ความตายพราก แต่รักกลับคืน

ตอนที่ฟู่หย่วนเชินกลับมา ฉันกำลังลูบหน้าท้องที่เริ่มป่องเล็กน้อยอยู่ ในนั้นมีลูกของฉันกับเขาจริงๆแล้ว ฉันกำลังเตรียมตัวบอกข่าวดีนี้กับเขา แต่ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาแล้วนี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่แต่งงานกันมาที่ฉันกับเขาใจสื่อถึงกันขนาดนี้“ที่รัก ฉันท้องแล้ว!”ฉันอดยกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุขไม่ได้ พร้อมกับจินตนาการว่าฟู่หย่วนเชินจะอุ้มฉันขึ้นหมุนไปรอบ ๆ เหมือนในละครแต่ภาพที่ฉันจินตนาการไว้ไม่ได้เกิดขึ้น เขาขมวดคิ้ว ความเหนื่อยล้าที่ปลดปล่อยออกมาทำให้ฉันรู้สึกปวดใจ“เสิ่นอวิ๋นเฉี่ยน ชิงฮวนต้องการไขกระดูกของคุณ”ความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจปกปิดไว้จากในน้ำเสียงของเขาทำให้คาดเดาออกได้ไม่ยากว่าชิงฮวนคือใคร เป็นคนในฝันที่เขารักแต่ไม่สามารถครอบครองได้ซูชิงฮวนรังเกียจคนจน ชอบคนร่ำรวย เธอหนีไปกับคนรวยในตอนที่เขายังยากจน แล้วตอนนี้เธอกลับมาอีกทำไม?ตอนนั้นฟู่หย่วนเชินกำลังเริ่มต้นธุรกิจและต้องการเงินทุนอย่างเร่งด่วน ฉันจึงไปทำงานเป็นสาวนั่งดริ๊ง ต้องคอยรับแขกทั้งวันทั้งคืน ถึงขนาดที่ดื่มจนเลือดออกในกระเพาะในที่สุดก็เก็บเงินได้มากพอสำหรับทุนเริ่มต้นธุรกิจของเขา และเขาสัญญาว่าจะจัดงานแต่ง

การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่น ซูชิงฮวนรอดชีวิตแต่ฉันกลับกลายเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยวที่แม้แต่ลูกของฉันก็ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ลูกของฉันยังไม่ทันได้เติบโตเป็นรูปร่างเลย เขายังเป็นเพียงแค่ตัวอ่อนเล็ก ๆ ที่ไม่มีแม้แต่จิตวิญญาณ ทิ้งให้ฉันต้องกลายเป็นผีอยู่บนโลกนี้เพียงลำพังโชคดีของฉันอาจหมดไปตั้งแต่ช่วงเวลาที่ได้พบกับฟู่หย่วนเชินแล้ว ดังนั้นฉันจึงต้องตายบนเตียงผ่าตัดนี้ พาลูกที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกเดือดร้อนใช่แล้ว เดิมทีในท้องของฉันมีลูกอยู่!ฉันโกรธแค้นเหลือเกิน! โกรธแค้นพวกคนใจร้ายที่ฆ่าลูกของฉัน โกรธพวกหมอที่ไร้จรรยาบรรณที่ปิดบังความจริง!ฟู่หย่วนเชินประทับจูบลงบนหน้าผากของซูชิงฮวน ลืมคำพูดที่เพิ่งบอกก่อนผ่าตัดว่าจะรักฉันหัวใจของฉันเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรอกเหรอ? ทำไมยังรู้สึกเจ็บได้อีก?แม่สามีของฉันรีบร้อนมา เธอหายใจหอบพิงอยู่ขอบประตู และพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อไม่หยุดน่าขันนัก เธอไม่แม้แต่จะมาร่วมงานแต่งของฉันกับฟู่หย่วนเชิน บอกว่าเธอแก่แล้ว เหนื่อยไม่ไหวที่แท้ แม้แต่นี่ก็ยังเป็นเรื่องโกหก“ชิงฮวนเป็นเด็กสาวจิตใจดี ไม่เหมือนสาวนั่งดริ๊งคนนั้นหรอก

