9 -  ขอเป็นแฟนแต่โดนสาวเมินใส่

9 -  ขอเป็นแฟนแต่โดนสาวเมินใส่

ดวงฤทัยดับเครื่องรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ขับเคลื่อนสี่ล้อ สูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อมองอาคารโรงแรมขนาดใหญ่ตรงหน้า กึ่งรีสอร์ตสวยงามด้วยทรงไทยล้านนาประยุกต์

หลังจากเมื่อคืนนี้ผ่านพ้นในเช้าวันนี้เธอค้นพบว่า โรงแรมแห่งนี้จะเป็นกำลังสำคัญและขุมทรัพย์ที่ช่วยต่อชีวิตหล่อเลี้ยงเธอไปได้อีกหลายปี ทำอย่างไรให้โรงแรมยอมรับฟาร์มหม่อนไหมสินธุเข้าร่วมโครงการ

ใจคาดหวังว่าชื่อเสียงของพ่อเลี้ยงนฤนารทจะยังช่วยส่งเสริมผลักดันให้เธอทำสำเร็จด้วยชื่อ แม่เลี้ยงดวงฤทัย สินธุเจริญพาณิชย์

มือเรียวเล็กงดงามตัดเป็นระเบียบไร้สีแต่งแต้มหยิบเอกสารเบาะข้างแล้วก้าวลงจากรถ ยืดร่างบอบบางในชุดผ้าซิ่นไหมยกลายดอกบัวชายผ้านุ่งสีน้ำเข้มเงินสลับลายขวางด้วยสีเทาอ่อนทั่วทั้งผืน ตัวเสื้อเชิ้ตขาวลูกไม้คอเหลี่ยมแขนตุ๊กตา มวยผมขึ้นสูงเหน็บด้วยดอกพุดซ้อนสีขาวดอกใหญ่ซึ่งปลูกอยู่ที่คุ้ม ส่งกลิ่นหอมกำจายรอบตัว

“สวัสดีเจ้า ยินดีต้อนรับสู่แมนสรวงบูติกโฮเท็ลเจ้า”

แม่เลี้ยงสาวยิ้มพองามให้พนักงานเปิดประตูในชุดไทยล้านนาสีม่วง แล้วพาร่างเดินผ่านตรงไปยังส่วนแผนกต้อนรับ

“สวัสดีเจ้า วันนี้มีอะหยังหื้อรับใช้เจ้า”

“สวัสดีค่ะ ดิฉันแม่เลี้ยงดวงฤทัย มีนัดกับผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ค่ะ”

“สักครู่นะเจ้า”

ระหว่างยืนรอพนักงานต่อสายโทรศัพท์ขึ้นไปยังแผนก จึงลอบสังเกตว่าโรงแรมได้ปรับปรุงใหม่เกือบทั้งหมด ของทุกชิ้นถูกเปลี่ยนไปจากเดิมเป็นสไตล์ล้านนาประยุกต์หากแต่หรูหรา ตามโถงประดับด้วยศิลปะไม้สักและภาพวาดของนักเขียนชื่อดังของเมืองเหนือ

“แม่เลี้ยงเจ้า ต้องเข้าทางด้านหลังน่ะเจ้า หื้อเด็กนำไปเจ้า”

แม่เลี้ยงเอี้ยวตัวกลับไปพบเด็กสาวหน้าตาน่ารักสวมชุดล้านนายืนยิ้มอยู่ด้านหลังแล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

“ยินดีเจ้า”

เด็กสาวท่าทางคล่องแคล่วเดินนำไปด้านหลัง เพื่อพาขึ้นลิฟต์พนักงานไปยังชั้นสามที่ตั้งสำนักงานของโรงแรม แก้มพนักงานสาวแดงปลั่งยิ้มขัดเขิน

“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

“เปล่าค่ะ คือ แม่เลี้ยงสวยจังเลยค่ะ”

ดวงฤทัยยิ้มตอบไม่เอ่ยอะไร ตอนนี้เธอเองตื่นเต้น นัดหมายเช้านี้สำคัญต่อเธอมาก เธอจะไม่ยอมเกิดความผิดพลาดจึงยืดกายขึ้นลอบสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกพลังใจ

ติ๊ง!!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงจุดหมาย ดวงฤทัยก้าวเท้าออกไปเพียงคนเดียวส่วนเด็กสาวยังยืนอยู่ในลิฟต์ตั้งท่ากดเลขชั้นเพื่อลงชั้นล่าง กำลังเอ่ยถามมีเสียงหนึ่งเรียกชื่อเธอเสียก่อน

“สวัสดีค่ะคุณดวงฤทัย”

ดวงฤทัยหันกลับไปเห็นสาวสวยรูปร่างดีสวมชุดทำงานทันสมัยทะมัดทะแมง อายุราวปลายยี่สิบ อายุมากกว่าเธอไม่มาก

“สวัสดีค่ะ”

“เชิญทางนี้ค่ะ ท่านรอคุณดวงฤทัยอยู่ค่ะ”

ท่าน?

