1 – เหนือหัว

 1 – เหนือหัว

ร่างสูงใหญ่กว่าคนทั่วไปยืนนิ่งอยู่บนชานบ้านเรือนไทยหลังใหญ่อายุราวร้อยปี เก่าแก่และทรุดโทรม คุ้มเวียงอินในตอนนี้หลังจากที่ชุมแสง อินราชาลาโลกไปด้วยโรคหัวใจเฉียบพลัน ก็เหมือนดั่งกับบ้านขาดร่มโพธิ์ร่มไทร

ภรรยาและบรรดาลูกชายลูกสาวไร้ความสามารถหาเงินเข้าบ้านเนื่องจากการเลี้ยงดูแบบเก่าโบราณ เจ้ายศเจ้าอย่าง หรือเรียกกันง่าย ๆ ว่าเป็นพวกไม่ทำการทำงาน เก็บกินของเก่ามรดกตกทอดจนแทบไม่เหลือ

ดวงตาคมกล้าเพ่งมองยังลานสนามหญ้ากว้างใหญ่ของคุ้มที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ภาพในหัววางแผนไว้แล้วว่าจะปรับปรุงให้เป็นบูติกโฮเท็ลอย่างไรบ้าง

“ป้อเลี้ยงเจ้า”

เขาเอี้ยวหน้าคมแกร่งมองเลขานุการส่วนตัว สาวสวยหน้าตาดี ฉลาดหลักแหลมรู้ใจเขาทุกเรื่อง

“ว่ามา”

“เรื่องที่ให้ไปสืบมาเจ้า ได้ความว่าคุณดวงฤทัยตอนนี้เป็นหม้ายจริงแล้วเจ้า พ่อเลี้ยงนฤนาทเสียได้ยังไม่ถึงปีดี ทิ้งมรดกให้ไว้อย่างเดียวคือฟาร์มหม่อนไหมและดูเหมือนกิจการก็ไม่ดีเท่าไรนักเจ้า”

หน้าเรียบเฉยเมื่อได้ฟังมีเพียงคิ้วเข้มด้านซ้ายเท่านั้นที่โก่งขึ้น จับใจความถ้อยคำภาษาพื้นเมืองแบบผิด ๆ ถูก ๆ ปนไทยกลางซึ่งถึงตอนนี้เขาเริ่มชินเสียแล้ว เลขานุการสาวสวยเป็นคนกรุงเทพมหานครโดยกำเนิด เก่งมากความสามารถจนเขาต้องหอบหิ้วเธอไปด้วยทุกที่อย่างคนรู้ใจ

“ส่วนคุ้มเจ้าจอมอิน แยกโฉนดออกนานโขแล้วเจ้า เจ้าของคือคุณดวงใจแม่ของคุณดวงฤทัยน่ะเจ้า”

อริสรามือประสานไว้ด้านหน้าเรียบร้อย ลอบมองเจ้านายหนุ่มพ่อเลี้ยงเหนือหัว เมืองวงศ์สิงห์ว่าจะเอาอย่างไรต่อไป

“ต่อราคาลงถ้าไม่รวมคุ้มเจ้าจอมอิน แต่ถ้าทางนั้นโวยวายให้บอกไปว่า ฉันจะยอมจ่ายเพิ่มราคาให้สักเล็กน้อยถ้ารวมคุ้มนั้นมาด้วย”

“เจ้า”

เหนือหัวหันตัวไปด้านรั้วที่กั้นระหว่างกัน เขามองลอดยังฝั่งคุ้มเจ้าจอมอินที่สภาพเรือนไม่ทรุดโทรมเท่าที่นี่ บริเวณโดยรอบได้รับการทำนุบำรุงอยู่เสมอ และคล้ายมีคนอาศัยอยู่

ภาพดวงหน้าหวานงดงามกว่าหญิงใดที่เขาเคยได้พบพลันปรากฎขึ้นในมโนภาพ ไม่น่าเชื่อว่าคนหนุ่มแน่นในตอนนั้นที่คลั่งรักอย่างสุดตัวคงเป็นเขาเอง

สามเดือนที่เพียรพยายามตามตื้อไม่เลิกและดวงฤทัยในตอนเยาว์วัยเองก็ไม่อ่อนข้อให้ แม้มีโอกาสได้แตะต้องเนื้อตัวบ้างแต่ไม่มากเท่าไรยังทำให้เขาสะท้านกายจนถึงทุกวันนี้

แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น พ่อของเขาซึ่งเป็นนายแพทย์อาสา อุทิศทั้งชีวิตเพื่อช่วยชาวบ้านตามหุบเขาชายแดนระหว่างประเทศเพื่อนบ้าน พ่อเป็นไข้ป่ากะทันหันจากการเดินเท้าเข้าไปในหมู่บ้านอันห่างไกล กว่าจะพาเขาออกมาจากหุบเขาได้ก็กินเวลาหลายวันจนในที่สุดท่านก็ได้เสียชีวิตลง

ความวุ่นวายหลังจากนั้นเมื่อปู่ที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิตได้โผล่เข้ามา และทำท่าจะยกทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาอย่างไม่มีเกี่ยงงอน

