32 - ออกอาการอยากใช้แรง

32 - ออกอาการอยากใช้แรง

“อ้าว ๆ ระวังหน่อยสิ ค่อย ๆ ยก”

ดวงใจรีบร้องบอกคนงานขณะกำลังยกลังไม้บรรจุผ้าไหมเตรียมเข้าไปร่วมงานในจังหวัดช่วงเย็น แหงนหน้ามองไปทางห้องนอนของลูกสาวพลางถอนหายใจ

ตัวเธอเองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองหนุ่มสาว สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ดวงฤทัยออกจากบ้านไปหลังจากนฤเบศร์มาหาด้วยใบหน้าหม่นหมองเล็กน้อย แต่พอกลับมาอีกครั้งดวงตาแดงก่ำเหมือนว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

เธอปล่อยให้ลูกสาวอยู่คนเดียวใช้เวลาทบทวนความคิดความรู้สึกอยู่สองสามวัน จึงเอ่ยปากถาม แต่ดวงฤทัยยังไม่ยอมพูด บอกเพียงแค่ว่าทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อย

“คุณด๋วงใจเจ้า หื้อเอาอันนี้ด้วยแม่นก๊ะ”

เธอหันหน้ากลับไปทางคนงานหญิงในฟาร์มมองผ้าซิ่นราคาแพงทำจากไหมย้อมสีธรรมชาติทอประณีตยกลายดอกบัวริมปลาย

“ใช่ ๆ ผืนนี้สำคัญมาก ระวังด้วยนะ”

“เจ้า”

ดวงใจมองไปข้างบนบ้านอีกครั้งขมวดคิ้วกังวลใจ จนเห็นร่างบางลงจากเรือนแม้ว่าหน้าตาหมองคล้ำแต่ดูดีกว่าหลายวันก่อน

“มาแล้ว เข้าเมืองเลยหรือเปล่าลูก”

“ค่ะแม่”

น้ำเสียงอ่อนระโหยเดินพาร่าอ่อนแรงไปยังรถกระบะคันเดิมที่ใช้ประจำ ยืนรอกระทั่งคนงานยกของขึ้นรถจนเสร็จ

“แล้วใครจะช่วยลูกขนลงจากรถ”

“มีคนในงานเยอะอยู่ค่ะแม่”

“แต่เราไม่จำเป็นต้องไปออกงานนี่ลูก แค่นักท่องเที่ยวเราก็ทอผ้าไม่ทันแล้วต้องไปรับจากเจ้าอื่นมาขาย”

“เผื่ออนาคตเราไม่มีนักท่องเที่ยวจากโรงแรมแล้ว เราจะได้มีลูกค้าอยู่ในมือบ้างไงคะ ดวงไปก่อนนะคะ”

“ดวง!!”

แม่เลี้ยงสาวเอี้ยวหน้ากลับมามองมารดามือยังจับที่เปิดประตูค้างไว้ เธอเห็นร่องรอยเคร่งเครียดบนสีหน้างดงามของดวงใจจึงยิ้มออกมาแม้ว่าไปไม่ถึงดวงตาก็ตาม

“หนูไม่เป็นไรค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”

ปัง!!

ร่างเล็กขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัยรถ แม้ว่ามือยังอ่อนแรงจากความเครียดสะสมและการขาดอาหารตลอดสองอาทิตย์ แต่เธอยังคงมุ่งมั่นทำสิ่งนี้

เหนือหัวเงียบไปขาดการติดต่อจนเธอหวาดหวั่นว่าวันนั้นคงเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ทางโรงแรมของเขายังส่งนักท่องเที่ยวมาฟาร์มตามปกติ

วันนี้ทางจังหวัดจัดงานของดีประจำจังหวัดเธอจึงถือโอกาสนำผ้าไหมของฟาร์มไปออกจำหน่ายจองไว้หนึ่งบูธ และเตรียมจ้างเด็กไว้แล้วหนึ่งคนคอยช่วยยืนขายประชาสัมพันธ์

การขับรถทำให้เธอลืมเรื่องพ่อเลี้ยงไปได้ชั่วขณะ เธอนำรถเข้าจอดที่จอดรถตรงที่ว่าการศาลากลางจังหวัดอำเภอเมือง เต้นท์สีเขียวเรียงรายและหมายเลขบูธแต่ละล็อคแขวนห้อยลงมา

ลังผ้าไหมหนักเอาการแต่ดวงฤทัยยังยกไหว้ ทยอยขนเองไม่ได้เรียกใครช่วยเนื่องจากต้องใช้ความพิถีพิถันค่อนข้างสูง อากาศยามบ่ายร้อนจัดและพัดลมที่เตรียมมาไม่ได้ช่วยอะไร เหงื่อไหลลงเป็นทาง