ภายในใจนึกเอะใจสงสัยแต่ยังรักษาภาพลักษณ์ภายนอก สีหน้าเรียบเฉยเดินตามหญิงสาวไปตามโถงกระทั่งหยุดที่ประตูบานใหญ่ทำจากไม้จริงลวดลายจิตรกรรมพื้นถิ่น

ก๊อก ก๊อก!!

สาวคนดั่งกล่าวเคาะประตูสองครั้งก่อนเปิดประตู ผายมือให้เธอเข้าไปในห้อง แม้ว่าดวงฤทัยไม่ใคร่เต็มใจนักแต่ด้วยความสงสัยจึงยอมเดินเข้าไปในห้องที่ไร้คน กระทั่งเสียงปิดประตูด้านหลังดังขึ้น

“ดื่มกาแฟสักหน่อยไหม”

คนร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำคุ้นหูดังขึ้น พ่อเลี้ยงหนือหัวสวมชุดสูททำงานสีเข้มไม่ผูกไท ยืนพิงกรอบประตูห้องชงกาแฟในมือถือแก้วกาแฟร้อน

“พ่อเลี้ยง! ฉันนัดผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ พวกเขาต้องเข้าใจอะไรผิดแน่!”

ดวงฤทัยยกมือขึ้นเตรียมผลักประตูออกไปพลันชะงัก สะบัดหน้าหวานกลับไปยังคนร่างสูงที่เดินไปนั่งหลังโต๊ะทำงานแล้ว

“เป็นคุณใช่ไหมที่สั่งให้พาฉันขึ้นมา”

ดวงตากลมโตหวานซึ้งหรี่เอาเรื่อง ทันเห็นมุมปากหยักขึ้นเพียงชั่ววินาที ยิ่งพาให้ขุ่นเคือง

“นั่งก่อนสิ เราจะได้คุยธุรกิจกัน”

ใจหนึ่งต้องการหนีออกจากห้อง แต่อีกใจยังต้องการเข้าร่วมโครงการซึ่งเป็นทางรอดเดียวของหม่อนไหม มือบางกำแฟ้มเอกสารแน่นขึ้นชั่งใจ อย่างไรเสียโรงแรมนี้ก็เป็นของเขา ถ้าเธอทำให้เหนือหัวยอมรับข้อตกลงนี้ได้ สถานะของฟาร์มที่ร่อแร่จะดีขึ้นทันที

เหนือหัวนั่งนิ่งระหว่างรอการตัดสินใจของคนร่างเล็กกลางห้อง ใจเต้นระทึกเสี่ยงวัดดวงว่าเธอจะเลือกนั่งลงหรือหันหลังหนี แล้วค่อยลอบถอนหายใจเมื่อร่างอรชรในชุดทำงานเดินมายังโต๊ะตัวใหญ่ และนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ฟาร์มสินธุเป็นอย่างไรพี่รู้หมดแล้ว”

“คุณกำลังรุกล้ำความเป็นส่วนตัวฉัน”

“มันจำเป็น รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง อันที่จริงพี่ไม่ได้ต้องการอวดหรอกนะ แต่พี่รู้แทบทุกเรื่องของดวง”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็รู้ว่าฉันมาทำไม เข้าเรื่องเลยดีกว่า”

“อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับน้องดวง เอาอย่างนี้ เราควรเริ่มต้นกันด้วย.. เปลี่ยนคำสรรพนามเรียกพี่เสียใหม่”

เสียงทุ้มลากยาวขณะเอ่ยขึ้น ปากหนาคลี่ยิ้มกว้างกวนอารมณ์ มือแกร่งยังขยับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบแต่ดวงตาคมไม่ละไปจากหน้าหวานงดงาม

