2.ไม่ต้องมีพิธีอะไร

ท่านเทพม่อเกวียนพาหมิงหลันมาที่หน้าเผ่ามาร

เผ่ามารและเผ่ามนุษย์อยู่ไม่ไกลจากดินแดนสวรรค์มากนัก  และเมื่อมองเห็นประตูที่จะข้ามเขตแดนไปยังเผ่ามาร ใบหน้าที่แสนจะงดงามของหมิงหลันพลันยกยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ

นางจะได้ไปเที่ยวเล่นที่เมืองมนุษย์บ่อยๆ เวลาที่อยู่เผ่ามาร เพราะในครั้งที่อยู่บนแดนสวรรค์ท่านพี่ไป๋เฉียนมิยอมให้หมิงหลันออกมานอกดินแดนบุปผาเลย ที่ได้ลงมาเที่ยวยังเมืองมนุษย์ก็เพราะได้ความช่วยเหลือจากเทพม่อเกวียนและท่านพี่เทียนจุนที่ช่วยนางให้หลบหนีมา

ท่านเทพม่อเกวียนเกือบจะได้ขึ้นเป็นสัจจะเทพแล้ว ใบหน้าของท่านเทพนั้นหล่อเหลาจนบรรดาเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ชอบมาหาหมิงหลัน เพื่อให้นางเป็นแม่สื่อให้

“ข้ามาพบท่านจอมมาร…”

“เผ่ามารของเราไม่ยินดีต้อนรับเทพเช่นพวกท่านหรอก มีเพียงเทพบุปผาเท่านั้นที่เข้าไปได้..เพียงผู้เดียว!”

“บังอาจนักเจ้ามารชั้นต่ำ!!”

หมิงหลันรีบยกมือขึ้นมาห้ามปรามท่านเทพม่อเกวียนเอาไว้ นางไม่อยากจะให้ท่านจอมมารมองว่าตัวเองเป็นคนสร้างปัญหาตั้งแต่เริ่มแรก

“ท่านเทพม่อเกวียน ข้าเข้าไปเองได้เจ้าค่ะ ขอท่านเทพโปรดวางใจ”

หมิงหลันส่งยิ้มให้ท่านเทพม่อเกวียนอีกครั้ง

“ฝากท่านเทพม่อเกวียนดูแลท่านพี่ด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะขึ้นไปเยี่ยมท่านเทพพร้อมกับลูกในท้องของข้า”

“หมิงหลัน เจ้าเป็นถึงเทพบุปผาแห่งสรวงสวรรค์ เจ้ามาถึงที่นี่ก็เพื่อตั้งครรภ์องค์รัชทายาทให้เผ่ามาร แต่กลับมิมีขบวนมาต้อนรับเจ้าอย่างสมเกียรติ ข้ามิอาจทำใจยอมรับได้ หากจอมมารไม่ออกมารับเทพบุปผา ข้าก็จะพานางกลับไปยังสวรรค์ชั้นฟ้า!!”

มารน้อยสองตนหน้าประตูเผ่ามารมองหน้ากัน ท่าจะไม่ดีเสียแล้วเพราะหากพวกเขาปล่อยท่านเทพบุปผากลับไปมีหวังได้ถูกลงโทษเป็นแน่ พวกเขาเลือกที่จะขอตัวไปบอกกล่าวแก่ท่านจอมมาร

“ท่านเทพมิควรทำให้เป็นเรื่องใหญ่…”

“มิได้ หากแม้วันแรกที่เจ้าก้าวเข้าไปในเผ่ามารยังถูกหมิ่นเกียรติเช่นนี้ เจ้าจะอยู่ที่นั่นได้อย่างไรกัน มารชั้นต่ำพวกนั้นก็จะพากันดูแคลนเจ้า ข้าหายอมไม่!!”

หมิงหลันถอนหายใจ นางเลือกที่จะนั่งลงบนขอนไม้เพื่อรอการมาของท่านจอมมารอย่างตื่นเต้น จะได้พบหน้าเขาแล้ว…

ใบหน้าที่สลักลึกลงไปในหัวใจนาง บุรุษผู้เดียวที่หมิงหลันนั้นเฝ้าฝันถึง ท่านจอมมารจะอ่อนโยนกับนางรึเปล่า ยามร่วมเตียงเขาจะทำรุนแรงไหม?

ถึงหมิงหลันจะยังถือครองพรหมจรรย์แต่นางอ่านตำราปกขาวมาหลายสิบเล่ม นางศึกษาถึงท่วงท่าและการทำรักในรูปแบบต่างๆ จนหมิงหลันมั่นใจว่านางจะสามารถตั้งรับทุกสัมผัสที่ท่านจอมมารส่งมาได้อย่างไม่มีเคอะเขิน..