กริ๊ง กริ๊ง!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าถือทำให้เธอต้องละจากงานที่ทำ เป็นแก้วนภาเพื่อนรัก

“หวัดดีแก้ว”

“ดวง เห็นว่าจะเข้าเมืองขายของ เราไปช่วยเอาไหม”

“ไม่เป็นไร จ้างคนมาช่วยแล้ว”

“อ้อ ถ้างั้นเดี๋ยวไปเที่ยวเล่น”

“ได้ ๆ เจอกันตอนเย็น ขอจัดของก่อนนะ”

ยามบ่ายท่ามกลางอากาศร้อนจัดดูท่าจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า เธอเหนอะหนะตัวจนต้องบอกเด็กว่าขอกลับไปอาบน้ำก่อนแล้วมาใหม่ช่วงเย็น

งานนี้เป็นงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์จากฟาร์มหม่อนไหมสินธุที่เธอเป็นผู้จัดการครั้งแรก เธอต้องทำออกให้ได้ดี ต้องหาฐานลูกค้าไว้ให้ได้มากที่สุด

ร่างแกร่งหน้าเฉยชาขณะเดินตามคณะพาณิชย์จังหวัด จำใจพาร่างสูงใหญ่ออกจากโรงแรมทั้ง ๆ ที่อาการอกหักยังไม่จืดจาง

สองอาทิตย์ปวดร้าวทรมานราวตกนรกทั้งเป็น รู้ทั้งรู้ว่าร่างเล็กอยู่ใกล้เพียงเอื้อมไม่ไกลจากเมือง แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่ติดตัวมากับสายเลือดสูงศักดิ์ทำให้เขาไม่ยอมไปหาเธอ ในเมื่อเขาไม่ผิดฉะนั้นต้องเป็นเธอสมควรมาตามง้องอนเขา

คิ้วเข้มขมวดยุ่งเสียงเพลงภายในงานแสดงสินค้าของจังหวัดจากเวทีกลางสนามหญ้าหน้าศาลาว่ากลางจังหวัดดังกระหึ่มไปทั่วทุกย่อมหญ้าของพื้นที่ หัวสมองไม่ได้ฟังบรรดาเหล่านักธุรกิจของเมืองที่หยุดตามซุ้มต่างๆ เลยแม้แต่น้อย

“พ่อเลี้ยงเจ้า ทางนี้เจ้า นี่มาจากหมู่บ้านในจังหวัดเราเอง เอาผ้าฝ้ายมาทำกระเป๋า”

พ่อเลี้ยงหนุ่มชำเลืองมองไม่ใส่ใจเป็นนฤเบศร์ที่เดินร่วมกับคณะด้วยพูดแทรกขึ้นมาแทน

“ฝีมือประณีตมากนะครับ แบบนี้ส่งออกได้เลย ชาวต่างชาติชอบงานฝีมือ”

“ใช่ค่ะ กำลังเร่งผลักดันกันอยู่ อ้อ ยังมีน้ำพริกที่เราส่งไปจีนแล้ว นี่ค่ะ หมู่บ้านนี้เขาขึ้นชื่อ”

เหนือหัวปลายตามองร่างสูงของนฤเบศร์ที่ทำทีเป็นสนอกสนใจ แต่แท้จริงเขานั่นรู้ดีแก่ใจว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนอย่างไร

ทางเดินเล็กเพราะคนแน่นขนัด งานนี้ถือเป็นงานชูธงช่วงปีใหม่ซึ่งกำลังมาถึงอีกไม่กี่วันแล้ว และเขาต้องเตรียมตัวกลับรัฐฉานเช่นกัน

“พ่อเลี้ยงนฤเบศร์เจ้า ซุ้มแม่เลี้ยงดวงเจ้า”

เสียงหวานนุ่มของคณะไม่ได้ทำให้เขาใส่ใจนอกเสียจากชื่อแม่เลี้ยงดวงฤทัย เหนือหัวเบือนหน้าไปทางที่นฤเบศร์กำลังเดินตรงเข้าไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

อาการหึงหวงแล่นพร่านไปทั่วกายยามมองสาวงามไหว้ย่ออย่างงดงามพลางยิ้มอ่อนหวาน ข้างกายยังมีเจ้ากานต์แก้วยืนเคียงด้วยอีกหนึ่งคน ประหนึ่งดูราวกับดอกไม้หอมกรุ่นที่มีหมู่ภมรรุมล้อมก็ไม่ปาน

เหนือหัวย่ำฝีเท้ากรุ่นโกรธ ลูกไฟแล่นไปทั่วทรวงอกลงหน้าท้อง ยิ่งได้ยินเสียงหวานนุ่มพูดโต้ตอบกับทั้งกานต์แก้วและนฤเบศร์ยิ่งพาลอารมณ์เสีย

“ดูแม่เลี้ยงมีความสุขนะครับ!”

