2.19 เอาล่ะ

หมิงหลันตรึงสายตาเย็นชาเอาไว้ที่รอยยิ้มขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหว มุมปากของนางยกสูงขึ้นมาเล็กน้อย รอยยิ้มเล็กๆ ที่ปรากฏบนใบหน้างามนั่นจางหายไปอย่างรวดเร็วจนองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวไม่ทันได้มองเห็น

“เจ้าเองก็หวาดกลัวเหมือนกันใช่หรือไม่..สงครามน่ะ”

“หากหม่อมฉันตอบว่าไม่รู้สึกหวาดกลัวหม่อมฉันคงจะโกหกแล้วเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันคิดว่าปัญหาทุกทางย่อมมีทางออกเสมอ กับเรื่องนี้ก็เช่นกัน”

ไม่รู้ทำไมจงจิ้งโหวถึงได้รู้สึกว่าเทพบุปผาผู้นี้จะสามารถพูดคุยเพื่อคลายเหงาให้เขาได้บ้าง เพราะแววที่แสนเย็นชาหรือเพราะว่าน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แยแสของนางกันแน่ ที่มันชวนให้เขารู้สึกว่านางมิใช่สตรีที่จะพุ่งเข้าหาเขา เพียงเพราะล่วงรู้ว่าเขาคือองค์รัชทายาทสวรรค์

“ทำไม..เจ้าถึงไม่สนใจข้าเลยล่ะ ทั้งๆ ที่หากเปรียบเทียบกับจอมมาร ข้าเหนือกว่าเขาแทบจะทุกด้าน”

ดวงตาของหมิงหลันกระตุกเล็กน้อย เหนือกว่าทุกด้าน? ตรงไหนกัน?

หากเป็นเรื่องใบหน้า สามีของนางย่อมเหนือกว่าและหากเป็นเรื่องความดี จริงอยู่ที่เมื่อก่อนท่านจอมมารมิใช่คนที่ดีสักเท่าไหร่ แต่หลังจากที่เราได้พูดคุยปรับความเข้าใจ ในยามนี้เขาคือชายที่ดีที่สุดในสายตาของนาง..

“คำว่าเหนือกว่าของพระองค์ มันมิได้เหนือกว่าในสายตาของหม่อมฉันเลยเพคะ อีกทั้งเพราะครั้งหนึ่งในคราที่หม่อมฉันเป็นเพียงเซียนน้อยที่ชอบหลบหนีลงไปเที่ยวที่เมืองมนุษย์ หม่อมฉันเกือบจะเสียปราณเซียนทั้งหมดไปให้ปีศาจงู แต่ได้ท่านจอมมารยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเอาไว้ ความรักของหม่อมฉันที่มีต่อท่านจอมมารมิได้เริ่มต้นเพียงแค่หนึ่งหรือสองปี แต่มันเนิ่นนานมานับร้อยปีแล้วที่ดวงใจของหม่อมฉันคำนึงถึงบุรุษเพียงผู้เดียวมาโดยตลอด”

แววตาของนางแปรเปลี่ยน เมื่อนางกล่าวถึงชื่อของจอมมารขึ้นมา หลงรักมานับร้อยปีอย่างนั้นหรือ?

“หากเจ้าแต่งงานกับข้า เจ้าจะเป็นเทพีที่มีอำนาจมากที่สุดในสวรรค์ชั้นฟ้าแห่งนี้..นั่นไม่เพียงพอกับค่าเสียเวลาในการตัดใจของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

แล้วนางจะเอาอำนาจพวกนั้นไปทำอะไรกัน? หมิงหลันไม่ต้องการสักนิดเดียว

“หม่อมฉัน..ต้องการเพียงท่านจอมมารเท่านั้นเพคะ อำนาจอะไรพวกนั้น หม่อมฉันมิได้ต้องการแม้แต่นิดเดียว ฝ่าบาทเป็นถึงองค์รัชทายาทของชาวสวรรค์ มีเทพีอีกมากมายที่พร้อมจะรักและดูแลพระองค์ เหตุใดถึงไม่ยอมวางความเคียดแค้นในหัวใจลงไปเล่าเพคะ”

จงจิ้งโหวมองถ้วยน้ำชาในมือที่มันกำลังสะท้อนใบหน้าที่แสนเศร้าหมองของเขา เขากลั้นหัวเราะในลำคอก่อนจะปรายตามองหน้าของหมิงหลัน

“เพราะว่าเจ้าไม่เคยถูกแย่งชิงความรักไปยังไงล่ะ เจ้าไม่เคยลิ้มรสการถูกแย่งชิงคนสำคัญไป เจ้าถึงไม่มีวันเข้าใจข้าและคิดว่าการยกโทษ มันทำได้ง่ายๆ ทั้งที่มันทำได้ยากเย็นมากเหลือเกิน”

หมิงหลันยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ นางเคยคิดเอาไว้ว่าระหว่างองค์รัชทายาทและจอมมารจะต้องมีเรื่องอะไรที่ลึกซึ้งมากยิ่งกว่าที่เขาจะมาเคียดแค้นท่านหลี่เจ๋อเชี่ยนโดยไร้สาเหตุเช่นนี้

และก็ดูเหมือนว่าในอดีตจะมีเรื่องเกิดขึ้นมาจริงๆ

“หากว่าฝ่าบาทมิทรงบอกกล่าวให้หม่อมฉันฟัง หม่อมฉันก็ไม่รู้หรอกเพคะ..ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามที่พระองค์กำลังกังวลอยู่..หม่อมฉันจะช่วยคลี่คลายให้เอง”

ดวงตาของจงจิ้งโหวมันราวกับว่ากำลังเลื่อนลอย แน่นอนว่านี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นพิษของดอกไม้ที่หมิงหลันทาเคลือบเอาไว้ที่หูของตะกร้า เพียงแค่สัมผัสถูกพิษ เขาจะมีอาการไร้สติ

เอาล่ะ มาตามหาความจริงกันเถิดว่าเพราะเหตุใด องค์รัชทายาทจงจิ้งโหวถึงได้เคียดแค้นท่านหลี่เจ๋อเชี่ยนมากขนาดนี้

...........

