33- เป็นของพี่เหนือ

33- เป็นของพี่เหนือ

“ว่าไงนะ!”

“ครับ เมื่อคืนนี้เจ้าเหนือหัวอาละวาดกลางงานแสดงสินค้าจังหวัด ลงไปต่อยจนคลุกฝุ่นตลบกับพ่อเลี้ยงนฤเบศร์เรื่องแย่งคุณดวงฤทัย เห็นว่าเจ้าเหนือหัวอาการหนักพอดูครับ”

ป้าบ!!

เจ้ายิ่งตีเข่าใบหน้าโกรธขึ้งขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน

“นั่นปะไร ข้าว่าแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนไม่ดี”

“ไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมดน่ะสิครับ คุณดวงแกไปเอาน้ำเย็นสาดไปบนหลังเจ้าเหนือด้วยครับ แล้วแสงทัดก็มาลากเจ้าเหนือออกไป”

“ถึงยังไงก็ไม่ดี นี่เหนือหัวหลานชายฉันเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า”

“คงไม่เท่าไรครับ นี่ผมส่งยาไปให้ที่บ้านใหญ่แล้ว แต่เห็นว่าเจ้าเหนือไม่กลับไปบ้านชานเมืองมาร่วมสองอาทิตย์ เห็นว่าโกรธกันกับคุณดวง เด็กที่เรือนยังเล่าอีกว่าครั้งล่าสุดคือวันที่เจ้าเหนือมาหาคุณท่านให้ช่วยไปสู่ขอนั่น เป็นวันเดียวกับที่เห็นคุณดวงร้องไห้ขับรถออกจากบ้านไปครับ และเธอก็ไม่มาที่เรือนอีกเลย”

เจ้ายิ่งชะงักไปเมื่อได้ยิน เด็กสาวคนนั้นทะเลาะกับเหนือหัวแต่เหตุไฉนถึงเป็นฝ่ายร้องไห้ออกไป แทนที่จะเป็นเหนือหัวอกหัก

“ผมว่าเจ้ายิ่งอาจเข้าใจผิดก็เป็นได้นะครับ ดูแล้วคุณดวงเป็นคนดี ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียมาก่อน ถ้าจะเสียก็คงมาเสียเพราะเจ้าเหนือนี่ล่ะครับ”

ตุบ!!

เสียงกระแทกไม้เท้าลงพื้นทำให้คนรับใช้ชายหยุดพูดก่อนถอยหลังลงไปสามก้าวอย่างรู้งาน เจ้ายิ่งนั่งนิ่ง พลันนึกไปถึงงานวิวาห์ที่เคยไป ดวงฤทัยสวยสดงดงามจริง ๆ ผิดแผกไปจากสาวทั่วไป หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเจ้าแสงฉายเป็นอย่างมากจนแม้แต่เขายังตกใจ ไม่ผิดที่เจ้าเหนือหัวหลานชายจะลุ่มหลงจนถอนตัวแทบไม่ขึ้น

กิริยามารยาทเรียบร้อยทั้งยังไม่ค่อยพูด ตลอดเวลาหลายปีที่แต่งงานก็ไม่เคยออกนอกกรอบ แม้ว่าสามีตายจากไปแล้วยังวางตนอย่างดี

อันที่จริงถ้าเหนือหัวจริงจังมากขนาดต้องการแต่งงาน ผู้หญิงคนนั้นต้องดีใจจนเนื้อเต้นถึงจะถูก ไม่ใช่วิ่งร้องไห้ออกไป มันต้องมีเรื่องมากกว่านั้นแน่นอน

และตัวเขาเองรู้ดีเชียวว่าต้นเหตุต้องการจากอะไร พ่อเลี้ยงเฒ่านฤนารทเป็นผู้ชายหวงของ คาดว่าแม้ตายไปแล้วอาจมีบางอย่างที่ยังเกี่ยวข้องจนทำให้ดวงฤทัยตอบตกลงไม่ได้ นั่นคงเป็นมูลเหตุให้ทะเลาะกัน

“ไปบ้านพ่อเลี้ยงนฤเบศร์!!”

