เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยากจะหักใจลืม บทที่ 2
ฉันคุกเข่าลงกับพื้นอย่างจนตรอก ต้องการเช็ดคราบเลือดบนพื้นให้สะอาดแต่พอเช็ดออก เลือดสีสวยสดก็หยดลงมาเป็นกองอีกครั้งราวกับไหลไม่หยุดเสียที เช็ดอย่างไรก็เช็ดไม่หมดฉันแตกสลายอย่างสิ้นเชิงนั่งอยู่กับพื้น ขดตัวกลม ร้องไห้เงียบ ๆ ไร้สุ้มเสียงฉันไม่เข้าใจว่าเหตุใดพระเจ้าถึงทำกับฉันแบบนี้ในตอนที่ฉันคิดว่าได้เจอรักแท้แล้ว ก็พบว่าแฟนเก่าคือพี่ชายต่างมารดาในอนาคตของฉันในตอนที่ฉันต้องการยุติความรักที่มีต่อเซี่ยชิงโจว ก็บอกว่าฉันเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายฉันเดินออกไปด้านนอกประตูด้วยจิตใจอันสับสน คาดไม่ถึงว่าแม่กำลังรออยู่ที่ประตูอย่างกังวลใจเธอไม่ได้ถามฉันว่าทะเลาะกับเซี่ยชิงโจวหรือไม่ แต่มองหน้าฉันด้วยความปวดใจ และถามฉันว่าเลือดมาจากไหน?ในดวงตาของเธอมีความหวาดกลัวที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นนั่นคือร่องรอยที่ได้จากความรุนแรงในชีวิตสมรสกับพ่อผู้ให้กำเนิดก่อนจะมาแต่งงานใหม่ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วง จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มบอกว่าเป็นร้อนในแม่ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลางเร่งเร้าให้ฉันรีบไปพักผ่อนฉันอดทนต่อความเจ็บปวดกลับไปที่ห้องนอน นอนลงบนเตียง เหงื่อเย็นเยียบบนหน้าผากผุดขึ้นมาฉันกลืนย
ยากจะหักใจลืม บทที่ 3
การนอนครั้งนี้จะหลับสบายมาก ถ้าฉันไม่ถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่นขึ้นมาเสียก่อนฉันกุมหน้าท้องด้านขวาไว้ด้วยความทรมาน ฝ่ามือออกแรงจนแทบจิกเข้าไปในเนื้อเมื่อก่อนหากทำแบบนี้จะสามารถบรรเทาอาการปวดได้ในระดับหนึ่ง แต่คราวนี้มันไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้วฉันหน้าซีดเผือด ต้องการดื่มน้ำร้อนสักแก้วอย่างเร่งด่วนแต่ฉันไม่นึกว่า เซี่ยชิงโจวที่ควรจะออกจากวิลล่าสกุลเซี่ยไปตั้งนานแล้วกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในเวลานี้ห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไฟ อาศัยไฟถนนจากด้านนอกหน้าต่าง ฉันถึงพอจะมองออกว่าเป็นเขาเวลานี้เซี่ยชิงโจวกำลังเอนตัวพิงโซฟาเงียบ ๆ นิ้วมืออันเรียวยาวคีบบุหรี่ไว้ ซึ่งยังคงลุกไหม้เป็นแสงไฟสีแดงฉานดูเหมือนจะได้ยินการเคลื่อนไหวของฉัน เขาจึงทอดสายตามาที่ฉันอย่างรำคาญใจ“ซ่งอวี่ซือ ดึกดื่นป่านนี้จะแกล้งหลอกผีให้ผมช็อกตายเหรอ?”“ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากดื่มน้ำ”ฉันเม้มปากพลางเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็นสภาพอันย่ำแย่ของฉันแต่ดูเหมือนเขาก็ไม่อยากปล่อยฉันไปง่าย ๆเซี่ยชิงโจวลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามาหาฉัน “สกุลเซี่ยไม่ใช่ครอบครัวใจดำ คิดจะแสร้งทำตัวน่าสงสารเรียกร้องความเห็นใจ ก็มีแค่พ่อของผมเท่านั้นที่จะตกห