“ถ้าอย่างนั้นพ่อเลี้ยงเหนือหัว อยากให้ฉันเรียกว่าอะไรดีคะ”

เสียงหวานนุ่มพูดลอดไรฟัน สังเกตมุมปากหนายักยิ้มผ่านแก้วกาแฟ

“เรียกพี่ว่าพี่เหนือ แล้วแทนตัวเองว่าดวง ง่าย ๆ แค่นั้น”

ร่างแกร่งโน้มกายวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ แล้วเอนกายกลับนั่งพิงพนัก วางมือประสานไว้ที่ตักขณะรอคนตรงหน้าเอ่ยชื่อเขาออกมา

“พี่เหนือ”

นัยน์ตาสีนิลหลับลงทันใด เสียงหวานนุ่มบางเบาหากแต่ทำเขาสั่นสะเทือนไปถึงภายใน เสียงนุ่มก่อเกิดความสั่นไหวบางอย่าง และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววแห่งความปรารถนาคงฉายชัดจนทำให้พวงแก้มของคนร่างเล็กแต้มสีแดงระเรื่อกระทั่งแดงซ่านจนถึงลำคอ

เหนือหัวแสร้งหยิบแฟ้มของดวงฤทัยขึ้นมาเปิดอ่านทั้งที่ตัวหนังสือทั้งหมดไม่เข้าสมองเลยแม้แต่น้อย

“ดะ ดวงต้องการเข้าร่วมเป็นหนึ่งในสถานที่ที่ทางโรงแรมของพี่เหนือจัดทัวร์เชิงอนุรักษ์ ดวงแบ่งสัดส่วนรายได้ออกมาแล้วว่าทางโรงแรมจะได้รับยี่สิบห้าเปอร์เซ็นจากการขายของที่ระลึก และห้าสิบเปอร์เซ็นจากค่าหัวนักท่องเที่ยวในแต่ละรอบเป็นรายบุคคล”

“ร้านที่เข้าร่วมเส้นทางอนุรักษ์ของพี่มีอยู่แล้วสิบร้าน ซึ่งพอดีสำหรับการพานักท่องเที่ยวไปชมในสองวัน ถ้าพี่เพิ่มของดวงเข้าอีกอาจทำให้ต้องเบียดกับร้านอื่น”

ดวงฤทัยนิ่งครุ่นคิด จริงอย่างที่เหนือหัวพูด เธอไม่ทันได้เตรียมคิดเรื่องนี้มาก่อน

“ถ้าอย่างนั้น ดวงจะให้ราคาขายของที่ระลึกเพิ่มจากยี่สิบห้าเปอร์เซ็นเป็นห้าสิบเปอร์เซ็นเท่ากับราคาค่าทัวร์”

“ทำไมพี่ต้องแบ่งราคาค่าทัวร์ให้ดวง ในเมื่อค่าใช้จ่ายส่วนนี้เป็นส่วนที่โรงแรมต้องออก”

“เพราะว่าฟาร์มหม่อนไหมของดวงมีค่าพอและมีแรงดึงดูดทำให้นักท่องเที่ยวอยากเข้าร่วมท่องเที่ยว ดวงคาดว่าเมื่อผ่านไปสักพักฟาร์มจะทำชื่อเสียงให้กับทางโรงแรมมากกว่าด้วยซ้ำ”

คนร่างสูงลอบยิ้มเมื่อได้ฟังขณะยกกาแฟที่เริ่มเย็นแล้วขึ้นจิบก่อนจะวางลงเมื่อดวงฤทัยยังพูดต่ออย่างภาคภูมิใจ

“ดวงมีแผนสำหรับฟาร์มสินธุ และฟาร์มของดวงครบวงจรที่สุดในจังหวัด ตั้งแต่ปลูกจนถึงทอไหม เรียกได้ว่าต้นน้ำยันปลายน้ำ ซึ่งทำให้ทางโรงแรมไม่ต้องเสียค่าน้ำมัน เวลา ไปหลายที่”

“แล้วถ้าพี่มีแผนอื่นที่ดีกว่านี้”

เหนือหัวเงยศีรษะขึ้นจากเอกสารแล้วโยนไปกลางโต๊ะ ดวงตาคมกล้าจ้องเธอตรง ๆ ไม่ปิดบังความรู้สึก

“แผน? แผนอะไรคะ”

