บทที่ 3

ฉันกับคุณแม่ไม่สนิทกันอีกต่อไป

เธอลืมวันเกิดของฉันจึงสมเหตุสมผลแล้ว

แต่ตอนที่ฉันถือเค้กกลับบ้าน กลับมองเห็นอาหารจัดวางอยู่เต็มโต๊ะ

ฉันอดไม่ได้ที่จะเบ้าตาแดง ที่แท้คุณแม่จำได้ตลอดว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน

คุณแม่ของฉันยังรักฉันเหมือนเดิม

วินาทีต่อมา สวี่เจียอี้ลูกศิษย์คนโปรดของเธอเดินออกมาจากห้องรับแขก

คุณแม่ของฉันก็ถือกุ้งตัวใหญ่ออกมาจากห้องครัว พลางมองเค้กที่ฉันถืออยู่ในมือ

“เธอรู้ได้ยังไงว่าวันนี้จะฉลองที่เสี่ยวอี้ได้ที่หนึ่งจากการแข่งขันฟิสิกส์?”

ที่แท้ไม่ได้ทำเพื่อฉลองวันเกิดของฉัน แต่เลี้ยงฉลองให้สวี่เจียอี้ที่ได้ที่หนึ่งจากการแข่งขันฟิสิกส์และคณิตศาสตร์

ที่แท้ได้ที่หนึ่งก็สามารถเฉลิมฉลองได้

เพียงแต่คนนั้นไม่ใช่ฉันเท่านั้นเอง

ฉันจำได้ว่าตอนอยู่ชั้นประถม มีการจัดการแข่งขันคณิตศาสตร์ และฉันได้รางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งของโรงเรียน

ตอนที่ได้ใบประกาศเกียรติคุณ ฉันรีบวิ่งกลับบ้านทันที แต่เพราะตื่นเต้นเกินไปจึงหกล้มลงบนพื้น แต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย รีบคลานลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ฉันยื่นใบประกาศเกียรติคุณให้คุณแม่อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อแบ่งปันความสุขกับเธอ

คุณแม่แค่เหลือบมองหนึ่งที แล้วฉีกใบประกาศเกียรติคุณของฉันขาดเป็นชิ้นๆ

“ทำไมเธอต้องเก่งคณิตศาสตร์ด้วย!”

“เธอเป็นลูกสาวของฉัน ทำไมถึงเหมือนเขาขนาดนั้น!”

“เธอเหมือนพ่อของเธอแล้วไง ยังไงเขาก็ไม่รักเธออยู่ดี!”

“เธอยากมีเรื่องกับฉันให้ได้ใช่ไหม เรียนอะไรก็ไม่ได้เรื่อง แต่ดันเก่งด้านคณิตศาสตร์!”

เป็นเพราะว่าคุณพ่อของฉันเป็นครูสอนวิชาคณิตศาสตร์เท่านั้นเอง

คุณแม่ของฉันฉีกทุกอย่างของฉันที่เกี่ยวกับคณิตศาสตร์

หนึ่งร้อยคะแนนเต็มสีแดงสดที่อยู่บนกระดาษข้อสอบแต่ละใบ ถูกเธอโยนใส่ในเปลวไฟ ให้แผดเผาสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน

ฉันร้องไห้และตะโกน จากนั้นเสียงเย็นชาของเธอจึงดังเข้ามาที่ข้างหู “เธอไม่ใช่ลูกสาวของฉันจริงๆ เธอเป็นลูกสาวของเขาต่างหาก”

นับตั้งแต่วันนั้น คุณแม่ของฉันจึงไม่ใช่คุณแม่ของฉันอีก แต่เป็นคุณครูหยาง

และฉันก็ไม่กล้าแสดงพรสวรรค์ด้านคณิตศาสตร์อีกแม้แต่นิดเดียว

ฉันนั่งบนโต๊ะอาหารอย่างรู้สึกอึดอัด รู้สึกไม่เข้ากันไปเสียทุกอย่าง

คุณแม่วางกับข้าวและอาหารจานเย็นตรงหน้าฉันอย่างเป็นธรรมชาติ

จากนั้นจึงแกะกุ้งตัวใหญ่ให้สวี่เจียอี้ด้วยความเอ็นดู

“พ่อพระเอกของพวกเรากินเยอะๆ นะ”

พ่อพระเอกสามคำนี้เหมือนมีดทื่อเล่มหนึ่ง ค่อยๆ แทงเข้าไปที่หัวใจของฉันอย่างช้าๆ แล้วถูกดึงออกมาอีกครั้ง

ฉันคีบอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกชา แต่กลับอดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองกุ้งตัวใหญ่ที่กองสูงอยู่ในชามของสวี่เจียอี้ด้วยความอิจฉา

