34 – รู้ความจริง

34 – รู้ความจริง

ร่างเล็กนั่งรอแทบไม่ติดที่นั่งเมื่อนฤเบศร์เดินเข้ามาในห้องรับแขกของบ้าน และพลันยืนขึ้นทันทีอย่างร้อนใจเมื่อเห็นเขา โดยไม่ต้องพูดนฤเบศร์ก็รู้ว่าเธอมาเพื่อสิ่งใดในบ่ายวันนี้

“พ่อเลี้ยง”

“นั่งก่อนสิ ค่อย ๆ พูด”

มือเล็กกุมไว้ขยุกขยิกห้ามตัวเองไม่ได้ ร้อนใจต้องการพูดเรื่องที่ตนเองตัดสินใจโดยเด็ดขาดแล้ว แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเด็กรับใช้ในบ้านกำลังนำน้ำดื่มมาต้อนรับ

เธอนั่งนิ่งรอจนกระทั่งเด็กคนนั้นออกจากห้องไปจึงได้เริ่มเปิดปาก

“ดวงตัดสินใจแล้ว”

“ผมรู้ว่าที่คุณดวงมาวันนี้ก็คงเลือกมาแล้ว คุณเลือกเหนือหัวใช่ไหม”

ดวงฤทัยพยักหน้ารับทันทีไม่รอช้า

“ใช่ ดวงตัดสินใจแล้วว่าจะขอละเมิดสัญญาที่ทำไว้ ไม่มีสิ่งใดแทนที่พี่เหนือได้ ดวงไม่ต้องการบ้านหรือฟาร์ม”

“ดื่มน้ำก่อนสิ”

นฤเบศร์เอ่ยแนะนำเมื่อเสียงของดวงฤทัยทั้งแหบแห้งและฟังเหนื่อยล้า นั่นคงเพราะเธอคงร้องไห้มาทั้งคืน ร่างเล็กหยุดไปชั่งครู่แล้วทำตามที่เขาบอก

“ดวงรู้หรือเปล่าว่าในสัญญานอกจากจะสูญเสียทุกอย่างแล้ว ยังต้องชดใช้เงินสินสอดกลับคืนอีกด้วย”

ดวงฤทัยหน้าซีดเผือดวางแก้วลงมือสั่นเล็กน้อยพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ดวงจำได้ดี และสินสอดที่คุณพ่อของคุณมอบไว้ได้ถูกทางบ้านใหญ่เอาไปหมด ฉันมอบให้พวกเขาเพื่อแลกกับอิสรภาพ จากการทวงบุญคุณ”

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่หนักหน่วง เขาเองไม่ต้องการทำแบบนี้แต่ในเมื่อมันเป็นความประสงค์ของพ่อที่ล่วงลับไปแล้ว เขาเองก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียว ต้องทำตามความต้องการสุดท้ายเพื่อแสดงให้เห็นถึงความกตัญญู

“อันที่จริงผมไม่อยากทำอย่างนี้เลยคุณดวง แต่ผมต้องทำ คุณจะมอบคืนสินสอดยังไง”

“ดวงต้องการเวลาสักหน่อย อาจต้องใช้เวลานานกว่าจะคืนหมด แต่ว่าดวงรับปากว่าจะคืนให้ครบทุกบาท”

“มันมีของเก่าแก่ที่ตกทอดมาด้วยนะดวง อย่าลืมสิ”

“อันนั้นดวงเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหามาคืนยังไง ดวงคาดว่าบ้านใหญ่คงขายมันไปแล้ว”

“ผมว่ามันไม่มีประโยชน์เลยที่ทำแบบนี้ ทำไมดวงไม่พูดกับเหนือหัวให้รู้เรื่อง เพราะอันที่จริงเหนือหัวเขามีเงินมากพอที่จะจ่ายคืนค่าสินสอดทั้งหมด”

“ไม่ ไม่ ไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เหนือ ดวงจะขอจ่ายคืนเองทั้งหมด อีกอย่างดวงไม่อยากให้พี่เหนือรู้เรื่องสัญญา พ่อเลี้ยงอย่าไปบอกเขานะคะ”