แม้ว่าเจ้ายิ่งจะไม่ชอบใจถ้าให้หลานชายเขาแต่งงานกับแม่หม้ายของสินธุเจริญพาณิช แต่ถ้ามันทำให้หลานชายเขาไม่มีความสุข เขาเองก็ไม่ยอมเช่นกัน เขาตัดสินใจแล้วว่าดวงฤทัยต้องแต่งงานกับเหนือหัว อย่างน้อยก็ถือสะว่ายิงนกทีเดียวได้นกถึงสองตัว ตัวที่หนึ่งหลานชายเพียงคนเดียวได้สมหวัง ตัวที่สองคือเขาเองที่สมหวังเพราะเหนือหัวยอมกลับมารับมรดกสืบทอดตำแหน่งต่อไป

สาวร่างเล็กยังนอนคว่ำหน้าบนเตียงยามบ่าย คุ้มเจ้าจอมอินเงียบสงัดมีเพียงเสียงรถราห่าง ๆ ดังมาจากหน้าปากซอย มือเล็กยังกุมต่างหูรูปดาวในมือลูบไล้ขณะที่ความคิดล่องลอย ดวงตาบอบช้ำผ่านการร้องไห้หนักหน่วงมาทั้งคืน

เมื่อค่ำวานเขาทำให้เธออับอายด้วยการก่อเรื่องทะเลาะต่อยตีกับนฤเบศร์ ตอนนี้ในเมืองต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขาทั้งคู่แย่งชิงตัวเธอ โดยที่นฤเบศร์เป็นฝ่ายมีชัย

เธอพลิกร่างนอนหงายชูต่างหูขึ้นสูงมองความระยิบระยับต้องแสงแดดยามบ่ายที่ลอดเข้ามายังเตียงสี่เสา

ดวงตากระพริบถี่รัวครุ่นคิดเรื่องทั้งหมดด้วยดวงตาที่เบิกกว้างยอมรับความเป็นจริง เธอคงไม่ได้ไปต่อกับเขาแล้ว คงไม่มีผู้ชายคนไหนทะเลาะใหญ่โตน่าอับอายแล้วยังยอมให้ตัวเองกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีก

ยังเรื่องแต่งงานที่เธอไม่สามารถให้เขาได้ เขาไม่ยอมรับอะไรที่น้อยกว่านั้น และเธอเองก็ไม่อยากให้เขายอมรับสิ่งที่เธอจะให้ได้เพียงน้อยนิด

มือกำต่างหูแน่นดึงมือลงแนบหัวใจข้างซ้ายบนอกเล็ก นอนมองเพดานไม้โบราณที่นอนมาตั้งแต่ยังเด็ก ของทุกอย่างในคุ้มนี้เธอรู้จักดีทุกตารางนิ้ว มันหล่อหลอมให้เป็นเธอเช่นทุกวันนี้

เธอเคยเล่นซ่อนแอบ เคยปีนต้นมะม่วง ทั้งยังเคยขโมยขนมสอดไส้ที่คุณย่าทำถวายพระตอนเช้ามืด

และเหนือหัวเคยแอบย่องเข้ามาในห้องเอาของมาให้ แอบขโมยจูบสาวน้อยไร้เดียงสา มือเล็กวางบนเหนือหัวใจดวงเล็กที่เต้นอย่างมีเลือดเนื้อ ต่างหูเย็นเยียบในมือเสมือนเครื่องเตือนให้เธอรับรู้ถึงสิ่งเขาต้องการมาตลอด

ต่างหูรูปดาวดวงนี้ก็เหมือนตัวเขา เป็นตัวแทนของเขาที่ต้องการให้เธอเก็บไว้ สวมมันบนใบหน้า สาวร่างเล็กผุดลุกขึ้นทันทีขยับตัวลงจากเตียงไปนั่งที่พื้นหน้ากระจก

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสวมมัน ดาวขนาดเล็กแบบติดติ่งหูดั่งดาวเหนือที่ส่องแสงนำทางในยามฟ้ามืด ส่องแสงนำความรักอาบเอิบมาสู่หัวใจดวงน้อยของเธอ

มือเล็กยกแตะดาวดวงน้อย แล้วลดมือลงทาบบนอกข้างซ้ายที่ยังเต้นไม่หยุด ดวงตาแดงก่ำปูดโปนดำคล้ำเพราะหยาดน้ำตาตัดกับสีผิวขาวลอออมชมพูแม้ซีดเซียว

มันคุ้มหรือไม่ กับการที่เธอต้องสูญเสียดาวเหนือดวงนี้ไป เพื่อให้ได้ไม้แข็งกระด้างเย็นเฉียบเต็มไปด้วยความทรงจำที่เธออยู่มานานตั้งแต่เด็ก

มันคุ้มหรือไม่ กับการที่เธอจะต้องสูญเสียดาวเหนือหัวใจดวงนี้ไป เพื่อแลกกับฟาร์มหม่อนไหม ฟาร์มที่ไม่เคยเป็นของเธอมาก่อนยกเว้นเมื่ออดีตสามีตายจากไป

มันคุ้มหรือไม่ หากเธอต้องสูญเสียดาวเหนือที่คอยส่องแสง ส่องความรักให้แก่เธอ ให้เธอได้รับความอบอุ่นชุ่มชื้นอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

ไม่เลย! มันไม่คุ้มเลยสักนิด

ดวงฤทัยผุดลุกขึ้นจากพื้นซอยเท้าเร็วถี่ออกจากห้องนอน คว้ากุญแจรถยนต์และกระเป๋า เธอต้องไปหานฤเบศร์ แล้วจบเรื่องนี้พวกนี้

ต่อไปนี้ชีวิตเป็นของเธอ เป็นของพี่เหนือ เธอจะไม่ยอมเสียดาวเหนือดวงนี้ไป

“พ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยง!”

