12 – เข้าถ้ำเสือ

12 – เข้าถ้ำเสือ

ดวงฤทัยมองสองข้างทางขณะที่แสงทัดกำลังนำเธอไปหาพ่อเลี้ยงหนุ่ม คิ้วคันศรขมวดเล็กน้อยด้วยความกังวลเพราะบอดี้การ์ดขับรถคันใหญ่ออกนอกตัวเมืองมาได้สักพักแล้ว

“ฉันขอถามหน่อยนะคะ พ่อเลี้ยงให้พาไปพบที่ไหน”

แสงทัดมองกระจกหลังแวบหนึ่งก่อนมองทางตรงหน้าต่อ ร่องรอยกังวลใจชัดเจนทำให้รู้ว่าเหนือหัวไม่ได้บอกแม่เลี้ยง

“ไปที่บ้านพ่อเลี้ยงครับ”

“บ้าน?”

“คุณดวงไม่ต้องกังวลใจครับ บ้านอยู่ห่างจากเมืองเกือบสิบกว่ากิโลเมตรเท่านั้น”

สิบกิโลเมตร!!

คราวนี้เธอเริ่มเห็นสองข้างทางที่บ้านเรือนเริ่มห่างกันเป็นระยะ จากนั้นรถเลี้ยวลงจากถนนใหญ่เข้าสู่ถนนสายเล็กกว่ามุ่งตรงไปยังเชิงเขาข้างหน้า แล่นไปได้ราวห้าร้อยจึงถึงรั้วใหญ่ทึบ

บ้านของพ่อเลี้ยงเหนือหัวเป็นดั่งบ้านเศรษฐีคนเหนือ สร้างจากไม้สักทั้งหลัง ทรงบ้านแฝดขนาดใหญ่ เสาบ้านเป็นไม้ท่อนเดียวลำใหญ่สูง หลังคาทรงจั่วตกแต่งกาแล แต่ที่ไม่เหมือนคนทั่วไปคงเป็นขนาดของบ้าน มีลานน้ำพุตรงกลางลาน แสงทัดนำไปจอดใกล้ทางขึ้นบันได

คนร่างเล็กลงจากรถอย่างหวั่นใจ แหงนดวงหน้าหวานขึ้นชั้นบนที่เปิดไฟสว่างไสว แล้วจึงสังเกตเห็นเหนือหัวยืนอยู่ตรงระเบียงมือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง กางขาออกเล็กน้อย ก้มศีรษะลงมองมายังเธอเช่นกัน

แสงไฟสีนวลตาสาดกระทบแผ่นหลังเกิดเงาหม่นบนใบหน้า ยิ่งดูราวปีศาจร้ายแต่ให้เธอหันหลังกลับตอนนี้คงไม่ใช่ตัวเธอ

“ขึ้นบ้านเถอะดวง”

เหนือหัวเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มทุ้มต่ำราวน้ำผึ้ง ดวงฤทัยจึงเริ่มเข้าสู่ขั้นบันไดชั้นล่างที่ถอยร่นจากตัวบ้านหนึ่งช่วงเสาใต้หลังคากันสาด บันไดไม้จริงแผ่นหนาเข้าเดือยตอกสลักแทนการใช้ตะปู เชิงบันไดยังมีตุ่มดินไว้ล้างเท้า

ในเมื่อเธอได้ตัดสินใจไปแล้ว ฉะนั้นวันนี้มีเพียงต้องทำออกมาให้ดีที่สุด อย่างน้อยเธอรู้จุดอ่อนของเขาดียิ่งกว่าตัวเขา เขาต้องการเธอ