ยากจะหักใจลืม บทที่ 4
เมื่อได้พบกับเซี่ยชิงโจวอีกครั้ง ก็อยู่ในแผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลฉันพาเพื่อนรักสวี่อันอันไปตรวจครรภ์ส่วนเขา ก็มากับกู้เหมี่ยวจินซึ่งเป็นคู่หมั้นฉันเหมือนหนูในท่อระบายน้ำที่เห็นแสงสว่างไม่ได้ พยายามหาที่ซ่อนตัวอย่างสุดชีวิตแต่ด้วยกิริยาท่าทางที่ดูแย่เกินไป ผู้คนรอบข้างมองฉันด้วยสายตาเดียวกับมองผู้ป่วยทางจิตมีบางคนถึงกับจงใจเดินอ้อมไปไกล เพียงเพื่อจะหลบหลีกฉันแต่ฉันไม่มีเวลาสนใจสายตาแปลก ๆ เหล่านี้ ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่เซี่ยชิงโจวยิ้มแย้มเอาอกเอาใจกู้เหมี่ยวจินรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ฉันไม่ได้เห็นบนใบหน้าของเซี่ยชิงโจวมานานแล้วเขามักจะทำหน้าเย็นชา และมีน้ำเสียงเคร่งขรึมฉันนึกว่าหลังจากทำงานแล้ว ทุกคนจะมีท่าทางเย็นชาแบบนี้กันหมดแต่ฉันคิดผิดไปเซี่ยชิงโจวทำท่าทีแบบนี้กับฉันเท่านั้นฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเขาออกไปแล้วหรือยัง กลับบังเอิญสบกับสายตาหยั่งเชิงของเซี่ยชิงโจวเขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์อื่นอย่างรวดเร็วเขาเห็นฉันแล้ว แต่เขาไม่มาหาฉันฉันรู้สึกมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่เชื่องช้ามากฉันไม่ชอบเอ่ยปากก่อนว่าตัวเองต้องการอะไรแต
ยากจะหักใจลืม บทที่ 5
เมื่อฉันกลับถึงห้องของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าไปทั้งร่าง บุคคลที่ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่ก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ที่น่าคลื่นไส้ฉันที่ไม่ได้กินอะไรเลยเกือบทั้งวัน จึงวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำโดยสัญชาตญาณจนหน้ามืดแม้แต่เสียงฝีเท้าของเซี่ยชิงโจวก็ยังไม่ได้ยินฉันคุกเข่าลงข้างหนึ่งกับพื้น ยกมือขึ้นกดปุ่มชักโครก แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็ก ๆ โดยไม่คาดคิด“คุณท้องแล้วเหรอ? ออกไปมั่วข้างนอกลับหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่? วางแผนเอาลูกนอกกฎหมายเข้ามาแบ่งสมบัติของครอบครัวเหรอ?”เขาจับมือของฉันกดไว้กับผนังอย่างง่ายดาย โน้มตัวลงมองฉัน จ้องมองท้องของฉันด้วยขอบตาแดงฉาน“ซ่งอวี่ซือ ถ้าคุณยังอยากอยู่ที่สกุลเซี่ยต่อไป สัปดาห์นี้ไปเอาลูกนอกกฎหมายออกซะ! ไม่งั้นเดือนหน้าคุณกับแม่ก็ม้วนเสื่อออกไปได้เลย!”หลังจากพูดประโยคนี้จบ เขาก็สะบัดมือฉันออกอย่างรังเกียจ “ทั้งตัวเหลือแต่กระดูก ไม่รู้ว่าชอบรสนิยมแปลก ๆ แบบไหน!”สมองเริ่มเฉื่อยชาจากการอาเจียน ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะเข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไรดังนั้น เซี่ยชิงโจวนึกว่าฉันท้อง ก็เลยไปที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลงั้นเหรอ?แล้วเข
ยากจะหักใจลืม บทที่ 6
