ยากจะหักใจลืม

ยากจะหักใจลืม

โดย:  อูหลงปู้ฉา  จบบริบูรณ์
ภาษา: Thai
goodnovel4goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
14บท
9views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

Share:  

Report
Overview
Catalog
แสดงความคิดเห็นของคุณในแอพพลิเคชัน

พี่ชายต่างแม่ของฉันเกลียดฉันมาก เขารังเกียจการมาของฉันกับแม่ เกลียดชังที่พวกเราทำลายครอบครัวที่ดูเหมือนจะอบอุ่นของเขา เวลาเขาเห็นฉัน เขามักจะทำสีหน้าเย็นชาบอกว่าฉันน่าสะอิดสะเอียน ถามฉันอย่างร้ายกาจว่าเมื่อไหร่จะไปตาย ต่อมา ฉันเป็นไปตามความปรารถนาของเขา แต่เขากลับเสียใจ ร้องไห้อ้อนวอนให้ฉันกลับมา บอกว่าตอนนั้นไม่ควรเลิกกับฉัน ไม่ควรร้ายกับฉัน แต่ฉันตายไปแล้ว ความรู้สึกอันลึกซึ้งนี้ แสดงให้ใครดูงั้นเหรอ?

ดูเพิ่มเติม
ยากจะหักใจลืม Novels Online Free PDF Download

Latest chapter

Interesting books of the same period

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
14

บทที่ 1

เมื่อได้รู้ว่าวันเวลาของตัวเองเหลืออยู่ไม่มากแล้วนี่เป็นปีที่หกแล้วที่ฉันกับเซี่ยชิงโจวเลิกกัน และก็เป็นปีที่หกที่มาเป็นครอบครัวเดียวกันด้วยฉันรีบวิ่งกลับบ้าน แล้วตรงเข้าไปในห้องอ่านหนังสือของเขาฉันถามเขาว่าต้องการแต่งงานกับลูกสาวสกุลกู้จริงไหม?แต่เขากลับยิ้มเยาะมองฉัน บอกว่าฉันคิดเพ้อเจ้อ บอกว่าฉันทนเห็นเขาได้ดีไม่ได้ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างงงงัน อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่อาจโต้แย้งได้แม้แต่คำเดียวเมื่อเห็นสายตาอันเย็นชาของเขา ก็ตระหนักได้อย่างเชื่องช้าว่าเซี่ยชิงโจวเหมือนจะเกลียดชังฉันมาตลอดฉันฝืนฉีกยิ้มออกมา“แต่ว่า ลูกสาวสกุลกู้ไม่ใช่คนดี”ฉันมีเจตนาที่เห็นแก่ตัว แต่ก็รู้ดีว่าระหว่างเราไม่มีวันมีจุดจบที่ดีได้ดังนั้นภรรยาในอนาคตของเขาจึงไม่ควรเป็นสาวสังคมที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่“แล้วคุณล่ะ? ลูกสาวของชู้ คิดว่าเป็นคนดีสำหรับผมงั้นเหรอ?”เขาเหลือบตามองมาที่ฉัน ในสายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ราวกับมองทะลุความคิดของฉันแล้วเซี่ยชิงโจวลุกขึ้นยืน แสงไฟส่องกระทบตัวเขาใบหน้าครึ่งหนึ่งสว่างครึ่งหนึ่งมืด เส้นผมสยายปรกหน้าผาก ทำให้ฉันมองเห็นสีหน้าของเขาไม่ชัดเจนนัก“ซ่งอวี่ซือ ทุก
Read More