เหนือหัวเท้าข้อศอกกับพนักเท้าแขนเอนกายฝั่งตัวในเบาะนุ่ม ยกมือขึ้นประสานใต้คางขณะที่ยังจ้องดวงฤทัยไม่วางตายามนึกถึงแผนสำหรับเธอเพียงคนเดียว

“ดวงไม่ต้องจ่ายเปอร์เซ็นเลย และดวงจะได้เป็นสถานที่เดียวของทัวร์ พี่จะนำลูกทัวร์ไปลงให้กับดวงที่เดียว ดวงคิดว่าไง”

“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ ดวงว่าพี่เหนือคงมีแผนอื่นอีกสำหรับการแลกเปลี่ยนครั้งนี้”

เหนือหัวยิ้มกว้างลดมือลงวางบนตักตวัดขาขวาขึ้นไขว่ห้างด้วยมากเสือร้าย เขาชอบผู้หญิงพูดตรงเข้าประเด็น

“ง่ายขนาดนั้นเลยดวง เพียงยอมเป็นแฟนพี่สักระยะ”

“ว่ายังไงนะ!!”

แม้ว่าพอรู้อยู่บ้างว่าพ่อเลี้ยงต้องการอะไร แต่เมื่อได้ยินจากปากเขา เธอไม่อาจระงับอาการตกใจ ดวงเบิกโตตกตะลึง

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างสูงลุกจากเก้าอี้ถึงตัวเธอแล้ว ยืนใช้สะโพกสอบพิงขอบโต๊ะ เท้าฝ่ามือลงข้างเดียวโน้มใบหน้าลงใกล้แต่ยังไม่มาก กลิ่นโคโลญจน์โรยรินบางเบา แล้วนิ่งขึงเมื่อมือแกร่งยกมือขึ้นแตะดอกพุดซ้อนบนศีรษะ

“พี่อยากคบกับดวง เป็นแฟนกัน ออกงานด้วยกัน ไปทานข้าว ไปเที่ยว ดูหนัง หรือนอนเล่นอยู่บ้านก็ได้ พี่ต้องการเป็นแฟนกับดวง”

ร่างสูงใหญ่โน้มหน้าลงหอมดอกพุดซ้อน อกแกร่งขยายเข้าลึกยามสูดกลิ่นหอมดอกพุดซ้อน ก่อนถอนหายใจออกพลางขยับตัวออกห่าง

“ไม่ ไม่ได้ เราเป็นแฟนกันไม่ได้”

ด้วยความแปลกใจจึงส่งเสียงค้านตะกุกตะกัก คราแรกที่ได้ยินดวงฤทัยยอมรับว่าเธอมองเขาในแง่ร้ายกว่านั้น คาดว่าเขาขอแลกเปลี่ยนเป็นกายสาวของเธอ แต่เมื่อคำว่า ‘ต้องการเป็นแฟน’ ซึมซับเข้าไป ใจเธอเผลอไผลเกือบเอ่ยตกลง

“ทำไมล่ะดวง ดวงไม่มีใคร”

“ดวงเป็นแม่หม้าย ดวง ดวงเป็นแม่เลี้ยงของสินธุเจริญพาณิช นั่นทำให้อะไร ๆ ไม่ง่ายอย่างที่พี่เหนือต้องการ”

“ดวงเป็นแม่เลี้ยงของสินธุเจริญพาณิชห่าเหวอะไรนั่น! ไม่สำคัญสำหรับพี่เลยสักนิด พี่ยังต้องการดวงเสมอมา และพี่ต้องได้สิ่งที่พี่ต้องการ”

เสียงทุ้มกดต่ำดุดันด้วยความโกรธเมื่อเธอเอ่ยนามสกุลสามีเก่า  มือคว้ารวบต้นแขนเล็กให้ลุกยืน พลิกจนเธอตกอยู่ในอ้อมแขน ดึงร่างเล็กยกขึ้นวางบนโต๊ะแทรกกายแกร่งตรงกลางหว่างขาเรียวงาม

ดวงฤทัยเบิกตากว้างตกใจ ตั้งตัวไม่ทัน มือยกขึ้นวางทาบอกแกร่ง แล้วพลันอ่อนระทวยไปทั้งร่าง ยามเหนือหัวบดเบียดริมฝีปากหนาแกร่งร้อนหากแต่นุ่มอุ่นด้วยรสชาติกาแฟเข้มข้น หนักหน่วง รุนแรงเกินต้านทาน