LOGINShare
บทที่ 1
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 2
ฉันลอยละล่องกลับมาที่บ้านคฤหาสน์หรูหลังหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ในเขตชานเมืองราวกับสัตว์ป่าจำศีลท่ามกลางความมืดมิดนั้น คือบ้านที่ไม่เคยมอบความอบอุ่นให้ฉันเลยแม้แต่นิดแสงของโคมไฟสะท้อนแววตาดุดันของพี่ชายอย่างนุ่มนวล เขากำลังจัดการงานของบริษัทเรียวคิ้วขมวดเข้าหากันเขามองเวลาบนโทรศัพท์มือถือ แววตาเริ่มหมดความอดทน ราวกับกำลังหงุดหงิดผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเปิดโทรศัพท์มือถือ พยายามโทรหาใครสักคนแต่ดูเหมือนว่าจะโทรไม่ติด เขาสถบแล้วตัดสายทิ้งกวาดของทุกอย่างบนโต๊ะทิ้งพี่ชายอารมณ์ร้อนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ฉันรู้ดี“โยวโยว เธอปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ”“กล้าดียังไงถึงได้บล็อกเบอร์กับวีแชตของฉัน!”พี่ชายปาข้าวของระบายอารมณ์“แน่จริงชาตินี้ก็อย่ากลับมาอีก”“จะไปตายที่ไหนก็ไป”จมูกฉันพลันแสบร้อนขึ้นมาถึงจะตายแล้วก็เถอะพอได้ยินคำพูดแบบนั้น ฉันเองก็อยากร้องไห้เหมือนกัน“พี่คะ สมใจพี่แล้วล่ะ”“น้องสาวของพี่ หลินโยวโยวตายแล้วจริง ๆ”ฉันมองแสงอาทิตย์ยามเย็นที่อยู่ไกลออกไปค่อย ๆ เลือนหายราวกับอุณหภูมิองศาสุดท้ายของร่างกายฉันเองก็ถูกพรากไปด้วย
Last Updated : 2024-10-29เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 3
ที่พี่เกลียดฉันขนาดนั้นใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลจากคำบอกเล่าของเขาฉันเป็นคนทำให้แม่ตายแล้วก็เป็นฉันที่ทำให้พ่อตายด้วยหลายวันก่อนที่แม่ใกล้จะคลอด จู่ ๆ ก็นึกครึ้มอยากไปซื้อเสื้อผ้าให้ฉันที่ห้างสรรพสินค้า จึงถูกรถคันหนึ่งชนเข้า เมื่อถึงโรงพยาบาล อาการก็ร่อแร่แล้ว การผ่าคลอดช่วยชีวิตฉันเอาไว้ แต่ไม่สามารถรักษาชีวิตของแม่เอาไว้ได้เธอตายจากไปในวันที่ฉันเกิดขึ้นมาแม้ประโยคสุดท้ายที่แม่พูดข้างหูพ่อว่า “ดูแลโยวโยวโยวให้ดี บอกลูกว่า แม่รักลูก”ประโยคนั้น พ่อเป็นคนบอกฉันข้างหูตอนที่เขาเมาแต่พ่อก็ยังไม่เหลียวแลฉันพ่อมักพูดประโยคเหล่านั้นเฉพาะตอนที่เขามา ส่วนเวลาอื่นก็เอาแต่ทำหน้าเย็นชา ไม่มองหน้าฉัน ราวกับว่าในบ้านไม่ฉันคนนี้อย่างไรอย่างนั้นแต่ก่อนหน้านี้ไม่นาน คนเป็นพ่อที่ไม่แยแสฉันก็ตายจากไปเช่นกัน ด้วยการฆ่าตัวตายพ่อทิ้งจดหมายไว้ฉบับหนึ่งแต่พี่ชายไม่ยอมให้ฉันอ่านไม่แล้วก็ยอมให้ฉันไปร่วมงานศพของพ่อด้วยไม่ไปก็ไม่ไปถึงอย่างไรพ่อก็คงไม่อยากเห็นหน้าฉันในวาระสุดท้ายอยู่ดี
Last Updated : 2024-10-29เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 4
