บททั้งหมดของ ยากจะหักใจลืม: บทที่ 1 - บทที่ 10

เมื่อได้รู้ว่าวันเวลาของตัวเองเหลืออยู่ไม่มากแล้วนี่เป็นปีที่หกแล้วที่ฉันกับเซี่ยชิงโจวเลิกกัน และก็เป็นปีที่หกที่มาเป็นครอบครัวเดียวกันด้วยฉันรีบวิ่งกลับบ้าน แล้วตรงเข้าไปในห้องอ่านหนังสือของเขาฉันถามเขาว่าต้องการแต่งงานกับลูกสาวสกุลกู้จริงไหม?แต่เขากลับยิ้มเยาะมองฉัน บอกว่าฉันคิดเพ้อเจ้อ บอกว่าฉันทนเห็นเขาได้ดีไม่ได้ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างงงงัน อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่อาจโต้แย้งได้แม้แต่คำเดียวเมื่อเห็นสายตาอันเย็นชาของเขา ก็ตระหนักได้อย่างเชื่องช้าว่าเซี่ยชิงโจวเหมือนจะเกลียดชังฉันมาตลอดฉันฝืนฉีกยิ้มออกมา“แต่ว่า ลูกสาวสกุลกู้ไม่ใช่คนดี”ฉันมีเจตนาที่เห็นแก่ตัว แต่ก็รู้ดีว่าระหว่างเราไม่มีวันมีจุดจบที่ดีได้ดังนั้นภรรยาในอนาคตของเขาจึงไม่ควรเป็นสาวสังคมที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่“แล้วคุณล่ะ? ลูกสาวของชู้ คิดว่าเป็นคนดีสำหรับผมงั้นเหรอ?”เขาเหลือบตามองมาที่ฉัน ในสายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ราวกับมองทะลุความคิดของฉันแล้วเซี่ยชิงโจวลุกขึ้นยืน แสงไฟส่องกระทบตัวเขาใบหน้าครึ่งหนึ่งสว่างครึ่งหนึ่งมืด เส้นผมสยายปรกหน้าผาก ทำให้ฉันมองเห็นสีหน้าของเขาไม่ชัดเจนนัก“ซ่งอวี่ซือ ทุก

การนอนครั้งนี้จะหลับสบายมาก ถ้าฉันไม่ถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่นขึ้นมาเสียก่อนฉันกุมหน้าท้องด้านขวาไว้ด้วยความทรมาน ฝ่ามือออกแรงจนแทบจิกเข้าไปในเนื้อเมื่อก่อนหากทำแบบนี้จะสามารถบรรเทาอาการปวดได้ในระดับหนึ่ง แต่คราวนี้มันไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้วฉันหน้าซีดเผือด ต้องการดื่มน้ำร้อนสักแก้วอย่างเร่งด่วนแต่ฉันไม่นึกว่า เซี่ยชิงโจวที่ควรจะออกจากวิลล่าสกุลเซี่ยไปตั้งนานแล้วกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในเวลานี้ห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไฟ อาศัยไฟถนนจากด้านนอกหน้าต่าง ฉันถึงพอจะมองออกว่าเป็นเขาเวลานี้เซี่ยชิงโจวกำลังเอนตัวพิงโซฟาเงียบ ๆ นิ้วมืออันเรียวยาวคีบบุหรี่ไว้ ซึ่งยังคงลุกไหม้เป็นแสงไฟสีแดงฉานดูเหมือนจะได้ยินการเคลื่อนไหวของฉัน เขาจึงทอดสายตามาที่ฉันอย่างรำคาญใจ“ซ่งอวี่ซือ ดึกดื่นป่านนี้จะแกล้งหลอกผีให้ผมช็อกตายเหรอ?”“ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากดื่มน้ำ”ฉันเม้มปากพลางเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็นสภาพอันย่ำแย่ของฉันแต่ดูเหมือนเขาก็ไม่อยากปล่อยฉันไปง่าย ๆเซี่ยชิงโจวลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามาหาฉัน “สกุลเซี่ยไม่ใช่ครอบครัวใจดำ คิดจะแสร้งทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความเห็นใจ ก็มีแค่พ่อของผมเท่านั้นที่จะตกห