เมื่อได้เห็นเซี่ยชิงโจวอีกครั้ง เขาก็กลับมามีรูปลักษณ์ที่สง่างามและสุภาพเหมือนเดิมพูดคุยกับแขกเหรื่ออย่างคล่องแคล่ว คอยยื่นขนมให้กู้เหมี่ยวจินรับประทานแก้หิวอยู่เป็นครั้งคราวฝ่ายหญิงดูขยะแขยงกับภาพนี้ จึงแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาเซี่ยชิงโจวก้มลงเอ่ยเตือนที่ข้างหูของเธอ ใบหน้าสะสวยของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเบิกบานทันทีฉันยังคิดว่ากู้เหมี่ยวจินจะกลับไปพักผ่อน แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน“ใช่น้องอวี่ซือหรือเปล่า? ชิงโจวเขากลัวว่าฉันจะเบื่อ เลยบอกให้ฉันมาหาเธอโดยเฉพาะน่ะ”เธอยิ้มสดใส เหมือนดอกกุหลาบในเรือนกระจกที่ไม่มีอะไรให้กังวลส่วนสายตาของฉันนั้น กลับจับจ้องหน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อยของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ“คุณหนูกู้ ขออวยพรให้คุณกับพี่ชายของฉันอยู่ด้วยกันยืนยาว ให้กำเนิดทายาทไว ๆ นะคะ”ฉันคิดว่านี่เป็นคำพูดที่น่ารักประโยคหนึ่ง แต่คนที่เปี่ยมไปด้วยความสุขในตอนแรกกลับหน้าขรึมลงในทันที“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันท้องแล้ว? เซี่ยชิงโจวบอกคุณเหรอ? เรื่องนี้เขาก็บอกคุณด้วยเหรอ?”เธอดูโกรธมาก ถกกระโปรงวิ่งไปหาเซี่ยชิงโจวอีกครั้งฉันเอ่ยคำขอโทษเบา ๆ ให้กับท่าทางกระฟัดกระ
ยากจะหักใจลืม บทที่ 7
ฉันใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายบนเตียงในโรงพยาบาลเดิมทีฉันอยากตายไปคนเดียวเงียบ ๆแต่ก็ถูกสวี่อันอันสังเกตเห็นความผิดปกติจนได้เธอวิ่งหอบแฮ่ก ๆ มาถึงโรงพยาบาลที่ฉันอยู่ ร้องห่มร้องไห้บอกว่าฉันไร้หัวใจฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้ แต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับริมฝีปากสวี่อันอันน้ำตานองหน้า ตัดพ้อถึงความอยุติธรรมของโลกใบนี้“ซือซือ เธออดทนอีกหน่อยได้ไหม? เดี๋ยวพวกเราก็จะหาเงินไปรักษาที่ต่างประเทศได้แล้วที่นั่นมีผลการศึกษาวิจัยมะเร็งตับที่ก้าวหน้าที่สุด เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แน่นอน!”เธอจับมือฉันไว้ อุณหภูมิร่างกายที่อบอุ่นส่งจากจุดที่สัมผัสไปยังแขนขาและกระดูกของฉัน“แต่ว่า ฉันเหนื่อยมาก เหนื่อยจนไม่อยากลืมตาอีกแล้ว”ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีกำลังขึ้นมา จึงรีบกำชับเธอ“ฉันเคยบอกแม่ว่าฉันจะไปทำงานที่ต่างประเทศ จดหมายที่จะส่งให้แม่ทุกปี ฉันเขียนเตรียมไว้อยู่แล้ว มันอยู่ในห้องของฉันนะ”“ในบัตรของฉันยังพอมีเงินอยู่บ้าง เธอรู้รหัสผ่าน ถือว่าเป็นของขวัญที่แม่บุญธรรมคนนี้มอบให้กับเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องก็แล้วกัน”“สำหรับเซี่ยชิงโจว อันที่จริงเขาก็อยากให้ฉันตายไปใจจะขาด ไม่เห็นก็ไม่ต้องร
ยากจะหักใจลืม บทที่ 8