พี่ชายนั้นลำบากมาก เขาอายุมากกว่าฉันสิบปีตั้งแต่พ่อป่วยเป็นโรคซึมเศร้า บริษัทของครอบครัวก็เริ่มเข้าสู่ช่วงขาลงเขาเรียนเก่งมาก ทั้งยังได้ข้ามชั้นปีอยู่ตลอด ตอนอายุยี่สิบก็เรียนจบมหาวิทยาลัย ก่อนจะเข้าบริษัทแล้วเริ่มรับช่วงต่อจากเด็กไม่รู้ประสาคนหนึ่งที่เพิ่งก้าวเข้าสู่สังคม ตอนนี้ได้กลายเป็นซีอีโอของตระกูลหลินแล้วชีวิตที่ผ่านมาของเขานั้นไม่ง่ายเลยฉันถึงได้สงสารพี่ชายมากตอนที่พี่ดื่มเหล้าอย่างไม่คิดชีวิตจนถึงดึกดื่นเพื่อหน้าที่การงาน ฉันจะต้มซุปแก้เมาค้างให้เขา แล้วแอบวางไว้บนโต๊ะตื่นเช้ามาก็จะเคี่ยวโจ๊กข้าวฟ่างอุ่นท้องให้เขาพอพี่ชายขยี้ตาด้วยความเหนื่อยล้า ฉันก็ใช้เงินค่าขนมที่ฉันเก็บหอมรอมริบมาทั้งเดือน เปลี่ยนโคมไฟแสงแยงตาบนโต๊ะหนังสือของพี่ทันที ทั้งยังวางยาหยอดตากับวิตามินไว้บนโต๊ะให้เขาด้วยฉันจะรีดเสื้อเชิ้ตที่ซักแล้วของพี่ชายให้เรียบกริบ เหมือนที่แม่ทำฉันคิดว่าการที่แอบดูแลพี่อยู่ห่าง ๆ แบบนี้ก็นับว่าเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระให้เขาอย่างหนึ่งหากไม่ใช่เพราะเขา ฉันคงไม่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้แต่ความจริงแล้ว บ้านจะใหญ่โตหหรือเปล่านั้น ฉันไม่เคยสนใจเลยสิ่ง
Last Updated : 2024-10-29เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 5
พี่ชายไม่โทรหาฉันอีกต่อไปก็ถูกต้องแล้วละสำหรับพี่ชายแล้ว การโทรหาสักครั้งหนึ่งก็กับว่าอดทนกับฉันมากที่สุดแล้วยังจำครั้งแรกที่ฉันทะเลาะกับพี่อย่างรุนแรงได้เส้นเอ็นบนมือของเขาปูดโปน ชี้ไปที่นอกประตู ในค่ำคืนที่มืดมิด มองไม่เห็นแม้แต่ห้านิ้วที่ยื่นออกมา “หลินโยวโยว ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ”“ฉันไม่มีน้องสาวอย่างเธอ”ฉันปาดน้ำตา ร้องตะโกนใส่เขา“พี่คิดว่าฉันอยากมีพี่ชายแบบพี่หรือ?”“หลินลู่หมิง ฉันเกลียดพี่”เขาตบหน้าฉันด้วยฝ่ามือ ใบหน้าของฉันเห่อร้อนบวมปูดขึ้นมาฉันวิ่งออกประตูไป ขดตัวซ่อนอยู่ริมถนนนอกบ้าน หวังว่าพี่ชายจะออกมาตามหาฉันกลางคืนลมพัดหนาวเหน็บ ฉันสวมชุดนอนผ้าไหมไม่นานมุมปากก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ร่างทั้งร่างก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้สุดท้ายฉันก็เสียใจที่ได้รู้ว่า พี่ชายไม่มีทางออกมาตามหาฉันเขาไม่แม้แต่จะก้าวเท้าออกจากประตูจากนั้นก็อากาศก็หนาวจนทนไม่ไหว ทั้งยังไม่มีเงิน จึงจำใจต้องไปบ้านเพื่อนที่สนิทกันพักอยู่หลายคืนสุดท้ายเขาก็โทรหาฉันฉันนึกว่าสุดท้ายแล้วเขาเป็นห่วงฉัน เฝ้ารออย่างคาดหวังสุดหัวใจว่าพี่ชายจะมารับฉันฉันนึกว่าตอนที่เขาเจอครั้ง
Last Updated : 2024-10-29เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 6