แสงทัดจับร่างของเหนือหัวที่ยังนอนคว่ำหน้าบนพื้นห้องทำงานกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา

บอดี้การ์ดประคองร่างใหญ่ขึ้นเมื่อเหนือหัวเริ่มรู้สึกตัวได้สติ นั่งกุมขมับเพราะอาการเมาค้างขนาดหนัก

“นี่เหนือดื่มไปมากขนาดไหน ถึงได้เหมือนหมาขนาดนี้”

“หุบปาก!”

เหนือหัวกุมศีรษะปวดหัวอย่างรุนแรงเพราอาการเมาค้าง เขาจำได้ลาง ๆ ว่ากลับมาบ้านด้วยใจปวดหนักหนึบยิ่งทำให้เขาอยากอาละวาด

แอลกอฮอล์คือสิ่งที่สามารถช่วยยับยั้งเขาได้ จึงคว้ายกดื่มเพียว กระทั่งล้มคว่ำลงกับพื้นแล้วภาพก็ตัดมาตอนที่แสงทัดยืนเรียก

“กี่โมงแล้ว”

“เที่ยงวันแล้ว ไปอาบน้ำก่อนแล้วจะให้เด็กเอากล้วยปั่นให้ทาน”

พ่อเลี้ยงยืนโซเซเดินตัดโถงเข้าห้องนอน ชำเลืองตาไปยังเตียงที่เคยมีดวงฤทัยนอนข้างยิ่งทำให้ปวดหัวใจ

สติสัมปชัญญะยังมาไม่ครบถ้วนดีนักแม้ว่าจะยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็นจัด เขาปล่อยให้ละอองฝอยของน้ำผ่านฝักบัวแบบสี่เหลี่ยมใหญ่ราดรดศีรษะจนเปียกโชกไปทั้งตัว

ความละอายและกรุ่นโกรธของเมื่อคืนยังคงอยู่ และแทรกด้วยความสำนึกผิด เขาทำเกินไปจริง ๆ เพราะความหึงแรงกล้าจนแม้แต่ตัวเองยังกลัวตัวเอง หากไม่เพราะดวงฤทัยเอาน้ำสาด เขาอาจทำให้นฤเบศร์ตาบอดหลังจากประโคมหมัดลงไปบนหน้าอันหล่อเหลา

ปากหนาเม้มนิ่งนึกภาพดวงหน้าหวานซีดเผือดยามเห็นเขาสติหลุด เธอดูหวาดกลัวและตื่นตระหนกแต่ยังคุมสติได้ ไม่มีใครสักคนที่กล้าเข้าไปห้ามเขาเมื่อคืนนอกจากดวงฤทัย

หน้าแกร่งเงยหน้าที่ยังมีรอยช้ำจากหมัดของนฤเบศร์สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเจ็บ แต่ไม่เจ็บเท่าหัวใจดวงนี้

หัวใจที่ยังเต้นเป็นจังหวะและลุกโชนด้วยไฟรัก เขารู้ว่าเปลวเพลิงดวงนี้ไม่มีวันดับลงง่าย ๆ หากไม่ได้หัวใจอีกดวงมาครอบครอง

เปลวเพลิงคุโชนเหนือหัวใจดวงนี้คงไม่วันมอดดับลง เขารู้ว่ามันจะลุกโชติช่วงไปตลอดจนกว่าชีวิตเขาจะหาไม่ และเขาจะไม่มีวันปล่อยดวงฤทัยไปเด็ดขาด ดวงใจของเขา

เหนือหัวปิดน้ำรีบออกจากห้องแต่งตัวเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ กระชากประตูเปิดออกย่ำฝีเท้าลงน้ำหนักไปตามโถงจนถึงชานเรือน

“พ่อเลี้ยง!”

เหนือหัวปัดน้ำกล้วยปั่นที่แสงทัดถือมาให้ก่อนจะเดินลงบันไดอย่างเร่งรีบ

“ไปบ้านนฤเบศร์!!”

แสงทัดตกตะลึงแต่ยังพอตั้งสติได้วางแก้วน้ำปั่นแล้ววิ่งนำหน้าไปยังรถยนต์ ในใจยังนึกหวาดเสียว เรื่องเมื่อคืนก็หนักพอดูแล้ว ถ้าขืนยังไปแล้วมีเรื่องชกต่อยกันอีกคงได้ต้องหามไปโรงพยาบาลกันบ้างไม่คนใดก็คนหนึ่ง