2.8 มีเวลาเหลือเฟือ NC

บางอย่างในร่างกายบ่งบอกเอาไว้ว่ามันถึงขีดจำกัดเสียแล้ว ความอดทนที่หลี่เจ๋อเชี่ยนมั่นใจว่าตัวเองมีมากนักหนาในยามนี้มันจางหายไปไหนไม่รู้

เขาจับเข้าที่กลางลำแกร่งก่อนจะยัดส่วนหัวเข้าไปในรูเล็กที่คับแคบเป็นอย่างแรก

“อ๊า..มะ..ไม่!”

“ชู่ว..เชื่อเถอะว่ากระทำเช่นนี้ดีกว่าการใช้นิ้วเป็นร้อยเท่า”

ครั้งที่แล้วมันเจ็บเช่นไร ครั้งนี้ยังคงเจ็บเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลงเลย อาจจะแตกต่างกันตรงที่เขามิได้โหมกระหน่ำซัดกระแทกร่างกายเข้ามาดังครั้งเก่า แต่การกระทำของท่านจอมมารกลับนุ่มนวลอ่อนหวาน เกินกว่าที่หมิงหลันจะคาดคิดได้

เขาพรมจูบซับน้ำตาให้นางด้วยความทะนุถนอมในขณะที่เอวก็ค่อยๆ ดันส่วนที่แข็งตึงนั่นเข้ามาอย่างช้าๆ แน่นอนว่าถึงแม้จะมีความเจ็บปวดแต่ทว่าเมื่อเขาเริ่มขยับ ความรู้สึกบางอย่างก็เข้ามาแทนที่ สะโพกขาวเคลื่อนที่ไปตามแรงสวนกระแทกของแก่นกายใหญ่

เขาหมุนควงแท่งเนื้อร้อนระอุให้แตะครูดไปทั่วทุกพื้นที่ผนังเนื้อนุ่มอย่างชำนาญ ด้านในของเธอโอบรัดท่อนลำแน่นขนัดราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหิวโซ

ครั้งนี้เขามีสติครบถ้วนอีกทั้งยังตั้งใจกระทำเช่นนี้กับเธอ ในหัวใจและในความรู้สึกคับคั่งไปด้วยความรู้สึกประหลาดบางอย่าง ความอิ่มเอมที่เติมเต็มเข้ามาในหัวใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ความหอมหวานที่ต่อให้กระทำครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่รู้สึกว่าควรพอ

เขากดค้างริมฝีปากอยู่บนซอกคอขาวเนียนที่ในยามนี้บนผิวกายของเธอเต็มไปด้วยรอยกุหลาบสีชมพูระเรื่อเต็มไปหมด

หมิงหลันคือของเขา..ใช่แล้วนางคือภรรยาผู้งดงามของหลี่เจ๋อเชี่ยนคนนี้เพียงผู้เดียวเท่านั้น

ดอกสาลี่น้อยที่เบ่งบานอย่างงดงามเพื่อเขา และเพื่อให้เขาเชยชมเพียงคนเดียว

คางมนถูกเชยขึ้นมาเพื่อให้นางเงยหน้าขึ้นมามองเขา

“ภรรยา..เจ้าทำให้ข้าเกือบจะขาดสติแล้วรู้หรือไม่?”

นางนั้นหรือทำให้เขาขาดสติ มิใช่ว่าที่ผ่านมานางมีหน้าที่นอนอยู่เฉยๆ ส่วนเรื่องอื่นเขาเป็นผู้กระทำหรอกหรือ? หมิงหลันพึ่งรู้ว่าท่านจอมมารเองก็มีมุมนี้เช่นเดียวกัน

แต่ในยามนี้ถึงแม้ว่านางอยากจะเอ่ยทักท้วงออกไป แต่ทว่าหมิงหลันกลับควานหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาสัมผัสนางและถาโถมร่างกายใส่ มันทำให้ในหัวขาวโพลนไปหมดเลย

นางยื่นมือไปกอบกุมใบหน้าที่นางเฝ้าฝันถึงหลายร้อยปี ยามหลับก็เฝ้าภาวนาขอให้คืนนั้นนางได้เห็นใบหน้านี้ความฝัน

“สายตาเช่นนี้..เจ้ากำลังทำให้ข้าอยากรังแกเจ้านานมากกว่าเดิมนะภรรยา ยั่วยวนสามีเก่งกาจเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน”

เขาพรมจูบบนใบหน้าของนางอีกครั้ง ในขณะที่เอวยังคงเคลื่อนขยับไม่หยุดยั้ง

“ข้าเฝ้าฝันถึงท่านจอมมารไม่รู้จักกี่ครั้งในช่วงเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมา..ท่านอยู่ในฝันของข้ามาตลอด”

ความสุขสมฉายชัดผ่านแววตาคู่สวย นางทำให้ความอยากกระหายของเขาถูกกระตุ้นไม่หยุดหย่อน

“เช่นนั้นในยามนี้ มิใช่ว่าข้าอยู่ในชีวิตของเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ? ที่ผ่านมาข้าอยู่ในฝันของเจ้า แต่หลังจากนี้ไปเจ้าจะอยู่ในความฝันของข้านะหมิงหลัน..”