ฉันมองใบหน้าถมึงทึงของพี่ชายที่นอนอยู่บนโซฟาเผยยิ้มออกมาในที่สุดเพราะรู้ว่าใกล้ถึงช่วงปิดเทอมของน้องสาวฉันตอนที่ฉันเรียนประถมน้องสาวต่างสายเลือดก็ปรากฏตัวที่บ้านของฉันว่ากันว่าหน้าตาเหมือนแม่แท้ ๆ ของฉันที่จากไปไม่น้อยเพราะอย่างนั้นพี่ชายถึงเต็มใจที่ดูแลเธอฉันคิดอยู่บ่อย ๆ ว่าถ้าฉันหน้าตาเหมือนแม้บ้างสักนิดคงจะดีไม่น้อยอย่างน้อยพ่อกับพี่ชายคงไม่เกลียดฉันมากขนาดนี้หลินเสี่ยวหย่าวิ่งกระโดดโลนเต้นไปยังหน้ารถของพี่ชาย สวมชุดกระโปรงสีขาวฟู่ฟ่อง องศาของเรียวคิ้วและดวงตาที่ยกขึ้นชวนให้คนเอ็นดู ปลายจมูกแดงระเรื่อ รอยยิ้มสดใสทั้งยังเป็นเจ้าหญิงที่ถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมตั้งแต่เล็กจนโตเธอเก่งเรื่องออดอ้อนให้พี่ชายและพ่ออารมณ์ดี จึงกลายเป็นที่เอ็นดูของคนอื่นได้อย่างง่ายดายไม่เหมือนฉัน ซุ่มซ่าม ขี้กลัวฉันไม่กล้าเพราะทุกครั้งที่สงสัยหรือร้องไห้งอแง สิ่งที่ได้รับกลับคืนมานั้นคือคำสบถด่าและความรุนแรงที่โหดร้ายยิ่งกว่าพี่ชายอุ้มเสี่ยวหย่ามานั่งบนตักของตัวเองคลอเคลียใบหน้าของเธอ“มีแต่เสี่ยวหย่าของพวกเรานั่นแหละที่เป็นเด็กดี”“ไม่เหมือนยัยตัวซวยหลินโยวโยวนั่น ผ่านมาห
Last Updated : 2024-10-29เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 7
”อย่าว่าพี่โยวโยวอย่างนั้นสิคะ”“เธออาจจะกำลังโมโห”“ผิดที่หนูเอง ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของหนู พี่สาวก็คงไม่โกรธพี่ชายขนาดนี้”เฮ้อ กลิ่นอันคุ้นเคยของหลินเสี่ยวหย่ากลิ่นหอมฟุ้งกระจายทำอย่างไรฉันก็ไม่สามารถเชื่อมโยงเด็กผู้หญิงตรงหน้ากับแม่ผู้แสนอ่อนโยนในภาพถ่ายได้เลยเหมือนจริง ๆ หรือ?“เสี่ยวหย่าใจดีจัง หลินโยวโยวร้ายกับเราขนาดนี้ แต่เรายังพูดแก้ต่างให้เธออีก” พี่ชายลูบหัวของหลินเสี่ยวหย่าอย่างเบามือ“พ่อเขียนไว้ในพินัยกรรมว่าให้พี่กับหลินโยวโยวแบ่งทรัพย์สินกันคนละครึ่ง”“แต่พี่เห็นท่าทางบ้าบอของเธอแล้ว จะคู่ควรกับการเป็นน้องสาวพี่ได้ยังไง”“เพราะอย่างนั้น พี่ถึงตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนชื่อคนในพินัยกรรมเป็นน้องเสี่ยวหย่าแทน”ความรู้สึกพะอืดพะอมบางอย่างแล่นริ้วขึ้นมาจากกระเพาะอาหารฉันอยากไปจากที่นีแต่เหมือนวิญญาณถูกล่ามเอาไว้ขยับตัวไม่ได้ในหัวเสียงดังอื้ออึงเสียงของพี่ชายดังขึ้นข้างหูฉัน“อันที่จริงตอนที่ช่วยชีวิตพ่อกลับมาได้ เขาอยากเจอหลินโยวโยว”“พ่อยังบอกให้พี่ดูแลน้องสาวให้ดี บอกว่าขอโทษเธอ”“ไม่ทันไรพ่อก็ยกโทษให้เธอแล้ว”“แต่พี่ไม่”...หลินเสี่ยวหย่ากอดแขนพี่
Last Updated : 2024-10-29เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 8
ตอนที่หลิ่นเสี่ยวหย่าเพิ่งเข้ามา ก็นับว่าดีกับฉันไม่น้อยอย่างน้อยตอนอยู่ที่บ้านเธอมักจะตามหลังฉันต้อย ๆ หัวเราะคิกคักร้องเรียกฉัน “พี่โยวโยว”จนกระทั่งเธอพบว่าพ่อไม่สนใจฉัน พี่ร้ายกับฉันเธอถึงได้เริ่มร้ายกับฉันตามฉันถึงได้รู้ว่าอันที่จริงหลินเสี่ยวหย่านั้นไม่ชอบยิ้มเธอเคยขังฉันไว้ในห้องน้ำที่โรงเรียน ให้ผู้หญิงคนอื่นกระชากหัวฉัน กดฉันลงกับพื้นทิ้งรอยเท้าไว้บริเวณใต้ร่มผ้าตั้งใจให้ฉันเจ็บแต่ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้หาอย่างไรก็ไม่เจอแม้แต่รอยช้ำ“พี่โยวโยว อย่าเกลียดฉันเลยนะคะ”“ถ้าจะเกลียด ก็เกลียดพี่ชายของพี่เถอะ ฉันถึงได้ทำกับพี่แบบนี้”“เขาอนุญาตทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นลูกเลี้ยงอย่างฉัน จะทำอะไรรุนแรงแบบนี้ได้ยังไง”นั่นสินะ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายอนุญาตเธอจะกล้ารังแกฉันถึงขนาดนี้ได้ยังไง?