บทที่ 22

ราวกับได้ยินเสียงในใจของฉัน

พี่ชายพลันเงยหน้าขึ้น มองห้องอันว่าเปล่า นั่นคือที่ที่ฉันเคยอาศัยตอนยังมีชีวิตอยู่

สะอาดเหมือนไม่เคยมีคนอยู่มาก่อน

นั่นสินะ ที่หลินเสี่ยวหย่ามี ฉันไม่มีเลยสักอย่าง

“โยวโยว เธอยังอยู่ที่นี่ใช่ไหม”

“พี่รู้สึกว่าเธอยังอยู่ที่นี่ตลอด”

พี่ชายเหมือนวิญญาณหลุดลาย นั่งอยู่ในห้อง

ป้าหวังเดินออกมาก่อนจะถอนหายใจ

“ลู่หมิง เราต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ”

“โยวโยวเป็นห่วงเรามา”

“แต่ก่อนเวลาเราเมา ซุปแก้เมาค้างกับโจ๊กข้าวฟ่างพวกนั้น โยวโยวเขาเตรียมให้เราทั้งหมดเลย”

“แล้วก็ของบำรุงสายตาบนโต๊ะเราพวกนั้นด้วย”

“เสื้อเชิ้ต เสื้อผ้าต่าง ๆ ของเรา โยวโยวก็เป็นคนช่วยรีดให้เรา”

จู่ ๆ หลินลู่หมิงก็คิดถึงสมัยก่อนตอนที่ดื่มจนเมา พอเข้าประตูบ้านมาก็เห็นน้องสาวชะโงกหัวออกมาจากห้อง แอบมองมาที่ตัวเอง ตอนนั้นเธอเพิ่งขึ้นมัธยมหนึ่ง แต่ตัวเขาต้องกินเลี้ยงกับลูกค้าที่บริษัทไม่หยุดหย่อน

ตอนนั้นเขาทำอะไรลงไป?

เขาพยายามนึก

“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ”

“ฉันคงไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้”

“ฉันเกลียดเธอ หลินโยวโยว”

เขาเห็นดวงตาสุกใสของน้องสาวค่อยเอ่อคลอด้วยน้ำตา เขารู้สึกสะใจมาก หลังจากนั้นก็รู้สึกผิด

น