มือเล็กเรียวแม้สั่นเล็กน้อยแต่ยังจับราวบันไดไม้อย่างมั่นใจขณะเดินขึ้นบันได ค่ำนี้เธอต้องต่อรองให้ได้สิ่งที่เธอต้องการ ถ้าเธอต้องยอมเปลืองตัว อย่างน้อยเธอต้องทำให้พ่อเลี้ยงเหนือหัวจ่ายหนักสักหน่อย ถึงจะสมน้ำสมเนื้อ ศักดิ์ศรีของแม่หญิงเราที่คุณยายเคยสั่งสอนว่า มีค่าจนไม่อาจประเมินค่าได้ มาบัดนี้เธอกำลังทำลายคำสอนที่ฝั่งหยั่งรากลึกดั่งรากแก้วของต้นไม้ใหญ่ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว

บันไดทอดยาวเพียงสิบกว่าขั้น ใจดวงเล็กเต้นโครมครามตื่นเต้น พยายามบังคับสีหน้าให้นิ่งเรียบกระทั่งขึ้นมาถึงชั้นบนสุดตรงที่เหนือหัวยืนรออยู่ก่อนแล้ว

คนร่างเล็กเงยศีรษะขึ้นจับจ้องดวงตาคมกล้าที่ไม่ปิดบังความปรารถนา วางมือชื้นเหงื่อลงบนฝ่ามือใหญ่อุ่นร้อน

ใจคาดหวังว่าเธอคงตัดสินใจไม่ผิด ดั่งเช่นที่เคยตัดสินใจแต่งงานกับพ่อเลี้ยงนฤนารท เพียงแต่ครั้งนี้เธอจะไม่มีงานแต่งงาน ถ้าให้เปรียบเทียบคงเป็นเพียงดอกไม้ดอกหนึ่งที่เมื่อเขาได้แล้วคงหมดความปรารถนา

เธอมองมือเล็กที่ถูกกุมจนมิด คิดเพียงขอให้ตัวเธอไม่บอบช้ำมากนักยามเขาทิ้งดอกไม้ดอกนี้ทิ้งลง

แสงไฟสีนวลบนเรือนไทยล้านนากระทบดวงหน้าหวานซึ้ง ยามวางมือเล็กลงกลางฝ่ามือใหญ่ของเหนือหัว เขากุมแน่นสบตาหวาดหวั่นเห็นได้ชัดของดวงฤทัย

ค่ำนี้แม่เลี้ยงสวมผ้านุ่งทำจากซิ่นผ้าฝ้ายสีส้มอ่อนสลับเข้ม ตัวเสื้อเป็นผ้าฝ้ายสีขาวแขนกุดคอตั้งสูงคล้ายคอเสื้อคนจีน มีปักลวดลายเล็กน้อยตรงรังดุม มวยผมขึ้นเหมือนเคยแต่ไม่ประดับด้วยดอกพุดซ้อนมาอีก

ดวงตาคมเข้มของเหนือหัวกวาดลงไปยังเท้าเล็กขาวเรียวที่โผล่พ้นผ้านุ่งยามเธอก้าวขึ้นบันได เล็บไร้สีสันตัดสะอาดสะอ้าน

“ทานข้าวมาหรือยัง”

คนร่างเล็กยังไร้เสียงทำเพียงพยักหน้ารับ ฝ่ามืออุ่นจนเกือบร้อนกุมมือเล็กจมหาย ดึงจูงตัดชานบ้านก้าวขึ้นเติ๋น[1]ตรงไปยังห้องฝั่งตะวันตกของบ้าน

“ไปคุยที่ห้องทำงานพี่”

แม่เลี้ยงสาวก้มมองมือที่ยังถูกกุมไว้แน่น แม้จะขัดขืนชายหนุ่มตรงหน้าคงไม่ยอม จึงได้แต่เดินตามไปอย่างว่าง่าย

แอ๊ดดด!!