หรือบางทีแววตาของฉันอาจแสดงความอิจฉามากเกินไป

สวี่เจียอี้คีบกุ้งตัวใหญ่หนึ่งตัวที่คุณแม่แกะให้ มาใส่ในชามของฉัน

แต่กลับโดนคุณแม่คีบกลับไป

“เธอโง่ขนาดนั้นไม่จำเป็นต้องเพิ่มสารอาหารหรอก แต่ว่าหนูที่ลำบากมาสองสามวันแล้ว ต้องกินเยอะๆ หน่อย”

ฉันก้มหน้ากินข้าวในชามอย่างเงียบๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลลงบนเม็ดขาวอย่างไร้สุ้มเสียง

ข้าวที่เข้าปากมีแต่ความขมขื่น เหมือนเพิ่มรสชาติให้กับข้าวขาวแค่นั้นเอง

จนกระทั่งวินาทีที่เปิดเค้ก สายตาของฉันได้เพ่งความสนใจไปอีกครั้ง

ฉันมีความหวังอยู่เล็กน้อย หวังว่าคุณแม่จะพบว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉันผ่านเค้กวันเกิด

ทั้งๆ ที่รู้ว่ายิ่งคาดหวังก็ยิ่งผิดหวัง ฉันจึงได้แต่กล้าหวังเล็กๆ เท่านั้น

ทว่าวินาทีต่อมา คุณแม่ของฉันขมวดคิ้วขึ้นมา “ทำไมเธอถึงซื้อเค้กวันเกิด วันนี้เป็นวันเกิดของใคร เธอไม่มีสมองเลยสักนิดจริงๆ!”

หรือบางที เธออาจจะยิ่งคาดหวังมากกว่าฉัน ว่าฉันไม่ควรมาอยู่บนโลกใบนี้

“เสี่ยวอี้ ครูจำได้ว่าวันเกิดของหนูคือเดือนหน้าใช่ไหม ครูขอเลี้ยงวันเกิดให้เธอล่วงหน้าก็แล้วกัน สุขสันต์วันเกิดนะเสี่ยวอี้!”

เสียงข้างหูไม่ค่อยชัดเจนแล้ว แต่สายตากลับชัดแจ๋ว

เธอช่วยใส่หมวกวันเกิดให้สวี่เจียอี้ ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยถนัด

แล้วเร่งให้สวี่เจียอี้หลับตาอธิษฐาน

เทียนหมายเลขสิบเจ็ดถูกเผาอย่างช้าๆ

ฉันแอบอวยพรวันเกิดให้ตัวเองอยู่ในใจ

ฉันหวังว่าคุณแม่ของฉันจะรักฉันสักนิด

สวี่เจียอี้ลืมตาแล้ว “มาเป่าเทียนด้วยกันเถอะ”

ฉันปฏิเสธ เพราะรู้ดีว่าความปรารถนาของฉันไม่มีวันเป็นจริง

ทั้งๆ ที่เค้กขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือเท่านั้น สวี่เจียอี้ก็ยังแบ่งให้ฉัน แต่กลับถูกคุณแม่ของฉันห้ามไว้

“เค้กก้อนนี้เดิมทีมีไว้เพื่อฉลองที่หนูได้ที่หนึ่ง ชิ้นใหญ่แค่นี้ หนูไปแบ่งให้เธอ แล้วตัวเองจะกินอะไร?”

ฉันพยายามฝืนยิ้มที่มุมปาก “พวกคุณกินเถอะ ฉันไม่ชอบกินเค้ก”

ไม่มีใครรู้ ว่าเค้กที่คุณแม่บอกว่าชิ้นใหญ่เท่าฝ่ามือ ฉันซื้อมาโดยที่ต้องแลกกับการเก็บของเก่าขายมาหนึ่งเทอม

คุณแม่ไม่ชอบฉัน จึงไม่ค่อยสนใจการใช้ชีวิตของฉันเหมือนกัน

มีแต่เติมเงินในบัตรโรงอาหารของฉันเท่านั้น และไม่มีเงินค่าขนมอย่างอื่นอีก

เธอเติมบัตรอาหารให้ฉันตามราคาโรงอาหารครู

แต่ว่าราคาของโรงอาหารครูกับโรงอาหารนักเรียนนั้นไม่เหมืนกัน เพราะมีราคาถูกกว่ามาก

งบประมาณค่าอาหารที่เธอให้ฉันแต่ละมื้อ ฉันไม่สามารถซื้อได้แม้แต่ชุดอาหารที่ถูกที่สุด

ป้าในโรงอาหารสงสารฉัน จึงคิดค่าอาหารฉันตามราคาเมนูผักเสมอ และแอบให้เนื้อสองสามชิ้นกับฉันเป็นบางครั้ง

บางทีเด็กที่ไม่ได้รับความรัก อาจต้องใช้พลังที่สิ้นเปลืองมากในการมีชีวิตอยู่