ฉันหลับตาลงแต่แรกนึกว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งน่าจะอยู่บนเส้นทางสู่ปรโลกแล้วแต่หลังจากที่ฉันตายไป กลับยังคงลอยไปลอยมาอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปในรูปแบบของวิญญาณฉันเฝ้าดูสวี่อันอันโผเข้าหาร่างของฉัน ตำหนิฉันปานจะขาดใจ“ซ่งอวี่ซือ เธอมันผู้หญิงไร้หัวใจ เธอห้ามตายนะ เจ้าตัวน้อยยังรอแม่บุญธรรมคนนี้มาอุ้มเขาอยู่!”ฉันมองดูภาพคลื่นไฟฟ้าหัวใจกลายเป็นเส้นตรง แต่จิตใจกลับรู้สึกโล่งอกการรักษามะเร็งตับนั้นเจ็บปวดมากจริง ๆไม่ว่าจะเป็นการตัดเนื้องอกบางส่วน เคมีบำบัด ฉายรังสี ฉันลองวิธีการรักษาต่าง ๆ มานับไม่ถ้วน แต่ทั้งหมดก็ไม่ได้ผลผมร่วงไปเป็นจำนวนมาก แต่ฉันก็ยังดื้อรั้นไม่ยอมโกนหัวเมื่อเห็นสภาพตอนที่ตัวเองตาย ฉันถึงกับหัวเราะออกมาน่าเกลียดจังสวี่อันอันไม่รู้สึกขบขันกับรูปลักษณ์ของฉันบ้างเหรอแต่เมื่อฉันรู้ว่าฉันตายแล้วจริง ๆ ฉันก็โอบกอดสวี่อันอันที่กำลังสิ้นหวังในตอนนี้ไว้ด้วยความเสียใจเธอดูเหมือนจะสัมผัสอะไรได้บางอย่าง จึงพูดใส่ตำแหน่งที่ฉันอยู่อย่างดุดัน “ซ่งอวี่ซือ ถ้าเธออยู่ที่นี่จริง ๆ ก็เป่าลมใส่ฉันหน่อย โอเคไหม?”เธอช่างไร้เดียงสาจนโง่เขลาจริง ๆต่อให้ฉันกลายเป็นผี แล้วจะม
ยากจะหักใจลืม บทที่ 9
ขณะที่กำลังจะไปเก็บข้าวของที่ห้องของฉัน สวี่อันอันก็บังเอิญพบกับเซี่ยชิงโจวที่กลับบ้านมาทำธุระพอดี“สวี่อันอัน คุณมาทำอะไรที่บ้านของพวกเรา?”เขามองข้าวของที่สวี่อันอันถืออยู่ในมือด้วยสายตาระแวดระวัง“คุณตาบอดเหรอ? ที่ฉันถืออยู่ในมือไม่ใช่ข้าวของเหรอ? รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังถามอีก!”ฝีปากคมคายของสวี่อันอันไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังฉันดูเธอวางก้ามด่าเซี่ยชิงโจว แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาถ้าฉันด่าเขาแบบนี้ อีกวันคงโดนไล่ออกจากบ้านไปแล้ว“แล้วซ่งอวี่ซือล่ะ? ข้าวของของเธอยังต้องให้คุณมาเอาด้วยเหรอ? คุณเป็นคนรับใช้ของเธอเหรอ? ไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ แต่วางมาดเป็นคุณหนูใหญ่เชียว!”“ฉันยินดีรับใช้เธอ ไม่เหมือนกับคนบางคน ใจแคบยึดติดกับอดีตบลา ๆ ๆ ไม่ยอมปล่อยวาง”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของสวี่อันอันก็แดงขึ้นทันที แม้แต่พลังในการพูดก็อ่อนลงมากเซี่ยชิงโจวกัดริมฝีปาก สายตาหยุดอยู่ที่ของที่เธอหอบถืออยู่เมื่อเห็นรูปถ่ายคู่ที่อยู่บนสุด เขาก็อึ้งไปทันที “รูปใบนี้ ซ่งอวี่ซือไม่ได้ทิ้งไปนานแล้วหรอกเหรอ?”“คุณพูดจาเหลวไหลอะไร ฉันต้องไปแล้ว!”สวี่อันอันไม่รู้เรื่องที่ฉันโยนรูปทิ้งใบนี้ไปต่อหน้าเซี่ยชิงโจ
บทล่าสุด
ยากจะหักใจลืม บทที่ 14
