บทที่ 17

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า

เยว่เยว่จะมาตามหาฉันที่บ้าน

เธอเกลียดพี่ชายของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะบางครั้งจำเป็นต้องมาส่งฉันกลับบ้าน เธอไม่ทางถ่อมาถึงชานเมืองแสนไกลขนาดนี้หรอก

แต่เพราะฉันไม่รับโทรศัพท์มาเจ็ดวันแล้ว

วินาทีที่หลินลู่หมิงเปิดประตูห้อง เมื่อเห็นผู้มาเยือน รอยสักบนกระดูกไหปลาร้า และผมเดทล็อกที่เป็นเอกลักษณ์ เรียวคิ้วก็ขมวดแน่น

เขากำลังจะอ้าปากพูด

“นายขังโยวโยวไว้ที่ไหน?”

หลินลู่หมิงขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม

“เธอไม่ได้มั่วสุมกับพวกเธอหรอกหรือ?” น้ำเสียงดูเหยียดหยาม สายตามองต่ำ

เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ เขาดูถูกทุกคนที่สนิทสนมกับฉัน

เขาจะดูถูกฉันก็ได้ แต่ฉันไม่ยอมให้เขาดูถูกเพื่อนของฉัน พี่สาวของฉันเด็ดขาด

ดวงตาของเยว่เยว่เบิกขึ้น เธอชะงักไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะสีหน้าจะกลายเป็นเย็นชา

“หลินลู่หมิง นายยังเป็นคนอยู่ไหม?”

“น้องสาวนายหายตัวเป็นเจ็ดงัน แต่นานกลับไม่ออกตามหาเธอ?”

“นายไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอหรือ?”

มือของหลินลู่หมิงที่จะลูกบิดประตูกำแน่นจนขาวซีด ฉันมองเห็นความหวาดกลัวในแววตาของเขา แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น

ก่อนที่เขาจะกลับมาสงบนิ่งดังเดิม

“จะเกิ