ที่แท้พี่ชายอยากให้ฉันตายจริง ๆหลังจากนั้นฉันก็ไม่หวังให้พี่ชายมาช่วยฉันอีกฉันขอแค่เธออย่าลงไม้ลงมือกับฉัน“เจ็บ”เจ็บจนฉันร้องไม่ออกฉันมาคิดดูแล้ว เธอนั้นเหมือนน้องสาวของพี่ชายมากกว่าจริง ๆโหดร้ายเหมือนกันไร้หัวใจเหมือนกัน
Last Updated : 2024-10-29เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 9
นับครั้งที่ไม่ถ้วนที่กลับบ้านมาพร้อมกับเส้นผมและเสื้อผ้ายุ่งเหยิงพอพี่ชายเห็นก็แค่มองฉันอย่างเย็นชา แล้วลากฉันมาถาม “หลินโยวโยว นี่เธอออกไปเกเรข้างนอกมาใช่ไหม?”“เธอยังอายุไม่ถึงสิบแปดด้วยซ้ำ เธอจะสู้หน้าแม่ยังไง?”ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ฉันห้ามตัวเองไม่ให้พูดออกไปแต่ความเจ็บปวดทางร่างกายและใจนั้นกลับห้ามไม่อยู่ฉันอยากบอกพี่ชายแต่หลินเสี่ยวหย่ารวมหัวกับผู้ชายในห้อง ถอดเสื้อผ้าฉัน ถ่ายรูปฉันในสภาพที่ดูไม่ได้ใบหน้าสวยของเธอยกยิ้มไร้พิษภัย“หลินโยวโยว เธอว่าถ้าฉันปล่อยรูปพวกนี้ออกไป”“พอถึงตอนนั้นแล้ว เธอว่าพี่จะคิดกับเธอยังไง”คิดยังไงสำคัญด้วยเหรอ?ฉันคิดไม่ถึงเลยเมื่อฉันเริ่มกินยาผมก็ร่วงเป็นกำ ๆแต่ก็ไม่มีประโยชน์ฉันไปหาคลินิกจิตแพทย์คุณป้าลูบหัวฉัน ความอบอุ่นและใส่ใจที่หาได้ยากนักฉายในแววตาจมูกของฉันพลันแสบร้อนขึ้นมา น้ำตาไหลพรากความหวังดีและใส่ใจนี้ ฉันไม่เคยพบเห็นมาก่อน“โยวโยว เธอยังเด็ก อนาคตยังอีกไกล”“ไม่มีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้”“ถ้าเล่าให้คนในครอบครัวฟังไม่ได้ ก็เล่าให้ฉันฟังได้นะ”สุดท้ายสติสัมปชัญญะของฉันห้ามฉันไม่ให้ทำลายตัวเองฉันหยิบมีดขึ้น
Last Updated : 2024-10-29
Latest chapter
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า ตอนพิเศษ
หลินเสี่ยวหย่าพบเจอกับความรุนแรงในโรงเรียนได้ครึ่งปีก็อดทนต่อไปไม่ไหวจนกระโดดตึกลงมาตอนที่ยืนอยู่ริมตึก เธอเคยคิดว่า เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนอ่อนแอคนนั้นความจริงแล้วเข้มแข็งมากจริง ๆในเมื่อเธอถูกพี่ชายเมินเฉยมากว่าสิบแปดปีถูกตัวเองรังแกที่โรงเรียนมาหกปี ตั้งแต่มัธยมต้นปีหนึ่งจนถึงมัธยมปลายปีสามแต่ก็ยังไม่ฆ่าตัวตาย ทว่าสุดท้ายกลับถูกรถชนตายเสียอย่างนั้นน่าตลกเสียจริง พอได้ยินข่าวของหลินลู่หมิง ก็ได้แต่แค่นหัวเราะเสียงเย็น “สมน้ำหน้า”ก่อนจะเสริมอีกประโยค “ไม่สาสมกับเธอเลย”ทุกคนต่างรู้ว่าประธานใหญ่ของธุรกิจตระกูลหลินนั้นเป็นคนหนุ่มมากความสามารถในบ้านนั้นแขวนรูปขนาดใหญ่ ได้ยินมาว่าเป็นน้องสาวของเขาหลินลู่หมิงค้นทั้งบ้านและโทรศัพท์ของตัวเองกลับไม่มีรูปถ่ายของหลินโยวโยวสักใบเดียวสุดท้ายได้โทรศัพท์มือถือของน้องสาวกลับมาถึงได้พบว่ามีรูปหนึ่งที่เขาถ่ายไว้น้องสาวในภาพ ใส่ชุดกระโปรงสีขาวฟูฟ่อง สวมมงกุฎเจ้าหญิง บนนั้นฝังล้อมไปด้วยเพชรแวววาว เปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์น้องสาวยิ้มตาเป็นเส้นโค้ง ใบหน้าสดใน ในมือถือเค้กวันเกิดหน้าเค้กเขียนว่า “สุขสันต์วันเกิดน้องสาวของฉัน”น
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 23
ฉันมองใบหน้าของหลินลู่หมิงที่กำลังยิ้มแย้มรู้สึกสงสัยไม่น้อยสองแขนของเขาอ้าออกหันมาหาฉัน“โยวโยว น้องสาวของพี่ พี่ได้เจอเธอ”ฉันหันหลังกลับด้วยความรังเกียจ“หลินลู่หมิง”“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ”“ฉันจะไม่เรียกนายว่าพี่อีก แล้วฉันก็ไม่ใช่น้องสาวของนาย”ความตื่นเต้นในแววตาของเขาค่อย ๆ จางหาย ท่อนแขนก็ค่อย ๆ ลดลงเขาเอ่ยเสียงแผ่วเบา “น้องสาว พี่ตายแล้ว เธอจะไม่ดีใจสักนิดหรือ”น้ำเสียงอ้อนวอนนั้นยากจะอธิบาย“ไม่”“ถ้าเป็นไปได้ ฉันขอให้นาย”เขาเงียบเพื่อฟัง มุมปากยกยิ้มบาง ใบหน้านั้นจริงใจจนแทบจะเหมือนคนเสียสติ“อายุยืนร้อยปี”“อยู่อย่างโดดเดี่ยวไปจนแก่เฒ่า”รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งค้าง “โยวโยว เธอพูดอะไรน่ะ”“ฉันพูดว่า นายห้ามตาย”“เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”“หลินลู่หมิง ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ฉันก็ไม่อยากพบเจอนายอีก”วันที่ฉันจากโลกมนุษย์ไป ได้ไปเจอหลินอีและเยว่เยว่เป็นครั้งสุดท้ายพวกเขากำลังยืนอยู่หน้าหลุมศพของฉันรำลึกถึงฉันสายลมพัดมา ฉันมองดูพวกเขาเผยยิ้มก่อนจะล่องลอยไปไกลแสนไกลลืมเลือนต่างหากคืออิสระที่แท้จริง
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 22
ราวกับได้ยินเสียงในใจของฉันพี่ชายพลันเงยหน้าขึ้น มองห้องอันว่าเปล่า นั่นคือที่ที่ฉันเคยอาศัยตอนยังมีชีวิตอยู่สะอาดเหมือนไม่เคยมีคนอยู่มาก่อนนั่นสินะ ที่หลินเสี่ยวหย่ามี ฉันไม่มีเลยสักอย่าง“โยวโยว เธอยังอยู่ที่นี่ใช่ไหม”“พี่รู้สึกว่าเธอยังอยู่ที่นี่ตลอด”พี่ชายเหมือนวิญญาณหลุดลาย นั่งอยู่ในห้องป้าหวังเดินออกมาก่อนจะถอนหายใจ“ลู่หมิง เราต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ”“โยวโยวเป็นห่วงเรามา”“แต่ก่อนเวลาเราเมา ซุปแก้เมาค้างกับโจ๊กข้าวฟ่างพวกนั้น โยวโยวเขาเตรียมให้เราทั้งหมดเลย”“แล้วก็ของบำรุงสายตาบนโต๊ะเราพวกนั้นด้วย”“เสื้อเชิ้ต เสื้อผ้าต่าง ๆ ของเรา โยวโยวก็เป็นคนช่วยรีดให้เรา”จู่ ๆ หลินลู่หมิงก็คิดถึงสมัยก่อนตอนที่ดื่มจนเมา พอเข้าประตูบ้านมาก็เห็นน้องสาวชะโงกหัวออกมาจากห้อง แอบมองมาที่ตัวเอง ตอนนั้นเธอเพิ่งขึ้นมัธยมหนึ่ง แต่ตัวเขาต้องกินเลี้ยงกับลูกค้าที่บริษัทไม่หยุดหย่อนตอนนั้นเขาทำอะไรลงไป?เขาพยายามนึก“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ”“ฉันคงไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้”“ฉันเกลียดเธอ หลินโยวโยว”เขาเห็นดวงตาสุกใสของน้องสาวค่อยเอ่อคลอด้วยน้ำตา เขารู้สึกสะใจมาก หลังจากนั้นก็รู้สึกผิดน
