาฉันรู้
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 17
โชคชะตาเมตตาฉันอีกครั้งฉันได้รับเหรียญทอง และได้โควต้าส่งตัวเข้าชิงเป่ยน้ำตาไหลลงมาโดยไม่รู้ตัวคนส่วนใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ล้วนเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เคยร่วมเข้าแข่งขันหลายครั้งแล้วถ้าหากไม่ใช่อันเข่อซินที่บอกฉัน ฉันคงไม่มีวันรู้ว่า อยากจะเข้าชิงเป่ยยังมีเส้นทางนี้ด้วยวินาทีนี้ ฉันสัมผัสได้อย่างลึกซึ้งถึงประโยคที่ว่า พื้นฐานทางการเงินเป็นตัวกำหนดโครงสร้างชั้นบนจุดเริ่มต้นของคนอื่น ฉันต้องใช้เวลาสิบเจ็ดปีกว่าจะเดินมาถึงแต่ก็ยังดี ที่ฉันได้บัตรเข้างานสายตาของฉันแหงนมองขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว อยากจะมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่าง อยากจะบอกคุณยายว่าฉันกำลังพยายามที่จะกลายเป็นนักคณิตศาสตร์อยู่แต่หน้าต่างข้างนอกกลับเต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า ฉันมองอยู่นาน จึงจะมองเห็นท้องฟ้าที่สามารถมองเห็นได้ตามชนบทตอนที่ได้รับการสัมภาษณ์ เมื่อเทียบกับความนิ่งของคนอื่นๆ แล้วฉันตื่นเต้นจนเสียงสั่นเครือแต่วินาทีที่สบตากับคุณครูหูและอันเข่อซิน ฉันจึงใจเย็นลงฉันเดินมาถึงจุดนี้ได้ มีคนที่อยากขอบคุณมากมายเหลือเกินถ้าหากไม่มีพวกเขา ฉันคงไม่ได้ออกมาจากตำบลเล็กๆ นั่นตลอดไปครั้งนี้ไม่มีใครเผากระดาษข้อสอบ และฉี
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 16
หลังจากการแข่งขันลีก คุณครูหูจึงจัดสถานที่ที่ไม่มีใครรู้ ยกเว้นฉันกับเธอการเรียนคณิตศาสตร์ของฉันถูกย้ายไปเรียนออนไลน์จะเกิดความผิดพลาดขึ้นกับฉันไม่ได้อีกหลังจากผลการแข่งขันลีกออกมา คุณแม่ก็จะรู้เรื่องที่ฉันถนัดมือซ้ายในไม่ช้าดังคาด ในวันนั้นที่ผลการแข่งขันออกมาครูที่อยู่ในห้องทำงานมาแสดงความยินดีกับคุณแม่คุณแม่ไม่เชื่ออย่างแน่นอน“พูดมั่วอะไร มือขวาของหยางชิงหักแล้ว จะเขียนหนังสือยังไง คุณจะต้องดูผิดแน่นอน”คุณครูรีบพาคุณแม่เดินไปทันที เทียบทุกอย่างตั้งแต่โรงเรียนไปจนถึงรายละเอียดอย่างอื่น“คุณดูสิ ฉันมองผิดตรงไหน มองไม่ออกเลยว่าชิงชิงของพวกคุณจะเป็นอัจฉริยะจริงๆ”คุณแม่ยืนไม่มั่นคง ปากพูดพึมพำ “ไม่มีทางๆ”เธอไปหาสำนักการศึกษาและเจ้าหน้าที่อีกครั้ง การรายงานในครั้งนี้คือสงสัยว่าสถาบันครูหูจะซื้อรายชื่อหลังจากผ่านการตรวจสอบแล้ว จึงคืนความบริสุทธิ์ให้แก่สถาบันคุณแม่ได้พูดอีกว่าเครื่องต้องมีปัญหาแน่เจ้าหน้าที่รู้สึกรำคาญคุณแม่สุดขีด“มีแม่อย่างคุณที่ไหน ไม่อยากให้ลูกสาวของตัวเองประสบความสำเร็จ!”หลังจากความพยายามสองสามครั้ง ผลที่ได้คือผลการแข่งขันของฉันนั้นขาวสะอา
รักเราไม่เท่ากัน บทที่ 15
หลังจากคุณครูหูรู้ว่าคุณแม่เป็นคนที่ขี่รถชนฉันเธอจึงโทรแจ้งความโดยไม่คิดอะไรแล้วแต่ถูกฉันห้ามไว้ เพราะฉันยังนึกถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวอยู่แต่อยากใช้สิ่งนี้ปลดปล่อยให้ฉันเป็นอิสระคุณครูหูติดต่อคุณแม่โดยใช้วิดีโอจากกล้องวงจรปิดข่มขู่เธอคุณแม่ปรากฏตัวในห้องคนไข้ในไม่ช้าเธอมองมือขวาของฉันที่ใส่เฝือกอย่างพึงพอใจ“จะให้ฉันส่งเธอไปแข่งขันไหม?”เธอพูดแทงใจดำทุกคำพูด ถ้าหากฉันถนัดมือขวาอย่างเดียวจริงๆฉันในตอนนี้ที่ได้ฟังคำพูดเหล่านี้คงจะบ้าตายแน่นอนคุณครูหูเร่งให้ที่ปรึกษากฎหมายของสถาบัน นำหนังสือตัดขาดความผูกพันทางสายเลือดยื่นให้คุณแม่ทันทีบนนั้นระบุชัดเจนว่า สำหรับเธอแล้ว ฉันมีหน้าที่แค่เลี้ยงดูตามกฎหมายเท่านั้น“ครูหยางถ้าหากคุณไม่เซ็น ฉันก็ไม่ถือสาที่จะนำคลิปวิดีโอนี้โพสต์บนอินเทอร์เน็ต ให้พวกเขาได้เห็นว่าครูดีเด่นคนนี้ ปฏิบัติกับลูกสาวของตัวเองอย่างไรบ้าง”คุณแม่หัวเราะ “หยางชิง เธอประเมินตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า ฉันจะบอกเธอให้นะ ถึงแม้จะไม่มีคลิปวิดีโอนั้น ฉันก็เซ็นเหมือนเดิม ฉันไม่สนใจเงินค่าเลี้ยงดูแค่นั้นของเธอหรอก นักเรียนที่ฉันสอนมาจะเลี้ยงดูฉันตอนแก่”“ยิน
