8 – เจ็ดปีเหมือนไม่ได้ห่างกันเลย

8 – เจ็ดปีเหมือนไม่ได้ห่างกันเลย

เหนือหัวเอ่ยขึ้น ยังนั่งนิ่งรวบร่างอรชรไว้แนบอก การเจรจาต่อรองอยู่ในสายเลือด เขารู้ว่าจะหย่อนหรือดึงให้ตึงตรงไหน แล้วเขาจะได้ผลลัพธ์อย่างที่เขาต้องการ

ดวงหน้าหวานซึ้งก้มศีรษะลงหลุบตามองเพียงมองปากหนาตรงหน้าที่แม้อยู่ใกล้แต่ไม่ยอมขยับ หนุ่มร่างสูงรอให้เธอเป็นฝ่ายตัดสินใจว่าจะร่วมทดลองไปเขาหรือไม่

พวงแก้มเธอสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นจนร้อนจัด ตัวเขามีกลิ่นไวน์แดงรสเข้มข้น กลิ่นโคโลญจน์ราคาแพง ปะปนคละเคล้ากลิ่นบุหรี่ และไม่น่าเชื่อว่าริมฝีปากของเหนือหัวกำลังเย้ายวนใจเธอด้วยสีแดงระเรื่อจากน้ำองุ่นรสแรงดูชุ่มฉ่ำ แรงเต้นของหัวใจตรงอกแกร่งใต้ฝ่ามือเธอโหมกระหน่ำขึ้นจนเธอเองรู้สึกได้ เขาตื่นเต้นไม่แพ้เธอเช่นกัน

ใจดวงเล็กยอมรับถึงความต้องการส่วนลึกภายใน เธออยากรู้สัมผัสนุ่มของริมฝีปากหนายามบดเบียดคลึงเคล้น จะยังก่อให้เกิดประกายไฟมอดไหม้ดั่งเดิมหรือไม่ ระยะเวลายาวนานที่ห่างกันอาจทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป

ลมหายใจของเหนือหัวกระชั้นแรงเมื่อสาวในอ้อมแขนนิ่งอย่างยอมจำนน สัญญาณทางกายของสาวร่างเล็กทำให้เขารู้ว่าเธอยินยอมร่วมทดสอบจุมพิต  อ้อมแขนกำยำกระหวัดรัดร่างอ้อนแอ้นกระชับขึ้นเมื่อหน้าคมเข้มโน้มลง นัยน์ตาคมกล้าหลุบมองปากกระจับเชิดรั้น หยั่งเชิงสัมผัสเพียงบางเบาก่อนแนบสนิท ขยับไหวบดเบียด

ร่างอ่อนนุ่มบนตักเริ่มผ่อนคลายวางฝ่ามือเล็กบนอกแกร่ง ขยับปลายนิ้วสัมผัสเสื้อผ้าฝ้ายพื้นเมือง

“ไม่ มันไม่เหมือนเดิม”

เสียงอ่อนนุ่มดังขึ้นข้างหูเมื่อเขาผละออก เลื่อนริมฝีปากพรมซบจูบลาดไหล่ขยับไล้ขึ้นซอกหูกระซิบถามเสียงพร่า

“ลองอีกครั้งไหม”

ดวงฤทัยขยับร่างเล็กออก จับจ้องสายตาคมกล้าแน่วแน่ เหนือหัวยังค่อยเลื่อนต่ำลงมาอีกครั้ง กระทั่งริมฝีปากหนานุ่มอุ่นร้อนทาบทับพอดี

“เปิดปากออกสิดวง รับพี่เข้าไป”

เสียงครางต่ำพร่าในลำคอขณะขยับปากแย้มความอ่อนนุ่มทรงกระจับรั้นออก บดเบียดแน่นครอบครอง ส่งลิ้นร้อนกระหวัดตวัดไหวภายใน

“อื้อ”

กระแสไฟธารพิศวาสที่แรกเริ่มคล้ายมอดดับลงพลันเจิดจ้าเริงร้อน ลำกายอรชรชุดไทยล้านนาถูกรั้งจนแอ่นหยัด เหนือหัวบดจุมพิตหนักหน่วงดุดันหิวกระหาย เลื่อนมือใหญ่กุมท้ายทอยเล็กตรึงแน่น ให้เธอรับแรงกระแทกอารมณ์ปรารถนา

ร่างแกร่งร้อนตามติดบดเบียดลูบไล้ทั่วกายสาวนุ่มนวล ลมหายใจหอบกระชั้นขณะเลื่อนฝ่ามือล้วงเข้าใต้ผ้ารัดอกแต่คนในอ้อมกอดยังพอมีสติคว้าจับไว้เสียก่อน ส่งเสียงประท้วงอยู่ในปาก คนร่างโตจึงทำเพียงทาบมือลงบนผ้าเหนือเนินทรวง คลึงแผ่วเบาพลางเร่งสำรวจโพรงปากหวานล้ำ