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 21
หลินลู่หมิงตรวจสอบสิ่งที่ฉันประสบพบเจอก่อนจะจากโลกนี้ไปถึงได้รู้ว่าหลินเสี่ยวหย่าทำอะไรไว้มากมายลับหลังเขาที่แท้เขานั้นไม่เข้าใจอะไรเลยฉันคิดว่าเขารู้ทุกอย่างเสียอีกฉันมองเขาเรียกหลินเสี่ยวหย่าที่กำลังเรียนอยู่ออกมาจากห้องเรียน ก่อนจะลากเธอไปที่ห้องน้ำหญิงก่อนจะทำทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันทั้งยังเรียกคนมาถ่ายรูปเธอในสภาพงามหน้าหลังจากนั้นก็ให้คนโพสต์อย่างนิรนามบนเว็บบอร์ดต่าง ๆ ของโรงเรียนรวมถึงเรื่องที่เธอปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับฉัน ยกพวกมารังแกฉันในโรงเรียนเมื่อคนร้ายกลับใจนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าหลินเสี่ยวหย่าเดือดดาลสิ่งที่เธอได้รับนั้นรุนแรงยิ่งกว่าฉันในตอนนั้นเป็นร้อยเป็นพันเท่าเธอคุกเข่าอยู่หน้าประตูห้อง อ้อนวอนให้หลินลู่หมิงไว้ชีวิตตัวเองเธอไม่เข้าใจว่าทั้ง ๆ ที่หลินลู่หมิงเกลียดน้องสาวของตัวเอง แถมอีกฝ่ายยังตายแล้วด้วย แล้วทำไมถึงไม่ดีใจ?ทำไมถึงได้คิดแค้นกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต ติดบัญชีทีละเรื่องแก้แค้นคนที่เคยกลั่นแกล้งเธอทุกคนราวกับเขานั้นเป็นห่วงน้องสาวของตัวเองเหลือเกินส่วนคนร้ายข่มขืนคนนั้นจู่ ๆ ก็ถูกพบว่าตายโดยไม่รู้สาเหตุเสียอย่างนั้น ศพที
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 20
หลินอีกกับเยว่เยว่ขอเถ้ากระดูกฉันจากหลินลู่หมิงพวกเขาสองคนร้องไห้จนตาบวมฉันรู้สึกความรู้สึกของคนเรานั้นไม่อาจวัดได้ด้วยเวลา ยกตัวอย่างเช่น ฉันกับพี่ชายที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาสิบแปดปี แต่พี่ไม่เคยกอดฉันสักครั้งไม่เคยรักฉันเลยสักนิดแต่ความรักที่ฉันสัมผัสได้ยามที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกบนนี้นั้นมาจากเยว่เยว่และหลินอีเกือบทั้งหมดฉันตายในคืนที่ตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่“เอาเถ้ากระดูกของโยวโยวคืนให้พวกเรา”สีหน้าของเยว่เยว่ไร้อารมณ์ “โยวโยวไม่อยากอยู่กับนาย สิ่งสุดท้ายที่เธอทำ คือหนีไปจากนาย”“ไม่ใช่หรือไง”เยว่เยว่ไม่ได้ด่าพี่ชายฉันสาดเสียเทเสียเหมือนตอนอยู่กับฉันเธอพยายามรักษามารยาทเพราะเธอไม่อยากฉันต้องถูกคนดูแคลนเพราะมีเพื่อนพูดจาหยาบคายแบบเธอ“หลินลู่หมิง ฉันรู้ นายเกลียดโยวโยวไม่ใช่รึไง?”เยว่เยว่จ้องมองหลินลู่หมิงเขาหลุบตาลง ในมือกุมเถ้ากระดูกของฉันไว้ทว่าไม่ตอบโต้นั่นสินะ เขาจะพูดอะไรได้เล่า?ทว่าเยว่เยว่ไม่คิดจะปล่อยเขาไป“ไม่อย่างนั้น ทำไมนายถึงได้รวมหัวกับน้องสาวลูกบุญธรรมหลินเสี่ยวหย่า บีบคั้นจนน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองตาย”“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเสี่ยวหย่า? อย