“ผมจะไปบอกยังไงได้ ผมว่าเขาเองคงไม่แม้แต่มาเจอหน้าผม หรือถ้าบังเอิญเจอกันเขาคงไม่คุยกับผมแล้วเพราะไอ้ความหึงบ้า ๆ ทำผมเจ็บขนาดนี้”

ดวงฤทัยเอียงหน้ามองหน้าตี๋รูปหล่อมีร่องรอยฟกช้ำบ้างแต่ไม่ได้มากเท่าที่เธอคาดการณ์ไว้ เมื่อคืนนี้หมัดของเหนือหัวเข้าเป้าแทบทุกหมัด แต่พอวันรุ่งขึ้นพ่อเลี้ยงนฤเบศร์กลับดูไม่ได้ฟกช้ำเท่าไร

“ดวงขอร้องได้ไหมคะ ดวงไม่อาจทำตามสัญญาได้อีกต่อไปแล้ว ดวงรักพี่เหนือ ต้องการอยู่กับพี่เหนือ”

“เฮ้อ! แล้วถ้าไม่ต้องแต่งงาน ไม่ต้องจดทะเบียนก็ได้นี่นา ได้คุยกับเหนือหัวหรือยัง”

“พี่เหนือไม่ยอมค่ะ อีกอย่างดวงคิดว่าไม่สมควรให้อะไรที่น้อยไป อย่างพี่เหนือต้องได้เต็มทั้งหมด นั่นหมายความว่าดวงต้องมอบทั้งตัวและหัวใจ รวมไปถึงทุกเทเวลาทั้งชีวิตให้เขาถึงจะเหมาะสมกับความรักที่เขามอบให้ดวง”

พ่อเลี้ยงนฤเบศร์จ้องหน้างามพริ้งเพราตรงหน้า เอนกายครุ่นคิดถึงสัญญาสั่งเสียไว้ก่อนตาย ชั่งน้ำหนักของการเป็นลูกกตัญญูกับการเป็นคนดี เพราะสัญญาทาสฉบับนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก

เจ้ายิ่งหยุดกึกมือกำไม้เท้าแน่นเมื่อได้ยินทั้งหมด เขามาถึงทันพอได้ยินเรื่องราวบ้า ๆ สัญญาที่ไอ้เฒ่านั่นผูกมัดสาวสวยคนนี้ไว้

เขารู้ได้ในทันทีที่ได้ยิน หม้ายสาวจำต้องฝืนใจจำยอมลงนามทั้งที่หลังชนฝา ในครั้งนั้นเธอมีภาระที่ต้องดูแลถึงสองคนคือแม่และยาย

ขณะที่เกิดความเงียบภายในห้องเจ้ายิ่งจึงสาวเท้าแก่ ๆ เหี่ยว ๆ แต่มุ่งมั่นเข้าไปในห้อง

“ฉันจะเป็นคนออกค่าสินสอดทั้งหมดให้แม่เลี้ยงเอง”

เสียงแหบอย่างคนชราเอ่ยดังขึ้นมาจากประตูจนทำให้สองหนุ่มสาวหันกลับไปมอง ดวงฤทัยตกตะลึงเมื่อเห็นเจ้ายิ่งค่อยเดินเข้ามาในห้องรับแขกอย่างมาดมั่นดูราวกับว่าความชราภาพไม่ได้ลดทอนความยิ่งใหญ่ที่ตัวเองมีอยู่

เขานั่งลงตรงเก้าอี้ตัวถัดไปขยับไม้เท้าร้อนรน เจ้ายิ่งยังพูดเสริมอีกครั้งเพื่อให้ดวงฤทัยและพ่อเลี้ยงนฤเบศร์มั่นใจ

“ฉันพูดว่า ฉันจะเป็นคนออกค่าสินสอดที่พ่อเลี้ยงนฤนารทมอบให้แม่เลี้ยงไปเมื่อคราวนั้นทั้งหมด”

“เจ้ายิ่ง!”