เมื่อทุกอย่างดำเนินไปใกล้หลุดการควบคุม หน้าคมเข้มจึงผละออกเลื่อนซบหน้าลงไหล่นุ่มพรมจูบหอบหายใจสะท้าน กายชายใต้ล่างเล่นงานเข้าอย่างจัง

“มันดียิ่งกว่าที่จำได้”

ดวงฤทัยยังซบดวงหน้าอ่อนหวานงดงามพวงแก้มแดงซ่านบนบ่าแกร่ง  มืออ้อมโอบเขาไว้จิกแน่น สะกดกลั้นอารมณ์หวามไหวที่ซัดมาเป็นระลอกอย่างไม่น่าเชื่อ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา

“ถึงจูบมันจะดี แต่เราต้องหยุดลงแค่นี้”

“ทำไมเราต้องหยุด พี่อยากได้ดวงมานานแล้ว และดวงเองก็เช่นกัน เราห้ามความรู้สึกที่มีต่อกันไม่ได้ แค่ยืนใกล้กันพี่ก็หักห้ามใจไม่ได้แล้ว”

“หยุดจูบได้แล้วพ่อเลี้ยง!”

มือเล็กรีบยันตัวออกเมื่อปากอุ่นร้อนของคนร่างโตกำลังไถลลงเกือบถึงเนินทรวง อีกมือดึงผมหลังท้ายทอยเขาไว้ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นปากหนาเต็มไปด้วยสีแดง จึงเผลอยกมือแตะปากตัวเอง

“ไม่เป็นไรหรอกคนดี จูบกันก็มีเลอะบ้างธรรมดา เดี๋ยวดวงต้องล้างหน้าอยู่ดี”

“บ้าเหรอพ่อเลี้ยง ฉันไม่ได้ห่วงว่ามันจะเลอะหน้า แต่ฉันอาย”

“อายอะไรกัน อีกหน่อยถ้ายิ่งกว่านี้จะทำยังไง”

ฉับพลันสติเพิ่งกลับมารีบเอี้ยวตัวมองนอกรถแล้วค่อยผ่อนลมหายใจเมื่อสังเกตว่ารถติดฟิลม์

นี่เธอเลอะเลือนขนาดนี้เลย

เมื่อสติเริ่มมาครบดวงฤทัยรีบพาร่างเล็กของตัวเองลงจากตักกว้างแล้วขยับเสื้อผ้าสำรวจความเรียบร้อย

ก๊อก ก๊อก

เหนือหัวยกมือเคาะกระจกให้สัญญาณแสงทัดเพื่อปลดล็อค นั่งมองคนร่างเล็กรีบเคลื่อนกายหนีห่างจึงคว้าข้อมือเธอไว้ก่อน

“เดี๋ยว!! พรุ่งนี้พี่จะมาหาช่วงเช้า มีธุระจะคุยด้วย”

ปัง!!

ดวงฤทัยสลัดข้อมือแล้วลนลานลงจากรถกระแทกประตูรถปิดใส่หน้า เร่งฝีท้าเข้าเรือนขึ้นบันไดราวกับวิ่งหนีเสือร้ายผลุบเข้าห้องนอนเก่าของตัวเองแล้วนั่งลงเพื่อสงบสติอารมณ์

แว่วเสียงประตูรั้วเลื่อนปิดและเสียงเครื่องยนต์ที่แล่นห่างออกไป ใจเต้นโครมคราม ยกมือขึ้นทาบพวงแก้มกุมไว้ด้วยมือสองข้างบรรเทาอาการผิวหน้าเห่อร้อน

ภาพในอดีตวัยเยาว์ เธอให้เขายืนแค่ข้างรั้วไม่ยอมให้เข้าบ้าน คนร่างโตไม่เคยย่อท้อ แม้ว่าได้คุยแค่ไม่กี่นาทีเขาก็ยอม ขโมยจูบสองสามครั้งแต่ทำใจสาวเต้นรัว

ดวงตาหวานซึ้งมองกระจกโบราณแล้วนึกขึ้นได้ พาร่างเล็กขยับลงนั่งพื้น เปิดลิ้นชักหยิบซองพลาสติกที่เธอเก็บต่างหูรูปดาวไว้อย่างดี

ดวงฤทัยเทออกลงอุ้งมือ เพชรปลอมยังส่องประกายเพราะการเก็บรักษา เธอยกขึ้นทาบกับหูของตัวเองก่อนผงะออกเมื่อมองตัวเองในกระจก มือแตะปากที่เลอะเป็นคราบ แถมยังเปื้อนเป็นรอยแดงลามลงทั่วคอหัวไหล่

