Share

บทที่ 4

เมื่อได้พบกับเซี่ยชิงโจวอีกครั้ง ก็อยู่ในแผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาล

ฉันพาเพื่อนรักสวี่อันอันไปตรวจครรภ์

ส่วนเขา ก็มากับกู้เหมี่ยวจินซึ่งเป็นคู่หมั้น

ฉันเหมือนหนูในท่อระบายน้ำที่เห็นแสงสว่างไม่ได้ พยายามหาที่ซ่อนตัวอย่างสุดชีวิต

แต่ด้วยกิริยาท่าทางที่ดูแย่เกินไป ผู้คนรอบข้างมองฉันด้วยสายตาเดียวกับมองผู้ป่วยทางจิต

มีบางคนถึงกับจงใจเดินอ้อมไปไกล เพียงเพื่อจะหลบหลีกฉัน

แต่ฉันไม่มีเวลาสนใจสายตาแปลก ๆ เหล่านี้ ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่เซี่ยชิงโจวยิ้มแย้มเอาอกเอาใจกู้เหมี่ยวจิน

รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ฉันไม่ได้เห็นบนใบหน้าของเซี่ยชิงโจวมานานแล้ว

เขามักจะทำหน้าเย็นชา และมีน้ำเสียงเคร่งขรึม

ฉันนึกว่าหลังจากทำงานแล้ว ทุกคนจะมีท่าทางเย็นชาแบบนี้กันหมด

แต่ฉันคิดผิดไป

เซี่ยชิงโจวทำท่าทีแบบนี้กับฉันเท่านั้น

ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเขาออกไปแล้วหรือยัง กลับบังเอิญสบกับสายตาหยั่งเชิงของเซี่ยชิงโจว

เขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์อื่นอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นฉันแล้ว แต่เขาไม่มาหาฉัน

ฉันรู้สึกมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่เชื่องช้ามาก

ฉันไม่ชอบเอ่ยปากก่อนว่าตัวเองต้องการอะไร

แต่เมื่อไม่มีอะไรเลยจริง ๆ ฉันจะเก็บซ่อนความขุ่นเคืองใจไว้คนเดียว

เรื่องนี้แม่แท้ ๆ ก็ไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ แต่ในปีนั้นที่คบหาอยู่กับเซี่ยชิงโจว เขาเอาอกเอาใจฉันจนกลายเป็นเจ้าหญิง

เขาคอยโอ๋ที่ฉันเชื่องช้า วางสิ่งของต่าง ๆ ที่ฉันยังไม่เคยพูดถึงมาก่อนลงตรงหน้าทีละชิ้น

ตอนแรกก็เป็นตุ๊กตาบาร์บี้ที่ไม่เคยมีในวัยเด็ก ต่อมาก็เป็นชุดเจ้าหญิงแพรวพราวหลากสีสัน...

เด็กหนุ่มที่เคยมีฉันอยู่เต็มหัวใจ จะลืมเลือนกันได้อย่างไร?

ฉันเริ่มรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง

การตรวจครรภ์ของสวี่อันอันเสร็จสิ้นลง เมื่อเห็นฉันที่นั่งอยู่บนม้านั่ง ก็เริ่มร้องไห้ด้วยความสงสารอีกครั้ง

“อวี่ซือ เธอต้องเข้มแข็งไว้ ลูกน้อยยังอยากเรียกเธอว่าแม่บุญธรรมอยู่นะ”

ฉันชำเลืองมองท้องของเธอที่มีครรภ์ด้วยความอิจฉา พลางเหลือบมองหน้าท้องที่แบนราบของตัวเองด้วยดวงตาพร่ามัว

ที่ตรงนี้ ก็เคยมีเมล็ดพันธุ์ที่เรียกว่าชีวิตอยู่หนึ่งเมล็ด

น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถหยั่งรากงอกงามในมดลูกของฉันได้

“อันอัน หยุดร้องไห้ได้แล้ว คนท้องร้องไห้ไม่ได้นะ”

ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ “เพื่อเสียงเรียกแม่บุญธรรมคนนี้ ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหลายปี”

สวีอันอันยิ้มทั้งน้ำตา “อืม แน่นอน”

ขอโทษนะ ที่ฉันโกหกเธอ

ฉันสารภาพผิดกับคำพูดของตัวเองอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ

ฉันโกหกญาติมิตรเพียงคนเดียวที่รู้ว่าฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว

ฉันยังเหลือเวลาอีกไม่เกินหนึ่งเดือน

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status