กว่าเรื่องราวพอเข้าที่เข้าทางใช้เวลาร่วมหลายเดือน ทั้งปู่และเขาได้ตกลงกันอย่างสันติวิธี นั่นคือเขาจะยังไม่ยอมกลับมารับรู้สิ่งใดจนกว่าเขาจะอายุสามสิบห้าปี และปีนี้เขาสามสิบหกปีแล้ว อายุเกินจากข้อตกลงมาไม่น้อย แต่ในเมื่อเขายังเป็นต่อฉะนั้นปู่จึงทำได้เพียงบ่นน้อยอกน้อยใจ

แต่สาวน้อยของเขา ดวงฤทัย สาวร่างเล็กบอบบางผู้ซึ่งมีดวงหน้างดงามราวนางฟ้า เธอคงไม่อาจทนรอเขาได้ เพียงเขาจากไปได้หกเดือน กลับมาอีกครั้งดวงฤทัยก็เลือกแต่งงานไปแล้วกับมหาเศรษฐี พ่อเลี้ยงใหญ่ของเมืองอายุแก่คราวพ่อ

รอยยิ้มหยันผลุดมุมปาก เขาต้องการเห็นหน้าหวานของดวงฤทัยนักว่า แม่หม้ายสาวของพ่อเลี้ยงนฤนาทจะยังสะสวยงดงามอย่างที่เขาจำได้หรือไม่

ลำแขนกำยำรัดแน่นจนร่างบอบบางแอ่นหยัด ผ้าปูที่นอนเปียกชื้นจากเหงื่อชุ่มกาย มือเรียวเล็กจิกกุมผ้าไหมซาตินสีเทาเข้มใต้ร่างด้วยแรงอารมณ์จากคนร่างสูงด้านบนที่ส่งให้

ริมฝีปากหนาพรมไล้จูบทั่วร่างอ่อนนิ่มเลื่อนสู่เนินทรวงอวบอิ่ม ปากกระจับสีชมพูเผยออ้าเปล่งเสียงครางอ่อนหวาน มือไขว่คว้าเส้นผมดกหนากำแน่น

ร่างสูงใหญ่ด้านบนไม่ปราณีต่อร่างเล็กอรชรแม้แต่น้อย แรงรักเต็มอารมณ์จากจุมพิตพรมเลื่อนไล้ไถลลงเบื้องล่างสู่เนินเนื้อสาว เสียงหวานนุ่มกรีดร้อง แหงนเงยใบหน้าจนลำคอเหยียดโค้ง

“อือออ อ่า”

เฮือก!!!

ดวงฤทัยสะดุ้งตื่นเต็มตัวพร้อมเหงื่อโทรมกาย ไหล่เล็กสะท้านหอบหายใจขาดห้วง กระพริบตาถี่ก่อนพยุงกายขึ้นนั่งบนเตียงไม้สี่เสาโบราณที่มีผ้ามุ้งครอบลงมา

เธอเอี้ยวหน้าหวานไปทางนาฬิกาหัวเตียง ยามนี้หกนาฬิกาแล้วแต่ท้องฟ้ายังไม่เป็นใจ ไร้แสงสีทองดั่งเช่นทุกวัน เธอได้กลิ่นดินจากฝนหลงฤดูตกพรำในเดือนพฤศจิกายน

ฝัน!

ดวงฤทัยยกมือเล็กเรียวปัดปอยผมออกจากหน้าผากชื้นเหงื่อ ความฝันซ้ำเดิมหลายปี ฝันที่ไร้หน้าของคนร่างสูงใหญ่ แต่ไม่เคยชาชินกับมันเสียที และช่วงหลังมานี้เริ่มถี่ขึ้น

เธอตัดสินใจหย่อนเท้าลงจากเตียงลุกขึ้นยืน แล้วตลบมุ้งขึ้นไปเก็บด้านบน หลังจากนั้นจึงลงฝีเท้าแผ่วเบาด้วยความเคยชินบนพื้นไม้เนื้อแข็งขัดเงาอย่างดีไปยังหน้าต่างที่เปิดกว้างอยู่ ทอดสายไปยังหุบเขาเล็กที่ตั้งของฟาร์มหม่อนไหมสินธุ ซึ่งในตอนนี้มันเป็นของเธอโดยสมบูรณ์มาระยะหนึ่งแล้วนับตั้งแต่พ่อเลี้ยงนฤนารท สามีของเธอเสียชีวิตลง

แว่วได้ยินเสียงคนในบ้านตื่นแล้วจึงค่อยเผยรอยยิ้มอ่อนหวานอุ่นใจออกมา แม่ดวงใจของเธอสิ้นปีนี้จะอายุครบรอบห้าสิบปี ซึ่งเธอตั้งใจว่าจะจัดงานวันเกิดให้ใหญ่กว่าทุกปีเสียหน่อย

เสียงรถยนต์แล่นเข้ามายังลานบ้านทำให้เธอแปลกใจ ก้มลงมอง เห็นเป็นรถยนต์ของผู้ใหญ่บ้านจึงขมวดคิ้วย่นด้วยความแปลกใจ

ยังเช้ามากขนาดนี้ทั้งยังฝนตก ผู้ใหญ่บ้านคงมีเรื่องด่วน

ร่างเล็กผละออกจากหน้าต่างแล้วจัดแจงรีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปรับแขก