บทที่ 5

เมื่อฉันกลับถึงห้องของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าไปทั้งร่าง บุคคลที่ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่ก็ปรากฏตัวขึ้น

ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ที่น่าคลื่นไส้

ฉันที่ไม่ได้กินอะไรเลยเกือบทั้งวัน จึงวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำโดยสัญชาตญาณจนหน้ามืด

แม้แต่เสียงฝีเท้าของเซี่ยชิงโจวก็ยังไม่ได้ยิน

ฉันคุกเข่าลงข้างหนึ่งกับพื้น ยกมือขึ้นกดปุ่มชักโครก แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็ก ๆ โดยไม่คาดคิด

“คุณท้องแล้วเหรอ? ออกไปมั่วข้างนอกลับหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่? วางแผนเอาลูกนอกกฎหมายเข้ามาแบ่งสมบัติของครอบครัวเหรอ?”

เขาจับมือของฉันกดไว้กับผนังอย่างง่ายดาย โน้มตัวลงมองฉัน จ้องมองท้องของฉันด้วยขอบตาแดงฉาน

“ซ่งอวี่ซือ ถ้าคุณยังอยากอยู่ที่สกุลเซี่ยต่อไป สัปดาห์นี้ไปเอาลูกนอกกฎหมายออกซะ! ไม่งั้นเดือนหน้าคุณกับแม่ก็ม้วนเสื่อออกไปได้เลย!”

หลังจากพูดประโยคนี้จบ เขาก็สะบัดมือฉันออกอย่างรังเกียจ “ทั้งตัวเหลือแต่กระดูก ไม่รู้ว่าชอบรสนิยมแปลก ๆ แบบไหน!”

สมองเริ่มเฉื่อยชาจากการอาเจียน ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะเข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

ดังนั้น เซี่ยชิงโจวนึกว่าฉันท้อง ก็เลยไปที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลงั้นเหรอ?

แล้วเขาล่ะ?

เขาต้องรู้สึกตื่นเต้นดีใจแน่เพราะกู้เหมี่ยวจินครอบครองผลึกแห่งความรักของทั้งสอง

แต่คำพูดนี้ของเซี่ยชิงโจวกลับทำให้ฉันเข้าใจว่าการเอาเด็กออกเมื่อหลายปีก่อนนั้นชัดเจนเพียงใด

เขาไม่ชอบฉัน ยิ่งกว่านั้นคือเด็กในท้องของฉัน

เมื่อรักใครก็ต้องรักคนของเขาด้วย เกลียดใครก็ต้องเกลียดคนของเขาเช่นกัน

เด็กคนหนึ่งที่มาโดยไม่คาดคิด ให้เขามาสู่โลกใบนี้ มีแต่จะต้องเผชิญกับความทุกข์ยากลำบากไปทุกที่

ฉันแตะหน้าท้องที่แฟบ แล้วพึมพำเบา ๆ

“ขอโทษนะ ลูกรัก เมื่อหกปีก่อนมันเป็นความผิดของแม่เอง”

“ลูกอยู่คนเดียวบนเส้นทางสู่ปรโลกต้องเป็นเด็กดีนะ แม่กำลังจะตามไปอยู่กับลูกแล้ว ไม่ต้องกลัวความเดียวดายอีกต่อไป”

ฉันยันผนังลุกขึ้น มองดูคราบเลือดที่เพิ่งบ้วนออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก

เซี่ยชิงโจว เขาเห็นหรือไม่เห็นกันแน่?

ฉันกดปุ่มชักโครก เช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำช้า ๆ

แต่ฉันนึกไม่ถึงว่าเซี่ยชิงโจวจะยังไม่ไปไหน

เขายืนนิ่งอยู่ที่หน้าเตียงของฉัน มองดูรูปถ่ายคู่ในอดีตของเราสองคนบนโต๊ะหัวเตียงโดยนิ่งเงียบไม่พูดจา

ฉันรู้ตัวว่าเหมือนจะทำอะไรผิดไป รีบโยนรูปถ่ายนั้นลงในถังขยะ

“ขอโทษค่ะ ฉันแค่...แต่ฉันทิ้งไปแล้ว คุณอย่าโกรธเลยนะ โอเคไหม?”

ฉันกลัวท่าทางโกรธเกรี้ยวของเซี่ยชิงโจว

โกรธจัดจนไม่เหมือนเด็กหนุ่มที่ฉันชอบแล้ว

“ทิ้งไปแล้วก็ดี ผมเป็นห่วงว่าเมื่อเหมี่ยวเหมี่ยวเข้ามาอยู่แล้วเธอจะหึงหวงเอา”

“คุณหมายความว่ายังไง?”

ฉันตกใจมาก กู้เหมี่ยวจินเข้ามาอยู่หมายความว่าอย่างไร?

“พ่อผมไม่ได้บอกพวกคุณเหรอ? หลังจากผมแต่งงาน วิลล่าแห่งนี้ก็จะเป็นของผมแล้ว ส่วนคุณจะต้องไปอยู่ที่ไหนนั้น ทั้งหมดขึ้นอยู่กับอารมณ์ของผม”

เขาหัวเราะอย่างโศกเศร้า แตกต่างจากความคึกคักกระปรี้กระเปร่าเมื่อตอนกลางวันเป็นอย่างมาก

“อ้อ สัปดาห์หน้าผมจองงานเลี้ยงแต่งงานเอาไว้ อย่าลืมแต่งตัวให้ดูดีหน่อย ผมไม่อยากถูกคนอื่นหัวเราะเยาะว่าสกุลเซี่ยทารุณลูกเลี้ยง!”

ดูเหมือนฉันจะคอยมองภาพด้านหลังที่อยู่แสนไกลเสมอ เฝ้าดูเขาไกลออกไปทีละน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินห่างจากฉันไปเรื่อย ๆ

ในขณะที่เสียงปิดประตูดังขึ้น ฉันก็รีบเก็บรูปถ่ายขึ้นมาจากถังขยะ

ถูกกระจกกั้นชั้นดีแทงทะลุฝ่ามือของฉัน เลือดสด ๆ ไหลโกรกออกมา

ความเจ็บปวดนี้เล็กน้อยมาก ยังไม่ถึงหนึ่งในหมื่นส่วนตอนที่อาการมะเร็งตับกำเริบเลย

ฉันนั่งลงบนพื้น กำรูปถ่ายใบนั้นไว้แน่น

นี่เป็นรูปถ่ายใบเดียวที่ฉันถ่ายคู่กับเขา

ฉันยังต้องการเผาให้ตัวเองหลังจากตายไปอีก

เพราะถึงอย่างไร ถ้าเกิดทารกที่อยู่บนเส้นทางสู่ปรโลกอยากเห็นว่าหน้าตาพ่อเป็นอย่างไร ฉันจะได้นำรูปถ่ายออกมาได้

บอกเขาว่า เขามีพ่อแม่ที่รักเขามาก ให้เขาเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรัก