บททั้งหมดของ ยากจะหักใจลืม: บทที่ 11 - บทที่ 14

14

บทที่ 11

สีหน้าของเซี่ยชิงโจวซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว“นี่คือไอเดียที่คุณกับซ่งอวี่ซือคิดขึ้นมา นึกว่าการแกล้งตายจะสามารถไถ่บาปให้กับตัวเองได้งั้นเหรอ?”มือขวาที่กำแน่นออกแรงมากเกินไป จึงเริ่มทำให้ข้อต่อนิ้วซีดขาวขึ้นสวี่อันอันคิดว่าข่าวการตายของฉันจะทำให้เขาตื่นตระหนกน่าเสียดาย เธอลืมไปแล้วว่าถึงแม้ฉันกับเซี่ยชิงโจวจะอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันมานานแล้วแต่สวี่อันอันนั้นเป็นเด็กสาวที่ดื้อรั้นคนหนึ่งเธอไม่อยากให้ความตายของฉันกลายเป็นเรื่องเบาหวิวเหมือนจอกแหน อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากให้การแต่งงานของเซี่ยชิงโจวสมบูรณ์แบบ“จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ ซ่งอวี่ซือเป็นมะเร็งตับมานานแล้ว คุณคงไม่รู้สินะ?”“คุณมองไม่เห็นร่างกายที่ซูบผอมลงเรื่อย ๆ ของเธอ มองไม่เห็นความเบื่ออาหารของเธอ ไม่ทันสังเกตถึงสภาพตัวงอเพราะความเจ็บปวดของเธอด้วยซ้ำแม้แต่ตอนที่เธอใกล้จะตาย คุณก็ยังยุ่งอยู่กับการจัดงานเลี้ยงต่าง ๆ กับคู่หมั้น”สวี่อันอันเล่าถึงความทุกข์ทรมานที่ฉันได้พบเจอในช่วงเวลานี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่เซี่ยชิงโจวยังคงไม่ยอมเชื่อ“เธอสุขภาพแข็งแรงขนา
Read More

บทที่ 12

หลังจากที่สวี่อันอันกลับไปแล้ว เซี่ยชิงโจวก็ยืนอึ้งอยู่กับที่เป็นเวลานานมากในที่สุดเสียงอึกทึกรอบข้างก็ดึงสติเขากลับมาอีกครั้งฉันมองดูเขาขอกู้เหมี่ยวจินแต่งงานตามพิธีการ และเมื่อบาทหลวงถามเขาว่าเต็มใจหรือไม่เขาจ้องไปที่ประตูอย่างสงบเงียบ ราวกับกำลังคาดหวังอะไรบางอย่างแต่เมื่อบาทหลวงพูดซ้ำอีกเป็นรอบที่สาม ฉันก็ได้ยินเสียงอันแหบพร่ากล่าวว่า “ผมยินดี”ทันทีที่เสียงเงียบลง ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองนั้นโปร่งใสขึ้นมากฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจากโลกใบนี้ไปแล้วคืนนั้น เซี่ยชิงโจวอยู่ตามลำพังคนเดียวในห้องอ่านหนังสือภายในห้องมืดลง ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งพร่ามัวอยู่ท่ามกลางควันบุหรี่ที่ลอยวนขึ้นมาจากปลายนิ้วของเขาทันใดนั้น เขาก็ดูเหมือนจะนึกอะไรออกบางอย่าง พลางหยิบก้อนกระดาษที่ยับยู่ยี่ออกมาจากลิ้นชักหลังจากที่เขาคลี่ออก ฉันถึงรู้ว่ามันคือรูปถ่ายเปื้อนเลือดใบนั้นเขาใช้กระดาษทิชชูชุบน้ำ พยายามเช็ดคราบเลือดที่หยดลงบนใบหน้าของฉันให้สะอาดแต่มันซึมเข้าไปในเนื้อกระดาษตั้งนานแล้ว จะเช็ดออกให้สะอาดได้อย่างไร?ก็เหมือนกับช่องว่างระหว่างฉันกับเขา หกปีผ่านมาก็ยังไม่สามารถเย
Read More