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 19
ตำรวจข้ามภาพท่อนนั้น ก่อนจะเห็นฉันที่ถูกรถชนยามเดินสติเลื่อนลอยจากกล้องวงจรปิดริมถนนตำรวจดูด้วยความสงสาร ตบบ่าของหลินลู่หมิงแต่ไม่เอ่ยคำใดหลินลู่หมิงทรุดนั่งลงกับพื้น ดวงตาเหม่อลอย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวราวกับสมัยก่อน ตอนที่เขายังเป็นเด็กอายุสิบขวบมองน้องสาวที่เพิ่งลืมตาดูโลกและแม่ที่เพิ่งจากโลกนี้ไปหากเทียบความเจ็บปวดในคราวนั้นกับตอนนี้แล้ว ไม่ได้ย่อหย่อนไปกว่ากันเลยการจะหาศพฉันให้เจอสำหรับหลินลู่หมิงแล้วใช้เวลาไม่มากนักฉันนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นร่างขาวซีด ทั้งเย็นเฉียบทั้งยังแข็งทื่อคนจากโรงพยาบาลรู้สึกสงสาร “สาวน้อยน่าสงสารเสียจริง ได้ยินว่าเพิ่งอายุสิบแปด”จากนั้นก็เริ่มตำหนิ“ตั้งนานแล้ว ครอบครัวเพิ่งจะมาตามหา”สายตากวาดมองหลินลู่หมิงหัวจรดเท้า ดูท่าแล้วไม่ใจเขาสักเท่าไหร่นั่นสินะ ฉันในชาตินี้ถูกหลินลู่หมิงทำร้ายเสียส่วนใหญ่อีกส่วนหนึ่งก็ถูกหลินเสี่ยวหย่าทำร้ายสองพี่น้องคู่นี้ คือฆาตกรหลินลู่หมิงกอดศพของฉันเอาไว้ “โยวโยว พี่มารับเธอกลับบ้านแล้วนะ”“เธอหนาวหรือเปล่า”เขาหนาวจนสั่นสะท้านแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ สองมือยังคงลูบใบหน้าขาวซีดของฉันไม่หยุด
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 18
หลินลู่หมิงคิดแล้วคิดอีกนับครั้งไม่ถ้วนหากคืนนั้นเขาออกตามหาน้องสาวตัวเองตามที่หัวใจเรียกร้องไม่แน่ว่าจุดจบอาจจะต่างออกไปทว่าฝีเท้ากลับหยุดลงตรงหน้าประตูเขาคิดว่าหลินโยวโยวต้องกลับมาแน่นอนไม่ว่าตัวเองจะด่าทอเธออย่างไร แต่เธอก็คือน้องสาวของเขา เขาคือครอบครัวหนึ่งเดียวของเธอที่เหลืออยู่บนโลกนี้ถ้าไม่กลับมา จะไปไหนได้?หลินลู่หมิงไปยังสถานีตำรวจ แจ้งความบุคคลสูญหายตำรวจสอบถามหลินลู่หมิงตามปกติ “หายตัวไปกี่วันแล้ว”เขาตอบอย่างรู้สึกผิด “เจ็ดวันครับ”“คุณเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเธอหรือ?”“น้องสาวหายตัวไปตั้งเจ็ดวัน คุณเพิ่งจะมาแจ้งตำรวจตอนนี้เนี่ยนะ?”แววตาของตำรวจกวาดมองเขาหัวจรดเท้า น้ำเสียงไม่เป็นมิตรในใจของเขาสัมผัสได้ถึงลางร้ายที่รุนแรงยิ่งขึ้นเขาไม่มีสตินึกคิดเสียงหนึ่งดังซ้ำวนไปในหูของเขา“นายไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือ”ฉันลอยอยู่กลางอากาศ มองดูพี่ชาย ท่าทีเหมือนกับแมลงวันหัวขาดที่บินสะเปะสะปะรู้สึกแปลกใหม่อยู่เหมือนกันแฮะนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตื่นกลัวเพราะฉันฉันถึงกับคิดว่า โชคดีที่ฉันตายแล้วไม่อย่างนั้นถ้าเขาเจอตัวเขาสิ่งแรกที่เขาทำคงตบห
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 17
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเยว่เยว่จะมาตามหาฉันที่บ้านเธอเกลียดพี่ชายของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะบางครั้งจำเป็นต้องมาส่งฉันกลับบ้าน เธอไม่ทางถ่อมาถึงชานเมืองแสนไกลขนาดนี้หรอกแต่เพราะฉันไม่รับโทรศัพท์มาเจ็ดวันแล้ววินาทีที่หลินลู่หมิงเปิดประตูห้อง เมื่อเห็นผู้มาเยือน รอยสักบนกระดูกไหปลาร้า และผมเดทล็อกที่เป็นเอกลักษณ์ เรียวคิ้วก็ขมวดแน่นเขากำลังจะอ้าปากพูด“นายขังโยวโยวไว้ที่ไหน?”หลินลู่หมิงขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม“เธอไม่ได้มั่วสุมกับพวกเธอหรอกหรือ?” น้ำเสียงดูเหยียดหยาม สายตามองต่ำเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ เขาดูถูกทุกคนที่สนิทสนมกับฉันเขาจะดูถูกฉันก็ได้ แต่ฉันไม่ยอมให้เขาดูถูกเพื่อนของฉัน พี่สาวของฉันเด็ดขาดดวงตาของเยว่เยว่เบิกขึ้น เธอชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะสีหน้าจะกลายเป็นเย็นชา“หลินลู่หมิง นายยังเป็นคนอยู่ไหม?”“น้องสาวนายหายตัวเป็นเจ็ดงัน แต่นานกลับไม่ออกตามหาเธอ?”“นายไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอหรือ?”มือของหลินลู่หมิงที่จะลูกบิดประตูกำแน่นจนขาวซีด ฉันมองเห็นความหวาดกลัวในแววตาของเขา แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นก่อนที่เขาจะกลับมาสงบนิ่งดังเดิม“จะเกิ
เมื่อฉันตาย พี่ชายกลายเป็นบ้า บทที่ 16
เจ็ดวันหลังจากฉันตายหลินลู่หมิงตัดสินใจออกตามหาฉันเป็นครั้งแรกแต่หลินเสี่ยวหย่ากลับขวางเขาไว้ “พี่คะ พี่โยวโยวต้องไปอยู่ที่บ้านผู้ชายคนนั้นแน่เลย”“ขืนพี่จะหาพี่สาวตอนนี้ แล้วบังเอิญเห็นพี่สาวกับแฟน...”พูดถึงเท่านั้นก็หยุดลงหลินลู่หมิงกระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาหนังแท้ในบ้าน โยนกุญแจรถบีเอ็มอับเบิลยูไปอีกทางล้มเลิกความคิดที่จะออกตามหาฉันฉันมองหลินเสี่ยวหย่ายกยิ้มมุมปากอย่างลำพองใจหลังจากนั้นไม่นาน หลินลู่หมิงก็โทรหาเพื่อนของเขา ต่อว่าฉัน“หลินโยวโยวไม่รู้ว่าไปบ้าอยู่ไหน เจ็ดวันแล้วก็ยังไม่กลับบ้าน”“เฮ้อ น้องสาวของนายคนนั้น ก่อนหน้านี้ฉันเคยเจอที่บาร์สองสามครั้ง รอบตัวมีแต่เพื่อนไม่เอาถ่าน ไม่เป็นผู้เป็นคน”“ตอนนี้คงอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนไหนสักคน”ฉันฟังเขากับเพื่อนใส่ร้ายป้ายสีดูถูกเหยียดหยามฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉยที่แท้แล้วในสายตาของเขา ฉันเป็นผู้หญิงอย่างนั้นหรอกหรือส่วนน้องสาวของเธอนั้นสะอาดบริสุทธิ์สินะฉันลอยละล่องออกไปไกลมองดูแสงไฟจากบ้านเรือนสว่างขึ้นแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดฉันคิดถึงเยว่เยว่ ทั้งยังคิดถึงหลินอีด้วยบนโลกนี้ยังมีพวกเขาที่ใส่ใจฉันแ