บทที่ 2

ฉันคุกเข่าลงกับพื้นอย่างจนตรอก ต้องการเช็ดคราบเลือดบนพื้นให้สะอาดแต่พอเช็ดออก เลือดสีสวยสดก็หยดลงมาเป็นกองอีกครั้งราวกับไหลไม่หยุดเสียที เช็ดอย่างไรก็เช็ดไม่หมดฉันแตกสลายอย่างสิ้นเชิงนั่งอยู่กับพื้น ขดตัวกลม ร้องไห้เงียบ ๆ ไร้สุ้มเสียงฉันไม่เข้าใจว่าเหตุใดพระเจ้าถึงทำกับฉันแบบนี้ในตอนที่ฉันคิดว่าได้เจอรักแท้แล้ว ก็พบว่าแฟนเก่าคือพี่ชายต่างมารดาในอนาคตของฉันในตอนที่ฉันต้องการยุติความรักที่มีต่อเซี่ยชิงโจว ก็บอกว่าฉันเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายฉันเดินออกไปด้านนอกประตูด้วยจิตใจอันสับสน คาดไม่ถึงว่าแม่กำลังรออยู่ที่ประตูอย่างกังวลใจเธอไม่ได้ถามฉันว่าทะเลาะกับเซี่ยชิงโจวหรือไม่ แต่มองหน้าฉันด้วยความปวดใจ และถามฉันว่าเลือดมาจากไหน?ในดวงตาของเธอมีความหวาดกลัวที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นนั่นคือร่องรอยที่ได้จากความรุนแรงในชีวิตสมรสกับพ่อผู้ให้กำเนิดก่อนจะมาแต่งงานใหม่ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วง จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มบอกว่าเป็นร้อนในแม่ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลางเร่งเร้าให้ฉันรีบไปพักผ่อนฉันอดทนต่อความเจ็บปวดกลับไปที่ห้องนอน นอนลงบนเตียง เหงื่อเย็นเยียบบนหน้าผากผุดขึ้นมาฉันกลืนย
Read More

บทที่ 3

การนอนครั้งนี้จะหลับสบายมาก ถ้าฉันไม่ถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่นขึ้นมาเสียก่อนฉันกุมหน้าท้องด้านขวาไว้ด้วยความทรมาน ฝ่ามือออกแรงจนแทบจิกเข้าไปในเนื้อเมื่อก่อนหากทำแบบนี้จะสามารถบรรเทาอาการปวดได้ในระดับหนึ่ง แต่คราวนี้มันไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้วฉันหน้าซีดเผือด ต้องการดื่มน้ำร้อนสักแก้วอย่างเร่งด่วนแต่ฉันไม่นึกว่า เซี่ยชิงโจวที่ควรจะออกจากวิลล่าสกุลเซี่ยไปตั้งนานแล้วกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในเวลานี้ห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไฟ อาศัยไฟถนนจากด้านนอกหน้าต่าง ฉันถึงพอจะมองออกว่าเป็นเขาเวลานี้เซี่ยชิงโจวกำลังเอนตัวพิงโซฟาเงียบ ๆ นิ้วมืออันเรียวยาวคีบบุหรี่ไว้ ซึ่งยังคงลุกไหม้เป็นแสงไฟสีแดงฉานดูเหมือนจะได้ยินการเคลื่อนไหวของฉัน เขาจึงทอดสายตามาที่ฉันอย่างรำคาญใจ“ซ่งอวี่ซือ ดึกดื่นป่านนี้จะแกล้งหลอกผีให้ผมช็อกตายเหรอ?”“ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากดื่มน้ำ”ฉันเม้มปากพลางเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็นสภาพอันย่ำแย่ของฉันแต่ดูเหมือนเขาก็ไม่อยากปล่อยฉันไปง่าย ๆเซี่ยชิงโจวลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามาหาฉัน “สกุลเซี่ยไม่ใช่ครอบครัวใจดำ คิดจะแสร้งทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความเห็นใจ ก็มีแค่พ่อของผมเท่านั้นที่จะตกห
Read More

บทที่ 4

เมื่อได้พบกับเซี่ยชิงโจวอีกครั้ง ก็อยู่ในแผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลฉันพาเพื่อนรักสวี่อันอันไปตรวจครรภ์ส่วนเขา ก็มากับกู้เหมี่ยวจินซึ่งเป็นคู่หมั้นฉันเหมือนหนูในท่อระบายน้ำที่เห็นแสงสว่างไม่ได้ พยายามหาที่ซ่อนตัวอย่างสุดชีวิตแต่ด้วยกิริยาท่าทางที่ดูแย่เกินไป ผู้คนรอบข้างมองฉันด้วยสายตาเดียวกับมองผู้ป่วยทางจิตมีบางคนถึงกับจงใจเดินอ้อมไปไกล เพียงเพื่อจะหลบหลีกฉันแต่ฉันไม่มีเวลาสนใจสายตาแปลก ๆ เหล่านี้ ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่เซี่ยชิงโจวยิ้มแย้มเอาอกเอาใจกู้เหมี่ยวจินรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ฉันไม่ได้เห็นบนใบหน้าของเซี่ยชิงโจวมานานแล้วเขามักจะทำหน้าเย็นชา และมีน้ำเสียงเคร่งขรึมฉันนึกว่าหลังจากทำงานแล้ว ทุกคนจะมีท่าทางเย็นชาแบบนี้กันหมดแต่ฉันคิดผิดไปเซี่ยชิงโจวทำท่าทีแบบนี้กับฉันเท่านั้นฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเขาออกไปแล้วหรือยัง กลับบังเอิญสบกับสายตาหยั่งเชิงของเซี่ยชิงโจวเขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์อื่นอย่างรวดเร็วเขาเห็นฉันแล้ว แต่เขาไม่มาหาฉันฉันรู้สึกมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่เชื่องช้ามากฉันไม่ชอบเอ่ยปากก่อนว่าตัวเองต้องการอะไรแต
Read More