เมื่อฉันกลับถึงห้องของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าไปทั้งร่าง บุคคลที่ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่ก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ที่น่าคลื่นไส้ฉันที่ไม่ได้กินอะไรเลยเกือบทั้งวัน จึงวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำโดยสัญชาตญาณจนหน้ามืดแม้แต่เสียงฝีเท้าของเซี่ยชิงโจวก็ยังไม่ได้ยินฉันคุกเข่าลงข้างหนึ่งกับพื้น ยกมือขึ้นกดปุ่มชักโครก แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็ก ๆ โดยไม่คาดคิด“คุณท้องแล้วเหรอ? ออกไปมั่วข้างนอกลับหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่? วางแผนเอาลูกนอกกฎหมายเข้ามาแบ่งสมบัติของครอบครัวเหรอ?”เขาจับมือของฉันกดไว้กับผนังอย่างง่ายดาย โน้มตัวลงมองฉัน จ้องมองท้องของฉันด้วยขอบตาแดงฉาน“ซ่งอวี่ซือ ถ้าคุณยังอยากอยู่ที่สกุลเซี่ยต่อไป สัปดาห์นี้ไปเอาลูกนอกกฎหมายออกซะ! ไม่งั้นเดือนหน้าคุณกับแม่ก็ม้วนเสื่อออกไปได้เลย!”หลังจากพูดประโยคนี้จบ เขาก็สะบัดมือฉันออกอย่างรังเกียจ “ทั้งตัวเหลือแต่กระดูก ไม่รู้ว่าชอบรสนิยมแปลก ๆ แบบไหน!”สมองเริ่มเฉื่อยชาจากการอาเจียน ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะเข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไรดังนั้น เซี่ยชิงโจวนึกว่าฉันท้อง ก็เลยไปที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลงั้นเหรอ?แล้วเข

ฉันใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายบนเตียงในโรงพยาบาลเดิมทีฉันอยากตายไปคนเดียวเงียบ ๆแต่ก็ถูกสวี่อันอันสังเกตเห็นความผิดปกติจนได้เธอวิ่งหอบแฮ่ก ๆ มาถึงโรงพยาบาลที่ฉันอยู่ ร้องห่มร้องไห้บอกว่าฉันไร้หัวใจฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้ แต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับริมฝีปากสวี่อันอันน้ำตานองหน้า ตัดพ้อถึงความอยุติธรรมของโลกใบนี้“ซือซือ เธออดทนอีกหน่อยได้ไหม? เดี๋ยวพวกเราก็จะหาเงินไปรักษาที่ต่างประเทศได้แล้วที่นั่นมีผลการศึกษาวิจัยมะเร็งตับที่ก้าวหน้าที่สุด เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แน่นอน!”เธอจับมือฉันไว้ อุณหภูมิร่างกายที่อบอุ่นส่งจากจุดที่สัมผัสไปยังแขนขาและกระดูกของฉัน“แต่ว่า ฉันเหนื่อยมาก เหนื่อยจนไม่อยากลืมตาอีกแล้ว”ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีกำลังขึ้นมา จึงรีบกำชับเธอ“ฉันเคยบอกแม่ว่าฉันจะไปทำงานที่ต่างประเทศ จดหมายที่จะส่งให้แม่ทุกปี ฉันเขียนเตรียมไว้อยู่แล้ว มันอยู่ในห้องของฉันนะ”“ในบัตรของฉันยังพอมีเงินอยู่บ้าง เธอรู้รหัสผ่าน ถือว่าเป็นของขวัญที่แม่บุญธรรมคนนี้มอบให้กับเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องก็แล้วกัน”“สำหรับเซี่ยชิงโจว อันที่จริงเขาก็อยากให้ฉันตายไปใจจะขาด ไม่เห็นก็ไม่ต้องร

ขณะที่กำลังจะไปเก็บข้าวของที่ห้องของฉัน สวี่อันอันก็บังเอิญพบกับเซี่ยชิงโจวที่กลับบ้านมาทำธุระพอดี“สวี่อันอัน คุณมาทำอะไรที่บ้านของพวกเรา?”เขามองข้าวของที่สวี่อันอันถืออยู่ในมือด้วยสายตาระแวดระวัง“คุณตาบอดเหรอ? ที่ฉันถืออยู่ในมือไม่ใช่ข้าวของเหรอ? รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังถามอีก!”ฝีปากคมคายของสวี่อันอันไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังฉันดูเธอวางก้ามด่าเซี่ยชิงโจว แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาถ้าฉันด่าเขาแบบนี้ อีกวันคงโดนไล่ออกจากบ้านไปแล้ว“แล้วซ่งอวี่ซือล่ะ? ข้าวของของเธอยังต้องให้คุณมาเอาด้วยเหรอ? คุณเป็นคนรับใช้ของเธอเหรอ? ไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ แต่วางมาดเป็นคุณหนูใหญ่เชียว!”“ฉันยินดีรับใช้เธอ ไม่เหมือนกับคนบางคน ใจแคบยึดติดกับอดีตบลา ๆ ๆ ไม่ยอมปล่อยวาง”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของสวี่อันอันก็แดงขึ้นทันที แม้แต่พลังในการพูดก็อ่อนลงมากเซี่ยชิงโจวกัดริมฝีปาก สายตาหยุดอยู่ที่ของที่เธอหอบถืออยู่เมื่อเห็นรูปถ่ายคู่ที่อยู่บนสุด เขาก็อึ้งไปทันที “รูปใบนี้ ซ่งอวี่ซือไม่ได้ทิ้งไปนานแล้วหรอกเหรอ?”“คุณพูดจาเหลวไหลอะไร ฉันต้องไปแล้ว!”สวี่อันอันไม่รู้เรื่องที่ฉันโยนรูปทิ้งใบนี้ไปต่อหน้าเซี่ยชิงโจ