บทที่ 19

ตำรวจข้ามภาพท่อนนั้น ก่อนจะเห็นฉันที่ถูกรถชนยามเดินสติเลื่อนลอยจากกล้องวงจรปิดริมถนน

ตำรวจดูด้วยความสงสาร ตบบ่าของหลินลู่หมิง

แต่ไม่เอ่ยคำใด

หลินลู่หมิงทรุดนั่งลงกับพื้น ดวงตาเหม่อลอย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ราวกับสมัยก่อน ตอนที่เขายังเป็นเด็กอายุสิบขวบ

มองน้องสาวที่เพิ่งลืมตาดูโลก

และแม่ที่เพิ่งจากโลกนี้ไป

หากเทียบความเจ็บปวดในคราวนั้นกับตอนนี้แล้ว ไม่ได้ย่อหย่อนไปกว่ากันเลย

การจะหาศพฉันให้เจอ

สำหรับหลินลู่หมิงแล้วใช้เวลาไม่มากนัก

ฉันนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ร่างขาวซีด ทั้งเย็นเฉียบทั้งยังแข็งทื่อ

คนจากโรงพยาบาลรู้สึกสงสาร “สาวน้อยน่าสงสารเสียจริง ได้ยินว่าเพิ่งอายุสิบแปด”

จากนั้นก็เริ่มตำหนิ

“ตั้งนานแล้ว ครอบครัวเพิ่งจะมาตามหา”

สายตากวาดมองหลินลู่หมิงหัวจรดเท้า ดูท่าแล้วไม่ใจเขาสักเท่าไหร่

นั่นสินะ ฉันในชาตินี้

ถูกหลินลู่หมิงทำร้ายเสียส่วนใหญ่

อีกส่วนหนึ่งก็ถูกหลินเสี่ยวหย่าทำร้าย

สองพี่น้องคู่นี้ คือฆาตกร

หลินลู่หมิงกอดศพของฉันเอาไว้ “โยวโยว พี่มารับเธอกลับบ้านแล้วนะ”

“เธอหนาวหรือเปล่า”

เขาหนาวจนสั่นสะท้านแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ สองมือยังคงลูบใบหน้าขาวซีดของฉันไม่หยุด