บทที่ 5

เมื่อฉันกลับถึงห้องของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าไปทั้งร่าง บุคคลที่ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่ก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ที่น่าคลื่นไส้ฉันที่ไม่ได้กินอะไรเลยเกือบทั้งวัน จึงวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำโดยสัญชาตญาณจนหน้ามืดแม้แต่เสียงฝีเท้าของเซี่ยชิงโจวก็ยังไม่ได้ยินฉันคุกเข่าลงข้างหนึ่งกับพื้น ยกมือขึ้นกดปุ่มชักโครก แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็ก ๆ โดยไม่คาดคิด“คุณท้องแล้วเหรอ? ออกไปมั่วข้างนอกลับหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่? วางแผนเอาลูกนอกกฎหมายเข้ามาแบ่งสมบัติของครอบครัวเหรอ?”เขาจับมือของฉันกดไว้กับผนังอย่างง่ายดาย โน้มตัวลงมองฉัน จ้องมองท้องของฉันด้วยขอบตาแดงฉาน“ซ่งอวี่ซือ ถ้าคุณยังอยากอยู่ที่สกุลเซี่ยต่อไป สัปดาห์นี้ไปเอาลูกนอกกฎหมายออกซะ! ไม่งั้นเดือนหน้าคุณกับแม่ก็ม้วนเสื่อออกไปได้เลย!”หลังจากพูดประโยคนี้จบ เขาก็สะบัดมือฉันออกอย่างรังเกียจ “ทั้งตัวเหลือแต่กระดูก ไม่รู้ว่าชอบรสนิยมแปลก ๆ แบบไหน!”สมองเริ่มเฉื่อยชาจากการอาเจียน ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะเข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไรดังนั้น เซี่ยชิงโจวนึกว่าฉันท้อง ก็เลยไปที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลงั้นเหรอ?แล้วเข
Read More

บทที่ 6

เมื่อได้เห็นเซี่ยชิงโจวอีกครั้ง เขาก็กลับมามีรูปลักษณ์ที่สง่างามและสุภาพเหมือนเดิมพูดคุยกับแขกเหรื่ออย่างคล่องแคล่ว คอยยื่นขนมให้กู้เหมี่ยวจินรับประทานแก้หิวอยู่เป็นครั้งคราวฝ่ายหญิงดูขยะแขยงกับภาพนี้ จึงแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาเซี่ยชิงโจวก้มลงเอ่ยเตือนที่ข้างหูของเธอ ใบหน้าสะสวยของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเบิกบานทันทีฉันยังคิดว่ากู้เหมี่ยวจินจะกลับไปพักผ่อน แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน“ใช่น้องอวี่ซือหรือเปล่า? ชิงโจวเขากลัวว่าฉันจะเบื่อ เลยบอกให้ฉันมาหาเธอโดยเฉพาะน่ะ”เธอยิ้มสดใส เหมือนดอกกุหลาบในเรือนกระจกที่ไม่มีอะไรให้กังวลส่วนสายตาของฉันนั้น กลับจับจ้องหน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อยของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ“คุณหนูกู้ ขออวยพรให้คุณกับพี่ชายของฉันอยู่ด้วยกันยืนยาว ให้กำเนิดทายาทไว ๆ นะคะ”ฉันคิดว่านี่เป็นคำพูดที่น่ารักประโยคหนึ่ง แต่คนที่เปี่ยมไปด้วยความสุขในตอนแรกกลับหน้าขรึมลงในทันที“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันท้องแล้ว? เซี่ยชิงโจวบอกคุณเหรอ? เรื่องนี้เขาก็บอกคุณด้วยเหรอ?”เธอดูโกรธมาก ถกกระโปรงวิ่งไปหาเซี่ยชิงโจวอีกครั้งฉันเอ่ยคำขอโทษเบา ๆ ให้กับท่าทางกระฟัดกระ
Read More