หมิงหลันยกยิ้มเมื่อสายตามองเห็นเงาร่างกำลังเดินมาทางนี้ นางลุกขึ้นพร้อมกับปัดกระโปรงที่เปื้อนเศษดินออก

ใบหน้าที่งดงามนั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ และหัวใจของนางก็กำลังเต้นแรง

“ยินดีต้อนรับสู่เผ่ามาร ขออภัยที่ท่านพี่ไม่อยู่ข้าก็เลยอาสามารับเทพบุปผาแทน หวังว่าท่านเทพม่อเกวียนจะมิถือสา…”

ใบหน้าของบุรุษที่เดินมานั้นมิใช่ท่านจอมมารหลี่เจ๋อเชี่ยน แต่ทว่าใบหน้าของบุรุษผู้นี้ก็คล้ายคลึงกับท่านจอมมารอยู่หลายส่วน เมื่อครู่เขาเรียกท่านจอมมารว่าท่านพี่ เช่นนั้นบุรุษผู้นี้ก็คงจะเป็นน้องชายของท่านจอมมารสินะ

หมิงหลันจับมือของท่านเทพม่อเกวียนเอาไว้

“ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะท่านเทพม่อเกวียน หวังอย่างยิ่งว่าในการพบกันครั้งหน้าท่านจะได้เลื่อนขั้นเป็นสัจจะเทพ”

ม่อเกวียนถอนหายใจ นางกล่าวออกมาเช่นนี้แล้ว เขายังจะดึงดันสิ่งใดได้อีก

“หวังเช่นกันว่าพบหน้ากันครั้งหน้า รอยยิ้มที่งดงามเช่นนี้จะยังคงเด่นชัดอยู่บนใบหน้าของเจ้า”

หมิงหลันยกมือขึ้นมาโบกลาท่านเทพม่อเกวียน นางทอดสายตามองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆ จากไปจนมองไม่เห็นท่านเทพม่อเกวียนในสายตาอีกต่อไป

“ข้าชื่อว่าหลี่เจ๋อฮั่น เทพบุปผาเรียกข้าว่าเจ๋อฮั่นก็ได้”

หมิงหลันเดินตามเดินที่ยาวสุดลูกหูลูกตาเพื่อเข้าไปสู่เผ่ามาร ที่นี่ไม่แตกต่างจากที่นางคิดเอาไว้สักเท่าไหร่ ต้นไม้ที่เหี่ยวแห้งและพื้นดินที่เป็นสีดำสนิท

“เรียกข้าว่าหมิงหลันก็ได้เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านจอมมารไปไหนงั้นหรือ?”

เจ๋อฮั่นยกยิ้ม เขาไม่ได้ตอบนางแต่กลับส่งลูกท้อในมือให้นางแทน…เมื่อหมิงหลันมองเห็นลูกท้อสีแดงสดที่ดูน่าอร่อย นางจึงยกขึ้นมากัด

“เมืองมนุษย์มีคำกล่าวว่าหากแต่งงาน เจ้าสาวก็ควรจะถือลูกท้อเข้าบ้านฝ่ายชายเพื่อเป็น…”

“ขะ….ขอโทษเจ้าค่ะ ข้ากัดไปแล้ว!!”

หมิงหลันไม่แน่ใจว่าควรจะคายลูกท้อในปากออกไปดีหรือไม่ แต่หากว่านางคายออกไปก็ดูจะไร้มารยาท หมิงหลันจึงยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ก่อนที่จะกลืนลูกท้อลงไปในคอ

เจ๋อฮั่นไม่กล่าวคำใด แต่เขากลับหัวเราะออกมาเสียงดัง เขายกมือขึ้นมาจับมือของหมิงหลันที่ถือลูกท้ออยู่ ก่อนจะกัดลงไปที่รอยกัดเก่าของนาง โดยที่สายตาของเจ๋อฮั่นยังคงจับจ้องที่ใบหน้างดงามของหมิงหลัน

“หวานใช่ไหมเจ้าคะ ในตอนที่ข้ากัดลงไปคำแรกก็รู้สึกได้ถึงรสชาติความหวานของลูกท้อเลย”

ไม่หวั่นไหวเลยงั้นหรือ?