เสียงหวานนุ่มเอ่ยขึ้นดังตกใจ พร้อมส่ายหน้า

“ไม่ได้ค่ะ ทำแบบนั้นไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับเจ้ายิ่ง”

“เจ้ายิ่งครับ ผมว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นนะครับ ยังมีของมีค่าหายากอีกหลายรายการ ซึ่งทางผมได้จดเอาไว้หมดแล้วแนบกับสัญญา”

เจ้ายิ่งหน้าแดงก่ำโมโห เขาเป็นคนหยิ่งยโส การที่เขายอมลงมือจ่ายทั้งหมดกลับโดนปฏิเสธ ไม่พอยังพูดเหมือนว่าของเก่าแก่พวกนั้นมันหายากจนตัวเขาเองไม่อาจชดเชยได้

“มันจะมีค่าอะไรหนักหนาถ้าเทียบกับของของฉัน”

“อย่านะคะเจ้ายิ่ง อย่าค่ะ!! ดวงขอร้อง ดวงจะจัดการเอง”

“จัดการ!! เธอจะจัดการอย่างไรแม่เลี้ยง ดูสิ! พ่อเลี้ยงนฤเบศร์เขาไม่ยอม ต้องรีดเลือดจากตัวเธอให้หมดทุกหยด หรือว่าเธอไม่อยากอยู่กับหลานชายของฉันแล้ว”

หน้าหวานงดงามดวงตาแดงก่ำกลั้นน้ำตาที่จู่ ๆ ก็ตื้นขึ้นมาเมื่อนึกภาพว่าตัวเองต้องพรากจากเหนือหัว พลันส่ายหน้า

“ไม่ค่ะ ดวงต้องการอยู่กับพี่เหนือ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้ฉันจัดการสัญญาทาสที่เธอเซ็นไป”

“เจ้ายิ่งอ่านสัญญาก่อนดีไหมครับ”

ขณะที่เจ้ายิ่งเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้จับไม้เท้าไปรับสัญญาจากนฤเบศร์ เสียงก้องกัมปนาทพลันดังขึ้นตรงหน้าประตู

“สัญญาอะไร!!!”

ชายร่างสูงใหญ่ใบหน้าออกเหลี่ยมอย่างคนรัฐฉานเปล่งทุ้มกว้างกังวาล จนคนทั้งหมดในห้องสะดุ้งตกใจมองไปทางประตูเป็นตาเดียว

เหนือหัวเองไม่คาดคิดมาก่อนว่าการตัดสินใจมาบ้านของเพื่อนทำให้เขาได้ยินบางอย่างที่คนทั้งสามกำลังสมคบคิดกัน เขาสาวเท้าตรงไปยังนฤเบศร์และเจ้ายิ่ง กระชากปึกกระดาษสัญญาออกมาจากมือเพื่อนยกขึ้นกวาดตาอ่าน

“พี่เหนือ! อย่าคะ มันไม่ใช่แบบนั้น!”

ดวงฤทัยตกตะลึงพรึงเพริดผุดลุกจากเก้าอี้โซฟา ทำท่าก้าวไปหาเหนือหัวแต่ชายร่างสูงยกฝ่ามือห้ามให้หยุดอยู่ตรงนั้นและก้มลงอ่านสัญญาด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เขากวาดสายตาไล่ไปตามตัวหนังสือสีดำพิมพ์ด้วยหมึกเลเซอร์อย่างดีกันน้ำ ชัดเจนทุกถ้อย ชัดเจนทุกตัวอักษร และลายมือชื่อดวงฤทัยกับพ่อเลี้ยงนฤนารทในท้ายกระดาษทุกใบ พร้อมลายมือชื่อของพยานคือนฤเบศร์

สัญญาฉบับนี้ดวงฤทัยลงนามไว้ว่าจะไม่แต่งงานอีกตลอดชีวิตโดยแลกกับยินยอมให้พ่อเลี้ยงเอ่ยปากขอคุ้มเจ้าจอมอินมาจากบ้านใหญ่คุ้มเวียงอิน และฟาร์มหม่อนไหมสินธุ พร้อมสินสอดอีกจำนวนมาก เขาไล่รายการสินสอดที่ทั้งชาติเธอคงไม่อาจใช้หมด

