36 - สำหรับเขาต้องมากกว่า ไม่มีน้อยกว่า

36 - สำหรับเขาต้องมากกว่า ไม่มีน้อยกว่า

เหนือหัวชะโงกตัวไปยังหลังรถแต่แสงทัดปัดมือของชายหนุ่มไว้ก่อนแล้วคว้ากระเป๋าของเหนือหัวมาไว้เอง

“ยังไม่รู้ ไว้หลังสงกรานต์ว่ากันอีกที”

แสงทัดเดินนำยกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นไปบนเรือนยกใต้ถุนไม่สูงมากนักแบบไทใหญ่ อากาศในหน้านี้ไม่ร้อนมากนักเพราะอยู่ภูเขา ทำให้มีสายลมพัดมาตลอดเวลา

บอดี้การ์ดเดินขึ้นเรือนกำลังเดินตรงไปยังห้องนอนของเหนือหัว พลันเหลือบเห็นร่างเล็กของคน ๆ หนึ่งที่เพื่อนของเขาถวิลหามาตลอด ทำให้เท้าใหญ่หยุดนิ่งตาเบิกกว้างหันกลับไปมองเพื่อนที่กำลังก้าวเท้าขึ้นบันไดเรือนมาพอดี

“ไอ้เหนือ!”

เหนือหัวเงยหน้าขึ้นมองแสงทัดที่ทำหน้าเหมือนเห็นผี คิ้วเข้มขมวดนิ่งไม่เอ่ยตอบอะไรยังก้าวขึ้นเรือนตามปกติ

“มากันแล้ว”

เสียงมารดาเอ่ยลอยมาจากชานเรือนแม้ว่าเขายังไม่ทันขึ้นไปชั้นบน จวบจนกระทั่งร่างสูงสาวเท้าไปบนขั้นสุดท้ายก้มศีรษะลงเพื่อให้พ้นชายหลังคาทรงเตี้ยเพื่อมุดเข้าไปในเรือน เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งจึงเห็นแม่เลี้ยงสาวแห่งสินธุเจริญพาณิชยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง หน้าเข้มกระด้างลงทันที

“ไอ้ทัด มึงรอก่อน พาแม่เลี้ยงกลับไปด้วย”

“ไอ้เหนือ!!”

“เหนือ!!”

เสียงแสงทัดและจันทร์มาลาเอ่ยร้องทักขึ้นมาพร้อมกัน ยกเว้นเสียงนุ่มที่เขาไม่ได้ยินมานานถึงสี่เดือนที่ยังเงียบสนิท แม้ว่าใบหน้าดูหวาดหวั่นและซีดเซียว ดวงตาคมกริบกวาดมองอย่างลวก ๆ ทางร่างเล็กสวมชุดผ้าซิ่นเหมือนเคย ยกเว้นว่าผ้าซิ่นที่ถุงเป็นมัดหมี่คล้ายทางแม่ฮ่องสอน คงเป็นแม่ของเขาที่เอามาให้สวม

“หนูดวงมารอลูกได้เดือนกว่าแล้ว ตั้งแต่ลูกเดินทางไปกะฉิ่น เอะ!! เหนือ ลูกไปโดนอะไรมา ทำไมแขนพันผ้า”

จันทร์มาลาเพิ่งสังเกตเห็นแขนที่พันผ้าห้อยไว้กันคอขณะที่เหนือหัวเดินผ่านเตรียมเข้าห้องนอน

“พี่เหนือ”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นครั้งแรกยามเขาเดินผ่านไม่แม้แต่ชายตามอง ภายในช่วงอกกว้างบีบรัดไม่เป็นจังหวะ เขาต้องการพื้นที่ส่วนตัว ต้องการอยู่คนเดียว การมาของเธอรวดเร็วเกินกว่าเขาจะตั้งตัวรับมือกับอารมณ์ของตัวเองได้

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

เขาตวาดเสียงออกไปไม่ทันระวังตัว พื้นเสียงเกรี้ยวกราดจนแม้แต่จันทร์มาลายังมองตามประหลาดใจ

สาวร่างเล็กไม่ยอมฟังตามคำสั่ง ตื้อดื้อรั้นเดินตามร่างสูงเข้าห้องนอนไปท่ามกลางสายตาอันหวาดหวั่นของมารดาและบอดี้การ์ด

ปัง!!