เสียงกร้าวกระด้างแทรกเข้ามากลางวงสนทนาขณะที่ดวงฤทัยกำลังเงยหน้าตอบนฤเบศร์เรื่องผ้าซิ่น ดวงหน้าหวานซีดเผือดลงมองไปทางต้นเสียง พ่อเลี้ยงเหนือหัวสีหน้าฉุนเฉียวคล้ำดำ

“อ้าว เหนือ คุณดวงย่อมมีความสุขเป็นธรรมดา ฉันออเดอร์ผ้าไปยกหนึ่ง เอาไปทำของชำร่วยสำหรับลูกค้าช่วงตรุษจีนปีหน้า”

“อ้อ ที่แท้แม่เลี้ยงก็ยิ้มหวานก็เพราะได้เงินนี่เอง”

“เฮ้ย! เหนือ!”

“พี่เหนือ!!”

ทั้งนฤเบศร์และดวงฤทัยตกใจจนพูดขึ้นมาพร้อมกัน แต่เหนือหัวอารมณ์หึงเข้าขั้นขีดสุดแล้ว

“ทำไม นี่ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกันใจเดียวกันเลยนะครับ แต่แกอย่าลืมไปนะ ว่าดวงฤทัยเป็นอดีตภรรยาของพ่อแก”

“อ้าว ไอ้เหนือ พูดจาประสาสุนัขแบบนี้ ฉันไม่ขอทนล่ะโว้ย”

“เอาสิ!! มาเลยไอ้นฤเบศร์”

อาการอยากได้เลือดและความเจ็บปวดของเหนือหัวทำให้พุ่งกระโจนเข้าหานฤเบศร์ก่อนโดยที่แสงทัดคว้าตัวไว้ไม่ทัน ทั้งหมดจึงได้แต่ยืนดูสองพ่อเลี้ยงแลกหมัด

แรงผู้ชายร่างใหญ่ฟาดกำปั้นเข้าใส่ดั่งช้างต่อสู้ที่ทำให้หญ้าแพรกแหลกรานถอยกรูดออกไปเป็นวงกว้าง

“พี่เหนือ!! คุณนฤเบศร์!!”

มีเพียงหญิงงามเพียงคนเดียวที่กล้าหาญแทรกตัวเข้าไปกลางวงดึงแขนของเหนือหัว แต่เขายังไม่ยอมหยุด สะบัดแขนเรียวอย่างแรงจนร่างบางเซถลาล้มลงกับพื้นจนกานต์แก้วต้องเข้าไปประคองให้ลุกขึ้น

ดวงฤทัยตาเบิกกว้าง เธอไม่เคยเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนในชีวิต ชายคนสองต่อสู้กันต่อหน้าเธอ แม้ว่าอีกคนคือนฤเบศร์ทำไปเพราะปกป้องศักดิ์ศรีให้เธอและพ่อเลี้ยงนฤนารท แต่กับเหนือหัวนั่นเธอไม่รู้ว่าอะไรดลใจเข้าสิงให้เขาเป็นแบบนั้น

เธอมองซ้ายมองขวาเห็นถังน้ำจากร้านน้ำปั่นข้าง ๆ ดูแล้วไม่ได้สกปรก จึงวิ่งไปยกถังขึ้นมาวิ่งกลับมาหาสองหนุ่ม

สาด!! โครม!!

เหนือหัวสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีน้ำเย็นสาดมากระทบแผ่นหลังเขาอย่างจัง อากาศหน้าหนาวของเมืองเหนือยิ่งทำให้น้ำนั่นเย็นจับใจ

“ดวง!”

กานต์แก้วตกตะลึงมองมือของดวงฤทัยที่ปาถังน้ำออกไปด้านข้างสีหน้ายังซีดเผือด ร่างสูงใหญ่ที่โดนสาดน้ำหันกลับไปมองยังสาวงามแม่เลี้ยงคนดังของเมืองดวงตากราดเกรี้ยวหนักกว่าเดิม เดินย่างสามขุมเข้าไปหาจับต้นแขนกระชากเข้าหาตัว

“ทำไม! เพราะอย่างนี้ใช่ไหม เพราะไอ้นฤเบศร์ใช่ไหมดวง เพราะมันใช่ไหม ตอบพี่สิ”

มือแกร่งเขย่าร่างเล็กจนสั่นคลอนโดยที่แสงทัดวิ่งเข้าไปรั้งร่างสูงใหญ่ไว้ เหนือหัวมองดวงฤทัยที่ค่อย ๆ ห่างออกไปทีละน้อยด้วยดวงตาปวดร้าวปนแค้นเคือง ท่ามกลางผู้คนเมืองนี้ และกลายเป็นข่าวซุบซิบทันทีในเช้าวันรุ่งขึ้น