และหากวันหนึ่งวันใดดวงฤทัยผิดไปจากสัญญาฉบับนี้หรือต้องการยกเลิกสัญญา คุ้มเจ้าจอมอิน ฟาร์มสินธุ จะตกกลับมาเป็นของสินธุเจริญพาณิชอีกครั้ง พร้อมทั้งต้องคืนสินสอดทั้งหมด

“พี่เหนือคะ ดวง ดวงอธิบายได้”

“อธิบาย!! ดวงจะอธิบายอะไร ในเมื่อพี่เห็นสัญญานี้แล้ว”

“ดวง ดวง”

“บ้าจริง นี่มันเรื่องห่าเหวเฮงซวยที่สุดเท่าที่พี่เคยเจอมา ดวงยอมทิ้งชีวิตทั้งหมดเพียงแลกกับไอ้บ้านไม้สัปปะรังเค แล้วไอ้ฟาร์มหม่อนไหมที่ทรุดโทรม ดวงเอาอิสรภาพแลกกับของพวกนี้ได้ยังไง!!”

มือใหญ่ขว้างเอกสารไปทางดวงฤทัยอย่างแรงจนกระแทกเข้ากับทรวงอกอวบอิ่ม แม้ว่าไม่ได้แรงมากแต่มันกลับทำให้ใจของดวงฤทัยบอบช้ำ เอกสารสัญญาร่วงหล่นลงพื้นไร้คนใส่ใจแม้แต่ตัวนฤเบศร์ที่ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้า

“พี่เหนือ! พี่ไม่เข้าใจ ดวงต้องทำ ดวง นั่นมันนานมาแล้ว”

“ใช่ นานมาแล้ว พี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อตอนนั้นพี่ถึงขนาดคิดแต่งงานกับดวง คิดถึงขนาดจะเอาแหวนของแม่ให้ดวง”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น พี่เหนือ พี่เหนือ!! รอดวงก่อน พี่เหนือ! ฮื้อ อือ ฮื้อ พี่เหนือ! อย่าเพิ่งไป พี่เหนืออออ!!”

เสียงร้องแทบขาดใจของดวงฤทัยทำให้เจ้ายิ่งน้ำตาซึมได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างคนแก่ทำอะไรไม่ถูก

ร่างเล็กบอบบางวิ่งตามเหนือหัวที่ย่ำฝีเท้าลงพื้นอย่างโกรธเกรี้ยวโดยไม่หันไปมองคนตัวเล็กกว่า เธอดวงตาแดงช้ำใบหน้าบวมเปล่งแดงก่ำจากการร้องไห้หนักหน่วง

ดวงฤทัยไม่ใส่ใจสภาพของตัวเองว่าเป็นเช่นไรยามวิ่งตามเหนือหัวลงบันไดแต่ไม่ทัน เท้าเล็กยังไม่ทันได้สวมรองเท้าออกวิ่งตามรถยนต์คันหรูที่แสงทัดขับออกไปแม้ว่าไม่เร็วมากนัก แต่ผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอเองก็วิ่งตามไม่ทัน ถนนคอนกรีตกลางแดดยามบ่ายช่างร้อนไปทั่วแผ่นเท้าบอบบางอ่อนนุ่ม เม็ดกรวดใต้ฝ่าเท้าไม่ได้ทำให้ดวงฤทัยรู้สึกเจ็บแต่อย่างไร เพราะหัวใจดวงน้อยนั่นเจ็บยิ่งกว่า เธอวิ่งตามเท่าที่แรงของเธอจะทำได้ออกไปนอกรั้วกระทั่งล้มลงหน้าถนนเมื่อเท้าสะดุดเข้ากับก้อนหินเล็ก และผ้านุ่งแบบผ้าฝ้ายไม่อำนวยให้เธอขยับเขยื้อนได้เท่าที่ใจต้องการ มือเท้าลงพื้นไถลตัวจนถลอกถึงข้อศอก

“พี่เหนือออ!!”

