บทนำ

บทนำ

ความเนียนนุ่มของผืนผ้าซาตินสีเทาคงเทียบไม่ได้เลยกับความนุ่มเนียนของหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง มือใหญ่สีคล้ำวนเวียนลูบไล้ไปทั่วร่างอย่างไม่รู้เบื่อ ทั้งพรมจูบไปตามลาดไหล่สู่ร่องแผ่นหลังบอบบาง แวะชิมตรงเอวคอดเว้าก่อนเลยลงสะโพกผาย

เสียงครางพึมพำของคนร่างเล็กกว่ากระเส่าเร่าร้อนจนกายชายลุกโชน เหนือหัวยังคงบรรจงสำรวจกายสาวอันงดงามนวลลออ

เขาค่อยสุมไฟรักเพลิงปรารถนาทีละน้อยจนกระทั่งโหมแรง จึงเคลื่อนกายขึ้นด้านบนกอดก่ายร่างบางด้านหลัง ให้อกแกร่งสัมผัสความอ่อนนุ่มที่แสนอ่อนไหวจนสาวใต้ร่างร้องลั่น

เสียงทุ้มเอ่ยเว้าวอนอ่อนหวาน แต่ด้านล่างกลับตรงข้ามเมื่อแรงปรารถนาพุ่งทะยานจนยากควบคุม เขาควบขับ กระหน่ำร่างเล็กไม่ผ่อนปรน กายสาวที่เขากอดไว้แน่นสั่นสะท้าน

เหงื่อของทั้งคู่ผลุดทั่วร่างท่ามกลางอากาศเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ ร้อนวูบวาบช่องท้อง อาการใกล้สุขสมกำลังเกิดขึ้น เหนือหัวกดร่างเธอแน่นครางต่ำในลำคอ ชีพจรเต้นรัวหน้าแกร่งแดงก่ำ

“ดวง!”

เฮือก!!

ดวงหน้าคมเข้มอย่างหนุ่มลูกเสี้ยวไทใหญ่ลืมตาขึ้นเบิกกว้าง ผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงใหญ่หนานุ่มในโรงแรมแห่งใหม่ที่เขาเพิ่งเทคโอเวอร์มาจากชนชั้นสูงของเมืองนี้

ฝัน!!

มือแกร่งเสยผมออกจากกรอบหน้า กวาดตามองรอบห้องที่แสงสว่างกำลังเริ่มรำไร เขาฝันถึงเธออีกแล้ว ก้มศีรษะลงมองกายชายที่ลุกโชนดันผ้าห่มจนโป่งพองอย่างไม่อาจทำอะไรได้ จึงล้มตัวนอนต่อแต่ตาคมยังเบิกโพรงมองเพดานของห้องชุดบนชั้นบนสุดของโรงแรม

เขามาถึงเมืองนี้ได้เกือบปี และจัดการซื้อโรงแรมสามแห่งในคราวเดียวอย่างคนมือเติบ จนผู้คนทั่วไปคาดว่าเขาคงเป็นเศรษฐีหน้าโง่คนหนึ่ง แต่เขาตั้งใจอย่างยิ่งที่จะทำมันให้โฉ่งฉ่าง ยิ่งเขาดังมากเท่าไรยิ่งดี

ดวงฤทัย! ภาพร่างบางที่เขาได้เพียงจินตนาการ แต่ในไม่ช้านี้เขาจะทำให้มันกลายเป็นความจริง

เจ็ดปีก่อน

ยามเย็นวันเพ็ญเดือนยี่ของชาวเราเมืองเหนือ ประเพณีเก่าแก่ที่อนุรักษ์กันมาช้านานตั้งแต่สมัยอาณาจักรหริภุญชัย ว่ากันว่าหากใครได้บูชาประทีปโคมไฟในวันเดือนยี่เป็งจะได้ผลอานิสงฆ์ผิวพรรณงดงาม เป็นที่รักแก่เทวดา ไม่มีโรคภัยเบียดเบียนและได้ไปเกิดบนสรวงสวรรค์ ทั้งเพื่อบูชารอยพระพุทธบาทริมฝั่งแม่น้ำเมืองนาคราชบาดาล

เมื่อเกิดมาในชาตินี้จะได้เป็นพญาใหญ่โตในแผ่นดิน ผิวพรรณงดงามดั่งพระจันทร์วันเพ็ญ มีฤทธิ์ปราบได้ทวีปทั้งสี่ เป็นที่เกรงขาม มีปัญญาหลักแหลม มีทรัพย์สมบัติ ช้าง ม้า วัว ควาย ข้าคน และได้เกิดบนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า[1]

ประเพณีที่ถือปฏิบัติ มีการจัดแต่งเครื่องสักการบูชาใส่กระทง จุดธูปเทียนและนำไปปล่อยลงในน้ำ เกิดเป็นเงาขึ้นวับ ๆ แวม ๆ มองเสมือนแสงพะเนียงไฟผีโขมด หรือ ผีป่าที่ออกหากินในเวลากลางคืน ชาวล้านนาจึงเรียกว่า ลอยโขมด

สาวร่างเล็กไม่สูงมากนักแต่ไม่เตี้ยสมส่วนผิวพรรณขาวใสดั่งคนภาคเหนือ เพียงแต่ผิวพรรณมีน้ำมีนวลและใสกระจ่างผิดไปจากสาวทั่วไป นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่กลางชานบ้านเรือนไทยล้านนา ตรงพื้นยกเป็นทางยาวผ่านหน้าห้องต่าง ๆ ของตัวบ้าน เกล้าผมยาวขึ้นมวยไว้บนศีรษะเป็นจุกยีเล็กน้อยแบบสาววัยรุ่นสมัยใหม่  ปล่อยลูกผมลงมาระใบหน้า ปลายจมูกชื้นเหงื่อจากการออกแรง

ในมือเล็กมีโคมยี่เป็งแบบโคมผัด[2] กำลังขึ้นรูปไว้หลายอันโดยเธอหมายมั่นตั้งใจว่าจะแขวนไว้ที่บ้านสองอันและนำไปแขวนไว้ที่วัดคืนนี้อีกหนึ่งอัน

“จบแล้วเหรอคะคุณยาย ดวงกำลังฟังเพลิน ๆ เลย”

หญิงชราวัยใกล้แปดสิบสวมผ้านุ่งซิ่นสีเข้มเสื้อผ้าฝ้ายคอกลมสีอ่อนหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงหวานใสของหลานสาว  ในมือเหี่ยวย่นยังวุ่นกับการประดิษฐ์โคมแอว[3]สีขาว ซึ่งค่อนข้างใช้เวลานานและต้องเป็นผู้ที่ชำนาญเท่านั้นจึงทำได้

“หลานยังอยากจะฟังอะไรอีก นี่เล่าให้ฟังทุกปีไม่เบื่อบ้างหรือไง”

“ไม่เลยค่ะ ดวงชอบฟัง สนุกดี”

ยายเฟื่อนวางโคมแอวที่เสร็จแล้วลงอีกอัน พยักหน้าให้เด็กในเรือนมาเอาไปแขวนตามที่ต่าง ๆ รอบบ้านหลากสีสดใส ซึ่งได้ทำแขวนไว้มาแล้วเกือบอาทิตย์ แต่ที่ทำเพิ่มก็เพราะหลานสาวดวงฤทัย ต้องการถือไปวัดในคืนนี้

“แล้วนี่นัดใครไปด้วย เป็นสาวเป็นแส้ไปคนเดียวมันอันตราย”

หญิงสูงวัยว่าพลางขยับหยิบขันน้ำเย็นขึ้นดื่ม ตายังมองมือเล็กเรียวของหลานสาวที่บรรจงวาดกระต่ายบนโคมสองตัวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

ปีนี้หลานสาวอายุสิบแปดปี กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีสุดท้าย นึกไปถึงช่วงวัยเด็ก หลานสาวคนนี้มักป่วยบ่อยเสียจนต้องขาดเรียนบ่อยครั้งและต้องหยุดเรียนไปถึงหนึ่งปี ทำให้มีเพื่อนน้อยทั้งกลายเป็นว่าหลานสาวอายุเกินแก่กว่าเพื่อนร่วมห้อง แต่ที่ยังคบอยู่วิ่งเล่นกันมาก็เห็นจะมีแต่แก้วนภาซึ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไปก่อนหน้าแล้วหนึ่งปี

“ไปกับแก้วค่ะคุณยาย นี่เสร็จแล้ว สวยไหมคะ คุณยายดูออกไหมว่าตัวอะไร”

รอยยิ้มกว้างสดใสส่งให้ดวงหน้าเล็กขาวนวลกระจ่างขึ้นและงดงามจับตาจนคนเป็นยายเองห่วงว่า ความสวยงามของหลานสาวคนนี้จะนำภัยมาถึงตัว

ดวงฤทัยยื่นโคมผัดกว้างราวห้าสิบเซนมิเมตรหุ้มด้วยกระดาษสาสีขาวยกขึ้นสูงเหนือศีรษะ ใช้มือเรียวหมุนตัวโคมไปมาให้ยายเฟื่อนดูและมองอย่างคาดหวังจากคนแก่ จนคุณยายเองยิ้มกว้างออกมารอบดวงตามีแต่รอยย่น เลยแสร้งพูดไปว่า

“ดูออกอะไรกัน ยึก ๆ ยือ ๆ โอ๊ย! ใครจะไปดูออก”

“โธ่! คุณยายก็กระต่ายไงคะ เนี่ยกระต่ายสองตัวที่อยู่บนดวงจันทร์ แล้วเวลาเราจุดไฟตรงกลาง พอโคมมันหมุนก็ดูเหมือนว่ามันกำลังวิ่งเล่นกันอย่างมีความสุข”

“เอา ๆ ล่ะ แล้วบอกแม่เราแล้วหรือว่าจะไปจะมากี่โมงกี่ยาม”

ดวงฤทัยยิ้มหวานส่งผลให้ดวงหน้าเรียวหวานหยด ดวงตากลมโตหยีลงเมื่อรอยยิ้มส่งไปถึงดวงตา แก้มเปล่งปลั่งมีเลือดฝาด ริมฝีปากชมพูระเรื่อได้รูปทรงกระจับ

หลานสาวคนสวยของเรือนนี้ช่างเป็นแม่หญิงเมืองเหนือที่งามหาตัวจับยาก แม่และยายจึงบังคับให้เวลาออกไปนอกบ้านต้องมีเด็กรับใช้คอยประกบตามไปด้วยเพื่อป้องกันอันตราย

“แก้วจะเป็นคนมารับค่ะ งั้นดวงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”

ดวงฤทัยวางโคมลงตรงที่เธอนั่งแล้วค่อยลุกขึ้นอย่างเรียบร้อย จากการอบรมสั่งสอนกิริยามารยาทมาอย่างดีจากผู้เป็นแม่และคุณยาย

[1] ประเพณีล้านนา lannainfo.library.cmu.ac.th

[2] เป็นโคมลักษณะพิเศษแบบหมุนได้ ผัดในภาษาเหนือหมายถึงหมุน

[3] โคมที่ทำต่อกันจำนวนตั้งแต่สองลูกขึ้นไป ตามรูปแบบโคมรังมดส้ม