บทที่ 7

ฉันใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายบนเตียงในโรงพยาบาลเดิมทีฉันอยากตายไปคนเดียวเงียบ ๆแต่ก็ถูกสวี่อันอันสังเกตเห็นความผิดปกติจนได้เธอวิ่งหอบแฮ่ก ๆ มาถึงโรงพยาบาลที่ฉันอยู่ ร้องห่มร้องไห้บอกว่าฉันไร้หัวใจฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้ แต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับริมฝีปากสวี่อันอันน้ำตานองหน้า ตัดพ้อถึงความอยุติธรรมของโลกใบนี้“ซือซือ เธออดทนอีกหน่อยได้ไหม? เดี๋ยวพวกเราก็จะหาเงินไปรักษาที่ต่างประเทศได้แล้วที่นั่นมีผลการศึกษาวิจัยมะเร็งตับที่ก้าวหน้าที่สุด เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แน่นอน!”เธอจับมือฉันไว้ อุณหภูมิร่างกายที่อบอุ่นส่งจากจุดที่สัมผัสไปยังแขนขาและกระดูกของฉัน“แต่ว่า ฉันเหนื่อยมาก เหนื่อยจนไม่อยากลืมตาอีกแล้ว”ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีกำลังขึ้นมา จึงรีบกำชับเธอ“ฉันเคยบอกแม่ว่าฉันจะไปทำงานที่ต่างประเทศ จดหมายที่จะส่งให้แม่ทุกปี ฉันเขียนเตรียมไว้อยู่แล้ว มันอยู่ในห้องของฉันนะ”“ในบัตรของฉันยังพอมีเงินอยู่บ้าง เธอรู้รหัสผ่าน ถือว่าเป็นของขวัญที่แม่บุญธรรมคนนี้มอบให้กับเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องก็แล้วกัน”“สำหรับเซี่ยชิงโจว อันที่จริงเขาก็อยากให้ฉันตายไปใจจะขาด ไม่เห็นก็ไม่ต้องร
Read More

บทที่ 8

ฉันหลับตาลงแต่แรกนึกว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งน่าจะอยู่บนเส้นทางสู่ปรโลกแล้วแต่หลังจากที่ฉันตายไป กลับยังคงลอยไปลอยมาอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปในรูปแบบของวิญญาณฉันเฝ้าดูสวี่อันอันโผเข้าหาร่างของฉัน ตำหนิฉันปานจะขาดใจ“ซ่งอวี่ซือ เธอมันผู้หญิงไร้หัวใจ เธอห้ามตายนะ เจ้าตัวน้อยยังรอแม่บุญธรรมคนนี้มาอุ้มเขาอยู่!”ฉันมองดูภาพคลื่นไฟฟ้าหัวใจกลายเป็นเส้นตรง แต่จิตใจกลับรู้สึกโล่งอกการรักษามะเร็งตับนั้นเจ็บปวดมากจริง ๆไม่ว่าจะเป็นการตัดเนื้องอกบางส่วน เคมีบำบัด ฉายรังสี ฉันลองวิธีการรักษาต่าง ๆ มานับไม่ถ้วน แต่ทั้งหมดก็ไม่ได้ผลผมร่วงไปเป็นจำนวนมาก แต่ฉันก็ยังดื้อรั้นไม่ยอมโกนหัวเมื่อเห็นสภาพตอนที่ตัวเองตาย ฉันถึงกับหัวเราะออกมาน่าเกลียดจังสวี่อันอันไม่รู้สึกขบขันกับรูปลักษณ์ของฉันบ้างเหรอแต่เมื่อฉันรู้ว่าฉันตายแล้วจริง ๆ ฉันก็โอบกอดสวี่อันอันที่กำลังสิ้นหวังในตอนนี้ไว้ด้วยความเสียใจเธอดูเหมือนจะสัมผัสอะไรได้บางอย่าง จึงพูดใส่ตำแหน่งที่ฉันอยู่อย่างดุดัน “ซ่งอวี่ซือ ถ้าเธออยู่ที่นี่จริง ๆ ก็เป่าลมใส่ฉันหน่อย โอเคไหม?”เธอช่างไร้เดียงสาจนโง่เขลาจริง ๆต่อให้ฉันกลายเป็นผี แล้วจะม
Read More