ข้ารับใช้ของท่านเทพซื่อมิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเมื่อนางเดินเข้ามาในบ้านหลังน้อยของท่านเทพบุปผา บรรยากาศภายในบ้านมันกลับเงียบผิดปกติ

“ทหาร!! ไม่มีใครออกจากบ้านหลังนี้แน่นะ”

ทหารเผ่ามารที่เฝ้าอยู่รอบๆ บ้านส่ายหน้าไปมา

“ไม่มีนะขอรับ พวกเราทุกคนเฝ้าเวรยามอย่างเคร่งครัด แม้แต่แมลงสักตัวยังไม่ให้ผ่านเข้าออกเลย”

ในใจของสาวใช้รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย นางมาที่นี่เพื่อแจ้งข่าวแก่นายน้อยหลี่เจ๋อฮั่นว่ากำหนดการมารับท่านเทพบุปผาไปที่เผ่ามารอาจจะเลื่อนไปสักสอง สามวัน แต่ทว่านางกลับไม่พบเจอท่านเทพบุปผาเลย

สาวใช้เดินเข้าไปในห้องนอนด้วยอาการร้อนใจ และแล้วนางก็พบเจอกับท่านหลี่เจ๋อฮั่นที่กำลังนอนหลับอยู่

“นายน้อยเจ้าคะ นายน้อย”

นางพยายามเรียกและเขย่าตัวเท่าไหร่ท่านหลี่เจ๋อฮั่นก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย แถมไม่ว่าจะมองหาอย่างไรก็ไม่เห็นแม้เงาของท่านเทพบุปผา

หัวใจของสาวใช้เต้นเร็วรัว

พานายน้อยกลับไปที่เผ่ามารแล้วตามหมอมารักษาด้วย ทหารอีกส่วนแยกไปตามหาท่านเทพบุปผาบริเวณรอบๆ บ้านด้วย”

สาวใช้พยายามคิดในทางที่ดีว่าในบางที ท่านเทพบุปผาอาจจะเดินเล่นอยู่แถวๆ นี้หรือไม่นางก็อาจจะไปที่ตลาด เพราะอย่างนั้นนางจึงรั้งรออยู่ที่นี่เผื่อว่าท่านเทพบุปผาจะกลับมา

ทว่าจนแล้วจนรอด ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไปแล้วแต่ท่านเทพบุปผาก็ไม่ปรากฏตัว ทหารของเผ่ามารไปตามหาที่ตลาดก็ไม่พบเจอ

สาวใช้จึงรีบเร่งเดินทางกลับมาที่เผ่ามารเพื่อมาบอกกล่าวแก่ท่านเทพซื่อมิ่ง

“อย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับเชี่ยนเชี่ยนนะ ไม่อย่างนั้นจะเป็นเรื่องใหญ่แน่”

หลี่เจ๋อเชี่ยนยังคงหลับอยู่ แถมหลี่เจ๋อฮั่นก็ยังหลับไม่ตื่นอีกด้วย ไม่ว่าจะปลุกเท่าไหร่ลูกชายของนางก็ยังคงนอนหลับสบายราวกับว่าเขาถูกมนต์สะกดยังไงอย่างนั้น

หมิงหลัน เจ้าอยู่ที่ใดกันนะ ถึงแม้ในหัวใจจะรู้สึกไม่ดีแต่ท่านเทพซื่อมิ่งก็ภาวนาให้การหายตัวไปของหมิงหลัน มันเป็นเพราะว่าหมิงหลันเดินออกจากบ้านไปเอง มิใช่มีใครมาลักพาตัวไป

“ไปจัดเตรียมชุดใหม่ให้ข้า ข้าจะขึ้นไปที่สวรรค์ชั้นฟ้า”

นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้ว ในบางทีนางคิดว่านางจะต้องไปพูดคุยกับไป๋เฉียนพี่สาวของหมิงหลันสักหน่อย และถ้ายังไม่ได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติม..นางจะไปหาองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวด้วยตัวของนางเอง

“ท่านเทพ..อย่าเป็นกังวลไปเลยนะเจ้าคะ สุขภาพของท่านในช่วงนี้ยิ่งไม่ดีอยู่”

ท่านอดีตจอมมารออกไปตรวจตราเขตแดนแทนลูกชาย อีกหลายวันกว่าจะกลับ ในเมื่อลูกสะใภ้ของนางกำลังมีปัญหาและที่เผ่ามารแห่งนี้มีเพียงนางผู้เดียวเท่านั้นที่มีอำนาจสั่งการ นางจะอยู่เฉยๆ เพื่อรอคอยได้อย่างไรกัน ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าหมิงหลันในยามนี้มีอันตรายหรือไม่