“บ้าฉิบ!!”

เสียงทุ้มสบถดังเมื่อเหลือบตามองเห็นร่างเล็กเปิดประตูตามเขาเข้ามาในห้องนอนกว้าง การเดินทางจากกะฉิ่นมาฉานต้องเดินทางเพียงรถยนต์เท่านั้น ประกอบกับการเจ็บป่วยทำให้เขาเหนื่อยอ่อน สมองฉับไวอ่อนล้าต้องการพัก

“ออกไปซะ!!”

“ดวงแค่จะมาช่วยพี่เหนือเปลี่ยนเสื้อผ้า”

เสียงหวานนุ่มตอบกลับทั้งยังเดินตรงมาทางเขาที่เอนกายลงบนเตียงไปแล้ว เปลือกตาสีเข้มปิดลงไม่รับรู้ว่ามือเล็กกำลังช่วยเขาแกะผ้าพันคอออกเพื่อวางลำแขนไว้ข้างตัว

มือนุ่มนิ่มไต่ไปตามลำตัวเป็นจังหวะเนิบช้าและอ่อนโยนช่วยปลอบประโลมร่างกายอันเหนื่อยล้าได้เป็นอย่างดีจนไม่ใส่ใจว่าเธอกำลังจะทำอะไร ในไม่ช้าเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนร่างสูงใหญ่ก็ดังขึ้น

ดวงฤทัยผ่อนลมหายใจโล่งอกขณะที่ปลดกระดุมเสื้อบางส่วนให้เขาได้ผ่อนคลาย แต่ไม่ได้เปลี่ยนถอดออกเนื่องจากต้องรอให้เหนือหัวช่วยลุกยกตัวเองขึ้น เธอปล่อยให้เขาหลับไปก่อนจากนั้นค่อยว่ากันใหม่ อย่างน้อยเธอยังคงมีเวลาต่อลมหายใจไปอีกสักพัก

คนร่างสูงไม่แน่ใจนักว่าหลับไปนานเท่าใดเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขากระพริบตามองไปรอบห้องไม่เห็นสาวงามคนนั้นแล้ว

หรือว่าคิดถึงเธอจนฝันไป?

เหนือหัวผุดลุกขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียง แว่วเสียงหวานนอกห้องกำลังพูดคุยกับมารดาจึงทำให้รู้ว่า ที่เขาเห็นก่อนจะนอนหลับไปนั่นคือความจริง

ดวงฤทัยมาหาเขาถึงดอยเย่ว แต่เธอนั่นมาหาเขาทำไมกัน ถ้าจะมาเพราะขออยู่ด้วยกันโดยไม่แต่งงาน เขาคงไม่อาจให้เธอได้

นี่ไม่ใช่เพราะเขาเล่นตัวหรอกนะ แต่เขาหวังไปไกลมากกว่านั้น เขารับไม่ได้ถ้าเธอจะอยู่ได้แค่ในสถานะนั้นตลอดไป

สำหรับเขาต้องมากกว่า ไม่มีน้อยกว่า

ฟังจากการพูดคุยสนิทสนมดวงฤทัยคงได้ใจแม่จันทร์มาลาของเขาไปหมดแล้ว

ตาคมกล้ามองท้องฟ้า คงใกล้เย็นเต็มทน จึงยืดกายขึ้นจากเตียง เตรียมไปเข้าห้องน้ำ

“พี่เหนือตื่นแล้ว”

ร่างเล็กโผล่เข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ เธอตรงเข้ามาหาเขาและโอบมือขึ้นเพื่อช่วยผูกผ้าพันคอ ลมหายใจร้อนอุ่น ร่างนุ่มนิ่มสัมผัสกายแกร่งตรงซอกคอจนเขาต้องผงะออกทันทีเมื่อเธอผูกผ้าเสร็จเรียบร้อย

“พี่เหนือจะไปไหนคะ”

“ไปห้องน้ำ ออกไปสะ พี่จะทำธุระส่วนตัว”

ร่างน้องยังยืนรอข้างเตียงเมื่อเขาเดินผ่านไปยังห้องน้ำในห้องที่สร้างขึ้นมาใหม่เป็นส่วนตัวแยกมาจากของด้านนอก