บทที่ 9

ขณะที่กำลังจะไปเก็บข้าวของที่ห้องของฉัน สวี่อันอันก็บังเอิญพบกับเซี่ยชิงโจวที่กลับบ้านมาทำธุระพอดี“สวี่อันอัน คุณมาทำอะไรที่บ้านของพวกเรา?”เขามองข้าวของที่สวี่อันอันถืออยู่ในมือด้วยสายตาระแวดระวัง“คุณตาบอดเหรอ? ที่ฉันถืออยู่ในมือไม่ใช่ข้าวของเหรอ? รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังถามอีก!”ฝีปากคมคายของสวี่อันอันไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังฉันดูเธอวางก้ามด่าเซี่ยชิงโจว แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาถ้าฉันด่าเขาแบบนี้ อีกวันคงโดนไล่ออกจากบ้านไปแล้ว“แล้วซ่งอวี่ซือล่ะ? ข้าวของของเธอยังต้องให้คุณมาเอาด้วยเหรอ? คุณเป็นคนรับใช้ของเธอเหรอ? ไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ แต่วางมาดเป็นคุณหนูใหญ่เชียว!”“ฉันยินดีรับใช้เธอ ไม่เหมือนกับคนบางคน ใจแคบยึดติดกับอดีตบลา ๆ ๆ ไม่ยอมปล่อยวาง”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของสวี่อันอันก็แดงขึ้นทันที แม้แต่พลังในการพูดก็อ่อนลงมากเซี่ยชิงโจวกัดริมฝีปาก สายตาหยุดอยู่ที่ของที่เธอหอบถืออยู่เมื่อเห็นรูปถ่ายคู่ที่อยู่บนสุด เขาก็อึ้งไปทันที “รูปใบนี้ ซ่งอวี่ซือไม่ได้ทิ้งไปนานแล้วหรอกเหรอ?”“คุณพูดจาเหลวไหลอะไร ฉันต้องไปแล้ว!”สวี่อันอันไม่รู้เรื่องที่ฉันโยนรูปทิ้งใบนี้ไปต่อหน้าเซี่ยชิงโจ
Read More

บทที่ 10

เซี่ยชิงโจวกำลังจะแต่งงานแล้วงานแต่งนั้นยิ่งใหญ่มาก เป็นฉากที่ฉันเคยวาดฝันไว้แต่เซี่ยชิงโจวดูกระสับกระส่ายไม่สบายใจเป็นพิเศษ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูบ่อย ๆ โดยไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำว่ากู้เหมี่ยวจินในชุดเจ้าสาวได้เดินเข้ามาถึงตรงหน้าเขาแล้ว“พักนี้คุณเป็นอะไรไป? จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อย่าลืมสิ่งที่คุณรับปากกับฉันไว้ก่อนหน้านี้นะ!”“ผมรู้ คุณช่วยพูดให้น้อยลงหน่อยได้ไหม”เซี่ยชิงโจวดูหงุดหงิดเป็นพิเศษ “พอได้รับสิทธิ์การสืบทอดมรดกของสกุลเซี่ยอย่างสมบูรณ์แล้ว ผมจะปล่อยให้คุณไปเสพสุขกับคนรักที่ฝรั่งเศส ดังนั้นช่วงนี้อย่ามายั่วโมโหผม!”“คุณมาพาลใส่ฉันเรื่องอะไร!”กู้เหมี่ยวจินรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันใด ทำหน้าบูดบึ้ง หันหน้าหนีไม่พูดคุยกับเขาอีกเซี่ยชิงโจวไม่สนใจอารมณ์ของเธอเลยสักนิด เมื่อเห็นแม่ของฉันปรากฏตัวขึ้น ดวงตาก็เป็นประกาย“แล้วอวี่ซือล่ะครับ? พี่ชายอย่างผมแต่งงานทั้งที เธอจะไม่กลับบ้านเดิมเลยเหรอ?”แต่ไหนแต่ไรเขารู้จักเก็บซ่อนความรังเกียจของตัวเองไว้ได้เสมอต่อหน้าคุณพ่อเซี่ย เขาเป็นพี่ชายต่างมารดาที่ใจดีเป็นกันเองกับฉันเสมอ เป็นลูกเลี้ยงที่อ่อนโยนสุภาพสำหรับแม
Read More
DMCA.com Protection Status