ความเสียวกระสันแล่นผ่านไปทุกอณูของร่างกาย ส่วนลึกถูกจ้วงแทงครั้งแล้วครั้งเล่าไม่คิดเว้นระยะ เขาจงใจเสียดสีจุดไวสัมผัสในส่วนลึกซ้ำๆ

ร่างกายของนางสั่นเทิ้มจนเผลอส่ายสะโพกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ภายในกระตุกเกร็งกับความรุนแรงที่ได้รับจนเผลอบีบรัดส่วนสำคัญที่สอดแทรกเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลี่เจ๋อเชี่ยนถึงกับร้องครางในลำคอเมื่อส่วนแข็งตึงถูกบีบรัดเอาไว้แน่นจนเขาแทบจะขยับเอวไม่ได้

“อา..อ๊ะ!”

สะโพกของหมิงหลันถูกยกสูงขึ้น ก่อนจะถูกเติมรสรักลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า แผ่นอกสะท้านขึ้นลงด้วยความสุขสมที่เพิ่มพูนจนแทบทะลัก

เขาก้มใบหน้าลงมาก็จะใช้เกลียวลิ้นปาดเลียไปตามยอดอกที่ชูชันขึ้นมาราวกับกำลังรอคอยให้เขาสัมผัสมัน และเมื่อส่วนไวต่อสัมผัสถูกกระตุ้นพร้อมๆ กันหมิงหลันก็บิดเร่าอยู่ภายใต้ร่างกายของท่านจอมมาร

“อื้อ..อึ่ก”

หมิงหลันรู้สึกได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจ ความร้อนจากร่างกายและลมหายใจสั่นๆ ของกันและกัน นิ้วของเขาสอดลึกเข้ามาในปาก นางกัดมันเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงร้องครางของตัวเอง นางฉีกทึ้งผ้าปูเตียงจนยับยู่ยี่เพื่อระบายความกระสันที่เกิดขึ้นมาจากการกระทำที่รุนแรงของเขา ในขณะที่หลี่เจ๋อเชี่ยนเองก็ขบกัดฟันแน่น สันกรามนูนขึ้นมาอย่างเด่นชัด ราวกับพยายามข่มอารมณ์ดิบไม่ให้พุ่งพล่านใส่หมิงหลันมากจนเกินไป แต่เสียงครางหวานๆ นั่นพานทำให้ร่างกายของเขาตื่นตัวมากยิ่งขึ้น

หมิงหลันหลับตาลงช้าๆ นางกำลังจมดิ่งลงไปยังคลื่นความสุขสมที่สาดซัดเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า เลือดในตัวคล้ายจะเดือดพล่านกระทั่งปลายนิ้วยังรู้สึกชาวาบไปหมด ความสุขกำลังก่อตัวขึ้นมาในใจพร้อมๆ กับร่างกายที่ดูเหมือนจะถึงขีดจำกัด นางเสร็จสมไม่รู้จักกี่ครั้งแต่ถึงอย่างนั้นร่างกายกลับตอบสนองเขาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะพอ

หลี่เจ๋อเชี่ยนทาบทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากที่เย้ายวน ก่อนหน้านี้เรายังพูดคุยเรื่องราวมากมายแต่ทว่าในยามนี้เขากลับไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกแล้ว ความต้องการเพียงหนึ่งเดียวของเขาคือการกลืนกินร่างตรงหน้าด้วยความกระหายอยากจนลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่าง หลงเหลือเอาไว้เพียงความต่อการที่มีต่อนางเท่านั้น..

เขาอัดกระแทกส่วนที่แข็งตึงเข้าไปในร่างกายเล็กๆ นั่นเป็นครั้งสุดท้าย ความต้องการเด่นชัดมากกว่าทุกครั้ง สัมผัสอันเกิดจากความรู้สึกซึ่งประสานเป็นหนึ่งเดียวกันนั้นสร้างความสุขให้เขาได้อย่างล้นหลาม ความสุขถาโถมกำจายไปทั่วตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

เมื่อเสียงครางของท่านจอมมารดังขึ้นมาพร้อมๆกับความรู้สึกในท้องน้อยที่มันร้อนไปหมด หยาดน้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาและในยามนี้มันกำลังเปรอะเปื้อนลงไปบนผ้าปูเตียง หมิงหลันช้อนสายตามองหน้าของสามีก่อนที่นางจะยกมือขึ้นมาเพื่อดันให้เขาผละออกไปจากร่างกายของนาง

ทว่าหลี่เจ๋อเชี่ยนกลับซุกหน้าลงบนเรือนผมของหมิงหลัน เขาสูดดมกลิ่นหอมหวานทั้งผม หู หน้าผาก พรมจูบทุกส่วนอย่างมีความสุข ทว่าไม่ว่าอย่างไรความอิ่มเอมที่เติมเต็มกลับดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอต่อความต้องการที่ตื่นตัวขึ้นมา ส่วนที่พึ่งผ่อนคลายไปเมื่อครู่กลับตั้งตระหง่านขึ้นมาอีกครั้ง

หมิงหลันขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ เมื่อท่านจอมมารดูเหมือนจะไม่หยุดเพียงเท่านั้น

“ครั้งนี้เจ้าลองทำบ้างดีหรือไม่ภรรยา ข้าให้เจ้าเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน..”

เขาไม่พูดเปล่าแต่กลับพลิกตัวของนางให้เธอฝ่ายอยู่ด้านบนร่างกายของเขา

“..พอแล้วเจ้าค่ะ มิใช่ว่ายามนี้ท่านควรจะพาข้าเข้านอน”

“เรามีเวลานอนเหลือเฟือ หมิงหลันขยับเอวเร็วเข้าสิ”