พ่อเลี้ยงเหนือหัว อย่าหวังเลยว่าจะเจอฉันอีก

ความเงียบภายในรถหรูขณะขับผ่านถนนประดับประดาตกแต่งด้วยโคมแบบต่าง ๆ หลากสี เหนือหัวนั่งนิ่ง นัยน์ตาสีนิลเพ่งสมาธิออกภายนอกพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองที่ประทุขึ้น

สัมผัสจากกายสาวเพียงชั่วครู่ จูบเร่าร้อนเร่งด่วนยังทำเขาสะเทือนไปทั้งร่าง หากถึงวันจริงยามร่วมรักเขาคงดั่งได้ขึ้นสวรรค์ ดวงตาคมหลับลงสูดลมหายใจเข้ายาวจากกายแกร่งลุกชัน

“พ่อเลี้ยงจะให้ตามเด็กมาไหม”

เสียงแสงทัดเอ่ยถาม บอดี้การ์ดรู้ใจยามมองกระจกหลังเห็นเจ้านายหนุ่มหลับตาแน่น ท่าทางไม่ค่อยดีเอาเสียเลย เขารู้ว่าอาการแบบนี้มันต้องได้ระบายออก ยิ่งคนอย่างพ่อเลี้ยงแทบไม่เคยต้องอดกลั้น

“ไม่ต้อง”

“แล้วพ่อเลี้ยงจะอยู่ในสภาพนี้อย่างนั้นเหรอ? หรือว่า...จะทำด้วยมือตัวเอง”

เหนือหัวลืมตาขึ้นฉับพลันใช้ฝ่าเท้ากระแทกไปยังเบาะคนขับด้านหน้าจนแสงทัดหัวเราะลั่น เจ้านายหนุ่มไม่ถือสาบอดี้การ์ด เพราะตัวแสงทัดเปรียบไปแล้วเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่น้อง

“ไอ้เหนือ ฉันขอพูดอะไรหน่อย ตอนแรกฉันไม่เคยเจอแม่เลี้ยงดวงฤทัยมาก่อน เลยคิดว่าคงง่ายหน่อยเพราะแกมันหล่ออยู่แล้วแถมรวย”

เหนือหัวขยับตัวอีกครั้งเพื่อลดอาการอึดอัด หูยังตั้งใจฟังคนข้างหน้า

“แต่พอเจอตัวจริง บอกตรงว่ะ นายคงหืดขึ้นคอหน่อย แม่เลี้ยงดูไว้ตัวและสูงส่งเกินไป”

“ไม่หรอกแสงทัด ฉันรู้ว่าเธอเป็นยังไง ที่เห็นก็แค่เปลือกเท่านั้น”

“แล้วนี่จะกลับไปนอนโรงแรมหรือนอนบ้าน”

บ้านที่แสงทัดเอ่ยถึงคือบ้านหลังใหญ่ห่างออกจากตัวเมืองราวสิบกว่ากิโลเมตร เรือนไทยโบราณ ไกลหูไกลตาคนเมืองนี้

“โรงแรม พรุ่งนี้ยังต้องมาหาแม่เลี้ยงจะได้ไม่ต้องออกแต่เช้า”

“แกจะไปหาทำไม ในเมื่อแม่เลี้ยงต้องเป็นคนมาหาแกเองอยู่แล้ว”

“หมายความว่ายังไง”

“อริสราส่งข้อความมา แม่เลี้ยงนัดคุยเรื่องขอฟาร์มหม่อนไหมสินธุเข้ามาอยู่ในเส้นทางท่องเที่ยวโปรเจคที่เราทำอยู่”

เหนือหัวผ่อนร่างลงพิงพนักเบาะรถตามเดิม ยิ้มในหน้า หนูกำลังจะมาให้เขาจับถึงที่

“สั่งอริสราให้ส่งเวลานัดหมายของดวงฤทัยมาให้ฉันด้วย อีกเรื่อง พรุ่งนี้เช้าสั่งดอกไม้ช่อใหญ่ไปที่คุ้มเจ้าจอมอิน”

“ขนาดนั้นเลยเหรอเพื่อน ฮ่า ฮ่า”

“เออ ขอดอกคาร์เนชั่นสีชมพู”

เหนือหัวยิ้มกริ่มหยิบกระดาษอเนกประสงค์ในรถขึ้นเช็ดปากคราบลิปสติกสีแดงกำมะหยี่ กลิ่นหอมละมุนปนกลิ่นเหงื่อของกายสาวยังกรุ่นอยู่ในจมูก ภาวนาในใจว่าขอให้ตัวเองผ่านพ้นอาการนี้ได้ตลอดรอดฝั่ง