มือใหญ่มือเดียวทุลักทุเลพอดูแต่ยังพอทำได้ จากนั้นจึงล้างหน้าล้างตาตรงอ่าง มองตัวเองในกระจก สภาพเขาดูไม่ได้ ทั้งโทรมป่วยและบาดเจ็บ

เมื่อออกมาข้างนอกอีกครั้งดวงฤทัยยังยืนรออยู่ที่เดิม เพียงแต่เธอมองไปรอบห้องอยากรู้อยากเห็น

เหนือหัวเดินผ่านร่างเล็กออกไปนอกห้อง ไม่ใส่ใจดวงฤทัยที่ซอยเท้าเดินตามเพราะผ้าซิ่นที่นุ่งอยู่ เสียงฝีเท้าเบานุ่มด้านหลังทำให้เขารู้ว่าเธอยังเดินตามไม่ห่างจึงหยุดลงหันกลับไป

“จะไปไหนก็ไป ถ้าไม่ไป พี่จะไปเอง”

ได้ผลเมื่อร่างเล็กชะงักหน้าแดงซ่านขึ้นแล้วหมุนกายหายไปทางหลังบ้านตรงห้องครัวที่ต่อเติมใหม่เช่นกัน เพื่อความสะดวกของแม่ไม่ต้องลงไปชั้นล่าง

เขาหันรีหันขวางอยากสูบบุหรี่เต็มทนเพราะความเครียดจากการมาถึงของดวงฤทัย มองไปยังโต๊ะเล็กสำหรับวางพวงกุญแจของกระจุกกระจิกจึงเห็นซองบุหรี่เดิมที่วางทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนไป จึงเดินไปหยิบ

กวาดตามองไปทั่วเพื่อหาไฟแช็กหรือซิปโปแต่ไม่เจอ อารามหงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยสบถออกมาอีกคำใหญ่

“อะไรกันลูก เป็นอะไร”

เสียงมารดาฉงนเอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามาพร้อมถาดผลไม้วางไว้ยังเก้าอี้ยาวริมระเบียงนอกชานฝั่งด้านหลัง มองออกไปเห็นภูเขาลูกแล้วลูกเล่าเป็นทิวไม่รู้จบ

“ขอโทษครับ ผมหาไฟแช็กไม่เจอ”

“อ้อ แม่เอาไปห้องพระ เดี๋ยวแม่ไปเอาให้นะ”

“ไม่ต้องหรอกครับแม่ ผมไม่สูบแล้วก็ได้ครับ”

ร่างสูงนั่งตรงเก้าอี้ยาวหน้าระเบียงเอนกายพัก แขนยังปวดตุบ แต่เขาทนได้ มีเพียงหัวใจของเขาเท่านั้นที่เต้นตุบ ๆ แปลก ๆ หลังจากตื่นนอนแล้วได้เห็นหน้าดวงฤทัยอีกครั้ง

ร่างเล็กดูผ่ายผอมลงอีกจนแทบบางปลิวลม หน้าตอบลงจนเห็นแนวคางชัดเจน

“เหนือ”

“ครับแม่”

“เรื่องหนูดวง เธอเล่าให้แม่ฟังหมดแล้วนะ”

“แม่อย่าเพิ่งพูดเรื่องเขาได้ไหมครับ ผมไม่พร้อมจะรับฟัง”

“แล้วเมื่อไรลูกจะพร้อม หนูดวงเขารักลูกมากนะ เขามารอลูกเดือนกว่าแล้วโดยไม่ปริบ่นสักคำ ไม่แม้จะแสดงท่าทีรังเกียจแม่หรือคนที่นี่ ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักเธอทุกคน”

“ฮึ นั่นมันเรื่องของดวงฤทัย ไม่เกี่ยวกับผม และเธอควรกลับไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นผมจะเป็นฝ่ายไปเอง”

“เหนือ!!”

“เลิกพูดเถอะครับ ผมเหนื่อยและปวดแขน”

“ก็ได้จ๊ะ”

เสียงพูดคุยสองแม่ลูกดังพอให้หญิงสาวที่ยืนหลบอยู่ในครัวได้ยิน ร่างเล็กสะท้านกายขึ้นหน่วงในอก เธอจะทำอย่างไรให้เหนือหัวยอมเชื่อเธออีกสักครั้ง