บทที่ 13

ฉันมองดูเขาซิ่งรถไปตลอดทาง แม้กระทั่งไฟแดงบนถนนก็ยังฝ่าไปสุดท้าย เขาก็หยุดลงที่หน้าประตูบ้านของสวี่อันอันตอนที่เปิดประตู สวี่อันอันสวมเสื้อโค้ทหนาเตอะ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ดูจากสภาพเหมือนยังไม่ตื่นดีแต่เมื่อพบว่าคนที่มาคือเซี่ยชิงโจว เธอก็อยากจะปิดประตูโดยสัญชาตญาณปัง เสียงประตูไม้เนื้อแข็งกระแทกกับเนื้อและกระดูก“คุณมาทำอะไร?”สวี่อันอันมีสีหน้ารังเกียจ “ไม่กลับไปอยู่กับภรรยาสาวสุดที่รักของคุณเหรอ?”“ซ่งอวี่ซืออยู่ที่ไหนกันแน่ เธอซ่อนตัวอยู่หรือเปล่า?”ตั้งแต่ต้นจนจบเซี่ยชิงโจวไม่กล้าถามประโยคที่ว่า “ซ่งอวี่ซือตายแล้วใช่ไหม”แต่สวี่อันอันเข้าใจเธอดูเหมือนจะมองเห็นความแข็งนอกอ่อนในของเซี่ยชิงโจว พลางแสยะปากหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“เซี่ยชิงโจว คุณมีคำตอบอยู่ในใจตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”“คุณโกหก”ริมฝีปากของเซี่ยชิงโจวสั่นเทา เขาจับจ้องดวงตาของสวี่อันอันไม่วางตา ท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกไม่ยินยอมแม้แต่เสียงที่เย็นชาตามปกติ ในเวลานี้ได้กลายเป็นเสียงที่แหบแห้งเล็กน้อย“ซ่งอวี่ซือรักแม่ของเธอมาก จะไม่บอกเรื่องการตายกับน้าซ่งได้ยังไง?”นี่เป็นครั้งแรก
Read More

บทที่ 14

สุดท้ายสวี่อันอันก็ยอมประนีประนอมคนตายก็ตายไปแล้ว ต่อให้เธอจะปกปิดสถานที่ฝังศพของฉันในเวลานี้ แต่เซี่ยชิงโจวก็ยังมีช่องทางอื่นในการค้นหาเมื่อสวี่อันอันพาเขามาถึงสุสานของฉัน เนินดินเล็ก ๆ ก็ปกคลุมไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งแล้วเป็นดอกกุหลาบที่ฉันชอบที่สุดสวยสดงดงามและอบอุ่นท้องฟ้าเริ่มมีฝนโปรยปรายลงมาและปกคลุมไปด้วยหมอก ดูอ้างว้างและหนาวเย็นเซี่ยชิงโจวคุกเข่าลงข้างหนึ่งหน้าหลุมศพของฉัน ลูบไล้ใบหน้าเปื้อนยิ้มของฉัน แล้วพูดอย่างขมขื่น“เธอไม่ได้ฝากคำพูดที่เกี่ยวกับผมไว้เลยจริงเหรอ?”“คุณจะถามอีกกี่รอบ เธอบอกว่าอยากให้คุณเลิกเกลียดเธอ คุณทำได้ไหม?”“ผมทำไม่ได้ ทำยังไงดี?”เซี่ยชิงโจวไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กสาวที่เคยสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดชีวิตจึงหายไปจากโลกใบนี้แล้ว?“ทำไม่ได้เหรอ? งั้นก็ไปตายซะ!”สวี่อันอันเอาคำพูดของเซี่ยชิงโจวที่เคยกัดกินหัวใจฉันตอกกลับไป“ตอนแรกที่ซ่งอวี่ซือตามตื๊อคุณแบบนั้น คุณปฏิบัติกับเธอยังไง? เธอไร้ค่าจนไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว คุณทำยังไง?เป็นคุณที่ทำกับเธอเหมือนเป็นตัวตลก และตอนนี้ก็เป็นคุณที่เสียใจ ถ้าต้องการให้ซ่งอวี่ซือกลับมา คุณควรขอโทษและ
Read More
ก่อนหน้า
12
DMCA.com Protection Status