ทั่วทั้งเผ่ามารและเมืองมนุษย์ไม่มีใครที่จะไม่หวั่นไหวต่อสายตาของเขา อีกทั้งเมื่อครู่เขาก็จงใจกัดโดนมือของนางอีกด้วย…

เจ๋อฮั่นมองดวงหน้าหมิงหลันเงียบๆ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะยกสูงขึ้นมา

อ่า..อยากได้แล้วละสิ!!

“หากเจ้าชอบ ข้าจะพาเจ้าไปเก็บลูกท้ออีกดีไหม”

หมิงหลันส่งยิ้มให้เขาอย่างดีใจ น้องชายเป็นคนใจดีเช่นนี้ ท่านจอมมารก็จะต้องเป็นคนอ่อนโยนมากแน่ๆเลย เมื่อไหร่จะได้พบเขากันนะ!

“นี่เป็นที่พักที่เจ้าจะอยู่ต่อจากนี้ ตำหนักของข้าอยู่ด้านหลังตรงนั้น หากว่ามีเรื่องสงสัยตรงไหนก็สามารถไปหาข้าได้แม้จะดึกดื่นขนาดไหนข้าก็ยินดีต้อนรับ…หรือหากว่าการไปหาข้ามันไม่สะดวก เจ้าสามารถส่งข้ารับใช้พวกนั้นไปเรียกข้ามาได้เลย…”

หมิงหลันส่งยิ้มให้เจ๋อฮั่น

“แล้วตำหนักของท่านจอมมารอยู่ที่ไหนเจ้าคะ ท่านพาข้าไปได้หรือไม่?”

“มิได้ พี่ใหญ่นั้นไม่ชอบให้คนอื่นไปยุ่มย่ามในตำหนัก เจ้าไปก็มีแต่จะถูกไล่ออกมา..”

“แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็อยากจะทำความรู้จักกับท่านจอมมาร”

เจ๋อฮั่นเลิกคิ้วมองหมิงหลัน

“เหตุใดถึงได้สนใจพี่ใหญ่ขนาดนั้น?”

ใบหน้าที่งดงามของหมิงหลันขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อราวกับลูกเชอรี่

“ข้าถูกส่งมาที่นี่ก็เพื่อมาให้กำเนิดองค์รัชทายาทของเผ่ามาร การจะกระทำเรื่องเช่นนั้นได้ก็ควรจะสร้างความรู้จักและคุ้นเคยกันเสียก่อน”

เจ๋อฮั่นยกมือขึ้นมาโอบไหล่ของหมิงหลันเอาไว้ เขาหรี่ตาลงมองหน้าของนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“หมิงหลัน เรื่องอนาคตนั้นยังไม่แน่นอน ข้าอาจจะได้ขึ้นเป็นจอมมารก็ได้ เจ้าอย่าพึ่งปักใจไปกับท่านพี่นักเลย คนเช่นนั้นมิรู้จักการรักหยอกถนอมบุปผาหรอกนะ แต่ว่าข้านั้นอ่อนโยนมากทีเดียว”

“ผลัวะ!!”

“เหตุใดถึงกระทำตัวไม่เหมาะเช่นนั้น เจ๋อฮั่น!”

สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าหมิงหลันไปจนผมของนางปลิวสยายไปกับสายลม แต่ทว่านางหาได้สนใจ ว่าลมในตอนนี้จะพัดผ่านร่างกายไปแรงมากแค่ไหน ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจและความหลงใหล

ใบหน้าของเขายังคงสะกดสายตาเช่นเดิม คิ้วกระบี่ของท่านจอมมารกำลังขมวดกัน ดวงตาคมกริบมองมาที่หมิงหลันอย่างใช้ความคิด

เราทั้งสองต่างก็กำลังสบตากัน

เป็นครั้งแรกที่เขาสบตานาง และคงจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นใบหน้าของหมิงหลัน…

“เจ้าคือเทพบุปผาที่ถูกส่งมางั้นหรือ?”

หมิงหลันพยักหน้า ริมฝีปากบางหนักยิ้มขึ้นมาด้วยความประหม่า ส่วนมือทั้งสองข้างก็สั่นไหวจนไม่สามารถควบคุมได้ เสียงของเขาเป็นเช่นนี้นี่เอง นางพึ่งเคยได้ยินเสียงของบุรุษที่ไพเราะขนาดนี้!!

“อืม เช่นนั้นเจ้าก็พักที่เรือนนี้ไปก่อน เอาไว้ข้าจะจัดงานต้อนรับ….”

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ ไม่ต้องมีงานต้อนรับหรือว่าพิธีอะไรทั้งนั้น ข้าสามารถร่วมหอกับท่านจอมมารวันนี้ได้เลยค่ะ!”