ฟู่หย่วนเชินยุ่งอยู่กับการสังสรรค์ และปฏิเสธคำเชิญไปทานอาหารจากซูชิงฮวนติดต่อกันหลายวัน ทุกคนที่โต๊ะอาหารล้วนเป็นคนมีไหวพริบ โอบล้อมฟู่หย่วนเชินด้วยคำพูดอ้อมค้อม ไม่มีใครพูดคำที่ชัดเจน “นี่มันเกือบห้าทุ่มแล้ว ทำไมยังไม่เห็นพี่สะใภ้โทรมาเช็คเลย?”หนึ่งในนั้นหยอกล้อฟู่หย่วนเชิน เพื่อนในวงการธุรกิจของฟู่หย่วนเชินรู้ดีว่าเขามีแม่เสืออยู่ที่บ้าน ทุก ๆ สามทุ่มจะต้องโทรมาเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มขมขื่นออกมา ฉันที่เป็นแบบนี้ก็คงไม่แปลกใจที่ฟู่หย่วนเชินไม่ชอบ แต่ทำไมต้องให้ลูกของฉันชดใช้ด้วยชีวิตล่ะ? ในขณะยกเหล้าฟู่หย่วนเชินชะงักไปชั่วขณะ เขาคงนึกถึงวันเวลาที่ถูกฉันโทรเช็ค แต่กลับไม่แสดงอาการรังเกียจอย่างหาได้ยาก“กำลังงอนฉันอยู่”ดูเหมือนฟู่หย่วนเชินจะหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นอาจเป็นเพียงภาพลวงตาของฉันคนที่โต๊ะอาหารล้อมรอบเขาและสอนประสบการณ์การเอาใจภรรยาให้เขา ไม่มีการพูดคุยเรื่องสำคัญเลย สุดท้ายฟู่หย่วนเชินดื่มจนเมาและอาเจียน คุยธุรกิจไม่สำเร็จ กลับได้เรียนรู้ประสบการณ์ที่ไม่เป็นประโยชน์แทนแต่เขากลับดูเหมือนไม่มีความไม่พอใจเลย แม้กระทั่งอ้อมไปเอาเกาลัดจากร้านที่ถ

น่าเวทนาหัวใจของพ่อแม่ในโลกนี้ พ่อของฉันโอนเงินมาอย่างรวดเร็วมีเพียงข้อความสั้น ๆ หนึ่งบรรทัด: “รักเธอให้มากขึ้นอีกหน่อย”ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง สิบปีที่ผ่านมา ฉันได้ทำผิดต่อพ่อแม่มากที่สุด ฟู่หย่วนเชินคงเริ่มรู้สึกผิด หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็ส่งข้อความเสียงมาให้ฉัน เสียงของเขาทุ้มต่ำราวกับออกคำสั่ง “เสิ่นอวิ๋นเฉี่ยน ผมให้อภัยคุณแล้ว ผมตัดสินใจจะลองคิดเรื่องการใช้ชีวิตร่วมกับคุณให้ดี ๆ”เขาเหมือนยิงกระสุนอีกนัดใส่หัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผลของฉัน ด้วยน้ำเสียงที่ยโสโอหังแบบนี้ ไม่รู้เลยว่าเขากำลังสงเคราะห์ใครอยู่ ในวันที่ฉันเสียชีวิตครบเจ็ดวัน ฟู่หย่วนเชินเกิดอาการปวดท้องเพราะโรคกระเพาะ “เสิ่นอวิ๋นเฉี่ยน เลิกก่อกวนซะที!”เขากุมท้องน้อยแล้วตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง ช่วงนี้เขาอยู่บ้านตลอดและนำงานกลับมาทำด้วยเสียงกริ่งประตูดังขึ้นอย่างในจังหวะที่เหมาะเจาะ ซูชิงฮวนฉวยโอกาสเพื่อหาประโยชน์“พี่ฟู่ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ! พี่เค้าไม่ดูแลพี่เหรอ?”เธอเหลือบมองเข้ามาในบ้านอย่างไม่พอใจ แล้วเอนตัวไปพิงฟู่หย่วนเชินอย่างไม่ตั้งใจ “อย่าพูดถึงยัยสาวนั

“คุณมาได้ยังไง?”ฟู่หย่วนเชินแสดงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด โดยไม่มีความเคารพต่อพ่อของฉันแม้แต่น้อยหน้าอกของพ่อฉันสั่นอย่างรุนแรง ชี้ไปที่ฟู่หย่วนเชินและซูชิงฮวนด้วยนิ้วที่สั่นเทา“เฉี่ยนเฉี่ยนล่ะ? เฉี่ยนเฉี่ยนอยู่ไหน! ฉันจะพาเฉี่ยนเฉี่ยนไป! คุณกล้าทำให้เธอทุกข์ใจได้อย่างไร!”ฉันคุกเข่าข้าง ๆ เท้าของพ่อ และเพิ่งรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันทำผิดพลาดมากมายเพียงใดแต่ฉันและพ่ออยู่คนละโลกกันแล้ว ไม่มีโอกาสกตัญญูอีกแล้ว กลับทำให้เขาต้องกังวลใจเรื่องของฉัน“ลูกสาวของคุณไม่กลับบ้าน ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”ฟู่หย่วนเชินอยู่ในตำแหน่งสูงมานานเกินไปจึงไม่สามารถรับฟังการตำหนิใด ๆ ได้ซูชิงฮวนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็คอยเติมเชื้อไฟ“คุณลุงคะ พี่เค้าไม่อยู่บ้านค่ะ แม้แต่เรื่องโรคกระเพาะของพี่ฟู่เธอก็ยังไม่สนใจ คุณสอนลูกสาวอย่างไรกัน?”ฉันอยากจะเข้าไปตบหน้าเธอสักสองที ในเมื่อรังแกฉันก็ยังพอทำใจได้ แต่คิดไม่ถึงว่ายังกล้ามาว่าพ่อของฉันอีกพ่อของฉันมองฟู่หย่วนเชินด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยอารมณ์มากมาย ความเศร้าในดวงตานั้นทำให้ใจของฉันเจ็บปวด“ฉันอาจจะสอนลูกสาวของฉันให้ดีเกินไป ถึงทำให้เธอถูกคุณทั้งสองคน