ร่างเล็กก้มลงร้องไห้แทบขาดใจ เธอรู้ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าเขาอีก ชายร่างใหญ่หยิ่งยโสในตัวเอง แม้แต่ปู่ของเขาเองเหนือหัวยังไม่เคยให้อภัยในความผิด แล้วตัวเธอเป็นใครกัน หญิงสาวมีมลทินคนหนึ่งที่ริอ่านอาจเอื้อมอยากได้ความรักจากผู้ชายสักคน

“ดวง”

เสียงทุ้มนุ่มของนฤเบศร์และมือใหญ่ช่วยพยุงร่างเล็กของดวงฤทัยขึ้นจากพื้น เธอซวนเซเล็กน้อยเพราะหัวเข่าเองเจ็บจากการกระแทกหน้าพื้นคอนกรีตอย่างแรง

“เข้าบ้านทำแผลก่อน ส่วนไอ้เหนือปล่อยมันไป ให้มันเป็นหมาบ้าไปก่อน”

ดวงฤทัยกัดริมฝีปากแน่นแม้ว่าน้ำตายังรินไหลเป็นสาย ลมหายใจกระชั้นขาดห้วงเป็นระยะจนนฤเบศร์มองอย่างเป็นห่วง

เขามองสาวร่างเล็กที่โดยปกติวิสัยตั้งแต่เขารู้จักเธอมา เธอเป็นคนเข้มแข็งมาตลอด เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้แม้ในวันที่พ่อแท้ ๆ ของเธอเองเสียชีวิต หรือวันที่เธอต้องต่อสู้เพื่อให้ได้คุ้มเจ้าจอมอินมาเป็นของตน

นฤเบศร์เหลือบตามองเจ้ายิ่งที่ยืนมองด้วยดวงตาปวดร้าวเช่นเดียวกัน เหนือหัวเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นและหัวใจหนักแน่น ถ้าเชื่อสิ่งใดแล้วยากจะสั่นคลอน

“ฉันจะไปพูดกับเหนือหัวเอง”

เสียงเฒ่าชราเอ่ยขึ้นเมื่อนฤบเศร์ประคองดวงฤทัยที่อ่อนระโหยแรงตัวโยนจากแรงกลั้นสะอื้น

“ยะ อย่าคะ ดะ ดวง ดวงจะไปเอง”

“แต่ว่า..”

“ทุกอย่างเพราะดวง ดะ อื้อ ฮื้อ ดวงจะไปเอง ต่อให้ต้องลุยไฟดวงก็จะทำ”

นฤเบศร์เรียกคนให้นำกล่องปฐมพยาบาลมาให้ นั่งมองดวงฤทัยอยู่เป็นครู่จึงก้มลงหยิบเอกสารสัญญาที่ยังนอนกองบนพื้นห้องขึ้นมา

“ผมว่าเรื่องทั้งหมดสมควรจบลงได้แล้ว ผมไม่เคยเห็นด้วยกับพ่อในเรื่องนี้มาก่อน พ่อให้ผมรับปากเป็นครั้งสุดท้าย แต่ถ้ามันมีผลกระทบถึงคนหลายคน มันคงไม่ใช่เรื่องดีที่ควรทำเท่าไร”

มือใหญ่ล้วงเข้าไปในกางเกงหยิบซิปโปออกมาจุด ยกไปต่อปลายกระดาษ ดวงตาคมกล้ามีแสงไฟลุกโชติช่วงสะท้อนอยู่ข้างใน

เจ้ายิ่งนั่งเงียบพอใจ เอี้ยวหน้าไปมองว่าที่หลานสะใภ้ ดวงหน้างามยังเปื้อนเต็มไปด้วยน้ำตา แววตารื้นจนแทบมองไม่เห็นความสุกสกาว เธอจ้องมองเปลวไฟในมือของนฤเบศร์อย่างเงียบ ๆ ไม่พูดสิ่งใดเช่นกัน