สุดท้ายสวี่อันอันก็ยอมประนีประนอมคนตายก็ตายไปแล้ว ต่อให้เธอจะปกปิดสถานที่ฝังศพของฉันในเวลานี้ แต่เซี่ยชิงโจวก็ยังมีช่องทางอื่นในการค้นหาเมื่อสวี่อันอันพาเขามาถึงสุสานของฉัน เนินดินเล็ก ๆ ก็ปกคลุมไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งแล้วเป็นดอกกุหลาบที่ฉันชอบที่สุดสวยสดงดงามและอบอุ่นท้องฟ้าเริ่มมีฝนโปรยปรายลงมาและปกคลุมไปด้วยหมอก ดูอ้างว้างและหนาวเย็นเซี่ยชิงโจวคุกเข่าลงข้างหนึ่งหน้าหลุมศพของฉัน ลูบไล้ใบหน้าเปื้อนยิ้มของฉัน แล้วพูดอย่างขมขื่น“เธอไม่ได้ฝากคำพูดที่เกี่ยวกับผมไว้เลยจริงเหรอ?”“คุณจะถามอีกกี่รอบ เธอบอกว่าอยากให้คุณเลิกเกลียดเธอ คุณทำได้ไหม?”“ผมทำไม่ได้ ทำยังไงดี?”เซี่ยชิงโจวไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กสาวที่เคยสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดชีวิตจึงหายไปจากโลกใบนี้แล้ว?“ทำไม่ได้เหรอ? งั้นก็ไปตายซะ!”สวี่อันอันเอาคำพูดของเซี่ยชิงโจวที่เคยกัดกินหัวใจฉันตอกกลับไป“ตอนแรกที่ซ่งอวี่ซือตามตื๊อคุณแบบนั้น คุณปฏิบัติกับเธอยังไง? เธอไร้ค่าจนไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว คุณทำยังไง?เป็นคุณที่ทำกับเธอเหมือนเป็นตัวตลก และตอนนี้ก็เป็นคุณที่เสียใจ ถ้าต้องการให้ซ่งอวี่ซือกลับมา คุณควรขอโทษและ
ยากจะหักใจลืม บทที่ 13
ฉันมองดูเขาซิ่งรถไปตลอดทาง แม้กระทั่งไฟแดงบนถนนก็ยังฝ่าไปสุดท้าย เขาก็หยุดลงที่หน้าประตูบ้านของสวี่อันอันตอนที่เปิดประตู สวี่อันอันสวมเสื้อโค้ทหนาเตอะ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ดูจากสภาพเหมือนยังไม่ตื่นดีแต่เมื่อพบว่าคนที่มาคือเซี่ยชิงโจว เธอก็อยากจะปิดประตูโดยสัญชาตญาณปัง เสียงประตูไม้เนื้อแข็งกระแทกกับเนื้อและกระดูก“คุณมาทำอะไร?”สวี่อันอันมีสีหน้ารังเกียจ “ไม่กลับไปอยู่กับภรรยาสาวสุดที่รักของคุณเหรอ?”“ซ่งอวี่ซืออยู่ที่ไหนกันแน่ เธอซ่อนตัวอยู่หรือเปล่า?”ตั้งแต่ต้นจนจบเซี่ยชิงโจวไม่กล้าถามประโยคที่ว่า “ซ่งอวี่ซือตายแล้วใช่ไหม”แต่สวี่อันอันเข้าใจเธอดูเหมือนจะมองเห็นความแข็งนอกอ่อนในของเซี่ยชิงโจว พลางแสยะปากหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“เซี่ยชิงโจว คุณมีคำตอบอยู่ในใจตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”“คุณโกหก”ริมฝีปากของเซี่ยชิงโจวสั่นเทา เขาจับจ้องดวงตาของสวี่อันอันไม่วางตา ท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกไม่ยินยอมแม้แต่เสียงที่เย็นชาตามปกติ ในเวลานี้ได้กลายเป็นเสียงที่แหบแห้งเล็กน้อย“ซ่งอวี่ซือรักแม่ของเธอมาก จะไม่บอกเรื่องการตายกับน้าซ่งได้ยังไง?”นี่เป็นครั้งแรก
ยากจะหักใจลืม บทที่ 12
หลังจากที่สวี่อันอันกลับไปแล้ว เซี่ยชิงโจวก็ยืนอึ้งอยู่กับที่เป็นเวลานานมากในที่สุดเสียงอึกทึกรอบข้างก็ดึงสติเขากลับมาอีกครั้งฉันมองดูเขาขอกู้เหมี่ยวจินแต่งงานตามพิธีการ และเมื่อบาทหลวงถามเขาว่าเต็มใจหรือไม่เขาจ้องไปที่ประตูอย่างสงบเงียบ ราวกับกำลังคาดหวังอะไรบางอย่างแต่เมื่อบาทหลวงพูดซ้ำอีกเป็นรอบที่สาม ฉันก็ได้ยินเสียงอันแหบพร่ากล่าวว่า “ผมยินดี”ทันทีที่เสียงเงียบลง ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองนั้นโปร่งใสขึ้นมากฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจากโลกใบนี้ไปแล้วคืนนั้น เซี่ยชิงโจวอยู่ตามลำพังคนเดียวในห้องอ่านหนังสือภายในห้องมืดลง ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งพร่ามัวอยู่ท่ามกลางควันบุหรี่ที่ลอยวนขึ้นมาจากปลายนิ้วของเขาทันใดนั้น เขาก็ดูเหมือนจะนึกอะไรออกบางอย่าง พลางหยิบก้อนกระดาษที่ยับยู่ยี่ออกมาจากลิ้นชักหลังจากที่เขาคลี่ออก ฉันถึงรู้ว่ามันคือรูปถ่ายเปื้อนเลือดใบนั้นเขาใช้กระดาษทิชชูชุบน้ำ พยายามเช็ดคราบเลือดที่หยดลงบนใบหน้าของฉันให้สะอาดแต่มันซึมเข้าไปในเนื้อกระดาษตั้งนานแล้ว จะเช็ดออกให้สะอาดได้อย่างไร?ก็เหมือนกับช่องว่างระหว่างฉันกับเขา หกปีผ่านมาก็ยังไม่สามารถเย
ยากจะหักใจลืม บทที่ 11
สีหน้าของเซี่ยชิงโจวซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว“นี่คือไอเดียที่คุณกับซ่งอวี่ซือคิดขึ้นมา นึกว่าการแกล้งตายจะสามารถไถ่บาปให้กับตัวเองได้งั้นเหรอ?”มือขวาที่กำแน่นออกแรงมากเกินไป จึงเริ่มทำให้ข้อต่อนิ้วซีดขาวขึ้นสวี่อันอันคิดว่าข่าวการตายของฉันจะทำให้เขาตื่นตระหนกน่าเสียดาย เธอลืมไปแล้วว่าถึงแม้ฉันกับเซี่ยชิงโจวจะอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันมานานแล้วแต่สวี่อันอันนั้นเป็นเด็กสาวที่ดื้อรั้นคนหนึ่งเธอไม่อยากให้ความตายของฉันกลายเป็นเรื่องเบาหวิวเหมือนจอกแหน อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากให้การแต่งงานของเซี่ยชิงโจวสมบูรณ์แบบ“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ ซ่งอวี่ซือเป็นมะเร็งตับมานานแล้ว คุณคงไม่รู้สินะ?”“คุณมองไม่เห็นร่างกายที่ซูบผอมลงเรื่อย ๆ ของเธอ มองไม่เห็นความเบื่ออาหารของเธอ ไม่ทันสังเกตถึงสภาพตัวงอเพราะความเจ็บปวดของเธอด้วยซ้ำแม้แต่ตอนที่เธอใกล้จะตาย คุณก็ยังยุ่งอยู่กับการจัดงานเลี้ยงต่าง ๆ กับคู่หมั้น”สวี่อันอันเล่าถึงความทุกข์ทรมานที่ฉันได้พบเจอในช่วงเวลานี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่เซี่ยชิงโจวยังคงไม่ยอมเชื่อ“เธอสุขภาพแข็งแรงขนา
ยากจะหักใจลืม บทที่ 10
เซี่ยชิงโจวกำลังจะแต่งงานแล้วงานแต่งนั้นยิ่งใหญ่มาก เป็นฉากที่ฉันเคยวาดฝันไว้แต่เซี่ยชิงโจวดูกระสับกระส่ายไม่สบายใจเป็นพิเศษ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูบ่อย ๆ โดยไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำว่ากู้เหมี่ยวจินในชุดเจ้าสาวได้เดินเข้ามาถึงตรงหน้าเขาแล้ว“พักนี้คุณเป็นอะไรไป? จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อย่าลืมสิ่งที่คุณรับปากกับฉันไว้ก่อนหน้านี้นะ!”“ผมรู้ คุณช่วยพูดให้น้อยลงหน่อยได้ไหม”เซี่ยชิงโจวดูหงุดหงิดเป็นพิเศษ “พอได้รับสิทธิ์การสืบทอดมรดกของสกุลเซี่ยอย่างสมบูรณ์แล้ว ผมจะปล่อยให้คุณไปเสพสุขกับคนรักที่ฝรั่งเศส ดังนั้นช่วงนี้อย่ามายั่วโมโหผม!”“คุณมาพาลใส่ฉันเรื่องอะไร!”กู้เหมี่ยวจินรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันใด ทำหน้าบูดบึ้ง หันหน้าหนีไม่พูดคุยกับเขาอีกเซี่ยชิงโจวไม่สนใจอารมณ์ของเธอเลยสักนิด เมื่อเห็นแม่ของฉันปรากฏตัวขึ้น ดวงตาก็เป็นประกาย“แล้วอวี่ซือล่ะครับ? พี่ชายอย่างผมแต่งงานทั้งที เธอจะไม่กลับบ้านเดิมเลยเหรอ?”แต่ไหนแต่ไรเขารู้จักเก็บซ่อนความรังเกียจของตัวเองไว้ได้เสมอต่อหน้าคุณพ่อเซี่ย เขาเป็นพี่ชายต่างมารดาที่ใจดีเป็นกันเองกับฉันเสมอ เป็นลูกเลี้ยงที่อ่อนโยนสุภาพสำหรับแม
ยากจะหักใจลืม บทที่ 9
ขณะที่กำลังจะไปเก็บข้าวของที่ห้องของฉัน สวี่อันอันก็บังเอิญพบกับเซี่ยชิงโจวที่กลับบ้านมาทำธุระพอดี“สวี่อันอัน คุณมาทำอะไรที่บ้านของพวกเรา?”เขามองข้าวของที่สวี่อันอันถืออยู่ในมือด้วยสายตาระแวดระวัง“คุณตาบอดเหรอ? ที่ฉันถืออยู่ในมือไม่ใช่ข้าวของเหรอ? รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังถามอีก!”ฝีปากคมคายของสวี่อันอันไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังฉันดูเธอวางก้ามด่าเซี่ยชิงโจว แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาถ้าฉันด่าเขาแบบนี้ อีกวันคงโดนไล่ออกจากบ้านไปแล้ว“แล้วซ่งอวี่ซือล่ะ? ข้าวของของเธอยังต้องให้คุณมาเอาด้วยเหรอ? คุณเป็นคนรับใช้ของเธอเหรอ? ไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ แต่วางมาดเป็นคุณหนูใหญ่เชียว!”“ฉันยินดีรับใช้เธอ ไม่เหมือนกับคนบางคน ใจแคบยึดติดกับอดีตบลา ๆ ๆ ไม่ยอมปล่อยวาง”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของสวี่อันอันก็แดงขึ้นทันที แม้แต่พลังในการพูดก็อ่อนลงมากเซี่ยชิงโจวกัดริมฝีปาก สายตาหยุดอยู่ที่ของที่เธอหอบถืออยู่เมื่อเห็นรูปถ่ายคู่ที่อยู่บนสุด เขาก็อึ้งไปทันที “รูปใบนี้ ซ่งอวี่ซือไม่ได้ทิ้งไปนานแล้วหรอกเหรอ?”“คุณพูดจาเหลวไหลอะไร ฉันต้องไปแล้ว!”สวี่อันอันไม่รู้เรื่องที่ฉันโยนรูปทิ้งใบนี้ไปต่อหน้าเซี่ยชิงโจ
ยากจะหักใจลืม บทที่ 8
ฉันหลับตาลงแต่แรกนึกว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งน่าจะอยู่บนเส้นทางสู่ปรโลกแล้วแต่หลังจากที่ฉันตายไป กลับยังคงลอยไปลอยมาอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปในรูปแบบของวิญญาณฉันเฝ้าดูสวี่อันอันโผเข้าหาร่างของฉัน ตำหนิฉันปานจะขาดใจ“ซ่งอวี่ซือ เธอมันผู้หญิงไร้หัวใจ เธอห้ามตายนะ เจ้าตัวน้อยยังรอแม่บุญธรรมคนนี้มาอุ้มเขาอยู่!”ฉันมองดูภาพคลื่นไฟฟ้าหัวใจกลายเป็นเส้นตรง แต่จิตใจกลับรู้สึกโล่งอกการรักษามะเร็งตับนั้นเจ็บปวดมากจริง ๆไม่ว่าจะเป็นการตัดเนื้องอกบางส่วน เคมีบำบัด ฉายรังสี ฉันลองวิธีการรักษาต่าง ๆ มานับไม่ถ้วน แต่ทั้งหมดก็ไม่ได้ผลผมร่วงไปเป็นจำนวนมาก แต่ฉันก็ยังดื้อรั้นไม่ยอมโกนหัวเมื่อเห็นสภาพตอนที่ตัวเองตาย ฉันถึงกับหัวเราะออกมาน่าเกลียดจังสวี่อันอันไม่รู้สึกขบขันกับรูปลักษณ์ของฉันบ้างเหรอแต่เมื่อฉันรู้ว่าฉันตายแล้วจริง ๆ ฉันก็โอบกอดสวี่อันอันที่กำลังสิ้นหวังในตอนนี้ไว้ด้วยความเสียใจเธอดูเหมือนจะสัมผัสอะไรได้บางอย่าง จึงพูดใส่ตำแหน่งที่ฉันอยู่อย่างดุดัน “ซ่งอวี่ซือ ถ้าเธออยู่ที่นี่จริง ๆ ก็เป่าลมใส่ฉันหน่อย โอเคไหม?”เธอช่างไร้เดียงสาจนโง่เขลาจริง ๆต่อให้ฉันกลายเป็นผี แล้วจะม
ยากจะหักใจลืม บทที่ 7
ฉันใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายบนเตียงในโรงพยาบาลเดิมทีฉันอยากตายไปคนเดียวเงียบ ๆแต่ก็ถูกสวี่อันอันสังเกตเห็นความผิดปกติจนได้เธอวิ่งหอบแฮ่ก ๆ มาถึงโรงพยาบาลที่ฉันอยู่ ร้องห่มร้องไห้บอกว่าฉันไร้หัวใจฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้ แต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับริมฝีปากสวี่อันอันน้ำตานองหน้า ตัดพ้อถึงความอยุติธรรมของโลกใบนี้“ซือซือ เธออดทนอีกหน่อยได้ไหม? เดี๋ยวพวกเราก็จะหาเงินไปรักษาที่ต่างประเทศได้แล้วที่นั่นมีผลการศึกษาวิจัยมะเร็งตับที่ก้าวหน้าที่สุด เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แน่นอน!”เธอจับมือฉันไว้ อุณหภูมิร่างกายที่อบอุ่นส่งจากจุดที่สัมผัสไปยังแขนขาและกระดูกของฉัน“แต่ว่า ฉันเหนื่อยมาก เหนื่อยจนไม่อยากลืมตาอีกแล้ว”ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีกำลังขึ้นมา จึงรีบกำชับเธอ“ฉันเคยบอกแม่ว่าฉันจะไปทำงานที่ต่างประเทศ จดหมายที่จะส่งให้แม่ทุกปี ฉันเขียนเตรียมไว้อยู่แล้ว มันอยู่ในห้องของฉันนะ”“ในบัตรของฉันยังพอมีเงินอยู่บ้าง เธอรู้รหัสผ่าน ถือว่าเป็นของขวัญที่แม่บุญธรรมคนนี้มอบให้กับเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องก็แล้วกัน”“สำหรับเซี่ยชิงโจว อันที่จริงเขาก็อยากให้ฉันตายไปใจจะขาด ไม่เห็นก็ไม่ต้องร
ยากจะหักใจลืม บทที่ 6
เมื่อได้เห็นเซี่ยชิงโจวอีกครั้ง เขาก็กลับมามีรูปลักษณ์ที่สง่างามและสุภาพเหมือนเดิมพูดคุยกับแขกเหรื่ออย่างคล่องแคล่ว คอยยื่นขนมให้กู้เหมี่ยวจินรับประทานแก้หิวอยู่เป็นครั้งคราวฝ่ายหญิงดูขยะแขยงกับภาพนี้ จึงแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาเซี่ยชิงโจวก้มลงเอ่ยเตือนที่ข้างหูของเธอ ใบหน้าสะสวยของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเบิกบานทันทีฉันยังคิดว่ากู้เหมี่ยวจินจะกลับไปพักผ่อน แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน“ใช่น้องอวี่ซือหรือเปล่า? ชิงโจวเขากลัวว่าฉันจะเบื่อ เลยบอกให้ฉันมาหาเธอโดยเฉพาะน่ะ”เธอยิ้มสดใส เหมือนดอกกุหลาบในเรือนกระจกที่ไม่มีอะไรให้กังวลส่วนสายตาของฉันนั้น กลับจับจ้องหน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อยของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ“คุณหนูกู้ ขออวยพรให้คุณกับพี่ชายของฉันอยู่ด้วยกันยืนยาว ให้กำเนิดทายาทไว ๆ นะคะ”ฉันคิดว่านี่เป็นคำพูดที่น่ารักประโยคหนึ่ง แต่คนที่เปี่ยมไปด้วยความสุขในตอนแรกกลับหน้าขรึมลงในทันที“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันท้องแล้ว? เซี่ยชิงโจวบอกคุณเหรอ? เรื่องนี้เขาก็บอกคุณด้วยเหรอ?”เธอดูโกรธมาก ถกกระโปรงวิ่งไปหาเซี่ยชิงโจวอีกครั้งฉันเอ่ยคำขอโทษเบา ๆ ให้กับท่าทางกระฟัดกระ
