บทที่ 5

พี่ชายไม่โทรหาฉันอีกต่อไป

ก็ถูกต้องแล้วละ

สำหรับพี่ชายแล้ว การโทรหาสักครั้งหนึ่งก็กับว่าอดทนกับฉันมากที่สุดแล้ว

ยังจำครั้งแรกที่ฉันทะเลาะกับพี่อย่างรุนแรงได้

เส้นเอ็นบนมือของเขาปูดโปน ชี้ไปที่นอกประตู ในค่ำคืนที่มืดมิด มองไม่เห็นแม้แต่ห้านิ้วที่ยื่นออกมา

“หลินโยวโยว ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ”

“ฉันไม่มีน้องสาวอย่างเธอ”

ฉันปาดน้ำตา ร้องตะโกนใส่เขา

“พี่คิดว่าฉันอยากมีพี่ชายแบบพี่หรือ?”

“หลินลู่หมิง ฉันเกลียดพี่”

เขาตบหน้าฉันด้วยฝ่ามือ ใบหน้าของฉันเห่อร้อนบวมปูดขึ้นมา

ฉันวิ่งออกประตูไป ขดตัวซ่อนอยู่ริมถนนนอกบ้าน หวังว่าพี่ชายจะออกมาตามหาฉัน

กลางคืนลมพัดหนาวเหน็บ ฉันสวมชุดนอนผ้าไหม

ไม่นานมุมปากก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ร่างทั้งร่างก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

สุดท้ายฉันก็เสียใจที่ได้รู้ว่า พี่ชายไม่มีทางออกมาตามหาฉัน

เขาไม่แม้แต่จะก้าวเท้าออกจากประตู

จากนั้นก็อากาศก็หนาวจนทนไม่ไหว ทั้งยังไม่มีเงิน จึงจำใจต้องไปบ้านเพื่อนที่สนิทกัน

พักอยู่หลายคืน

สุดท้ายเขาก็โทรหาฉัน

ฉันนึกว่าสุดท้ายแล้วเขาเป็นห่วงฉัน เฝ้ารออย่างคาดหวังสุดหัวใจว่าพี่ชายจะมารับฉัน

ฉันนึกว่าตอนที่เขาเจอครั้งแรกจะมอบอ้อมกอดให้กับฉัน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นอีกหนึ่งฝ่ามือที่รุนแรงยิ่งขึ้น

ฉันยืนไม่อยู่ ล้มลงกับพื้น

กุมใบหน้า น้ำตาเอ่อคลอ เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างยากลำบาก

เขาท่าทางเย่อหยิ่ง แววตาดูถูกเหยียดหยาม

“หลินโยวโยว ถ้ายังเล่นลูกไม้หายตัวไปแบบนี้อีก ก็อย่ากลับมาอีกตลอดไป”

“เธอคิดหรือว่าถ้าไม่ใช่เพราะพ่อ ฉันจะยอมเลี้ยงเธอหรือ?”