“นั่งก่อน พี่จะไปเอาเครื่องดื่มให้”

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ดวงพูดไม่นาน”

เหนือหัวไม่ฟังเสียงค้าน เขาเดินไปยังมุมห้อง มีชั้นไม้คล้ายบาร์เล็ก หยิบไวน์แดงออกมารินสองแก้วแล้วจึงเดินกลับมาหาเธอ

ห้องทำงานไม่ใหญ่มากนักแต่ไม่เล็กถึงกับอึดอัด เฟอร์นิเจอร์เครื่องเรือนส่วนใหญ่ทำจากไม้สักแท้อย่างภาคเหนือ เข้มแข็ง ทนทานคล้ายกับเขา มีเพียงเบาะที่เธอนั่งเท่านั้นที่อ่อนนุ่ม แสงไฟสีนวลจากโต๊ะทำงานเป็นแสงสว่างเดียวภายในห้อง

“พี่เหนือไม่เปิดไฟเหรอคะ”

เสียงนุ่มหวานเอ่ยอย่างหวั่นใจ มุมปากเหนือหัวขยับเล็กน้อยแต่ไม่เอ่ยตอบ มือส่งแก้วไวน์ให้เธอส่วนตัวเขาขยับไปนั่งเก้าอี้อีกตัว

คนร่างเล็กค่อยใจชื้นเมื่อเห็นคนร่างโตกว่าไปนั่งเก้าอี้อีกตัว ผ่อนลมหายใจยกไวน์ขึ้นดื่ม

“เรื่องข้อตกลงในการเป็นแฟน ดวงขอบอกเงื่อนไขของดวงก่อน”

“พูดมาได้เลย ถ้าพี่ยอมรับได้ พี่ก็ตกลงตามที่ดวงขอมา”

“อย่างแรกเลย โรงแรมในเครือของพี่ทั้งหมดต้องให้ฟาร์มสินธุเข้าร่วมโครงการด้วยทั้งหมด ส่วนแบ่งดวงไม่เอาเปรียบ เป็นไปตามข้อเสนอของดวงที่ได้ร่างไว้ในเอกสารแต่แรก”

เหนือหัวยิ้มกว้างยกไวน์ขึ้นดื่มก่อนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ

“ตกลง”

“อย่างที่สอง เรื่องคุ้มเจ้าจอมอินที่พี่เหนือไปขอซื้อกับพี่พฤกษ์ ดวงไม่ตกลง ดวงไม่ขายเด็ดขาดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับดวงก็ตาม คุ้มจะตกเป็นชื่อของคุณแม่ดวงใจของดวงทันที ส่วนพี่เหนือไปตกลงราคาคุ้มเวียงอินเท่าไร ดวงไม่สนใจ”

สายตาคมกล้าเปล่งประกายจับจ้องปากเล็กขยับไหวยามพูดข้อตกลง มือแกว่งไวน์รสแรงเข้มข้นในมือ

“มีอีกไหม เงื่อนไขของดวง”

น้ำเสียงราบเรียบผิดไปจากตอนเอ่ยคำว่า ‘ตกลง’ ในคราแรก เธอคาดว่าเขาคงไม่ค่อยโดนขัดใจสักเท่าไร  

“อย่างที่สาม พี่เหนือขอดวงเป็นแฟนไม่ได้บอกเวลาว่าสิ้นสุด ฉะนั้นดวงจึงประเมินเอง หนึ่งปีนับจากวันที่เราทำข้อตกลง ส่วน .. ส่วน เรื่อง”

คนร่างเล็กถอนหายใจยกไวน์ขึ้นดื่ม แล้วเงยหน้าสบตาเหนือหัวยามเอ่ยเรื่องที่เธอหนักใจที่สุด

“ดวงขอเวลาสำหรับเรื่องบนเตียงสามเดือน ดวงอยากทำความคุ้นเคยกันก่อน”

เหนือหัววางแก้วไวน์ลงทันทีเมื่อได้ยิน เอ่ยด้วยเสียงนุ่มดั่งกำมะหยี่

“มาหาพี่สิดวง”

“ทำไมคะ”

“มาหาพี่ แล้วพี่จะบอก”

[1] พื้นยกสูงกว่าระดับพื้นชาน ใช้เป็นพื้นที่อเนกประสงค์สำหรับบ้าน